در سوگ شکیبا آماج

شکیبای عزیز !

درکشوری که عفت، حیثیت و (خون کودکان و زنان این سرزمین)، صبحانه سردمداران قدرت و ثروت را تشکیل می دهد، با کدام زبان می شود گفت که چرا تو کشته شدی؟

آن جای که سیاف ها، خلیلی ها، فهیم ها، هیولا های بنام حکمتیار و ربانی و قانونی و آژدهای مکار بنام های محسنی و در نهایت پدیده ای وحشت ناک بنام روحانی حکومت می کند، چه گونه می توان در باره قتل یک زن، زیبا ترین موجود جهان اظهار تأسف و تأثر نمود؟

دریغ و درد که می گویم بعد از دوسال دومین خبر نگار که می درخشید در خانه اش کشته می شود. اگر شیما رضایی و شکیبا کشته می شود چرا در خانه اش این کار صورت می گیرد، چرا در کوچه و پس کوچه های کثیف شهر کابل کشته نمی شود که در اتاق خوابش به قول مادر و پدر شان به شکل مرموز و بعد از یک جیغ کشیدن جز خون آثاری دیگری از شرین زبانی ها و خوش گفتاری های شان باقی نمی ماند؟

ما کم نداریم زنانی که کشته می شوند و همین طور کم نداریم مردانی که کشته می شوند. نادیا انجمن کشته شد، دختران زیبا و معصوم سوختند و یا سوختانده شدند، اما حرف ما روی کشته شدن یک خبر نگار است که خیلی ساده و بدون دغدغه جانش گرفته می شود.

هنوز یاد تنها خبرنگار شجاع زن در کابل، شیما رضایی از یاد نرفته بود که دیگران سر بر افراشتند و خیلی ساده به خاک خوابیدند. از اجمل حرف زده شود، از خبر نگارانی حرف زده شود که قربانی خواست های نیروهای ناتو و نیروهای امنیتی افغان ما شدند، و یا از شکیبا آماج که بیچاره در اتاق خوابش برای ابد خوابید؟ از کدام یک و از کدام به آرزو نا رسید؟

فرض کنیم شکیبا کاری کرده بود که حتا به زبان آوردنش که برای این ناکسان ننگ است، سخت بود، باید مرتکب قتل می شد؟ این سوال را چگونه می توان پاسخ گفت که افتخار ما از کدام فرهنگ است، فرهنگ قتل، فرهنگ زن ستیزی، فرهنگ فروختن یک دختر مظلوم در مقابل یک سک جنگی، و یا فرهنگ عیاشی برای قدرت مندان و تحریم آن بر جوانان و زنان و دختران، کدام فرهنگ ؟ می شود به این افتخار کرد که رهبران جهادی ما هر کدام بر علاوه خانه های شان که هفت هشت زن به اصطلاح شان رسمی دارند، چندین ساختمان های دیگر بنام های مهمان خانه و یا (گیست هاوس) برای عیاشی دارند؟

شکایت سر جایش، قتل شکیبا عجیب تکانم داد. این یک قتل نبود، این مردن یک جوان نبود که باید می مرد، این تقدیر نبود که در پیشانی اش نوشته شده بود، بلکه این تقدیری بود که برایش ساختند. این یک تهدید هم نبود، این یک فاجعه بود، این به مثابه یک قتل عام بود، گرفتن جان یک خبرنگار زن به جرم این که روی پرده تلویزیون ظاهر می شود. گرفتن زنده گی یک انسان بود که خدا خودش بارها تأکید کرده که نباید گرفته شود.

باز هم باور نمی کنم که این ناکسان می خواهند ما آزاد باشیم و آزاد زنده گی کنیم. طرف حرف من همه اش رهبران اند، برای این که همین ها این فرهنگ شوم و غیر انسانی را نهادینه کردند و بر ادامه شان پافشاری دارند. برای این که عامل اصلی این همه تبه کاری ها همین ها اند و بس.

سخیداد هاتف در یکی از نوشته ها شان گفته نام زن ستیز ها را پاسدارخانواده می گذارد، می شود نا کسان نیز پاسدار خانواده ( پدر آبرو دار/ برادر با غیرت/ شوهر عزتمند)/ حافظ شریعت/نگهبان عنعنه /و ... می باشند. ملالی جویا از پارلمان محروم می شود، حالا هر گونه زبانی که دارد، شاید توانایی و ظرفیت بیشتر را پیدا کرده نتوانسته است که لحن خود را تغیر دهد، اما او از وقوع یک واقعیت بسیار تلخ هشدار می داد. اما هیچ کس این کار را جدی نگرفتند، قانون رسانه ها مطابق میل پارلمان ترتیب و تنظیم می شود، خبر نگاران و اتحادیه های خبرنگاری چه کاره اند. رییس جمهور مطابق میل همین ها حرکت می کنند، قانون مطابق میل همین ها شکل می گیرد، در این میان ما چه کاره ایم.

دوستی برایم در یکی از گرد هم آیی های که به خاطر قتل اجمل نقشبندی برگزار شده بود، از اتحادیه های خبرنگاری، بنام دوکان های مافیاها یاد می کرد. حالا با توجه به بی مسوولیتی این نهادها به این نتیجه می رسم که براستی این نهاد ها دوکان های اند، که هیچ کدام کاری نکردند، هیچ کدام واقعاً این مسایل را جدی نگرفتند و پیگیری نکردند. فقط یک دو تا در جریان داغ بودن این گونه قضایا دوست دارند روی پرده های تلویزیون ها ظاهر شوند که خانم و یا هم خانواده اش بنگرند و بگویند که این است...!؟

شکیبای عزیز!

تنها من نه بلکه همه از کشته شدنت شکایت دارند، گلایه دارند. گذشت زمان بی گناهی تو را ثابت خواهد کرد همان طوریکه از دیگر مظلوم های کشته شده معلوم شده است. تو هیچ گناهی نداشتی آماج عزیز. تو را بی گناه کشتند. تو نمرده ای

شکیبا روحت شاد من متأسفم.