قهرمانان را چگونه تشخیص نماییم؟

چندي پيش با سر زدن به سايت وزين و مبارز"افغانستان آزاد- آزادافغانستان" عنوان "سیستانی ، اکادمیک هرزه گرد ودفاع ریاضی وار از ملالی جویا"كه به قلم "لمبه" به رشته تحرير در آمده بود توجه مرا جلب کرد که آنرا با حوصله مندي تمام مطالعه كردم . در جریان خواندن آن سوالاتي در ذهنم خطور كرد که آنها را با دقت يادداشت كردم تا شود روزي آنرا بادوستان در ميان بگذارم. ولی پیدا کردن نان در این کشور فقیر به رویای می ماند که باید ساعت ها وقت خود را به آن داد و فرصت بسا از چیزهای خوب و با ارزش را از دست داد.

هنوز سوال ها باقی مانده بود که چند روز پيش به" سايت كابل پرس" سري زدم و عنواني به چشمم خورد كه برايم جالب تمام شد. مطلب "تاخت و تاز بر ملالي جويا از "چپ"كه به قلم آقاي مصباح به تحرير در آمده بود را مکمل خواندم که با خواندنش یکتعداد از سوالات حل ولی در عین زمان یکتعداد سوالات دیگر ذهنم را باز پر کرد و چند روز بعدتر آن پاسخ خانم لمبه را نیز در پورتال ملی "افغانستان آزاد- آزاد افغانستان" خواندم که برایم جالب بود.
به اجازه شما دوستان اول برداشت خود را از نوشته های لمبه و مصباح با شما در ميان ميگذارم و بعد دو تا سوالی خو را نیز مطرح خواهم کرد.

برداشت من از نوشته لمبه اینست که او نه کدام خصومت شخصی با ملالی جویا دارد و نه هم کدام توهینی و اتهامی به او بسته است. در نوشته اول خود او فقط این سوال را مطرح کرده است که چرا ملالی جویا توصیف و تمجید از طرف سیستانی پرچمی را قسمی که حنجره گلزمان را رد کرد، رد نمی کند و در نوشته دوم خود این مسئله را مطرح کرده است که چرا ملالی جویا با تمام این که با اشغالگران وطن ما مخالف است باز هم از آنها جایزه و مدال می گیرد.

ولی در نوشته آقای مصباح من فقط جانبداری خشک را از ملالی جویا دیدم. هیچ کس نمی گوید که ملالی جویا ترسو است و خلاف جنایتکاران جهادی سکوت کرده است ولی گرفتن مدال و جایزه از اشغالگران بدتر از آنست که آزادیخواهان بتوانند در مقابل گرفتن آن به خاطر شهامت ملالی جویا در برابر جهادیان سکوت کنند و چیزی نگویند.

من وقتی که کتاب های مبارزات قهرمانان و یادواره های آنان و یا داستان های مشهور قهرمانان ملی، انقلابی و مبارز را می خوانم درهيچ جاي نديده ام كه از دشمن توده هاي زجرديده مردم كدام تقديرنامه و مدال گرفته باشد. ولي امروز وقتی که می بینم خانم جويا از دشمن خون آشام مردم افغانستان و خصوصاً اشغالگران سرزمین ما و متحدانش مدال به گردن انداخته و با آنها شاد و خندان عکس می گیرد، حیران می مانم. و جواب یکی از سوالاهایم را می گیریم که قهرمانان واقعی کسانی هستند که گردن های شان را برای مدال خم نمی کنند و دشمنان خود را در خون شان غرق کرده و در قلب خلق های شان جا می گیرند که نمونه های فراوان از این نوع قهرمانان داریم که برجسته ترین آنها، چه گوارا است که من شخصا بسیار مبارزه کار و حتی چهره کارگری اش را دوست دارم كه تا آخر قهرمانه رزميد ولي به هيچ گفته دشمن مردم لبيك نگفت و اینجاست که میدانم قهرمان را چگونه تشخیص کنم.

همچنان برایم سوال است که رفتن خانم ملالی جویا به پارلمانی که اشغالگران تقسیم اوقات و آجندای بحث آنها را ترتیب می کنند، چقدر به نفع و فایده مردم ماست. من فكر ميكنم که عضویت در این قسم پارلمان بجز قانونيت بخشيدن به نيروي ها اشغالگر و دموکراسی اهدایی شان چيزي ديگري بوده نمي تواند و به اندازي سرسوزني به مردم زجرديده ما كمكي نمي كند و تنها امریکایی ها می تواند از آن فایده ببرند و دموکراسی شان را تبلیغ نمایند.
جويا در بعضي از سخنراني هاي با وجود اینکه از اشغال ودولت پوشالي صحبت كرده است که من هم با او هم نظر هستم ولي در عمل می بینم که با دشمان مردم زرمت ،هلمند،هسكه مينه ،بالابلوك ،عزيزآباد و... روي يك ميزنشسته و با کسانی که حکم قتل اين مردم بيگناه را صادر كرده است با خنده و لبخند دیدار می کند. همینجا به یاد آن راد مرد مبارزي افتادم كه قبل از تیرباران شدنش گفته بود:"من را تیرباران کنید ولی نه با دشمنان خلق چون نمی خواهم که خونم با خون کثیف آنها یکجا جریان یابد." و این رادمردان قهرمانان واقعی ما هستند و باید راه و رسم زندگی آنان را با جان بپذیریم و ادامه بدهیم.

و دو تا سوال من از تمام نویسندگان و روشنفکرانی که آرزوی نجات ملالی جویا از این راه تسلیم طلبانه دارند، اینست:

1. چرا یکتعداد از نویسندگان و روشنفکران با این که ضد اشغال اند باز هم می خواهند از دادن مدال و جایزه به ملالی جویا از سوی اشغالگران سرزمین ما دفاع نمایند؟

2. چگونه می توانیم به حیث آزادیخواهان با خانم جویا همکاری نماییم تا از این مدال ها و گرفتن آن دست بکشد؟