کرزی و ملا عمر بدنبال چپاول منابع طبیعی و پروژه "ناقلین به سمت قطغن"

در 11 سال حکومت حامد کرزی، مسیر اصلی که دستگاه او پیموده، گسترش فساد، گسترش تولید و قاچاق مواد مخدر، چپاول و تخریب دارایی های همگانی و حمایت، فرماندهی و گسترش خشونت و تروریزم بوده است. افراد مافیای حامد کرزی در خشونت های مختلف در نقاط گوناگون افغانستان دست دارند و رابطه ی تنگاتنگ آنان با تروریستان افغان، این امکان را به آنان داده تا صداهای مخالف را سرکوب کرده و سیاست دایمی حاکمان دیکتاتور و اشغالگر را برای غصب زمین های بیشتر این سرزمین و کشتار و یا بیرون راندن صاحبان آن دنبال کنند. سیاستی که تقریبا از زمان به قدرت رسیدن احمد شاه ابدالی آغاز شد، در زمان دوست محمد خان اوج گرفت و در زمان عبدالرحمان خان با کشتار جمعی و ارتکاب شدیدترین جنایات ضد بشری اوج بیشتری به خود گرفت و به عنوان سیاستی پایدار در نزد حاکمان افغان تثبیت شد. حتا شیک پوش ترین حاکم افغان امان الله، با اندیشه های کاپی کرده از غرب نیز نتوانست از این سیاست قبیله ای افغان ها عدول کند و پروژه ی غصب زمین و دست اندازی بر منابع طبیعی باشندگان اصلی این سرزمین، همراه با جعل و افسانه بافی در مورد تاریخ ادامه یافت. حاکمان پس از امان الله هر کدام به اندازه ی توان خود همین سیاست را دنبال کردند و این سیاست همچون میراثی دست به دست به نسل ملا عمر و حامد کرزی رسید. تجربه ی یازده سال حکومت کرزی در همکاری و هدایت تروریزم، بخوبی نشان می دهد که اگر برای او مجالی باشد، نه تنها چپاول و غصب زمین و منابع زیر زمینی را بیشتر خواهد کرد، بلکه مانند ملا عمر، به کشتار سیستماتیک روی خواهد آورد. همدستی و همکاری کرزی با تروریست های طالب و کوچی و نیز پروژه ی انتقال جنگ به مرکز و شمال افغانستان بخوبی گویای این مساله است. همه ی شواهد حاکی از آن است که باید ملا عمر و کرزی را در یک جبهه ی واحد دانست و تفکیک موضع این دو از هم غیر ممکن است.

استخراج منبع زیر زمینی با دو هدف: چپاول و احیای پروژه ی ناقلین به سمت قطغن

يک

اگر نگاهی ساده به مساله ی استخراج منابع زیر زمینی و طبیعی مانند نفت، گاز، زغال سنگ، لاجورد، طلا، مس و... در شرایط کنونی داشته باشیم و بصورت عمیق به اوضاع ننگریم، استخراج و بهره برداری از این منابع باعث درآمدزایی، بالا رفتن ثروت ملی، ایجاد کار، تولید و توسعه ی کشور می شود. و اما اگر تجربه ی یازده سال حکومت کرزی را با سیاست ها و پلان های او و نقشه هایی که برای این منابع زیر زمینی کشیده، با دقت بررسی کنیم، به این نتیجه می رسیم که حکومت کرزی مشروعیت دست زدن به منابع زیر زمینی و طبیعی افغانستان را ندارد و دست زدن به این منابع، فقط و فقط زمینه ی چپاول گسترده ی مافیای او را فراهم می کند و نه بیشتر. در یازده سال اخیر میلیاردها دالر به این مملکت سرازیر شد و حکومت کرزی با انبوه طالبان نکتایی پوشی که داعیه ی درس و تحصیل در دانشگاه های مختلف دنیا را دارند و شاهرگ های اقتصادی را در اختیار گرفتند، نتوانستند به اندازه ی یک دوکاندار ساده برای این کشور خدمت کنند. آنان نه تنها خدمتی نکردند، بلکه هر کدام به اندازه ی خود، از اشرف غنی احمد زی تا انورالحق احدی، حنیف اتمر و زاخلیوال، هر کدام در تثبیت جایگاه سیستم مافیایی کار کردند و تا جایی که توانستند چپاول نمودند. در دستگاه مافیایی حامد کرزی، اشرف غنی احمدزی یکی از پایه گذاران اصلی سیستم فاسد و چپاولگر، موقعیت خود را ارتقا می دهد و انورالحق احدی که مستقیم در اختلاس دست دارد، از وزارتی به وزارتی دیگر جابجا می شود. این سیستم مافیایی یعنی هر جا که پول هست، بر آن دست انداخته شود و به کام کشیده شود؛ چه مواد مخدر باشد و چه میلیاردها دالر پول کمک جامعه جهانی؛ چه از راه همکاری با طالبان باشد و چه از راه جاسوسی برای استخبارات کشورهای مختلف.

حرص و طمع ثروت و قدرت چنان است که مافیا را بر آن می دارد که محمود کرزی، برادر دیگر خود قیوم کرزی را بهترین رهبر پس از برادر دیگر حامد کرزی بداند.

در چنین شرایطی شاید معادن افغانستان استخراج شود، اما به بهره برداری ملی و مردمی نخواهد رسید و بلکه به بهره برداری مافیایی خانوادگی و قبیله ای حامد کرزی خواهد رسید و راه را برای پیشبرد سیاست غصب زمین و کشتار و یا راندن باشندگان اصلی آن هموارتر می کند.

دو

استخراج معادن افغانستان یکی پس از دیگری شروع می شود. حتا برادر کرزی ملا عمر نیز سهم می گیرد و مانند سال گذشته که رویترز از قول او نوشت که باید از سرمایه گذاری و سرمایه داران بخش معادن حمایت کرد، حمایت خود را جدی تر اعلام می کند و مانند یک چوب منعطف، خم شده و دو سر قبیله به هم وصل می شود. ملا عمر همچنانکه سال گذشته می دانست چه کسانی بر منابع زیر زمینی دست گذاشته و محمود کرزی یکی از سرمایه گذاران (؟) آن است، دوباره فعال می شود و حمایت خود را مستقیم و غیر مستقیم از پروژه ی استخراج اعلام می کند. هم فرصتی برای تجهیز مالی ست ، هم فرصتی برای پیشبرد استراتژی دایمی غصب و بیرون راندن و هم فرصتی برای جابجایی هزاران تروریست در مناطق مرکزی و شمالی کشور. همه چیز درست و عیار شده به نظر می رسد. تکه داران حقوق بشرِ (؟) قبیله فعال تر می شوند، تبلیغات علیه باشندگان اصلی این سرزمین بیشتر می شود، افغان های اطراف کوه های سلیمان، درست همانند وقتی که عبدالرحمان وعده ی زمین و مال و جان مردم هزاره را به آنان داده بود، از اطراف جمع می شوند، گروه گروه؛ درست مانند وقتی که نادر خان وعده ی زمین های اوزبیک ها و تاجیک ها را داده بود، حرکت عمومی به طرف مرکز و شمال آغاز می شود. همزمان ماشین تفرقه میان باشندگان اصلی این سرزمین بنام مذهب سنی و شیعه کار می کند. دسته جات کارگری، درست مانند افغان های پاکستانی که برای تثبیت افسانه ی اکثریت افغان ها، تذکره افغانستان دریافت می کنند، به سمت معادن حرکت خواهند کرد. وزارت خانه هایی مانند سرحدات و قبایل فعال تر می شوند. مرکز و شمال افغانستان در مدتی کوتاه به محل بود و باش هزاران ناقل تبدیل می شود. ناقلانی که در میان آنان تروریست های افغان نیز جابجا هستند. ناقلانی که در ابتدا گروه های کارگری هستند و در کنار بمب گذار و انتحاری های ملا عمر و دستگاه امنیتی کرزی، گروه های حقوق بشر قبیله نیز آنان را پشتیبانی می کنند. همانگونه که یورش وحشیانه ی کوچی ها را و جنایات قتل و غارت آنان را به نزاعی بی اهمیت تقلیل می دهند و کوچی مسلح و اشغالگر را در بوق و کرنای خود فقیر و قابل ترحم جا می زنند، بوق و کرنا را در حمایت از گروه های کارگری ناقل به صدا در می آورند. جمعیت هلال احمر افغانی که با وجود ده ها مورد حوادث طبیعی در مرکز و شمال رغبتی برای کمک رسانی نداشته، به یکباره توجه خود را به مرکز و شمال و مناطق بود و باش کارگران ناقل جمع می کند.

گروه های کارگری ناقل، ابتدا ممکن مردانی باشند که به تنهایی آمده اند و کم کم خانواده های آنان نیز منتقل خواهد شد. شهرک ها، شهرها و مناطق جدید ساخته خواهد شد و بافت جمعیتی شهرهای موجود نیز بنا بر پلان پیش بینی شده تغییر می کند. در کنار آن فرهنگیان و قلم بدستان قبیله دست بکار شده و رد پای بود و باش افغان ها را در صدها و هزاران سال قبل می پالند و اگر نیافتند که نمی یافند، مانند قبل جعل می کنند و همه چیز در اختیار دارند که آن را بصورت گسترده نشر و پخش کنند. تا آن وقت همچنانکه روحیه و عملکرد حاکمان دو صد سال اخیر بوده، برای پیشبرد بهتر داستان، از خدمت گذاری به قدرت های بزرگ و کرنش به آنان نیز فرو گذاری نخواهند کرد.

حالا شعار تاجیک به تاجیکستان، اوزبیک به اوزبکستان و هزاره به گورستان، معنا و موقعیت عملی خود را بخوبی پیدا کرده است.