آفتاب را با دو انگشت نمی توان پنهان کرد

این حقیقت به هیچ انسانی پوشیده نیست که حزب دموکراتیک خلق ـ اعم از پرچم وخلق ـ از نخستین روزهای زایش وپیدایش آن، روابط بسیارتنگاتنگ و نوکرمنشانه ی با روسیه شوروی وقت داشت.

شاید برای خیـلی هـا این نکته غیـرقابـل بـاورباشد، ولی من ایـن گفته را از زبـان یکی از برجسته ترین افراد این حزب که در همان اوایـل تأسیس حزب دموکراتیک خلق از حزب و سیاست بریـد شنیدم کـه یکی دو نفر از اعضای مؤسس حـزب قبل از تـأسیس و تشکیل حزب در زمینه تأمین هزینه ها، تهیه مـواد آموزشی و بخصوص حمایت روس هـا از آن حزب در برابر حاکمیت با مأمورین سفارت شوروی وقت صحبت هائی داشتند.

این هم حقیقت است، که این حزب عملاً بـا نیـرو و حمایت شوروی بـه قدرت رسیـد و بر اریکه قدرت تکیه زد و از اولین سـال حاکمیت حـزب دموکراتیک تــا آمدن و رفتن نیرو هـای نظامی شوروی بـه/ از افغانستان ایـن حـزب و دولـت مـورد حمایت شـوروی قـرار داشت. حفیظ الله امین را شوروی از بین برد؛ و کارمل را هم شوروی در درون تانک یا هواپیمای نظامی خود به کابل آورد وبه کرسی قدرت نشاند. اینها همه واقعیت های هستند که همه آن هـا را می دانیم. بسیاری از خلقی ها و پرچمی ها هم امروز این واقعیت ها را قبول دارند.

صاحب این قلم در اینجا برآن نیست که به اثبات یا رد این مطالب به پردازد یا از خلق و پرچم و کارمل و روس و این و آن به دفاع برخیزد. در صدد رد و ابطال و بحث با توده ها یا مردم عوام هم نیستم، زیرا این هـا ضمن اینکه حقیقت را می گویند، هیچ کدام ریگی در کفش ندارند که با آن هـا بـه بحث بپرازیم؛ ولی وقتی نابابی از نابابی نقد می کند و به او می گوید شرم دار یا شرم کن، فکر می کنم که سکوت گناه خواهد بود!

نوشته ی را درپورتال وزین افغان جرمن آنلاین بقلم آقای قاسم بازخواندم که جناب ایشان از ظاهر خان چند نقل قولی را آورده بودند و بر اساس آن ـ یا بر اساس کار هـا یـا حرف های مانند آن ـ از یک طرف ظاهرخان را مردی ملی ونیکی که مستحق داشتن لقب بابای ملت و تعریف و تمجید هستند معرفی نموده بودند و از طرف دیگر کسـانی را کـه ظـاهر خان را ـ به زعم ایشان ـ درست نشناخته اند مورد ملامت قرارداده دارای وجدان ضعیف خوانده اند. ضمناً از چند نفری که اسم آقای کرزی نیزدر آن میان دیده می شود بـه عنوان دوستان و همکاران سیاسی یا طرفداران ظاهرخان نام برده اند.

من نمی خواهم با یک سیلی چندین روی را افگار کنم،ولی در این میان بـه گونه نمونه دو شخص را انتخاب می کنیم: یکی آقای عبدالحق و دیگری آقای کرزی را.

در قسمت عبدالحق کافی خواهد بـود کـه بـه دوموضوع اشاره کنیم: اول، ماجـرای ارتباط وی را بـا ام. آی 6 سازمان جاسوسی یـا ضد جاسوسی انگلستان کـه 15 ـ 20 سـال قبل یکی از مامورین این سازمان آن را افشا نمود شایـد بسیـاری فراموش نموده باشنـد، ولــی کسانی هستند که آن را نـه فراموش کرده انـد و نـه فراموش می کنند. در این کتاب عکس این مجاهد نامدار و قهرمان ملی ما ـ یـار و همسنگر و همراه ظاهرخـان ـ در کنار خانــم تاچر در حالی که دست در دست تاجر داشت، دیده می شد.

مثل مشهوری است که می خواهم آن را برای شناخت بهتر ظاهرخان در این جـا نقل کنم. مثل چنین است: " اگرمیخواهی کسی را به درستی بشناسی، ببین که دوستان وی کیانند."
دوم، نمونه زنده، آقای کرزی است!

آیـا شاه پرستان بـه این اعتقاد نیستند که کرزی را امریکائی ها به قدرت رساندند؟ آیـا شاه پرستان به این باورنیستند که کرزی و دارودسته اش با آمدن امریکائیهاهمراه با امریکائی ها به افغانستان آمد. آیا کرزی به دستور امریکائیها بـا یک تعداد افـراد محدود ـ امریکائی ها بر اساس قول کرزی فکر میکردند که کرزی در منطقه ی خود طرفدارانی دارد و می تواند طالبان را از آن منطقه بیرون کند ـ در منطقه ی از ولایت خود نرفت؟ آیا امریکائی ها زمانی که پنجاه طالب کرزی را محاصره نمود، وی را از محاصره طالب با هلیکوپتر نجات نداند؟ امریگائی هـا چه گفته کرزی را نجات دادند؟ آیا امروز کرزی استقلال دارد؟ آیا سفیر و جنرال امریکائی و سفرا و جنرال های سایـر کشور هـای همپیمان امریکا هــر روز ـ مانند دوران کارمل و امین و تره کی و نجیب که سفیر و جنرال های روس در هر نشست و محفل و مجلسی حاضر بودند ـ در هـر نشست و محفل و مجلس حاضر نیستند و ...

رابطه عبدالحق نیز با امریکائی ها تا زمانی که کشته شد، چیزی کم تر از رابطه یکرزی با امریکائی ها ـ از طریق انگلیس ـ نبود! آیــا امریکائی ها قبل از کرزی در نظر نداشتند که عبدالحق را به قدرت برسانند؟ اگرعبدالحق زنده میبود و فعلاً درجای کرزی قرار می داشت، آیا مریونتی شبیه کرزی نمی بود؟

حال سؤال این است که کرزی چـه چیزی دراز خودباختگی، بیگانه پرستی، نوکرمنشی و خیانت از کارمل کمتر دارد؟

کرزی سلطنت طلب بود، یعنی شاه را تا آن زمانیکه امریکائی ها او را به ریاست دولت انتخاب نکردند، شاه خطاب می کرد. افتخار بابای ملت را هم همین نوکر خانه زاد وی به وی دست و پا کرد تا او هم از این نمد بی کلاه نماند!

بازهم تکرار می کنم که انسان را باید از روابط، یا از روی دوستان وی شناخت.

در مورد خود ظاهرخان باید بگویم که مگرظاهرخان خود درهودج زربافت امریکائی ها به افغانستان آورده نشد؟ در این آوردن، و آوردن کرزی با آوردن کارمل بـه وسیله روس ها به افغانستان چه تفاوتی وجود دارد؟

آیا ظاهر خان در مجالسی که در افغانستان بعد از آمدن امریکائی ها بـه افغانستان و زیـر سایه ی بال های جنگنده های امریکائی دایرمیشد اشتراک نمی کرد و در صف اول قـرار نمیگرفت؟ آیا واقعاً این جرگه ها ولویه جرگه ها جرگه های ملی بودند؟ آیا سلطنت طلبان دیروز منکر این واقعیت هستند که شاه بعد از حمله امریکایی ها به افغانستان به فکر آن بود که در رأس قدرت در کشور قرار می گیرد؟

فرض کنیم که ایشان بـه این آرزوی شان می رسیدند. در آن صورت، آیـا او تــا دم مرگ همان موقف و حیثیتی را که کرزی فعلاًً دارند، نمی داشت؟

این اصل را هیچگاه نمی توانیم فراموش کنیم که هر انسانی که از جانب امریکائی ها به جای کرزی انتصاب و انتخاب میشد؛ نمیتوانست حیثیت بهتری نسبت به کرزی و کارمل داشته باشد.

شاه نیت و آرزوی رسیدن به قدرت را به کمک امریکائی ها داشت. همینگونـه در زمانی که طالب ظهورکرد، شاه آمادگی اش را برای آمدن به افغانستان برای احراز قدرت ابراز کرده بود؛ طالبی که مانند ده ها نیروی افغانی دیگر در خدمت پاکستان بود؛ و هنوز هـم در خدمت پاکستان است.

معنی این مطلب این است کـه ظاهرخان حتی حاضر بـود بـه کمک پاکستان در رأس یک حرکت کاملاً پاکستانی ـ بیگانه ـ به افغانستان بیاید و به تخت پادشاهی طالبی تکیه بزند.
ما نباید فراموش کنیم که کرده ها و ناکرده ها، و گفته ها و ناگفته ها ـ همانگونه که بودنـد و هستند ـ همه در سینه بی کینه ی تاریخ ثبت و ضبط است؛ و هـم نباید فراموش کنیم کـه سخن ها ـ هرگونه که باشند و هرگونه که گفته شوند ـ خیالات، نیت ها و مقاصد پنهان در سینه ها را همیشه در خود دارند که از نظر تیز تیزبینان هرگز پنهان نمی مانند.

خلاصه ی کلام این که هر انسانیکه بـا نیروی بیگانه به کشور بیاید و به قدرت برسد، چه شاه شجاع باشد و شاه شود چه کارمل و کرزی باشند و رئیس جمهور شونـد و چه قانونی و خلیلی و فهیم و ... باشد و رئیس مجلس شود یا معاون رئیس جمهور و ... هیچ کدام بـا هم فرقی ندارند. همه دست نشانده بیگانه هستند و باید تابع بیکانه باشند و منافع بیگانه را باید تأمین کنند. این هـا، همه، از بالا تـا پائین، در یک کشتی ـ کشتی خیانت، نوکرمنشی، خودباختگی و وابستگی و ضدیت با منافع ملی ـ قرار دارند. این ها با آن هائیکه نتوانسته اند به چنین مقام های برسند، ولی نیتی رسیدن به چنین مقام ها را بـه کمک بیگانه در دل دارند یا در سر می پروراندند، هیج تفاوتی ندارند؛ حتی اگـر خـود شان یـا وابستگان شان از ایشان نمونـه های از مقاومت و صداقت و وطن دوستی و آزادمنشی و مستقل بودن و ... بسازند و بدهن ها بکوبند و به حرمت انسان های آزاده بتازند.

آفتاب را با دو انگشت نمی توان پنهان کرد!!