نوزادی درحال مرگ!

جامعه افغانستان تا آنجا پاره پاره وبندبندش از هم گسیخته است که به سختی میتوان نام ملت برآن نهاد، زیرا آنجا که ملتی هست وهستی ملی به معنی واقعی شکل گرفته باشد، دولتها به این آسانی نمی توانند اراده عمومی وهستی ملی را پایمال کنند؛
دولتهای گذشته افغانستان بگواه تاریخ، تنها خون وجنایت گواه حقیقت آنهااست و ماهیتا با اراده عمومی وخودارادیت ملی بیگانه بوده و سیاست براساس فرهنگ استبداد وحکومت برسلطه،خشونت وفریب، استوار بوده است.

دولتمردان در اینگونه حکومتهابه راحتی دروغ میگفتند ومردم را تحت عناوین" وحدت ملی، عدالت اجتماعی ومشارکت ملی" فریب داده فرهنگ استبداد وسلطه ی تک قومی را بوجود آوردند ونتیجه آن، قتل عامها، کله منارها ونسل کشی های فروان وبی شماری است که تاریخ افغانستان را لکه دار ساخته است.
به همین دلیل تاریخ ننگین افغانستان لبریز از جنایات علیه بشریت وجنایت جنگی است که از سوی پادشاهان، حاکمان وزور مداران ، بوقوع پیوسته است. جنگهای طولانی مدتَ وکشتارهای بی رحمانه در راستای حذف ونابودی مردم این سرزمین جریان طولانی مدت یافته ونام افغانستان را به عنوان یک کشوری همیشه درحال جنگ وجنایت ، به ثبت رسانده است.

دوران عبدالرحمن ودوران مجاهدین از غمبار ترین این دورانها در تاریخ به شمار می آید. که در طیی آن نسل کشیها وکله منار های زیادی از اقوام زیر سلطه در تاریخ ثبت گردیده است.
اما بعد از اجلاس تاریخی بن وسقوط حاکمیت فاشیستی طالبان وروی کار امدن حاکمیت حامد کرزی، آرزوهای فراوانی برای مردم رنج کشیده افغانستان زنده شد که دیگر سایه شوم استبداد تاریخی وسلطه تک قومی از سر این مردم برچیده خواهد شد. اما این آمید وآرزوی مردم دیری طول نکشید که به یاس ونامرادی مطلق مبدل گشت.

هیجدهم میزان روزی بود که مردم افغانستان(زن ومرد) سرا پا قیام کردند تا پیروزی شان را بر استبداد تاریخی جشن گیرند و دیو آدم خوار استبداد را آن قدر زیر پا لگد کوب کردند وبر گور آن رقص سماعی بر پا و در نتیجه حامدکرزی پیروز را به کاخ ریاست جمهوری فرستادند تا به استبداد وسلطه تاریخی نقطه ای پایان گذارند وبه گسست تاریخی یعنی گسست از سنت استبداد قومی وحکومت ایلی وقبیله ای در افغانستان دست یابند وبه ساختار شکنی حکومتهای فرسوده تک قومی وتوازن ساختاری درهمه ابعاد زندگی مادی ومعنوی ، دست پیدا کنند؛

اما آن همه شوروشوق،آن همه امیدوآرزو، همچون تابش رویای بامدادی پرزد و به نامرادی وناکامی وشکست اراده عمومی وخود ارادیت ملی تبدیل شد. باز هم همان نگون بختی بزرگ این بار درقالب دیگر"حکومت دموکراتیک" حکایت کهنه، همان نیستی ها ونیست کردنها در پوشش دموکراسی، بر جان انسان افغانستانی خسته از جنگ طولانی مدت، مسلط گشت( تکرار همان پارادوکس هستی ونیستی وچرخش به سوی نابودی مطلق).

وزارت خانه ها به زودی به باشگاهای قومی وقبیله ای تبدیل شد.
فضاء سیاسی، مه آلود وتیره وتار گشت.دولتمردان اسیر همان فرهنگ انسان ستیزی تبلور یافته از فرهنگ قومی وقبیله ی وغمبار تاریخی شد. حکومت میان گرگان گرسنه ای تقسیم شد، که سالهای سال بلکه قرنها ، خون وجان مردم را بلعیده واز هیچ نوع مظالمی فرو گذار نمی باشند؛
باز فرهنگ فریب، تکرار همان فرهنگ تقلب تحت عناوین( وحدت ملی، مصالح علیای کشور؛ مشارکت ملی وعدالت اجتماعی) بر گرده ای مردم مسلط گشت. بازهم دارایهای مردم تاراج، حیثیت وکرامت انسانی، پایمال کروزین سوارانی نکتای داروشیک پوشانی شد که با سرنوشت مردم داغدار بیگانه اند. جاده های کابل مملو از ماشینهای آخرین سیستم پاسداران خون وخیانت با یکشماره پلیت ویک رنگ، شده است گوییا تقدیر سزیفوارانه مردم افغانستان اینگونه رقم خورده است؛

هرچند که جامعه جهانی به حمایت دولت منتخب حامد کرزی وارد میدان شده است، اما حضور کشورها وقدرتهای خارجی نیز نتوانیسته است، این زخم تاریخی را مرحم گذاشته التیام بخشد.
کابل یک بار دیگر به شهر جنگهای سیاسی میان طیف های قومی وتنظمیهای وابسته به بیگانگان تبدیل گردیده است.
هرروز جان ده ها انسان بی گناه تحت عناوین" جنگ علیه تروریزم و ریشه کن کردن شالوده های مواد مخدر" گرفته میشود، خانه های مردم بی دفاع به خاک یک سان میگردد و هیولای هراس افگن آدم ربایی وکشتار بر سر زندگی مردم، سایه وحشت وخوف افگنده است. باز هم ویرانه ای دیگر وهیولای دیگر بر زندگی مردم حاکم گشته است.

از یکسو آرامش از مردم گرفته شده واز سوی دیگر، فقر وتنگدستی همراه با نگرانی از آینده ، بر سر مردم سایه ای شوم وتباهی خویش را بصورت بسیار وسیع گسترانده است.این وضع ازچشمان هر رهگذر بگونه بسیار عریان نمایان است.
این درحالیست که قدرت طلبان مست از شراب کهنه ای قومیت گراییی، به منظور احیای"خاطرات ظلمت" به اراده مردم یورش برده اند جنگهاو نزاعهای تنظیمی؛قومی وقبیله ای در کاخ ریاست جمهوری برای تقسیم قدرت به اوج خود رسیده است . ودامنه
جنگ قدرت بر اساس تفاضلات قومی وقبیله ای دامن گیر نمایندگان مردم در شورای ملی نیز گردیده است. خانه ملت که به یک نحوی افسار گسیخته دولت را به صورت صوری وظاهری ، در دست گرفته نیز حکومت را به دورتسلسل باطل تاریخی دیگر ، هدایت میکند.

هم اینک نیمرخ استبداد قومی ورفتار سیاسی معطوف به قومیت در قالب شعارهای مخالفت با دولت در مجلس نمایندگان افغانستان قابل روییت است. گویی تقدیر بر این است که زندگی فلاکت بار انسان افغانستانی به این زودی ویا هرگیز پایان نیابد." وباز هم تکرار همان تقدیر شوم تاریخی "کتمان کردنها به هدف هست کردنها ونیست کردنها و حرکت به سوی نابودی مطلق ".

همین که چند صباحی به شهر کابل گشت وگذار نمایی بخوبی وراحتی مییابی که افغانستان مانند خانه زنبور میماندو کاخ ریاست جمهوری لانه آن. کابل به یک شهر تضادها ونزاعهای قومی تبدیل شده است فرهنگ تفاضلات قومی وبرتری طلبیهای کاذب میان مردمان نیز بوضوح مشاهده میشود. این تاثیر وتاثر زاده روش ومنش نیاکان سلطه طلب و عقبگرا در افغنستان است.

اگر کمی به عمق وارد شوی یعنی به وزارتخانه ها وادارات دولتی پا گذاری به خوبی وروشنی حضور عناصر وابسطه به کشورهای خارجی را مشا هده مینمایی گوییا کشورهای منطقه (همسایه ها)مانند زنبور زهر داروارد افغانستان گردیده وبرای مردم رنج کشیده ، سرنوشت می سازند.

تقریبا اکثر مردم وهمینگونه برخی نهادهای امنیتی،اختطاف،ترور وکشتارها را عملی سازمان یافته از بیرون مرزها می پندارند که در همآهنگی با برخی حلقات داخلی انجام میشوند.. از سوی دیگر نهادهای امنیتی درچهار چوب وظایف خود آنگونه که بایسته وشایسته است، عمل نمیکنند.
وقتی به دفاتر موسسات امنیتی مراجعه میشود، بیشتر مسولیین، کشورهای همسایه را عامل اساسی نا امنیها در کشور ازجمله پایتخت ، میدانند.ازآن طرف دولت قا در نیست از مرزهای کشور خود دفاع کند. نبود سازمان های امنیتی واطلاعاتی کافی ومتعهد سبب شده است که دحشت افکنان وترورستان با هدایت کشورهای همسایه به فضاء کشور سم کین بپاشند. وپاکستان را در پیش برد این اهداف ناپاک، کد خدا ی منطقه میدانند.

اکثر شهریان پایتخت سیاست وتعامل کشور پاکستان را نسبت به افغانستان چند پهلو شمرده میگوند؛ این کشور از یکسو ترورستها را برای نابودی هستی مردم زجر کشیده افغانستان پرورش میدهد واز طرف دیگر زمینه ساز فعالیتهای سیاسی به منظور ایجاد صلح در افغانستان تلاش میکند.
واین بحث حتی درمطبوعات کابل انعکاس گسترده ای یافت . هفته نامه پیمان نوشت" هفته پیش پاکستان میزبان مزاکره مستقیم میان گروه طالبان( گروه مسلح مخالف دولت حامدکرزی) و یک مقام ارشد وزارت خارجه ایالات متحده آمریکا ( دولت حامی استرا تژیکی رییس حمهور کرزی) بود . و" آی اس آی"(سازمان جاسوسی پاکستان) زمینه ساز این گفتگو بوده وبه صورت میانجی میان دولت وطالبان در عرصه دپلماتیک پنهان، ظاهر گردیده است"

برخی از روزنامه های نیمه مستقل وغیر دولتی به تفسیر این تحول وگفتگوهای نیمه پنهان از قول مردم نوشته بودند " هرچند ظاهرا هدف از این گفتگو تقویت بنیاد دولت بیمار حامدکرزی اعلام شده است اما بی گمان پاکستان هدف دیگری را دنبال می کند. این کشور میخواهد افغانستان یک بار دیگر به سمت جنگهای خانمان سوز داخلی سوق داد شود وحکومت دلخواه وتحت سلطه اش(مانند حکومت طالبان) در این کشور تولد مرگبار دوباره یابد. امری که سبب خشم دوباره اکثر مردم افغانستان خواهد شد "
سناریوی دهه هفتاد(جنگهای تنظمهای قومی به منظور رسیدن به قدرت) شکل دوباره بخود گرفته است. گوییا کابل هنوز شهر جنگ های قومی هفتاد است؛ شهر پر از تبعیض وناآرامی. فساد وابتذال. پس از سقوط هیولای هول انگیز طالبان ، هنوز درکابل و اکثر ولایات ، جادوی مرگ را در فضاء پراکنده میکند پایتخت مانند شهر تبای میماند که.گردش حکومت ها و نظامهای سیاسی در آن همیش با خون وکشتار همرا بوده است .
برخی از مردم با تحلیل ایدلوژیکی به این موضوع نگاه داشته ومیگویند "مردم کابل به جرم حاکمان فاسد وجبار مورد نفرین وخشم خدا قرار گرفته اند . فقر،،طاعون وانواع بلایای زمینی وآسمانی چرخ حیات اجتماعی را در شهر کاملا متوقف کرده است"
یک روزنامه نگار آزاد ، ریشه اصلی این جنگ ها(چه سیاسی چه نظامی) فقر و فلاکت را در بی توجهی حاکمان حریص و قدرت طلبان مست از شراب کهنه قومییت گرایی دانسته اذعان نمود " دولتمردان کابل غفلت وجهالت وتنازعات قومی را پیشه خود قرار داده اند. این شاهان وحاکمان دست در آخور دیگران داشته وفرمان از بیگانگان می گیرند تا کشور را یک بار دیگر به سمت نابودی مطلق ، هدایت کرده باشد؛
باز هم تکرار همان پرادوکس هستی ونیستی دهه هفتاد، نزاعهای قومی وقبیلیه ای در چهارچوب تنظیمها، این بار از آستین شخصیتهای" نکتایی" داربا موهای چربناگ بیرون آمده است . گویا دهه هفتاد تکرار شده است."

دیا لوگ وگفتگو باطالبان در شرایط فعلی آخرین تیر زهر آلودیست که بدن زخمدار مردم را هدف گرفته است واگر این شیوه ادامه یابد ، کشوررا به کام مرگ فراعینه و ابوالهول استبداد تاریخی ،خواهد برد. دامی که توسط کشورهای همسایه گسترانده شده است. تا باز هم شهرهای افغانستان، مرگ آفرین شوند وکوچه ها از مردگان بویناک. باز هم کودکان جان بسپارند تا فرعونها جام شراب قومییت بر سرکشند ورنج مردم را به هیج گرند؛. خودمداری، دیگرستیزی وقساوت بصورت یک روح فراگیر وجود همه حاکمان را فرا گرفته است.ائتلافهای قومی وقبیله ای، ساخت وساز احزاب انجوی در راستای اهداف پلید انتقام جوی آیدالوژیکی وبالآخره دیا لوگ وگفتگو با طالبان ، دقیقا از همین روحیه ضد انسانی برخی عناصر سلطه طلب در داخل حکومت سر چشمه می گیرد.

برخی حلقات سیاسی ونهادهای مدنی، حلقات بیمار در ماحول حاکمییت را درایجاداین سناریو متهم گرده میگویند: ، این حلقات تلاش می کنند تا با جذب صوری طالبان در چهارچوب حکومت، باند ضد مردمی شانرا گسترش کاذب بخشند. تا درانتخابات اینده یک بار دیگر با فریب ونیرنگ بر گرده مردم سوار شوند. اینجا درگ از انسانییت وخدمت به خلق ، درک وارونه است. تکرارهمان نگون بختی بزرک وحرکت به سمت نقطه سفر؛
احمدبصیربیگزاد.