پاكستان هم به نعل مي كويد و هم به ميخ

در دنیای معاصر دولت مردان جهان به پیشرفت ،ترقی و آسوده گی ملت ها می اندیشند تا زمینه ای برای بهتر زیستن فراهم شود ،اما پاکستان هنوز هم در تلاش است تا نگذارد که وضعیت کشور ما بهبود یابد. سالهاست که دولت پاکستان در هماهنگی با سازمان استخباراتی ISI پاکستان پس از کودتای 1973 میلادی و مهاجرت اعضای سازمان (جوانان مسلمان)به پاکستان،دولت این کشور خود را در مسائل داخلی افغانستان صلاحیت می دهد و در تصمیم گیری های داخلی این کشور دست داشته است. چندین دهه است که مردم جنگ زده و فقیر کشور قربانی سیاست های دوگانه پاکستان در قبال کشورشان شده اند. و ناملایمت ها سیاسی را تجربه کرده اند.

پس از جنگهای داخلی و سرنگونی حکومت داکتر نجیب الله و ظهور طالبان به شهر کابل سیاست های دوگانه پاکستان اوج گرفت و به صورت آشکارا برای مردم قابل فهم و درک بود که پاکستان هم به نعل می کوبد و هم به میخ، دولت پاکستان طالبان را از نظر مادی و معنوی حمایت می کرد و در پی این همه همکاری هایش اهداف و برنامه ی از قبل طراحی شده خود را داشت.طالبان در مدارس دینی به سرپرستی مولانا فضل الرحمان رئیس (جمعیت العلمای اسلام) در پاکستان آموزش داده می شدند و مدارس هم گاهی به منظور رفتن به جنگ در افغانستان رخصت می بود. مولانا فضل الرحمن به نقل از کتاب (افغانستان،طالبان و تشکیل مراکز تروریستی) روابط نزدیک با بی نزیر بوتو نخست وزیر اسبق پاکستان داشته است و توانسته این گروه را با سازمان استخباراتی (آی اس آی ) معرفی کند.

در زمان طالبان دولت پاکستان سالانه شش میلیارد دالر را برای معاش کارمندان طالبان کمک می کرد که یکی از خبرنگاران پاکستانی بنام احمد رشید می نویسند که در سال 1997 و 1998 میلادی حکومت پاکستان 30 میلیار دالر را در اختیار طالبان در افغانستان قرارداده است.

این ها همه ثبوت و طرح اهداف پاکستان در قبال افغانستان بوده است که دولت پاکستان همواره به منظور به رسمیت شناختن خط دیورند، طالبان را مورد حمایت مادی و معنوی قرار داده است

که طالبان بعد از تصرف کابل به این درخواست شوم پاکستان مهر تأئید نگذاشتند و پاکستان را به اصطلاح گول زدند.

حال که مسأله خروج نیروهای خارجی از افغانستان مطرح بحث است، مقامات حکومت پاکستان در تلاش است تا به منظور مختل سازی وضعیت در افغانستان راه دیگری را جستجو نماید.

تابتواند به اهداف شوم که از سالها پیش روی آن فکر می کند نایل آید.

روز شنبه 13 قوس 1389 نخست وزیر پاکستان همراه با وزیر داخله اش وارد کابل شدند و نخست وزیر پاکستان در یک نشست خبری با حامد کرزی رئیس جمهوری کشور گفت : ((افغانستان در هیچ نبردی بدون همکاری پاکستان برنده نخواهد شد و وی تعهد نمود در بخش تقویت همکاری میان افغانستان و پاکستان کار می کند.))

این یک حرف آشکار و معلوم برای همه ای جهانیان است که پاکستان از جمله اصلی ترین محل پرورش و آموزش شورشیان و طالبان محسوب می شود. نخست وزیر سابق پاکستان بی نظیر بوتو در مصاحبه با بی بی سی گفته بود که اهداف طالبان تنها از پاکستان نیست انگلیس ها و امریکایی ها هم دخیل هستند ،پاکستان تنها مسوولیت آموزش این نیروها را بدوشت دارد.

هیلاری کلینتون وزیر خارجه امریکا به نماینده گی از حکومت امریکا هم برای اولین بار چندی پیش این را پذیرفته بود که طالبان دست نشانده خود آنها است وآنها خود آنها را پرورش داده اند . این مسأله همیشه مورد انتقاد تحلیل گران سیاسی افغان نیز بوده است و گاه گاهی هم دولت افغانستان به این اهداف پاکستان پی برده ، واکنش نشان داده است که مراکز هراس افگنی در خارج از مرز افغانستان وجود دارد و در خارج از کشور باید بر ضد این نیروهای مبارزه شود،ولی هیچگاهی اقدام عملی و سیاست مشخصی را در قبال پاکستان نداشته است و به گفتگو ها اکتفا کرده است.

این کنفرانس مطبوعاتی نخست وزیر پاکستان و رئیس جمهوری کشور در حالی صورت می گیرد و لاف از مبارزه مشترک میزنند که در همین روزعملاً مقامات افغان در شمال کشور از دست داشتن سازمان استخباراتی پاکستان(آی اس آی) در نا امن سازی ولایات شمال خبر میدهند. جنرال عصمت الله علی زی فرمانده پولیس بلخ که در نخستین جلسه ی امنیتی مشترک "مرکز هماهنگی شمال و شمالشرق" صحبت می کرد، نام فرماندهان بیست ویک گروه هراس افگن را افشا کرد که در مربوطات و لایت بلخ مصروف فعالیت های هراس افگنی هستند.

با وجود اینکه مقامات افغان از سیاست های دوگانه پاکستان در قبال افغانستان آگاهی دارد و بار ها هم واکنش نشان داده اند که مراکز هراس افگنی در پاکستان است ولی اینکه چرا؟ دولت افغانستان بازهم می خواهد با گفتگو ها و مذاکرات اکتفا نماید و این مذاکرات را دامه بدهند از جمله سوال هایی است که تا هنوز جواب داده نشده است.

شاید امنیت در کشور تأمین شود در صورتی که پاکستان امنیت در کشورمان را به نفع خود پندارد و بدامنی در افغانستان را بد امنی در پاکستان بداند و در از بین بردن لانه های شورشیان اقدام جدی نموده مبارزه مشترک را با دولت افغانستان به صورت صادقانه و انسان دوستانه انجام بدهد، نه اینکه تنها در کنفرانس های خبری و نشست های سیاسی مطرح کنند و در خفا کاری خود را نمایند.