طرح تجزیه ی افغانستان

برای خواندن پرسش ها اینجا را کلیک کنید

یک : نخست باید به این اصل توجه نماییم که درجهان؛ کشورها به ندرت به صورت داوطلبانه تن به تجزیه داده اند.کشورها یا براثر تهاجم خارجی و کشاکش های منطقه ای ازهم پارچه شده اند یا نزاع های درازمدت قومی وتضاد های حل نا شدنی درونی موجب تجزیه ی آن ها شده است.درافغانستان هنوز با قطعیت نمیتوان گفت که یکی یا هردوعامل بالا کشوررا درآستانه ی تجزیه قرارداده است.

بنا بران؛ تجزیه طلبی دراین کشورهمیشه خط قرمز بوده است. چرایی آن را می توان هم در ساختاراستبدادی قبیله ای وهم دربافت اعتقادات وعواطف عامه جستجو نمود.

دو: نیازبه تجزیه طلبی باید ازدرون جامعه بازتاب یابد تا روشنفکرا ن وفعالین سیاسی بتوانند آن را به یک گفتمان تبدیل کنند. درافغانستان کنونی نه حاکمیت سیاسی ونه مردم عامه پذیرای به بحث کشیدن این مساله نیستند.درمیان مردم عامه – عناصرغیر"اوغان"- هنوزاین آگاهی بوجود نیامده است که بدون "اوغان" ها می توان راحت تر وانسانی تر زندگی کرد وبنابران باید کشوررا تجزیه کرد تا ازشرمصیبت های تمام ناشدنی ی که این طایفه برکشور تحمیل کرده است؛ درامان ماند.غیر از این؛ تعارضات میان آنچی که "ترکتباران" خوانده می شوند (به شمول هزاره ها) با تاجیکان – امکان ظهورنیروی متحد تجزیه طلب رااز میان می برد.
لذا به بحث گرفتن این مساله در لحظه ی کنونی نه حمایت عملی جامعه را با خوددارد ونه می تواند توجه عمومی را به خود جلب نماید.

سه:حاکمان سیاسی تجزیه طلبی را کفرمطلق می دانند چی رسد که به آن به چشم "حق" ببینند.واما همانگونه که در بالا اشاره شد ؛ مرد م ازآن می ترسند وآن را یک تابو می پندارند نه حق.

چهار: پاسخ این سوال را باید تجزیه طلبان ارایه کنند. اما می توان فهمید که حدود ومرزهای تجزیه طلبی به واقعیت ها ونیازهای هر واحدی مر بوط می شود که از بدنه ی کشور جدا می گردد.

پنج: هیچ کس به قدرت های مستبد حق نمی دهد که مردم را به گناه خواست های که مربوط به حقوق بشری ایشان می گردد؛ سرکوب نمایند. اما درافغانستان قدرت های حاکم منتظر دادن"حق" از سوی مردم نمی نشینند. آن ها با هر وسیله ای از جمله با استمداد ازخارجی ها به مقابله ی سبعانه علیه هرگونه تجزیه طلبی برخواهند خاست مگر آن که به نوعی این تجزیه طلبی از سوی خود وبرای منافع واهداف خود شان مطرح باشد.

شش: در شرایط کنونی تجزیه ی افغانستان را شد نی نمی دانم ؛ مگر آن که ورق برگردد.

پاسخ به سوال های مشخص:

یک : پاسخ این سوال در بالا داده شده است.

دو : درامر سیاست پیشگویی قطعی نا بخردانه است. شرایط افغا نستان با شرایط بالکان یا بنگله دیش هیچ همسانی ی ندارد. ا ما می توان برخی احتمالات را در مسیر راندن افغانستان به سوی متلاشی شدن به حساب آورد..درافغانستان امکان آن وجوددارد که اوضاع درمسیری بیافتد که کشوررا به سوی تجزیه یا انارشی عمومی وکشنده ای براند.این امر بیش از همه از ناحیه ی تشدید جریان تمامیت خواهی قبیله ای متصورمی باشد.

از نظر فاکتور های خارجی؛ ممکن است در صورتی که تجزیه ی افغانستان درجیو پولیتیک وجیو ستراتژیک امریکا منظور شده باشدویا وضعی از ناحیه ی رودررویی نظامی امریکا با یکی از همسایگان افغانستان به وجود آید – زمینه ی رشد تمایلات تجزیه طلبی فراهم خواهد شد.

سه : فدرالیسم می تواند تنها گزینه ای باشد برای جلوگیری ازتمرکز قدرت وپایین کشیدن تدریجی قبیله گرا ها از قدرت انحصاری ، فاسد ومافیایی. ولی با موجودیت این همه عناصر قاتل، دزد وغارتگر ی که به نام "رهبران" در میان اقوام ومناطق دیگر جا خوش کرده اند- فدرالیسم ادعایی گرهی از زندگی مردم نخواهد گشود وهمان قول سعدی مصداق خواهد یافت که:

که از چنگال گرگم درربودی

چو دیدم عاقبت گرگم تو بودی

برای خواندن پرسش ها اینجا را کلیک کنید