فاجعه بشری در سرزمین بادام

با توجه به آمار رسمی بالا، می توان گفت که امسال دایکندی در مرز نابودی کامل قرار گرفته است. در کنار آمار تکان دهنده ی بالا باید تبعیض و ظلم حکومت مرکزی را نيز به فجایع موجود افزود. در ولایتی که تنها منبع درآمد مردم، کشاورزی و دامداری اندک می باشد، دولت مرکزی کمترین توجه را به این ولایت دارد. طوری که داکتر رمضان بشردوست، نماینده ی مردم در شورای ملی، سال گذشته در جریان سفر به این ولایت به کابل پرس گفت که دولت حتا یک خشت روی خشت نگذاشته است. طبق خبرنامه ی رسمی آکسفام، بودجه ی بخش کشاورزی اين ولايت در سال 2007 میلادی، تنها دو هزار و چهارصد دالر آمريکایی بوده است./ دایکندی که اکنون باید جشن گل بادام را برگزار می کرد، در معرض یک فاجعه ی بشری قرار دارد.

کابل پرس

جمعه 7 می 2010

زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )

همرسانی

کابل پرس^?: سرازیر شدن سیلاب در نقاط مختلف از جمله مرکز و غرب کشور، جان چندین تن از شهروندان افغانستان را گرفته و ميلیاردها افغانی خسارت بر جای گذاشت.

طبق آمار رسمی مقامات محلی در ولایت دایکندی، تاکنون پنج تن جان خود را در اثر سرازیر شدن سیلاب از دست داده و 28 تن نیز زخمی شده اند.

همچنین سیلاب باعث تلف شدن 2 هزار و 747 راس گاو، گوسفند و بز در این ولایت شده است. 338 هزار و 105 اصله درخت با ثمر و میوه دار که بیشتر درخت بادام بوده، همراه با 72 هزار و 909 اصله درخت بی ثمر نیز از بین رفته است. در جریان سیلاب، به 12 هزار و 848 جریب زمین کشاورزی آبی و 460 جریب زمین للمی نیز آسیب رسید.

در اثر سیلاب در دایکندی، سرزمین بادام، 239 خانه مسکونی، 112 دکان، و یک مکان عمومی تخریب شده است. سیلاب همچنین تخریب 90 سربند برق و 2 هزار و 38 کیلومتر جوی آب را نیز باعث شد.

گرچه در دایکندی، محروم ترین ولایت افغانستان، سرک و جاده پخته یا آسفالت یافت نمی شود، اما با اين وجود، به سرک های خامه ی موجود نيز آسیب رسیده است. مجموع سرک ها و جاده های فرعی و اصلی آسیب رسیده 5 هزار و 738 کیلومتر می شود. 2 هزار و 165 کیلومتر دیوار استنادی، 230 پلچک و 2 هزار و 438 کاریز و چشمه نیز در اثر سیلاب تخریب شده است.

با توجه به آمار رسمی بالا، می توان گفت که امسال دایکندی در مرز نابودی کامل قرار گرفته است. در کنار آمار تکان دهنده ی بالا باید تبعیض و ظلم حکومت مرکزی را نيز به فجایع موجود افزود. در ولایتی که تنها منبع درآمد مردم، کشاورزی و دامداری اندک می باشد، دولت مرکزی کمترین توجه را به این ولایت دارد. طوری که داکتر رمضان بشردوست، نماینده ی مردم در شورای ملی، سال گذشته در جریان سفر به این ولایت به کابل پرس^? گفت که دولت حتا یک خشت روی خشت نگذاشته است. طبق خبرنامه ی رسمی آکسفام، بودجه ی بخش کشاورزی اين ولايت در سال 2007 میلادی، تنها دو هزار و چهارصد دالر آمريکایی بوده است.

در نبود امکانات پزشکی و راه های ارتباطی، اين ولايت بالاترین آمار مرگ و میر کودکان و مادران را دارد. آمار مرگ و مير کودکان و مادران در افغانستان نيز در بالاترین سطح جهانی می باشد.

از سوی دیگر، کوچی های مسلح همراه با هزاران بز و گوسفند و شتر نیز با عبور از بخش هایی از دایکندی، باقیمانده ی حیات سبز این ولایت را همه ساله با خود به تاراج می برند.

دایکندی که اکنون باید جشن گل بادام را برگزار می کرد، در معرض یک فاجعه ی بشری قرار دارد.