فارسی و دری و باز هم چند پرسشی از جناب عبدالسمیع رفیع صافی

1- وقتی واژه های دانشکده، دانشگاه، دانشجو و . . . . از واژه های کهن و اصیل زبان دری است، و زمانی که این واژه ها در زبان فارسی ایران به عنوان واژه های اصیل فارسی مورد استفاده قرار می گیرد، آیا این به معنی یگانگی زبان فارسی و دری و وجود دو نام به یک زبان نیست؟

2- در حالی که جناب رفیع صافی واژه های متذکره را واژه های قدیم زبان دری می دانند و کاربرد واژه ی دانشکده و دانشگاه را در کشور ما به قرن های دهم و یازدهم ارتباط میدهند که در شعر واله هروی انعکاس یافته است، آیا ایشان عملکرد عبدالکریم خرم وزیر اطلاعات و فرهنگ اسبق را در جلوگیری از کار برد این واژه ها نکوهش می کنند؟ فردی که به حیث وزیر فرهنگ کشور خود واژه ی کهن و اصیل زبان رسمی کشور را بیگانه خواند و حق مشروع شهروندی یکی از شهروندان کشور را در استفاده از واژه ی زبان رسمی نا دیده گرفت.

3- جناب رفیع صافی در بخشی از آغاز مقاله ی شان می نویسند که :« زبان ما، زبان مولانا، سنایی، جامی، ناصر خسرو بلخی و بلخی های دیگر، نظامی و بیدل و . . . . می باشد و ما وارثین این زبان، استفاده و کار برد این واژگان را ، حق مسلم خود می دانیم. . . »

پرسش من از جناب شان این است که زبان فردوسی، حافظ شیرازی، سعدی شیرازی، کمال خجندی، رودکی ثمرقندی، خیام نیشاپوری و . . . . و بسیاری از آن شاعران زبان فارسی دری که در قلمرو امروز ایران و آسیای میانه زندگی کردند و آنجا مدفون هستند با زبان مولانا، جامی، ناصر خسرو بلخی و بلخی های دیگر چه تفاوت دارد که از ذکر نام آنها خود داری کرده اند؟ آیا زبان آنها فارسی و زبان این ها دری است؟ آیا آنها با دو زبان متفاوت به نام فارسی و دری شعر گفته اند؟ اگر چنین است این تفاوت در کجا وجود دارد؟ و اگر زبان تمام آن شاعران یک زبان است، راز امتناع از ذکر نام آنها در پهلوی این شاعران دیگر توسط جناب سمیع صافی در چیست؟

4- جناب عبد السمیع رفیع صافی در بخش دیگر از مقاله ی شان می نویسند:« حالا که ما دو واژه ی ناب بنام دانشگاه و دانشکده از خود داریم، نیازی برای استفاده و کار برد لغات ، یونیورسته و فاکولته نمی شود.» پرسش من این است که آیا با داشتن به قول شما این "دو واژه ناب بنام دانشگاه و دانشکده" با این زبان فارسی و به قول شما دری نیاز در گفتار و نوشتار این زبان به پوهنتون و پوهنزی هم است؟

5- جناب عبدالسمیع رفیع صافی قطعاً حاضر نیستند که به جای دری، این زبان در افغانستان فارسی بگویند. اما به این پرسش پاسخ بفرمایند که چرا مردم فارسی زبان افغانستان در تمام قرنهای پیشین و نسل اندر نسل در شهر و روستا، خود را فارسی زبان گفته اند و فارسی زبان می گویند؟ همین اکنون وقتی در دور ترین قریه های سکونت مردم گوینده ی این زبان از بدخشان تا هرات، از غور تا لغمان و از گردیز تا کاپیسا و پروان و هر جای دیگر از مردم بپرسید به کدام زبان گپ میزنی، می گویند فارسی؟ چرا سایر اقوام که زبان غیر از فارسی در افغاستان دارند وقتی به این زبان صحبت می کنند، می گویند فارسی گپ می زنند و مردم عام پشتون فارسی زبانان افغانستان را پارسیوان یا فارسی وان می گویند؟ چرا تا سال 1964 میلادی در روی جلد کتاب های زبان دری افغانستان نگاشته می شد: قرائت فارسی؟ اما چرا اکنون بصورت رسمی و سرکاری بر خلاف باور مردم در افغانستان پافشاری می شود که فارسی نه بلکه دری. زبان فارسی از ایران است و زبان دری از افغانستان.

انگیزه و دلیل اصلی این تفاوت بر سر نام دری و فارسی میان مردمی که در کشور ما به این زبان سخن می گویند و برخی حکومت داران و عناصر و حلقه های خاص در چیست؟