مهاجرین افغانستانی دریونان چی می خواهند؟

علت مهاجرت مردم افغانستان: ماازافغانستانیم، ازگوشه ی همین زمین، افغانستان نام آشنایی است، اکثریت مردم جهان ازآن تصاویری را درذهن شان دارند. افغانستان باجنگ دراز مدت، مرکزمواد مخدر، قتلگاه انسانهای مظلوم وبی دفاع، مرکزبنیادگرایی طالبی ودرنهایت آنچه فعلن درجریان است یعنی حضورنیروهای امریکایی بامتحدینش.

همه ی این تصاویرزنده وضعیت سیاسی واجتماعی افغانستان راتشریح میکند وهیچکدام بی ربط نیست وهمه ی این تصاویر پیوند بازندگی مردم ما دارد، یعنی بهای همه ی این بازی های سیاسی را که درواقع سرنخ آن دربیرون ازمرزهای افغانستان گره خورده است این مردم پرداخته است. اگرنیروهای متجاوزروسی این کشوررا به خاک وخون تبدیل کرد، اگرجنگهای داخلی مجاهدین منجربه قتل هزاران انسان بی گناه گردید واگرنیروهای وحشی طالب این کشوررا به قتلگاه انسان ومرکزتوحش وترورتبدیل کرده بود واگرامروز نیروی دیگری این کشور را میدان آزمایش تسلیحات مدرن قرارداده است، همه وهمه زندگی این مردم را گرفته است وبهای این همه را همین مردم پرداخته است، که درک وتحلیل آن عملا ساده نیست ونمیشود آنرا به سادگی تصویرکرد. به همین شکل مهاجرت این مردم نیزساده نبوده ونیست. مهاجرت مارا وقتی میتوان درک کرد که در دوراهی مرگ قرار بگیرید. آنوقت است که میتوان درک کرد که فرار ازکشور برای پناه گرفتن یعنی چی؟ مهاجرت مردم ما مفهوم بزرگی دارد، مفهوم زنده ماندن وزیستن. درطول سه دهه است که مردم ما بااین پدیده به تجربه گرفته شده است، مهاجرت یکباره، دوباره وچندین باره که خود عملا جنگ است، جنگیدن برای بقا، جنگیدن برای وجود داشتن، جنگ برای یافتن یک نقطه امن درگوشه این جهان، جنگیدن برای پیروزشدن برمرگ. درهرنقطه ودرهرجای این زمین، هرلحظه جنگ دردنیای مهاجرت برای وجود داشتن، برای درک شدن ودرک کردن. فرار ازمرز جنگ وپنجه دادن بامرگ کار دشواریست.

سرنوشت ما درفرار ازمرزجنگ رویارویی با بازداشتگاه ها وجان دادن درزیرشکنجه های جسمی وروحی ودرحقیقت نابود شدن است. ازجنگ درافغانستان فرار میکنیم ولی درحقیقت با جنگ جدیدی روبرو میشویم که سخت ترازشرایط افغانستان است. برای ما خوابیدن چندین شب به دروازه مرکزپلیس برای گرفتن تکه کاغذی درحقیقت یک جنگ است یک جنگ روانی که همه روح وروان مارا نابود میکند، ترس وتحمل فشارهای روانی هرروزه درخیابانها به خواطرنداشتن یک مدرک بازهم جنگ است، ایستاد شدن هرروزه درمیدانهای شهربرای یافتن یک روزه کار بازهم جنگ است، رفتن دربندرها وخودرا پنهان کردن درکامیونهای باربری وجستجوکردن سرپناه درنقطه ی دیگر بازهم جنگ است، زندان شدن درچادرهای خودساخته مثل پاترا جنگ است، خوابیدن درپارکهای کشورایتالیا، پنهان شدن ازسرما درسطل های اشغال گالاس درفرانسه، برگشت دادن مهاجرین طبق قانون دوبلین به کشورهای دیگر وخوابیدن درخیابانها، برگردان پناهنجویان وردمرزآنها ازکشورهای آلمان، هالند،اتریش، ناروی، انگلیس، سویدن، دانمارک، وغیره بازهم برای ما یک جنگ است، جنگ برای زنده ماندن، برای بقا وسرپناه.

ازشما مجامع بین المللی وکشورهای اروپایی میپرسیم بادرنظرداشت قوانین حقوق بشری وکنواسیونهای بین المللی، مهاجرین افغانستان درشرایط فعلی که وضعیت برای همه ی شما هویدا وآشکاراست باید درکجاباشند؟ درکجای این زمین باید پاگرفت؟ درکجا حق ماندن خواهند یافت؟ درکجا ریشه خواهند دواند تاسبزشد؟ ازکی باید پرسید وچگونه؟ باچه زبانی باید حرف زد؟ تاچه زمانی باید تنها برای زنده ماندن مبارزه کرد؟ تاچه زمان باید برای آن جنگید؟ چی زمانی این بدبختی به آخرخواهد رسید؟

مانمیدانیم ولی میدانیم که مهاجرت یک حق است، یک واکنش است، ومهاجرت نمیتواند جرم باشد. این پدیده وجود دارد، ما نمیتوانیم منکرآن باشیم، زیرا هرزمان وهرلحظه با او شریک هستیم. این سهم همه ی انسانها است همانگونه که جهان سهم همه ی انسانها است. مانمیتوانیم بی تفاوت باشیم، نه من مهاجر ونه توی میزبان. یک واقعیت اجتماعی را نمیتوان پنهان کرد ولی میتوانیم تغییرش دهیم ازوضعی که هست. آسوده بودن وآسوده زیستن من به زندگی توهم ربط دارد. من هم انسانم ودرهمین دنیا باید زندگی کنم، جهانی که سرزمین مشترک هردوی ماست، جهانی که من وتورا وسرنوشت من وتو را مشترک میسازد. تغییر این جهان به من هم ربط دارد. شاید این تنها شرط همبستگی ماست. ما ازشما میپرسیم که اگر حقوق بشربرای همه انسانها ست واگر دهکده جهانی مربوط به همه است واگر ما هم حق زندگی کردن داریم، چرا بادیدن این همه بدبختی بی تفاوت نشسته اید؟. ما امیدواریم پیش ازآنکه این زخم به ناعلاجی برسد باید مداوا گردد. این سرشت همه زنده جانها ست که هیچ وقتی درمقابل مرگ تسلیم نمیشوند. این را هم میتوانید درک کنید که هرموجود زنده ی وقتی بیش ازحد تحت فشار قرار گیرد به اندازه ی که دیگر برایش زندگی مفموم نداشته باشد، آنوقت است که طغیان خواهد کرد، طغیان درمقابل آنچه سالهاست زندگی اش را به مسخره گرفته است وطغیان درمقابل بی عدالتی وحق تلفی. این پیام ماست وامیدواریم ازطرف سازمانهای حقوق بشری، سازمان ملل متحد وکشورهای اروپایی درک شود. ما امیدواریم پیام شما را نیزبشنویم. ما امیدواریم درک شویم ودرک کنیم.