غرق شدن صدها پناهنده افغانستانی در آب های اندونزیا

صدها پناهنده افغانستان اعم از مرد و زن وپیر جوان به شمول اطفال که از دست سگ جنگی های طالبان وبادارانش به خاطر نجات حیات خویش فرار کرده بودند درآبهای اندونیزی غرق شدند. آنان برای اینکه بتوانند خویش را به یک مکان امن برسانند، قربانی خشونت امواج دریا گردیدند.

این مهاجران با عبور از مرز های خطرناک افغانستان، پاکستان وسپس بعد از رساندن به اندونیزی از طریق دریا بصورت قاچاق توسط کشتی های کهنه و فرسوده خطرناکترین سفرزندگی خویش را به قمار میگیرند.

درحالیکه تعداد قلیل مهاجران با تجربه مشکلات زیاد میتوانند خویش را به آسترالیا برسانند، تعداد کثیری شان یا غرق میشوندیا دوباره به اندونیزی برگردانده میشوند. با تأسف و تأثرفراوان در حادثه دیروز یک قایق حامل حدود 300 پناهجو که بیشتر شان افغانستانی بوده ، در 80 کیلومتری سواحل جاوا مرز اندونزیا غرق شده اند. تنها از این جمله تمامی سرنشینان این کشتی 76 نفر نجات پیدا کرده اند.

دلیل غرق شدن کشتی را آب و هوایی بد و طوفانی اعلان کرده اند. تیم های نجات تلاش دارندتا کسانیکه هنوز زنده هستندرا نجات بدهند.

تمام مهاجران غیر قانونی از مسیر اندونیزی بطرف استرالیا مسافرت میکنند ، که اندونزی تنها سکوی پرتاب مهاجران غیر قانونی بسوی آسترالیا میباشد. علیرغم خطرناک بودن این مسافرت، این تنها مسیری است که مهاجران میتوانند برای رسیدن به هدف استرالیا انتخاب کنند.

در یک حادثه مشابه در همین منطقه در ماه گذاشته 8 نفر جان های شان را از دست دادند ، که 15 تن از مهاجران تا هنوز مفقودالاثر میباشند.

چند سال است ، که کشور های اروپای غربی به درخواست مهاجران افغان جواب رد میدهند ، و به بهانه های مختلفی درخواست مهاجران را رد میکنند. با درنظرداشت شرایط بد امنیتی بیشتر از 90 درصد مهاجران افغانستانی واجد شرایط پناهندگی میباشند. درصورتیکه کشور های غربی به قانون مهاجرت احترام بگذارند، مجبورخواهند بود تا به تقاضای اکثریت بزرگ این مهاجران جواب پناهندگی اعطا نمایند، درحالیکه کم تر از یک درصد از مهاجران افغانستانی موفق میشوند به عنوان پناهنده قبول شوند.

دلیل ناکامی وروبروشدن مهاجران به مشکلات عدیده درکشورهای غربی سیاست های دولت مزدور کرزی میباشد. وزیر مهاجر این دولت دست نشانده بارها قرار داد های غیر انسانی را با دول غربی امضا کرده است تا اجازه دهد مهاجران به زور به افغانستان برگردانده شوند. وبر اساس این توافق نامه های ننگین ، کشور های غربی اکثر مهاجران را مدت ها بی سرنوشت نگهداشته ، و سپس مطابق قرار داد غیر انسانی با حکومت پوشالی آنان را بصورت جبری به افغانستان انتقال میدهند. علاوتاً این کشورها با استفاده از شیوه های متنوع شکنجه و ارعاب مهاجران را وادار میکنند تا برای برگشتن به کشور خویش به پای سندی که بیانگر برگشت داوطلبانه میباشد، امضا نمایند، که متأسفانه بدین شیوه بربعضی ازمهاجران موفق میشوند بوسیله ی فشار های روحی و روانی غیر انسانی در زندان ها امضای شان را پای سند رد مرزی بگیرند. گفته شده است که کشورهایی مانند هالند و ناروی بارها به شیوه ی زندان ابوغریب عراق مهاجران راروبروی دهها افرادامنیتی و دوربین های مداربسته لخت میکنند و توهین و تحقیرکرده ازاین درو آن در میگذرانند. اینها همه روزه از این طریق فشار وارد میکنند تا مهاجران حاضربه برگشت به کشورشان گردند.

یکی از دلایل که مهاجران افغانستان مسیری استرالیا را انتخاب میکنند، همین مشکلات کنونی در اروپا است. همین کشورهای اروپای غربی ناقضین اصلی حقوق پناهندگان میباشند و به خواست پناهنده ها مطابق به قانون پناهندگی رسیدگی نمیکنند. بیشترین تلاش وزارت عدلیه این کشورها این است که چگونه به درخواست یک مهاجر جواب رد بدهند. آنان تلاش میکنند تا نقطه های منفی را از جریان مصاحبه مهاجرین بدست بیارند تا بتوانند برای ارائه جواب رد یک دلیل غیر منطقی بدست داشته باشند. بعد از اینکه جواب منفی به تقاضای پناهندگی یک پناهنده میدهند ، بلافاصله مهاجر را از کمپ بیرون میندازند ،و بافشار های غیر انسانی این مهاجران را وادار میکنند تا کشور شان را ترک کنند.

با گذشت 10 سال از اشغال افغانستان توسط کشور های امپریالستی،امپریالیست ها با اشتراک دهها کشور قدرتمند دارای مجهز ترین ارتش و کماندو ها نتوانسته اندکوچیکترین تغیر در شرایط سیاسی، اجتماعی کشور بوجود بیاورند. همه روزه تعداد کثیری از افغانستانی ها در سرتاسر کشور جان های شیرین شان را از دست میدهند ، و آنعده که زند میمانند، برای زنده ماندن با مشکلات سیاسی و امنیتی مشت و پنجه نرم میکنند. تعدادی دیگری مجبور به ترک خانه و زندگی خویش گردیده تا به کشور های دیگر پناه بیاورند ، ایران و پاکستان دو کشور همسایه است، که تاحال بیشترین مهاجرین افغان را در خود جا داده اند.

یکی از دلایل عمده رد درخواست های مهاجرین افغانستانی این است که مامورین امور مهاجرت میفرمایند ، افغانستان امن است، و سربازان حدود 40 کشور خارجی برای گرفتن امنیت شما به افغانستان رفته اند. در حالیکه این ارتش مجهز و مدرن امپریالیستی حتی قادرنیستند تا امنیت خویش را تامین نمایند چگونه میتوانند امنیت را برای مردم افغانستان به ارمغان بیاورند.

کنوانسیون ژنو سازمان ملل متحد در رابطه به وضعیت پناهندگان بتاریخ 28 جولای سال 1951 رسمآ به تصویب رسید که امروز، هنوز هم این کنوانسیون منحیث سنگ بنیاد حمایت از پناهندگان باقی مانده است. در طول شش دهه گذشته درین کنوانسیون تغییرات عمده وارد گردیده، اما امروز با چالش های بی سابقه مواجه میباشد.

این پیمان جهانی برای افرادی که واجدی شرایط پناهندگی میباشند ، تعریف مشخصی را ارایه نموده است. براساس این کنوانسیون هر فردی که بنا بر دلایل سیاسی، نژادی، مذهبی، عضویت در یک گروپ اجتماعی مشخص یا نظریه سیاسی ، یا عضویت در یگ گروه سیاسی مورد تعقیب، آزارو شکنجه و یا زندانی شدن و کشته شدن قرارداشته باشد، پناهنده میباشد. ولی این کشورها ترس زندانی و شکنجه و کشته شدن را دلیل پناهندگی نمیدانند. آنان میگویند که کسی که کسی مستحق پناه اندکه توانسته باشد با یک شانس خیلی عجیب و غریبی مانند قهرمانان فیلم هندی و امریکایی از چنگ قاتلان ، آزاردهندگان و شکنجه گران احتمالی اش فرارنموده باشد.

درمورد پناهنده سیاسی به وضاحت آمده که شخص متقاضی عضویت کدام حزب ویا گروه سیاسی را دارا بوده که نظر به تغییرات سیاسی در کشور، اعضای حزب مربوطه از طرف ارگانهای دولتی مورد تعقیب وپیگرد قرار گرفته باشد. ویا هم شخص کارمند دولتی بوده که آن دولت سقوط نموده وفعلا با روی کار آمدن حکومت دیگر همه کارمندان دولت قبلی زندگی شان به خطر افتاده باشد ، پناهنده سیاسی میباشند .

از جانب دیگر پناهندگی حق اولیه هر انسان است درصورت نبود امنیت در کشور یا منطقه سکونتش حق دارد تا در کشور دیگر درخواست پناهندگی نماید.