نبود کلنیک و کارمندان صحی در مناطق دوردست

در ساحات روستایی و قصبات دور دست حتی یک پسته صحی نیز وجود ندارد تا برای مریضان نیازمند کمک نموده و حق شان را ادا نماید آیا افغانستان فقط چند شهر بزرگ است که بیشتر مورد توجه نسبی مؤسسات خارجی وداخلی قرار میگیرد و ساحات دور دست کشور کاملاً محروم میباشند؟ قصه از دیارهای دور افتاده و فراموش شده است که هزاران انسان در آنجا از نبود تمام امکانات اولیه زندگی رنج می برند و درمحرومیت زندگی میکنند، علی الخصوص عدم امکانات صحی و بهداشتی که سخت دامنگیر مردم بوده و هیچ توجه از جانب نهاد های ملی و بین المللی در طول تقریباً سه دهه صورت نگرفته است و آنچه را مردم در زمان حکومت منتخب آرزو داشتند نیز به یأس و نا امیدی تبدیل شده است.

آری! این گزارش از ساحه دور افتاده ولسوالی گیزاب است که زمانی از مربوطات ولایت ارزگان بوده و دو سال عمر خویش را در دایکندی سپری نمود و فعلاً با توجه به بعضی گزارش ها معلق قرار دارد و بعضاً حکایت از الحاق مجدد آن به ارزگان میکنند، بهر صورت این ولسوالی بیش از 180 قریه داشته و نفوس تقریبی آن نیز بیش از یکصد هزار نفر میباشد (نظر به گفته ساکنین اصلی گیزاب ) که کاملاً از انظار کمک کنندگان دورمانده و هیچ توجه هم صورت نگرفته است، درین ساحه پهناور دو کلنیک نیمه جان که در حالت نزع به سرمیبرد ازگذشته های دور باقی مانده است، که نمیتوانند جوابگوی اساسی برای مشکلات مردم باشد.

کلنیک اولی در ساحه خلج کاملاً تحت تصرف مخالفین موقعیت داشته و مردم اکثر ساحات در آنجا دسترسی ندارند و همچنان با کمبود افراد مسلکی و مجرب مواجه میباشد و کلنیک دومی در ساحه تمزان است که نه تنها با کمبود پرسونل مسلکی مواجه است بلکه از نظر امنیتی نیز متأثر میباشد.
تعدادی از افراد باو جودیکه سواد ندارند مبادرت به فروش دواها در میان مردم میکنند که نه از تاریخ واسم دوا چیزی را می فهمند و نه از عوارض جانیی دوا کدام معلومات دارند که بعضی از ساکنین ولسوالی گیزاب در اثر خوردن آن گونه دوا ها با مشکلات دیگری مواجه گردیده اند و حتی زندگی خویش را از دست داده اند.

مردم درین ساحات با مشکل عدیده مواجه هستند زیرا راه های مواصلاتی که قریه جات را با ساحات نزدیک به کلنیک یا شفاخانه و داکتروصل نماید، ندارند. تا در جریان مواجه شدن با کدام مرض ویا آسیب دیدگی خود را به موقع به کلنیک یا شفاخانه هایکه در همسایگی های شان یعنی مرکز دایکندی (نیلی) و یا هم مرکز ارزگان (ترین کوت) قرار دارد، برسانند ومصدوم خویش را از خطر جدی نجات بدهند.

بیشتر زنان باردار را مردم به نسبت نبود سرک توسط مرکب، اسب و یا هم با پای پیاده حرکت میدهند که اکثراین مریضان در مسیر راه ها جان میدهند که فلم های مستند از آن ساحه نیز گویای این حقیقت است. با وجودیکه مردم بارها از مقامات ذیربط و ارگان های غیر دولتی داخلی وخارجی تقاضا نموده اند که مشکلات مردم دور افتاده گیزاب را در نظر گرفته، همکاری نمایند زیرا فقط ساحات محدود و مرکز ولسوالی گیزاب تحت تصرف مخالفین می باشد بناً تطبیق پروژه ها در آن ساحه امکان پذیر می باشد و تنها 20 فیصد از خاک گیزاب تحت کنترول مخالفین دولت است و 80 فیصد از امنیت بسیار خوب مناسب برخوردار است و توسط شوراهای محل اداره میگردد که در حال حاضر بیش از 22 باب مکتب اعم از ذکور واناث فعال واطفال آن ساحه مصروف تعلیم وتربیه میباشند که این خود دلیل برثبات و امنیت منطقه است. نمیدانم که ولسوالی گیزاب شامل پلان های ادارات دولتی علی الخصوص وزارت صحت عامه میباشد یااینکه این ولسوالی دور افتاده خارج از چارچوکات این کشور(افغانستان) قرار گرفته است هرگاه چنین باشد مردم نیز گلایه نخواهد کرد اما اگر جزقلمرو افغانستان محسوب گردد، ادارات ذیربط بخصوص وزارت صحت عامه در مورد وضعیت نا هنجار مردم توجه نموده و تیم های صحی خویش را در ساحات امن ولسوالی گیزاب از طریق ولایت دایکندی و یا هم سایر راه های ممکنه اعزام دارند تا مردم ولسوالی گیزاب بیشتر ازین رنج امراض و مصدومیت هارا متحمل نگردیده و مورد شفقت وزارت صحت عامه قرار بگیرد و نیز مؤسسات که در بخش های صحی فعالیت دارند تشویق گردند تا برای جلوگیری از شیوع بیشتر امراض اقدام نموده و حمایت از اطفال، زنان ومردان نیازمند را مسؤلیت خود بدانند.

در دايکندی چه می گذرد؟