هزاره ها برای بقای خود، سرزمین و جغرافیای خود نیاز به همبستگی و پلان دورنمای دارند!

حسن علی عدالت

دوشنبه 13 می 2019

زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )

همرسانی

متأسفانه دید هزاره ها در قدرت ، قرار گرفتن در خدمت قدرت و چگونگی رسیدن به قدرت باعث آن گردیده است که هزاره ها تکه تکه و پارچه پارچه شده بیشتر به منافع شخصی و یا کوچک باندی تمرکز نمایند و انرژی خود ها را در تخریب درونی و خودی متمرکز نمایند تا قابل قبول برای آنانی گردند که به عنوان وسیله برای سرکوب هزاره ها از آنها استفاده نمایند از همین سبب است که جامعه هزاره فاقد دید دورنمای ، استراتژیک ، اتاق فکری ، مرکز تفکر سیاسی و تجمع نخبگان سیاسی هستند که اکثرا عکس العمل های هزاره ها در قبال حوادث مقطعی و زود گذر بوده و فرآیند مثبت و ماندگار را در قبال نداشته است .

هزاره ها در جنگ نابرابر با امیر عبدالرحمن خان در حدود یک قرن قبل قتل عام گردیدند ، اضافه از ۶۲ فیصد به کلی نابود شدند و سرزمین های هموار و حاصیل خیز هزاره ها را از ارزگان تا قندهار به کوچی ها و ناقلین توزیع کردند و مابقی دشت ها و کوپایه های هزارستان را هم به خاطر حذف فیزیکی و کلی هزاره ها به کوچی ها فرماندادند که تا همین امروز همان سیاست امیر عبدالرحمن خان از جانب ارگ نشینان کابل پیگیری می گردد .

برای هزاره ها کوچی و طالب فرق ندارد هردو بازوی اجرایی حکام مستبد و قبیله گرایی درون ارگ برای تصرف جغرافیایی هزارستان هستند ، ارگ نشینان می‌دانند که هزارستان موجوده گنجایش خود هزاره ها و مواشی هزاره ها را ندارند و از فقر ، بیکاری و تنگدستی روز مره به مهاجرت به دگر مناطق روی آورده اند پس چگونه پول و امکانات در خدمت کوچی ها و طالبان می گذارند که به علفچر های هزارستان بروند .

تجارب بیش از صد سال گذشته نشان می دهد که هزاره ها نیز در بربادی و تباهی خود مقصر بوده اند پلان منظم و همبستگی برای دفاع از خود و جغرافیای خود را نداشته اند و چه بسا که برای شکست هزاره ها وسیله شده اند که اگر به زودی حد اقل بالای منافع کلان ، حفظ خود و جغرافیای خود توافق نکنند و برنامه منظم و دید مشترک ایجاد ننمایند و بالاخره منافع کوچک را قربانی منافع بزرگ نکنند و برای دفاع دراز مدت آماده نشوند باید منتظر آن باشند که به نوبت تمام هزارستان لگدمال سم شتران و پاهای گوسفندان کوچی گردد .