بزکشی = ورزش ملی

بزکشی ورزش ملی افغانستان وهمچنان یک بازی سنتی گروهی است که بر روی پشت اسب انجام می‌شود. این بازی در میان مردمان آسیای میانه از جمله هزاره‌ها، تاجیکان، ازبکها، قرقیزها و ترکمنها و اقوام افغان انجام می‌شده است و بعضاً هنوز نیز انجام می‌شود ولی ریشه آن مبهم است.

نحوه انجام بازی به این صورت است که عده ای سوارکار برای کنترل لاشه یک بز یا گوساله تازه ذبح شده با هم به رقابت می‌پردازند. سوراکاران باید لاشه بز را در حین سوارکاری از روی زمین برداشته و آنرا و با پیشی گرفتن از رقبا در محل مشخصی که معمولاً یک دایره علامت گذاری شده در زمین بازی است به زمین بگذارند. بازیگران بازکشی که در افغانستان چپ‌انداز نامیده می‌شوند گاه برای کسب مهارت به سالها تمرین نیاز دارند.

لاشه مورد استفاده در بازی معمولاً یک بز تازه ذبح شده است که آنرا برای سفت شدن حدود ۲۴ ساعت قبل از بازی در آب سرد می خوابانند. گاهی برای افزودن بر وزن لاشه درون آنرا پر از سنگ می کنند.

بنا بر نوشته دایره‌المعارف ایرانیکا بزکشی در افغانستان از حمایت دولتهای متوالی برخوردار بوده است به نحوی که در زمان محمد ظاهرشاه (تا ۱۹۷۳) این مسابقات همزمان با جشن تولد شاهنشاهی برگزار می‌شد. رژیمهای بعدی تاریخ مسابقه را به سالروز سازمان ملل متحد تغییر دادند. در شمال افغانستان حداقل قبل از تجاوز شوروی در ۱۹۷۹، تا چند صد سوارکار می‌توانستند همزمان با هم در نوع خاصی بزکشی که در زبان دری به توده‌برآئی معروف است به رقابت بپردازند. این رقابت در جشنهای عروسی و ختنه‌کنان رایج بود.

لاشه مورد استفاده در بزکشی معمولاً ذبح شده و دست و پاهایش از زانو به پایین قطع می‌شود. لاشه را سپس ۲۴ ساعت قبل از بازی در آب سرد می‌خوابانند تا سفت شود. گاهی درون لاشه را پر از سنگ می‌کنند تا وزنش بیشتر شود.

آنچه که خواندید از سایت فارسی ویکی پدیا در اینجا آورده شده است.

همانگونه که می دانیم ورزشهایی بسیاری همانند بزکشی در کشورهای دیگر جهان نیز مرسوم است که به گاوبازی در کشور اسپانیا و کشورهایی که در گذشته مستعمره این کشور اروپایی بوده اند می توان اشاره کرد. با گذشت زمان و تغییر ذائقه فرهنگی مردم جهان، لذت بردن از آزار و اذیت یک موجود زنده در میادین ورزشی دیگر چندان خوشایند نیست و گروه های مدافع حقوق حیوانات در چند سال اخیر تلاش بسیاری را کرده اند که مانع برگزاری این رویدادها در کشورهای دنیا بشوند. اکنون ما باید از خودمان این سوال را بپرسیم که آیا این مسابقه که بصورت یک رسم ملی از آن یاد می کنیم می تواند سبب افتخار و مباهات ما باشد و یا اینکه می توانیم با انجام تغییراتی در این ورزش که قاعدتاً در فرهنگ ما ریشه گسترانده است آن را زیباتر جلوه دهیم؟

از نوشته هایی که در این زمینه به دست ما برسد استقبال خواهیم کرد.

ارتباط با بخش ورزشی: sport kabulpress.org