چند باری غم مه ره هم خوردند!

شکیب جان که در شهر استکهولم سویدن زندگی میکنه و فعلا مشغول درس خواندن هستن، بری شرکت د یک سمینار د شهر یوته بورگ آمده بودند و در امتداد سفر شان یک سری به اوسلو هم زدند، شکیب جان با شهر اسلو آشنایی داره و ازین شهر دور افتاده خاطره هایی هم دارن. شکیب جان دو سه روزی مقیم اسلو بودند، از شانس خوب شکیب جان که هوای اسلو هم در مدت ای چند روز خیلی خوب بود از هوا استفاده کده و آرام آرام قدم زده از گوشه و کنار این شهر دیدن کردیم.

در ابتدا از شکیب جان در مورد زندگی شان در اروپا پرسیدم.

شکیب: زندگی در غربت هرچند هم خوب باشه باز هم دل آدم پشت وطن خود آدم، مردم خود آدم تنگ میشه، خصوصا بری مه به عنوان یک ژورنالیست که ارتباط خیلی دوستانه و نزدیک با مردم خود در افغانستان داشتوم دشوارتر استه.

چه باعث شد که ترک وطن کردی ؟

شکیب: (می خندد) من با رضایت خودم ترک نکردم، بلکه ترکم دادند. سیاست مدارها و زوردارها در افغانستان وقتی از کسی خوشش نیاید یکطرفه اش میکنند یا به قول خودشان غم شان ره میخورند. که چند باری غم مه ره هم خوردند.

اگه دوباره زمینه مساعد شوه، حاضری برگردی و کارهایته دوباره از سر شروع کنی؟

شکیب: چرا که نه، مه بی حد مردم خود ره دوست داروم و بهر شکلی که شده آرزو دارم که حتا کوچکترین خدمت ره بری مردم خود انجام بتوم، ولی متأسفانه وضعیت امنیتی طوری بود که زندگیی مه ره با خطر مواجه کده بود، چندین بار مورد حمله خشونت بار قرار گرفتوم که قریب بود منجر به مرگم شوه ولی خوشبختانه موفق نشدند. د ایتو وضعیت، کار بری ژورنالیستها بسیار سخت استه.

یعنی بیخی د شرط از بین بردن شما حمله کرده بودند؟

شکیب: البته که.

مگه در افغانستان دموکراسی و آزادی مطبوعات وجود نداره ؟

شکیب: می خندد. اینها فقط در حد شعار است که بتانن بیرونیها را بازی بیتن. متأسفانه در افغانستان هیچ تغییراتی بوجود نامده، فرق چندانی بین دوران طالبا و دولت فعلی وجود نداره، اولا اینکه خود طالبا هنوز در افغانستان وجود دارند و عملا رسانه ها ره تهدید میکنه و از طرف دیگه اونایکه در دستگاه دولتی هستن هم متأسفانه سطح فکریی شان کاملا سنتی و طالبانی است و هیچ نظر مخالف ره قبول نمیکنن و هیچ تحرّک جامعه ره بسوی ترقی و پیشرفت تحمل نمیکنند. دوست دارند همیشه مردم ره به همان شکل سنّتی شان نگه دارن. مثلا مه د برنامه هاپ خود در شبکه طلوع می خواستوم در حقیقت یک پل ارتباط بین مردم افغانستان و دنیای متمدن و فرهنگهای مختلف ایجاد کنم و پیام مه بری مردم در واقع ای بود که به مردم بفهمانوم که در ای کرّه خاکی ای تنها ما نیستیم که زندگی میکنیم بلکه فرهنگها، موسیقیها، تیپ های غیر از تیپ ما هم وجود داره، که فهمیدنش بری هر فرد از جامعه ما که قرنها در انزوا بودند ضروری و مثبت است. ولی متأسفانه که ای اندیشه مه با اندیشه جنگ سالارها و طالبها مطابقت نداشت و اونا از مه سخت در هراس بودند، البته نه تنها از مه بلکه از تمام ژورنالیستها و رسانه ها و بارها مه ره از طرق مختلف تهدید میکدن و از مه میپرسیدن که تو بچه از کجا آمدی؟ کجایی استی؟ چرا عنعنات افغانی ره نمیشناسی و با ای کارایت چه ره میخوای ثابت کنی؟ در حالیکه مه از هیچ کجا نامدیم. مه هم مثل خود امی زورمندها یک شهروند امی وطن استوم و د افغانستان تولد شدم و هموجه کلان شدیم و دوست داروم که بری مردم خود خدمت کنوم و به عنوان یک انسان دوست داروم د جامعه خود زندگی کنوم و اندیشه خود ره بیان کنوم ولی اونا(قدرت دارها)نظر مخالف ره به جرم تکفیر و ترویج فرهنگ بیگانه و از قبیل اتهامات سرکوب میکنن.

پس زندگی و شرایط فعالیت بری یک ژورنالیست در افغانستان خیلی دشوار است؟

شکیب: البته که . وقتی یک ژورنالیست نتانه حرفی که دلش میخوایه، بگویه. طبعا مثل یک زندان میمانه.

طریق مبارزه با ای نابسامانیها ره در افغانستان در چه میبینید ؟

شکیب: ژورنالیستها ، آزادی خواهان نباید دلسرد شون. باید به مبارزه خود علیه بنیادگرایی و سیستم قرون وسطایی در افغانستان از داخل و از خارج ادامه بدن. میدانم که کاری طاقت فرسای است سالها در خاد گرفت تا ما به آرزوهای خود برسیم و آزادی،دموکراسی، آزادی بیان را در کشور مثل افغانستان از شعار به واقعیت تبدیل کنیم ، که البته ای کار یک نفر یا دو نفر نیست بلکه تمام کسانیکه آزادی ره جزء از حقوق هر انسان میدانند باید در این عرصه با همدیگه همگام باشند، البته منظورم از مبارزه ، مبارزه مسلحانه نیست بلکه با منطق، قلم و صدا است تا بری بنیادگراها بفهمانیم که نمیتانن تمام انسانهای یک جامعه ره در بند تفکّر قشر یا یک گروه خاص زندانی کرد و تمام ارزشهای انسانی از جامعه برداشت.

نظرت در مورد سایت کابل پرس^? چیه ؟

شکیب: سایتی خوبی است ظاهرا تعداد بازدید کننده هایش هم بیشتر از دیگر سایتهای افغانستان است.

اگر کابل پرس یک بخش تفریحی درست کند، حاضرید همکاری کنید؟

شکیب: (می خندد) چرا که نه اما مربوط میشه به سردبیر که تا چه حد مه ره قبول دارند

خوب موفق باشین شکیب عزیز و ممنون ازینکه وقت تان ره در اختیارما قرار دادید.

شکیب: تشکر از شما هم

کابل پرس دات تی وی