توضیح چند نکته خیلی ضروری!

نوشتهآقای فاریابی را که غیر از لعن و طعن و وهن چیزی دیگـری در آن دیده نمی شود و نمایانگر تربیت فکری ناقص نویسنده میباشد خواندم.

پرواضح است که من در موقع مناسب ( زمانیکه یک سایت را پیدا کنم
که توانانی دنبال کردن بحث های جدی را داشته باشد) به جواب مفصل این آقا ـ اگر به نـام اصلی خویش نوشـته باشـد یا خود را پشت پرده نام مستعار پنهان کند، گر چه من عادت ندارم با مستعار نویسان بـه مناظره برخیزم ـ خواهم پرداخت.

در این جا، البته با رعایت فرهنـگ ستـرگ نوشته و نویسندگی، خود را ملزم و مکلف به ابراز دو ـ سه نکته خیلی ضروری میدانم:

1ـ من امروز هرچیزی را که می نویسم بعنوان یک فرد مستقل و بدون آن که باگروه یا حزب و سازمان وابسته باشم و از جائی هدایت یا الهام
بگیرم، مینویسم. پای خلق و پرچم یا سازمان و حزب دیگری را در این
بحث و به ارتباط نوشته من به میان آوردن به نظر من کـار غیر اخلاقی است و از سنت مردود ارتباط دادن چیز هـای بی ارتباط با هم ناشی می
شود و یا از تعصب کور و دشمنی بیش از حد لازم با کسی یا چیزی. تاریخ خلق و پرچم به همه روشن است. هر نویسندۀ می توانـد در بـاره کارنامه های حزب دموکراتیک خلـق، هـر گـونه کـه میـل داشته باشـد، بنویسد؛ همانگونه که تاحال نوشته اند. اما، به ارتباط نوشته من و نوشته مرا به تفکر و گذشته و آینده آن حزب ارتباط دادن از نظر من به دور از ادب و اخلاق نقادی است. من به این باور هستم که برای نوشتن واقعیـت ها ما احتیاج به بهانه یا بهانه هـا نداریم؛ خصوصاً با تـوجه بـه این اصل که من خود بارها از حزب و حکومـت دمـوکراتیک خلـق افغانستـان نقد کرده ام. برای قناعت خاطر، ایـن آقـا را دعـوت بـه خواندن نشریـه های
" المعروف " ، " الصبح "، " هجرت " و دو سه نشریه دیگری که نام های شان فعلاً بخاطرم نیست ـ نشریـه هـای دوران به اصطلاح جهاد ـ
مینمایم.

2ـ من واقعاً اخرین جواب آقـای نگـارگـر را، نسبت تنگی وقت، درست نخوانده بودم و به همین دلیل تنها در همان یک مورد بدفهمی بوجود آمـد
که من در اینجا به همین مناسبت از ایشان پوزش میطلبم؛ اگر چه جناب ایشان همیشه بحث را پیرامن یک موضوع میچرخاندند وبه سوالات من جواب نگفتند. به نظرمن اخلاقی ترین کاردر حوزه مناظره و نقد و گفت
و گوی سالم همین است که انسان اگر درکل مناظره یا بحث و گفت و گو
یا در یک بخش آن دچـار نافهمی، کم فهمی یا بدفهمی میشود، با توضیح
همان نکته، از غلط فهمی خود پوزش بخواهد. من بنوبه خود، در اینجا،
این کار را کردم، امید دیگران هم این کار را بکنند و سنت انتقاد از خود را آرام آرام در کشورما رواج بدهند. این پوزش برای همان یک بدفهمی بود. تمامیت بحث، البته، بر سر جای خود باقی است.
چون وسیـله دیگری برای رسانـدن این پیام به آقای نگارگر برایم فراهم نبود، از این مجرا استفاده کردم. امید جناب شان این پیام را بخوانند.

3ـ من بازهم میگویم که مارکس مردی بزرگی بود؛ همانگونه که کانت
و روسو وهگل و اسپنوزا و پوپر و هابرماس و انشتین و نیوتن و ...در
اروپا و مردانی مانند البیرونی و فـارابی و ابـن رشـد و رازی و خیـام و اقبال و تاگور و... در شرق و در جهان اسلام، مردانی بزرگی بودند.

ده سال قبل در آلمان مارکس از میان صد کاندیدا به عنوان سومین مـرد
بزرگ این کشور انتخاب شد. شاید برای شما این مسئله غیر قابل قبـول باشدکه دریک کشوری سرمایداری مردی ضد نظام سرمایداری بعنوان سومین مرد بزرگ انتخاب میشود، ولی این واقعیت است.
اهمیت این انسانها دراندیشه و دراندیشیدنهای شان است، ونه در چیزی دیگری. ولی هیچ اندیشۀ کامل نیست، برای اینکه انسان کامـل نیـست و پیش گوی حوادث و شدن ها کاری آسانی نیست. اندیشه های این بزرگ
مردان اگـر به عنوان یک محرک ( امپلز یعنی تکاندهنده ) ذهن بـه کـار
گرفته شود سودمند است؛ و اگر وسیله سواری ما قرار بگیرد کـه ما را به هرطرفی که اوخواسته ببرد، کاری است غیرمفید. تعقیب غیرآگاهانه و کورکورانه از هر تفکری که باشد درست نیست. من در جائی نوشتـه
ام که مارکس من تمام اندیشه های سالم انسان های سالم است. شاید فهـم
اینجمله برای برخیها زیاد مشکل باشد، و الا مرا شاگرد مارکس خطاب نمیگردند.
باقی بحث باشد برای زمانی که موقع و جای آن میسر شود.