طرح ملی مبارزه با بی سوادی!
گاهی احساس می کنم چون اين طرح پول چندانی نمی خواهد مقامات از قبول آن سرباز زده اند. مقامات افغانستان معمولا به دنبال پروژه های پول آور هستند که بخشی از آن نصیب خود آنان باشد و دست آخر طرح با شکست مواجه شود، مانند بسیاری از طرح هایی که پول های کلان برای آن دريافت شد و پول بی آنکه برای اصل پروژه به مصرف برسد ميان مقامات دولتی و ان جی او ها تقسیم شد.
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
" تو فکر کردی می توانی با کابل پرس? ات افغانستان را تغيير دهی؟"
اين جمله ی سخنگوی وقت وزارت معارف افغانستان "ظهور افغان" را بخوبی بیاد دارم. سه سال پيش بود وقتی به وزارت معارف افغانستان در چهارراهی ملک اصغر مقابل شهرداری کابل رفتم تا برای صحبت با وزير آن زمان معارف حنيف اتمر وقت بگيرم و همراه با ارایه ی بيش از شش هزار امضا طرح برنامه ی ملی را برای ريشه کن کردن بی سوادی پيشنهاد کنم. چند دقيقه در دفتر سخنگوی وزير وقت معارف همراه با تنش بود. اينکه من خبرنگار نيستم و يک آدم جنجال ساز هستم، وزير وقت ندارد و نمی تواند آدمی مانند من را ببيند.
آن زمان ظهور افغان مخالف قانون رسانه های همگانی که با صراحت آمده شخصی که وظيفه ای دولتی را بر عهده دارد نمی تواند مدير مسوول رسانه ی آزاد باشد، مدير يک روزنامه به اصطلاح صاحبش (شکريه بارکزی) آزاد بود.
وقتی هم قانون را متذکر می شدی، جناب ظهور افغان خودش را به نادانی می زد، وقتی هم برایش می گفتی که چرا مطالب کس ديگری را بنام ديگری در روزنامه ات نشر می کنی و يا چرا مطالب را از روی اينترنت کاپی می کنی و حتا نام منبع را نمی نويسی باز خود را به نادانی می زد و حتا يکبار در صفحه ی اول روزنامه اش تيتر کرده بود که " کابل پرس راست نمی گويد".
بدخشان، عکس از پيمان
برخورد زننده ی ظهور افغان باعث شد که بار دیگر يقين پيدا کنم حنيف اتمر و تيمش آنجا نرفته اند تا برای معارف افغانستان کاری انجام دهند.
وزارت معارف به مدیریت حنيف اتمر سیستم کاملا بسته ای داشت. خبرنگاران اجازه نداشتند از مکاتب گزارش تهیه کنند. چند خبرنگار از رادیو صدای آلمان، رادیو کلید، تلويزيون طلوع و رادیو سلام وطندار با برخورد زشت و
زننده ی جناب سخنگو ظهور افغان مواجه شدند. يک خبرنگار هم که نمی توانم به دليل مسایل امنیتی نامش را ببرم از جانب اطرافيان حنيف اتمر تهديد به مرگ شده بود و اين تهديد همچنان ادامه دارد.
آنچه در وزارت معارف افغانستان روی می داد دور از تصور بود، حنيف اتمر صدها هزار دالر را برای مشاوران خود و چند پروپازل نويس اختصاص می داد اما حاضر نبود معاش عقب افتاده ی آموزگاران را بپردازد. ده ها هزار دالر برای خريد وسایل نو دفتر خود و پاک کاری آن اختصاص می داد و اما در همان منزل وزارت معارف که دفتر وزير قرار داشت، در راهرو مقابل، ديوارها سیاه شده بود و بوی گند تشناب هايش آزار می داد. در حالی که دانش آموزان در بدترين شرایط ممکن بدنبال جایی برای فراگيری خواندن و نوشتن بودند و هستند، حنيف اتمر و دار و دسته اش شعار نو سازی وزارت معارف را می دادند و اما اين نوسازی ايشان مساوی بود با دريافت ميليون ها دالر پول و حساب و کتاب نکردن. شاهزاده ی ان جی او ها در افغانستان حنيف اتمر بعدا بجای پاسخ دادن به وضعيت تاسف آور مکاتب در افغانستان بر استراتژی وزارت معارف بر ساخت مدارس دينی تاکيد می کرد و خبرنگاران و رسانه ها را متهم به فساد اخلاقی. حنيف اتمر در مدتی که در وزارت معارف بود ميليون ها دالر را به عناوين مختلف دريافت نمود. تنها يکی از اين موارد مبلغ چهل ميليون دالر آمريکایی از اداره انکشاف بين المللی آمريکا برای مبارزه با بی سوادی می باشد.
اکنون اتمر به عنوان وزير داخله ی افغانستان انتخاب شده است تا ان جی او ها در افغانستان سوراخ گشاد خود را در افغانستان از دست ندهند و همچنين حنيف خان اتمر بتواند علاوه بر ادامه ی همان خدمات قبلی به تيم مشاوران و پروپازل نويسان و ان جی او ها، ظاهرا تلاش هایش را برای پيروزی حامد کرزی در انتخابات انجام دهد.
دايکندی، عکس از اسماعيل نگارش
انتخاب فاروق وردک قانون شکن معروف بعد از حنيف اتمر به عنوان وزير معارف، خود سند آشکار ديگری ست که نشان می دهد دولت افغانستان هيچ تمايلی برای انکشاف معارف در افغانستان ندارد. در دولت کرزی گویی همچنانکه وزير ضد فرهنگ کريم خرم وزير فرهنگ باید باشد، کسی مانند فاروق وردک نيز بايد باشد تا ترکيب ضد فرهنگ و ضد آموزش با گماردن اين عضو ديگر باند حکمتيار کامل شود.
عکس از خبرگزاری رويترز
وزير ضد معارف افغانستان گفته بود که بيش از ششصد مکتب مسدود شده در سال تحصيلی جديد دوباره بازگشایی می شود. اما آنچه وزير گفته بود کاملا دور از واقعيت بود و نه تنها مکتب چندانی بازگشایی نشد بلکه تعداد بيشتری از کودکان نمی توانند به مکاتب بروند. دختران در ولايت جنوبی و شرقی مشکلات عمده ای در رفتن به مکتب دارند، فرهنگ محيط و تهديد های طالبان به آنان اجازه ی مکتب رفتن نمی دهد. تعداد قابل توجهی از پسران نيز در مزارع کوکنار مشغول بکار هستند.
هلمند/ عکس از اسوشیتد پرس
آمار رسمی يونيسف نشان می دهد که هنوز حدود هفتاد درصد از مردم افغانستان بی سواد هستند و در سال جاری بارها به مکاتب، آموزگاران و دانش آموزان حمله مسلحانه شد. هزاران جلد کتاب دانش آموزان نيز در اواخر سال گذشته ميلادی توسط همفکران وزير ضد فرهنگ و زير ضد آموزش در آتش سوخت.
عکس از مظفر علی
کودکان دايکندی در يک راهپيمايی در نيلی
"موږ ښوونځي غواړو" هغه شعار دی چی د نيلی زده کوونکي يی د دايکندی په ولايت کی چيری چی د ښوونځيو کم والی محسوس دی، تر سره کوي.
در ولاياتی مانند دايکندی و بدخشان علی رغم خواست خانواده ها برای فرستادن فرزندانشان به مکاتب و تمايل خود کودکان و آرامی قابل توجه نسبت به ولايات جنوبی و شرقی، اقدامات قابل توجهی برای انکشاف معارف صورت نگرفته است. باز هم علی رغم همه ی تبعيض های برنامه ريزی شده، طبق اظهارات مسوولان وزارت تحصیلات عالی، در آزمون ورودی دانشگاه های افغانستان، دانش آموزان باميان 92 درصد و دانش آموزان دايکندی 87 درصد، در رديف اول و دوم ورودی دانشگاه ها قرار گرفتند.
عکس از اجمل آرين پور
طرح ملی مبارزه با بی سوادی علی رغم تصور مقامات نياز به پول چندانی ندارد. زمانی که من با برخی مقامات اين مساله را طرح کرده بودم، آن ها بلافاصله موضوع پول و بودجه گزاف آن را پيش می کشیدند. در حالی که در اين چند سال ميليون ها دالر و به مراتب چندين برابر آن تنها در وزارت معارف افغانستان حيف و ميل شد. طرح ملی مبارزه با بی سوادی نياز به پول چندانی ندارد و فقط يک اشتیاق ملی می خواهد تا حرکت آغاز شود. گاهی احساس می کنم چون اين طرح پول چندانی نمی خواهد مقامات از قبول آن سرباز زده اند. مقامات افغانستان معمولا به دنبال پروژه های پول آور هستند که بخشی از آن نصیب خود آنان باشد و دست آخر طرح با شکست مواجه شود، مانند بسیاری از طرح هایی که پول های کلان برای آن دريافت شد و پول بی آنکه برای اصل پروژه به مصرف برسد ميان مقامات دولتی و ان جی او ها تقسیم شد.
پائولو فريره مرد بزرگ مبارزه با بی سوادی و طراح " آموزش ستمديدگان"
طرح مبارزه با بی سوادی با استفاده از تجربيات بنياد پائولو فريره مرد بزرگ مبارزه با بی سوادی و طراح " آموزش ستمديدگان" تدوين و کوشش شده تا در افغانستان بومی شود. من چندين بار با بنياد پائولو فريره در برازيل به تماس شده ام و آن ها همکاری خود را برای انجام اين طرح کاملا اعلام کرده بودند. اما پيش از انجام اين طرح نياز به اراده و خواست در افغانستان است و زمانی که دولت تمايلی به اين کار نداشته باشد، انجام آن تقريبا غير ممکن است.
برای اينکه دولت و بويژه حکومت افغانستان آماده ی همکاری برای چنين طرحی شود، کمپاين مبارزه با بی سوادی راه اندازی شد. نامه ای کوتاه به رييس جمهور افغانستان نوشته شد و از آنجایی که در قبول حکومت حامد کرزی ترديد وجود داشت، نامه فقط به نام رييس جمهور بود و بدون نام بردن از حامد کرزی که چنانچه حکومت او از انجام آن سر باز زد، نامه خطاب به رييس جمهور (يا حتا با تاسف رييس جمهوران ) بعد از وی نيز باشد.
آقای رييس جمهور!
برنامه ملی مبارزه با بی سوادی بايد هرچه زودتر آغاز شده و در پنج سال آينده بی سوادی از افغانستان ريشه کن شود. بدون دانش و آگاهی انسان به هيچ عنوان رشد نخواهد کرد. از تجربه موفق کشورهايی که فقيرتر از افغانستان بودند، بهره بگيريد و فورا اقدام کنيد.
نام ......................................... امضا........................
بخشی از امضاها بصورت طومار
بيش از هفت هزار تن اين نامه را امضا کرده اند. حتا ميان امضا کنندگان کارگرانی هستند که اثر انگشت خود را مانده اند تا به کمپاين مبارزه با بی سوادی بپيوندند. روزنامه نگاران، دانش آموزان، دانشجويان، معلمان، کارمندان و ... از امضا کنندگان ديگر اين نامه می باشند.
مايل بودم و هستم و اطمينان دارم که مانند من ميليون ها تن آرزو دارند تا برنامه ای ملی برای مبارزه با بی سوادی در افغانستان آغاز شود. بی سوادی مشکلی تاريخی در افغانستان است و اين مشکل باعث جنايات و مصیبت های زيادی شده است. ما هيچ کاری برای مبارزه با بی سوادی نمی کنيم در طرف مقابل تاريک انديشان طالب دقيقا همان پی ساخت ها را هدف قرار داده و تخريب می کنند.
اميدوارم زمان آن هر چه زودتر برسد که اين برنامه آغاز و با موفقيت انجام شود.
دوست دارم زمانی هزاران امضا که به شکل طومار می باشد، پس از انجام موفق اين برنامه، به عنوان اولين سند خواست همگانی برای مبارزه با بی سوادی به عنوان مشکل تاريخی در کشور در موزيم ملی افغانستان نگهدای شود.
آيا دردناک تر از این؟
دست به دست هم داده اند تا دانش آموز، آموزگار، کتاب و مکتب نباشد!
شنبه 30 اوت 2008, نويسنده: کامران میرهزار
خشونت و شورش امکانات می آورد؟
مساله اين نيست که چرا در ولايات جنوب و شرق کمک ها و پروژه های دولتی و نهادهای بين المللی اختصاص داده می شود، مساله اين است که چرا عدالت رعايت نمی شود و چرا وقتی پروژه ای به بهره برداری می رسد، تخريب شده و يا به آتش کشیده می شود؟
چهار شنبه 18 فوريه 2009
ده سند از جنایات طالبان در افغانستان!
آدمکشان بازگشتند، اين بار جدی تر از پيش!
چهار شنبه 14 مه 2008
درباره قوانين امارت تاريک آدمکشان طالب بسيار نوشته شده است اما هيچگاه تصور نمی شد اين آدمکشان بتوانند باز به صحنه بازگردند. طالبان با تاکتيک ها و ترفندهای گوناگون به صحنه بازگشتند. از سويی جنگ در صفحات جنوب، شرق و غرب کشور، از سویی انفجار و انتحار که بيشتر قربانيان غيرنظاميان اند، از سويی با همدستی و مساعدت بی دريغ صبغت الله مجددی و کميسيون تحکيم صلح ، از سويی با همدستی و همياری و حمايت های پيدا و پنهان حامد کرزی، کريم خرم، فاروق وردک و اشرف غنی احمدزی، زلمی خليل زاد و...
مکتب بايد به آتش کشيده شود، زنان بايد در خانه بمانند، تلويزيون ممنوع و تنها صدای شريعت آزاد بايد باشد، اقليت های قومی بايد کوچ داده شوند، اقليت های مذهبی کافرند و جان و مال و ناموس آنان مباح است و..ادامه..
دوکان معارف: ان جی اوی تمام عيار
از اصلاحات خبری نيست، فقط پول بالا و پايين می شود!
سه شنبه 29 آوريل 2008, نويسنده: کامران میرهزار
آقای حنيف اتمر ببيند!
عکس هايی از اسماعيل نگارش از وضعيت اسفبار يک مکتب در دايکندی
پنج شنبه 21 فوريه 2008
آيا حنيف اتمر کور است؟
عکس هايی از وضعيت اسف بار يک مکتب در دايکندی؛ مانند مکاتب ديگر اين ولايت
شنبه 26 آوريل 2008
عکس از اجمل آرين پور
دايکندی: اين هم يک مکتب!
نگوييد آقای حنيف اتمر کور است و به ساختن مکتب در ولاياتی مانند دايکندی، نورستان و بدخشان توجهی ندارد. اين مکتب با توجهات بی دريغ ايشان ساخته شده است
يكشنبه 22 ژوئن 2008
دختران در يک مکتب که مکتب نيست!
حنيف اتمر ببيند!
چهار شنبه 5 مارس 2008
عکس از شهزاد نورانی
يک مکتب در نورستان!
حنيف اتمر ببيند!
چهار شنبه 16 آوريل 2008
فساد و روابط خانوادگی در وزارت معارف!
نويسنده و فرستنده سند: تراب
چهار شنبه 30 آوريل 2008
معلمان در سه لیسه مهم کابل دست به اعتصاب زدند!
شاهکار دیگر وزارت معارف و شخص حنیف اتمر!
شنبه 3 مه 2008
اين کشور وزير معارف ندارد!
يک مکتب ابتدایی در منطقه کشم ولايت بدخشان
پنج شنبه 31 ژوئيه 2008
پيام‌ها
26 آپریل 2009, 16:00
سواداموزی برای اعتلای یک جامعه ضرور است. متاسفانه پشتون ها با سواداموزی مخالفت دارند. آن ها چرا تریاک نکارند که با سواداموزی سلطه شان را ختم ببخشند.
26 آپریل 2009, 17:08, توسط نبیل
بسیار خوش شدم که طرح برای مانند سواد اموزی را در کاپل پرس دیدم بعد از همه سیاست بازی ها یا شاید حقایق. اما خیلی درد اور است که کسی اینجا با دانش که دارد به یک ملیت خاصی تاخت میکند. من فکر میکنم باید در پهلوی سواد به مردم درس با محبت زیستن، همه را پذیرفتن با هر نوع داشته هایشان و همه افغان دانست.
لطفاً برای چند لحظه با یک جهان بینی باز ببین.
تشکر از مد نظر گرفتن نظر بنده موفق و کامگار باشین.
27 آپریل 2009, 11:09, توسط آصف سرپلی
مبارزه به ضد با سوادان کشور . آ قای آصف سر پلی یانی که خودیم میفرمایوم : ما مردوم بیسواد باید دروازه های پوهنتون ها ره ده قدم اول بند کونیم . باز دروازه های لیسه های کل ولایته باید که مور و لاک بکونیم . تنها مردوم ما حق دارن که مکتب ره زن و مرد . بچه و دختر تا ابتدایه بخانن و بس . ازو بالا بکلی ممنوع . نگوفتین که چیراااااااااااااااااااااااااا؟ پرسان نکو وطن دار دلکیم از دیست ای با سوادکا داغ داغ است . اینا هر قدر باسواد شوده برن اموقه چالاک شوده میرن . ده جان ای بزن ده جان او بزن . ایره احمق بکو اوره احمق بکو . مه نمی فاموم خوده چه فکر کدن . حکومت لوده شوده ده ای جیب خالی سریشان خرچ میکونه که سبا بدرد مردوم بخورن . امی که الف ب ره یاد گریفتن درو سیاست مدار میشن . ده کون حکومت چنگو میشن . خی ایکه انگریزی ره فامیدن حیران استن که ما ره ده کی بفروشن . بسته وطنه ده بازار سیا سودا میکنن . شوما کله گیتان شاید استین . ما ره ده انگلیس نفروختن . ما ره ده شوروی نفروختن . ما ره ده عربا نفروختن . ما ره ده پاکیستانی های دال خور نفروختن . ما ره ده امریکا نفروختن . که ماره فروخت ؟ امی با سوادا فروختن . ما بیسوادا خو ده غم کشت کوکنار خود بودیم . خو امی کوکناری ماره ام امونا بودن که می فروختن . از ما ده قیمت گندم میخریدن و به قیمت طلا می فروختن . ای با سوادای ما بسیار ظالیم استن تا حالی یک نفر بیسواده دیدی که یک بلیست زمیین وطنیشه ده بیگانه فروخته باشه ؟ باز امی بیسواد است که وطنی فروخته شودگی ره به قیمت جانیش یک دفه نی چند دفه خریدگیست . یک کمترک ای با سوادای ما ام باید شرم کنن . تا کی ما بیسوادا خون گرم و خون سرخ خوده ریختانده وطته از باداران باسوادان خریده باز ده امی با سوادا بتیم که تو اینالی ای وطنه نگا بکو . باز که ببینی ای بدبختا که چند پول ره که دیدن خوده گوم میکنن . ما بیسودای بیچاره ره فراموش میکنن و ده غم دالر میشن و خلطه های شانه پور میکنن و کوشیش میکونن که ما بیسودا بگوفته ای کامران جان امو تو بیسواد بانیم . تاکه وطنه چور کنن خوده و خیشای شانه سیر کونن . مثال زندیش دور نمیریم اینه ریسی دزدا آقای کرزی صاحبی با سواد ما پیش رویتان است . حالی مه نمیگوم شوما خودتان بگوین که اگه خدا مره پاچا بسازه اولین کار مه پوهنتون ره بند کدن باشه یا نباشه . پشتیش مکتب لیسه های کشوره مور و لاک بکونوم یا نکونوم ؟ با سوادا ره زیر دست بیسوادا مقرر بسازوم یا نسازوم . ده مقابل با سوادا مبارزه بکونوم یا نکونوم ؟؟؟ وطن دار قند بیادر جان شیرین و بیسوادای گل ! شوما میفامین که درد های دل ما ازی باسوادا چقه بسیار است که ای گوفته های مه از گاو غدود ام نبود که گوفتوم دیگه گوفتنی ها ره یقین بکونین که قات کده ماندوم . ازخاطری که باسوادای با احساس ما که دیست شان ده دالر نچسپیده و کم بختا هیچ کار خراب نکده سریشان بد نخورده مره دو نزنن . از دو زدن ای باسوادا هم توبه . ایتو آدمه جری و جوک کده ادبی میزنن که دو برگه نشه . کامران جان خوب خوب گپکا زدن او فامیده است از درد دل باسواد و بیسواد باخبر است چیرا که ده مکتب کابل پریس هر رقم مردوم پیشیش مییایه و میره . اگه نی ده مابین شوما مردوم فامیدا گپای مه لوده لوده رقم است خو چکنین که ای لوده ام از شوما است . دیست میده ره میگن آویزان گردن است . گردنم که چه گردنی . یامثل دومچه مروت یا کلفت مثل قروت . خوشتان آمد خوبی خوب اگه نامد . شتر دیدی نی ندیدوم " برین بیادرا و خواهرکای بیسواد عزیزیم بامان خدا .