آیا کرزی هنوز انتخاب برتر است؟

حالا که در پایان حکومت کرزی قرار داریم، بد بختانه چندان تغییر مثبت در زندگی مردم ایجاد نشده، بلکه وضعیت بد تر هم شده، البته بعضی موفقیت ها را مثل بازشدن در مکاتب برای دختران( که با آمدن حکومت طالبان بسته شده بود)، سهم زنان در ادارات، باز سازی جاده کابل قندهار و تعدادی جاده های دیگر در کشور را نمی توان نادیده گرفت، اما در مقایسه با حضور چهل کشور خارجی در افغانستان خیلی ناچیز است. مردم که دوران جنگ به کشورهای همسایه مهاجر شده بودند بیشتر شان برگشتند، چون آینده روشنی نداشتند دوباره مهاجر شدند. اگر این موارد صورت نمی گرفت باز می توانستیم به کرزی امید داشته باشیم:

1. اگر امنیت بهتر می شد. در زمان حکومت موقت وانتقالی کرزی افغانستان به امنیت نسبی رسیده بود، اما بد بختانه روز به روز امنیت بجای بهتر شدن بدتر شده رفت. سال گذشته خونین ترین سال از شروع حکومت کرزی بود، هم تلفات ملکی بخاطر بی دقتی نیروی های خارجی و هم بخاطر حملات انتحاری خشونت گران.
2. اگر کشت مواد مخدر در کشور افزایش نمی یافت. در دروه موقت کرزی افغانستان 60 ٪ مواد مخدر دنیارا تولید می کرد و آن هم به این سبب بود که از نظر طالبان کشت مواد مخدر هیچ مشکلی نداشت و کشور تازه ازچنگ طالبان رهایی یافته بود، اما تا سال 2008 کشت مواد مخدر در کشور افزایش چشمگیری داشت، در سال 2008 افغانستان 95 ٪ مواد مخدر دنیا را تولید کرده است. ایکاش این همه افزایش در درآمد سرانه ما می بود، نه در تولید مواد مخدر. کشت مواد مخدر نه تنها که در انسان های برون مرزی ما ضرر دارد بلکه ما خود نیز قربانی آن هستیم، اولا بیشتر پول آن به جیب خشونتگران می رود، دوم معتادان در کشور ما به دو و نیم میلیون نفر رسیده است.

3. اگر دولت مردان ما در کشت و قاچاق مواد مخدر سهم نمی داشتند. قبلا گفته شده بود که بعضی از والی ها در کشت و قاچاق مواد مخدر دست دارد، اما به نهایت شرمساری رسید که، یک منبع معتبر غربی برادر ریس جمهور مارا به دست داشتن در قاچاق مواد مخدر متهم کرد. اگر برادر رییس جمهور ما در قاچاق مواد مخدر دست داشته باشد، آیا بازهم امیدی برای ریشه کن شدن مواد مخدر از کشور است؟

4. اگر فساد کاهش می یافت. حالا فساد اداری در کشور ما به نهایتش رسیده است، گزارش شده اند که دو سوم کمکهای جهانی هدر رفته است. بیشتر از 30 میلیارد دالر کمکهای جهانی که در افغانستان از شروع حکومت کرزی تا هنوز شده است، 20 میلیارد آن به جیب دولتمردان رفته است. فقط ده میلیارد آن به مردم عادی رسیده است. ده میلیارد دالر کمک در خلال 7 سال که به مردم عادی رسیده مبلغ خیلی ناچیز است. کشور مالیزیا که تقریبا به اندازه افغانستان نفوس دارد، در سال 2008 چهل میلیارد دالر تنها در آمد شان از صنعت توریزم بود. حالا 10 میلیارد کمکهای جهانی که در خلال 7 سال، به مردم عادی رسیده را با آن مقایسه کنید. اثر این همه فساد را ما روشن می بینیم، ثروت کارمندان بلند رتبه دولت، یا بصورت روشن ثروت برادران ریسس جمهور، ثروت برادران معاونین ریسس جمهور، ثروت وزرا، ثروت والی ها بلند رفته است. ولی مردم عادی در فقر و بد بختی دست و پنجه نرم می کند. رییس جمهور ما اعلام می کند که تمام دارایی اش 11 هزار دالر است، اما گزارش ها می گوید که در کرزی در کارزاری انتخاباتی اش بیشتر از 80 میلیون افغانی مصرف کرده است، اگر کرزی تمام یازده هزار دالر خودش را مصرف کارزار انتخاباتی اش کرده باشد، باقی این همه پول از کجا شده است؟ مردم، باقی آن حق من و تو است که به حق خود نرسیده ایم.

5. اگر مشکل بیکاری حل می شد. در کشور ما هیچ آمار دقیق وجود ندارد، اما به نسبت بالای مردم ما از بیکاری رنج می برد. بیشتر مهاجرین که عودت نموده بودند، اگر در کشور فرصت های کاری فراهم می بود، آنها دو باره مهاجر نمی شدند. می دانیم که مهاجرین ما در کشورهای ایران پاکستان چه روزگاری دارند.

6. اگر نرخ تورم به 40 ٪ نمی رسید. بانک مرکزی در گزارش 2008 نرخ تورم را 40٪ اعلام کرده است. خیلی به دور هم نمی رویم، در ایران که نرخ تورم را بانک مرکزی شان 15٪ اعلام کرده بود، داد و بیداد مردم بالا شدند، حالا آنرا با کشور ما مقایسه کنید. تورم 40 درصدی یعنی اینکه در مدت یک سال پول افغانی 40 درصد ارزش خودرا از دست می دهد. 60 افغانی در اول سال برابر است با 100 افغانی در آخر سال! چنین نرخ تورمی هیچ قابل قبول نیست.

7. اگر فرهنگ وزیر فرهنگ اینگونه نمی بود. افغانستان یک کشور چند ملیتی و چند زبانه است، و همیشه از این ناحیه ها رنج برده است. برای یک چنین کشوری باید چیزهای را تقویت کرد که به وحدت و یکپارچکی مردم بیفزاید، و این هم وظیفه دولت است، دولت نباید بر عکس، مصدر نفاق بین ملت اش باشد. مثلا زبان فارسی- دری در افغانستان یکی از بهترین وسیله برای یکپارچگی افغانها است. چرا کسی که به زبان مادری اش حرف زده از وظیفه اش سبگدوش می شود؟ چرا تابلوی " نگارستان ملی" به "گالری ملی" تبدیل می شود. اگر گالری ملی به نگارستان ملی بدل شود، می شود گفت که وزیر فرهنگ خدمت کرده است ولی وقتی بر عکس اتفاق می افتد به صورت واضح می توان گفت که تعصب است، جهل است، خود ستیزی است.

8. اگر کتابها غرق دریا نمی شد. چیزی جاهلانه تر در صده بیست و یکم از این عمل پیدا نمی شود. دولتمردان کرزی تشخیص دادند که از 22 تن کتاب 7 جلد آن مخالف وحدت افغانها است، اولا ، این تشخیص کاملا متعصبانه است، دوم بر فرض اینکه 7 جلد کتاب مخالف اسلام و مخالف وحدت باشد، باید 22 تن کتاب را در آب انداخت؟! مثلا اگر در شهری کسی مجرم باشد، تمام مردم آن شهر مجرم است باید به زندان افگنده شود؟! این چه منطقی است. کتاب به دریا انداختن تنها کار والی هلمند نیست، کار حکومتی است که در راس آن کرزی است.

9. اگر کرزی به وعده هایش عمل می کرد. نشان انتخاباتی کرزی در انتخابات کذشته ترازو بود. ترازو یعنی عدالت، عدالت کرزی را که به چشم خود دیده ایم، ثروت برادارنش را که معلوم نیست از کجا بدست آورده با تنگدستی مردم مقایسه کنید و نام کرزی را پدرعدالت گزارید. خیلی وعده های دیگر که تحقق نیافته همه به یاد داریم.

10. اگر تمدن بشری در بامیان شکسته باقی نمی ماند. مجسمه بودا در بامیان که تمدن بشری است، از صده دوم تا پنجم میلادی ساخته شده بود، تا رسیدن گروه طالبان استوار باقی ماند. برای مردم افغانستان غرور آفریده بود که ما هم روزی صاحب تمدن بوده ایم و همچنان منبع خوب پولی بود. اما بد بختانه طالبان این تمدن بشری را ویران کرد، شکسته های بودا هنوز بجا مانده است. بنا به گفته والی بامیان چندین کشور آمادگی اش را برای دو باره سازی آن اعلام کرده ولی با مخالفت وزیر فرهنگ روبرو شده است. با مخالفت وزیر فرهنگ تنها کسانی که ضرر می کنند مردم افغانستان است. بعد از چند سال دیگر حتا شکسته های بودا را هم نخواهیم دید.

****

حالا به نظر شما هنوز کرزی انتخاب برتر است؟ آیا او همانطور که وعده می کند عمل هم خواهد کرد؟ آیا او این همه رنج مردم را خواهد زدود؟

خواهر و برادر عزیز! ما هم می توانیم آینده بهتری داشته باشیم. آینده بهتر ما بستگی در انتخاب بهتر ما دارد، در مورد انتخاب خود هوشیار باشید. کسی را انتخاب کنید که صداقتش را در گذشته به ما ثبوت کرده باشد، دستش به خون برادران ما آلوده نباشد، دروغ نگوید.

بهتر را انتخاب کنید.