حضور نیروهای خارجی در افغانستان

دقیقاً ده سال پیش را به خوبی به یاد دارم که در مسیرشاهراهها نیروهای طالب چک پاینت دایر می نمودند و یا در سطح شهر روزانه به اکمال نیروهای خود می پرداختند.آمار تلفات ناشی از ماین و عملیات های نیروهای شورشی به طور یومیه رو به افزایش بود وبیم آن می رفت که دوباره نیروهای طالب لگام قدرت را در دست بگیرند. از سویی دیگر نیروهای دفاعی ما با حکومت قوماندان های محلی مواجه بودند به با استفاده از نیرو و مهمات در دست داشته حکومت های محلی را ایجاد نموده وبه باج گیری و ظلم به اهالی می پرداختند.که اگر حضور فعالانه نیروهای خارجی نمی بود .اردو وپولیس افغان در دفع این موارد با شکست روبرو می شدند. در عرصه بازسازی، انکشاف و نیز مدرنیزه شدن افغانستان نیزموفقیتهای چشمگیری را شاهد بود.البته بعضی کارشناسان میزان رشد و ترقی افغانستان طی یک دهه را ناکافی و کم می دانند.و نیروهای خارجی را به بی توجهی در این زمینه متهم می نمایند.ولی آیا در این مورد نیروهای خارجی گناهکار می باشند؟

کشور ما از جمله فاسدترین کشورهای اسیایی از نظر نظام اداری اطلاق می گردد.حیف ومیل میلیون های دالرازکمک های جامعه جهانی مهر تایید براین اتهام است که تنها ثمره سوء آن متوجه ملت مظلوم وفقیر افغانستان می باشد.نیروهای امداد رسان و انجوها شاید بزرگترین اشتباه شان این باشد که اداره امور را به نیروهای داخلی واگذار نمودند وزمینه فساد مالی برای آنان فراهم نمودند.

از دیگر فواید حضور نیروهای خارچی در افغانستان استقرار دولت مرکزی درکشور می باشد.تاریخ چنددهه اخیر افغانستان همراه بوده با کودتاهای پی در پی و تبدیلی حکومت از یک شخص به فرد دیگر که همین معاوضه ها مسبب فقر وبیکاری و جنگهای خونین در کشور ما بود.ولی با حضور نیروهای حافظ صلح و تلاش های آنان جهت برقراری صلح وامنیت امروز کشور ما قادر است تا حد بسیار بالایی خود کفایی نظامی خویش را در مقابل دشمنان داخلی حفظ نماید.

از نظر اقتصادی نیزکشور ما رشد بالایی نموده است. زمینه کاری برای بسیاری از جوانان فراهم گردید.میزان معاشات کارمندان اداری و معلمین از ماهیانه دوهزارو پانصدافغانی به حداقل معاش پنج هزار افغانی افزایش یافت.احداث فابریکه های صنعتی به طور روزافزون ایجاد می گردد.و تجارت که بخش عمده ای از عایدات افغانستان را تشکیل می دهددر حال رشدسریع می باشد. از دهاقین و کشاورزان به صورت جدی حمایت صورت می گیرد و از نظر زارعتی کشور ما در سطح نسبتاً مطلوبی قرارگرفته است.

وضعیت زنان در کشور بهبود یافته و جو خفگان و زن ستیزی به غیر از بعضی مناطق پشتون نشین از بین رفته است. از دید معارف کشور ما رشد چشمگیری داشته و همه روزه به کیفیت معارف با ایجاد لیسه ها و موسسات تحصیلات عالی دولتی وخصوصی افزوده میشود و نیزکتب آموزشی اصلاح گردیده و به معیارهای جهانی نزدیک شده است.

در کل حضور نیروهای خارجی در افغانستان در ده سال گذشته مفید و ارزنده بوده است و به غیراز بعضی ناکامی های مختصر، این نیروها کارنامه ی موفقی داشته اند.و تنها از دید نظامی این نیروهای تحت فشار قرارداشته و از سویی بعضی منتقدین سیاسی مورد مواخذه قرارمی گیرند.ولی اگر از دید نظامی به مسله بنگرید.این معظل نیزقابل پاسخگویی می باشد.

بزرگترین چالش نظامی ما عدم شناسایی دقیق نیروهای دشمن می باشد. اکثر طالبان بومی در میان سایراهالی بی طرف زندگی می نمایند. و به مشکل می شود که هویت آنان را شناخت ، حملات نظامی دشمنان فصلی بوده و جنگ دائمی صورت نمی گیرد.نیروهای دستگیر شده طالبان توسط اعضای این گروه که در مقامات دولتی نفوذ نموده اند رها می گردند.نیروهای امنیتی داخلی ما ضعیف عمل مینمایند. و از تجهیزات عالی برخوردار نیستند و در صورت اکمال قادر به استفاده از تجهیزات فوق الذکر نمی باشند.حملات نیروهای عمدتاً به صورت کمین واخفای ماین می باشد. کشورهای همسایه به خصوص ایران وپاکستان نیروهای مخالف دولت با تجهیز، اکمال وتعلیم نموده و در صورت بروز خطر به آنان پناه می دهد.علمای دینی وابسته به کشورهای همسایه به تبلیغ سوء علیه نیروهای خارجی می پردازند که ثمره آنان گرایش جوانان جاهل به صفوف دشمنان میباشد. که می توان میزان نفوذ علماخاین را میتوان درحوادث مزار شریف وقندهار به طور واضح قابل رویت می باشد.ودلایل مختلفی که مقابله با دشمنان را مشکل نموده است.

حال به دورنمای خروج نیروهای خارجی از افغانستان می پردازیم.

اگر خروج این نیروهای به طور آنی صورت گیرد.زمینه نفوذ عوامل پاکستانی وایرانی فراهم می گردد و هریک از این رقبا سعی می نمایند که قدرت بیشتری را در دولت آینده افغانستان کسب نمایند که مسلما ملت ما نیزاز عواقب خطرآفرین آن بی نصیب نخواهند ماند.ازطرف دیگر قوماندانان محلی و جهادی نیزکه هم اکنون دارای قدرت و نفوذ خارق العاده ای در میان هواداران خود می باشند خطر دیگر است که متوجه دولت آینده خواهد بود. نیروهای حزب اسلامی وطالبان نیز مسلماً از خلا امنیتی حداکثراستفاده را خواهند نمود. نقش گیری متعادل قومیتها در افغانستان نیزدیگرچالش فرا سوی دولت می باشد. عقاید فاشیستی وقوم گرایی تا هنوز در میان افغان های وجو دارد.و هرملیت با هدف کسب قدرت بیشتر وارد میدان رقابت های سیاسی خواهند شد.که در صورت دفع نشدن این آفت باز کشور ما شاهد جنگهای قومی خواهدبود. مسایل زنان نیزبا خروج نیروهای خارجی حتما تبدیل به دیگر جنجال سیاسی خواهد گردید. طالبان و حزب اسلامی خواهان حضور کم رنگ زنان درامور اجتماعی هستند که اگر جبهه مستحکمی در مقابل آنان قرار نداشته باشد دولت فعلی مجبور به تسلیم در برابر آنان خواهد شد.

ولی باز بزرگترین خطر پیش رو ما همجواری با کشورهای ایران وپاکستان می باشد. و همین امر لزوم حضور نیروهای خارجی را تا زمان شکل گیری نیروهای منظم وقدرتمند نظامی و دفاعی داخلی را ضروری و الزامی می دارد. بناً اگر نیروهای خارجی در افغانستان تا پایان سال ۲۰۱۴ میلادی قصد خروج از کشور ما را دارند .حداقل یک پایگاه نظامی مقتدر باید از خود به جا بگذارند تا درکنار نیروهای امنیتی داخلی از مصالح ملی و استقلال ارضی کشور ما دفاع نمایند. که این نه به نشانه اشغال بلکه کمک و امداد جامعه جهانی جهت برقراری صلح دائمی اطلاق خواهد شد.زیرا القاعده و طالبان تنها برای افغانها دشمن محسوب نمی گردند و وجود این گروهها میتواند برای تمام کشورهای خطر آفرین گردند. در این میان این مردم ملت ما هستند که با هوشیاری باید در مورد آینده کشور خود تصمیم بگیرند.و تبلیغات منفی کشورهای همسایه نباید مسبب آن گردند تا باردیگر با کشور خود را در باتلاق جنگهای داخلی و منجلاب فساد وتباهی قرار دهیم.