گلُ دگری به آب داده شد

پس از انتشار این گزارش، انتظار میرفت آقای داوودزی و یا شخص رییس جمهور، این ادعا را که بسیار آبرو ریزانه است، رد کنند، زیرا اخذ رشوه یا " عطیه " توسط مقامات بلند پایه ی دولتی، آنهم بگونه مخفی و بدون استیذان ملت، عملی است بسیار ننگین ، خفت بار و مستوجب بازخواست قانونی. (اگرواقعاً قانونی وجود داشته باشد) اما، دیده شد که حامد کرزی با بی اعتنایی عجیبی گفت : " بلی ما از ایران پول گرفتیم و باز هم می گیریم " و علاوه نمود کرد که " رییس دفتر ریاست جمهوری به امر من این پول را گرفته است "
ولی کرزی نگفت که این پول نقد که از طرف سفیر ایران در داخل طیاره برای داوود زی سپرده شده، چه مقدار بوده ؟ ، به چه منظور داده شده ؟ چرا این عمل در میان طیاره صورت گرفته؟ و آقای کرزی و رییس دفترش این پول را به کدام مدرک وکدام پروژه ی عام المنفعه به مصرف رسا نده و یا می رسا ند؟ واگر این عمل، یک عمل رسمی و قانونی و شفاف بود ، چرا ملت افغانستان در جریان قرار داده نشده یا نمیشود؟

این عمل شرم آور چنان موجب دست پاچه گی جوانب رشوه ده و رشوه گیر شد که سفارت ایران در کابل آنرا مطلقاً رد کرد ، ولی جانب رشوه گیر که رییس جمهور کرزی باشد، با یکنوع دیده درایی خاص، رسماً آنرا تأیید نمود. اینک، می بینیم که برخلاف تعامل یا شیوه های سابق ، رشوه دهنده انکار میکند، ولی رشوه گیرنده اقرار.

شما میدانید که رشوه دادن انواع گونه گون دارد که پول نقد یکی ازان گونه هاست و رشوه همیشه در برابر انجام کاری، رفع مشکلی، گرفتن امتیازی ( حال این امتیاز میتواند مادی باشد یا معنوی)، مقرری یی، امضای قراردادی و ازهمین قبیل امور پرداخته میشود. حال معلوم نیست که جانب ایران این رشوت نقدی را در برابر حصول چه امتیازی برای آقای کرزی پرداخته است، آنهم متعاقب سفرش به آن کشور؟ درغیر آن، درجهان امروزی ما، هیچ کسی و هیچ جانبی بدون دلیل و موجب به کسی پول نداده و نمیدهد. . .

حامد کرزی و هر مقام دیگری در افغانستان و جهان میدانند و باید بدانند که هرگاه دولت ها بخواهند برای یک دولت یا یک مملکت دیگر کُمک و مساعدت مالی بعمل بیا ورند، اولاً باساس نیاز های عیان، مذاکرات رسمی ، عقد قرار داد ، تعهدات و مسوولیت های متقابله، ازمجاری رسمی، شفاف و شناخته شده مانند وزارت های دارایی، حسابهای بانکی وسایر اسناد کتبی دست به چنین کاری میزنند تا از یکطرف به مراجع محاسباتی کشور خود شان پاسخ ده باشند و از سوی دیگر، جانب مقابل هم صورت دخل و خرچ آنرا دربرابر ملت خودش آماده داشته باشد. همچنان تعامل چنین بوده و هست که تصامیم مربوط به پرداخت کُمک، مقدار، شرایط و نوعیت آن ازطریق رسانه های جمعی به سمع شهروندان کشور کُمک کننده و کُمک گیرنده رسا نیده میشود.

حال، وقتی آقای کرزی با جسارت عجیبی اعتراف میکند که بلی، این پول و پول های دیگر را گرفته و بازهم خواهد گرفت، آیا لحظه یی هم به عمق و ماهیت این عمل شرم آور خویش پی برده است ؟ سفیریک کشور خارجی به چه دلیل، بسته ی پول نقد را بصورت پنهانی، بی سر وصدا و غیر شفاف ، آنهم طی یک سفر هوایی بدست رییس دفتر یک رییس جمهور می گذارد؟ آیا این شیوه ی پرداخت پول نقد، واضحاً همان شیوه ی رشوه دهی مخفیانه بخاطر انجام کاری و یا پرداخت مزد دربرابرخدمت مخفی استخباراتی نیست؟

هرچند ملت افغانستان، قرنهاست که در نتیجه ی اعمال و سیاست های ظالمانه، ضد انسانی و ضد ملی حکومت های شخصی و خاندانی این کشور، بار سنگین و طاقت سوز فقر و محرومیت ها را بدوش می کشند، ولی آنچه را همیشه مانند مردمک چشم شان حفظ کرده ودر هرحالت ازان حراست کرده اند، هماناعزت نفس و غرور ملی شان بوده است . اگرجامعه ی بین المللی درده سال قبل اعلان کردند که غرض مبارزه علیه تروریسم و بازسازی افغانستان جنگزده و ویران شده می شتابند، ملت ما خودشان را مستحق استفاده از چنین مساعدت های جهانی دانسته وشتافتن کشورها در راه امحای تروریسم و دو باره سازی کشور شان ( نه اشغال نظامی و اسارت سیاسی!) را از وجایب و فرایض مردم دنیا و کشورهای دنیا دانستند، نه تگدی و رشوه گیری و کشتن عزت نفس و رسوایی هایی مانند پول گرفتن های حامد کرزی.

بهمین اساس است که امروز ملت عزیز ما نه تنها از اعمال غیر ملی و غیرمُجاز رییس جمهور شان سخت متنفر اند، بلکه از این ناحیه، نزد مردم جهان احساس شر منده گی هم میکنند.

بلی، هم میهنان عزیز! تا زمانیکه اختیار هستی و سر نوشت سیاسی ما در حیطه ی اختیاراجنبی و دست نشانده های آنهاست و تا موقعیکه دار و دسته ی نا لایق، متعصب، ضد مردمی و ضد غرورملی بر اورنگ حاکمیت قرار داشته باشند، ازچنین گزارشها ی ننگین و چنین اعمال غرور شکنانه و نا مردمی بسیار خواهیم دید و بسیار خواهیم شنید.

یگانه راه نجات بخش و یگانه وسیله ی اعاده ی ارزش ها ی ملی و فرهنگی کشور ما، عبارت از متحد شدن ملت، به راه اندازی مبارزات سیاسی ، طرد افراد و تشکلات وطنفروش و نوکران اجنبی در هر جامه و قیافه یی که هستند و بالاخره ایجاد یک دولت ملی، عادل و دموکرات در افغانستان عزیزماست و بس.

سعدی بزرگ چه خوش گفت :

ندهد هوشمند ِ روشن رای/ به فرومایه کار های خطیر

بوریا باف اگرچه بافنده ست/ نبرندش به کارگاه حریر.
گروه و دسته یی که همین حالا درمیهن ما حاکم هستند، دار و دسته ی غرور شکن و زر اندوز و فروشنده ی آب و خاک مملکت ما میباشند، نه خدمتگاران مُلک و ملت ما.

به آرزوی محوکلیه دشمنان هستی ، عزت و غرور مردم افغانستان و به امید تشکیل یک نظام عادلانه ی انسانی و آبرومند در کشور !