سیما سمر، بر سکوی شایسته ترین انسان

نخستین باری است که این قلم در رکاب این بانوی بزرگ و فرزانه، از جولان زدن باز می ایستد و سخت احساس عجز و ناتوانی می کند. این بانو "سیما" نام دارد که خیلی آفتابی و روشن، درد و رنج میلیونها انسان خسته از جنگ را که نسل در نسل "صلح" گم کرده اند و با قامت خمیده و دوتا، در ناپیداترین دل شب با چراغ شیخِ مولانا آن را می پالند و نمی یابند، در سیمایش دید و آن را در سطور کتاب پیشانی اش خواند که روزگار پیر بر چهره ی جوان و نورانی اش نقاشی کرده و کتاب قطور تاریخ نسلهای به زنجیر بسته و گرسنه ی ملتش ساخته است. سیمای که انسان مداری و بن مایه ی آدم بودن را از "سمر" اندیشه های بلند مولانا، نی – نامه می کارد و "افسانه" های سیمای به خون مالیده ی مردمش را با حکایات رازدار مثنوی روزگار خویش، آهنگ می سازد و کم - انسانیت های هم روزگاران نیازمندش را پس از هر انتره، اشباع و تکمیلش می کند و با پیانوی "صلح" به زیبایی می نوازد و " سرود ملی" بشریت می سازد تا "آلفرد نوبل" از آنسوی دنیای مملو از جنگ، از زیر هزاراها خروار خاک و آسفالتِ فروریخته، امسال نیز او را بر سکوی شایسته ترین انسان روی زمین فرا خواند و از اینکه فرزندانش در سال پار عدالت را در لفافه یی گندیده و ننگین سیاست پیچانده و به دیگران سپاریدند، به زبان حال معذرت بخواهد.

نوشتن از بانو دوکتور سیما سمر، لحظه های سخت نویسنده گی من است. چه، که به خسی در میقات می مانم و به غریقی که در دریای مواج و رونده ی، دست و پا گیر است و هرگز به کرانه های آبی و خورشیدی این دریا راهی نیست. انسانی که در تاریخ عالم هستی، برای نخستین بار، حجم کارهای خیرش بر شرارت های شیطانی جهان می چربد و با گذشت هر روز ریشه هایش در اعماق رسوب ها و تفاله های بازمانده از وحشت فرو می رود و به ارواح زخمی قربانی های جنایت و خیانت خون حیات می دمد و با هر گامش هزاران ناجو را سبز و به برگ و بار می نشاند تا همه ی خیر و ثواب های افلاتونی، محمدی، سیدارتایی، مهاتمایی و لوتری را در عصر پست مدرن برخوردها، بی هیچ معجزه ی پیامبر گونه، با دستان نیرومند خودش و در حضور چهار- چشمان منکر از نیروی فرا – تفکر انسان پست مدرن، با متانت تمام مدیریت و رهبری کند.

با یک نگاه غیر جانبدارانه، او بزرگترین مدیر - رهبر مصلح و فرا-دموکرات سده های پسا مدرن در دنیای با تفکرات پیشا مدرن است. ابعاد اعمال نیکوی این بانو، نه سه بعدی که دو یا چهار بعدی است و انسان متمدن و مدرن امروز با ویژه گی های معمولی اش، بدانها راهی نیست.

بانو سمر دختری است از آتشکده ی سوختن و آب شدن. هنوز کودک است که سوختن و آب شدنِ پیوسته ی مردم رنج کشیده اش را که سده هاست صلح، این پدیده ی بی نظیر انسانیت را از آنها ربوده اند، با چشمان تیزبینش که بیشتر همسن و سالانش از درک و دیدن آن بی بهره اند، بخوبی می بیند و خود را برای حمل و بر دوش کشیدن بخشی از این بار گران، آماده می سازد. زیرا او از همان دم به دقت احساس کرده بود که اگر خود آغازگر این تحول بنیادی زمان تلخش نباشد، به آسانی و به زودی اسیر این آتشکده ی گستاخ خواهد شد و شعله های سرکش، او را نیز خواهد بلعید. سیما از آوان کودکی اش در پی کسب انرژیی بوده که بتواند او را تا آخر راه راست قامت نگهدارد و دورنمای راه پر مخاطره اش را با ابزار قشنگ عشق به انسانیت، روشن و سپید ببیند. او این انرژی را از درد و رنج مردمش گرفته است که سالهای سال پیوسته می سوزند. هرقدر اندیشه ی نجات ملت و التیام زخم های ناسور مردمش را در جان و دل می پروراند، به همان میزان به دورنمای روشن و سپید انسانها باورمند می شود.

دورنمای روشن و سپید. عجب آمیزه و ترکیب خوشایند و زیبایی است! مرور ساده اش، التیام بخش همه ی دردها و رنجهاست، تداعی اش انرژی زا و رمیدن بسویش، پرواز در بیکرانه های آزادی و انسانیت. این زیباترین ترکیب در همه ی فرهنگها، هیچگاهی نتوانست و نمی تواند از برابر دیدگان بانو سیما ناپدید شود. هر چه زمان می گذرد، با وجود همه ی چالش ها و رخوت های متکثر و آن - افزون، ابعاد و کرانه هایش بزرگتر می شود و بیشتر وسعت می یابد. دورنمای روشن و سپید، آمیخته ی است از ذات خدایی انسان. هر پدیده ی از این قماش، در آن می گنجد. انتهای امور خیر و صالحه ی هستی، دورنمای روشن و سپید است؛ نه با برداشت های محدودِ قهریه و لجوج آدمهای تاریخ سازِ بی انسانیت، بلکه با گیرش های مطلق آدمهای تاریخ سازِ با انسانیت.
با این سخن، خواستم به این آمیزه ی کمیاب و نامیرای انسانی (دورنمای روشن و سپید) برسم. همه ی تلاش ها برای رسیدن به دورنمای روش و سپید دخل و خرج می شوند. آنچه متفاوت است و آدمها را در بیراهه ها و کج گردشی های ناهموار و ناپیدا می کشاند، ابزارهای رسیدن به این دورنمای روشن و سپید است. بانو سیما با چشم دوختن پی هم به این آمیزه، هرگز اسیر هیچ دامی نشد. او با ثبات تر از هر مردی گام برداشت و با عاطفه تر از هر مادری در گوش فرزندان انسان و ناانسانش لالایی صلح خواند و پیوسته می خواند و چه عاشق تر از گذشته می سراید!

بخش بزرگی از دورنمای روشن و سپید بانو سمر، عدالت و ابزارهای رسیدن به آن است. وقتی شنیدم که خانم سیما یک دوکتور است، با خود گفتم شاید خداوند در ستون فقرات رسالت اناتومی و فزیولوژی اندیشه های بزرگ وی، سلامت جسمی آدمها را سرشته و بر روی آن حک کرده باشد که تو نخستین پیامبر - بانوی مرسل سلامت جسمی آدمهایی. اما در سالهای که در رکابش سمند عشق می راندم، دانستم که ذره – ذره سلول وجودش از عدالت ساخته شده است و دریافتم که او یک انسان عدالتخواه تمام است که نه مانند اباذر غفاری ابزار عدالتش استخوان شتر، بل مهر و عاطفه است که کارساز تر از همه ی ابزارهاست و پسندیده تر از خشونت خدا که فرعونها، قارون ها و قوم لوط گونه ها را برای رسیدن به عدالت، غرق کرد و نابودشان ساخت.

وقتی کوهپایه های هندوکش را از اول تا آخرش می گردیم، شالوده های خارایی و فولادین مبارزات عدالتخواهی دوکتور سیما را روشن تر از آفتاب در سنگ - سنگش می بینیم و به آن باورمند می شویم. بذرهای کاشته شده ی عدالت در دامنه های برف گیر هندوکش، به برگ و بار نشسته اند و از این جهت است که از هوا و نوای آن، فریاد عدالت خواهی بلند است و می بارد. فریادهای که هرگز در حصار قلمرو خاصی محصور و محدود نمی ماند و ارتباطات جادویی امروز، پژواک آن را تا قلب قاره ی سوخته ی افریقا نیز می رساند و از آن جهت است که از بانو سیما مصرانه می طلبد تا به فریاد تکه - پارچه های نیم جان و آتش زده ی آدمها در دارفور نیر برسد.

مبارزات ویژه و محصور به فرد عدالتخواهی دوکتور سیما، امروز قاره ها را درنوردیده است و خورشیدسان، در قلب فراموش شده ترین آدمها و جغرافیای روی زمین نیز تابیده و نور افشانده است. این است که دنیا از پیامبری باالفعل بانو سیما انگشت حیرت به دهن گرفته است و او را پیشتاز خبره ترین انسان های مصلح روی زمین در دو سال پی هم قرار داده است.

آنچه بانو سیما را در چنین جایگاه قرار داده است، ویژه گی عشقِ عمیق و بلندش به انسانیت است. او در این راه، شگفتی ها و سختی های زیادی را پشت سر گذاشته است و اکنون نیز تجربه می کند. شگفتی ها و سختی های که بارها و بارها بی شرمانه راهش را گرفته اند و او کوه پایه های از آنها را با تک – انگشت مهر و انسانیت به آسانی و "سیمای متبسم" از راه برداشته و از آنها "سمرِ سبزِ مولانایی" ساخته است.

لحظه های را به یاد می آورم که گاهی از فرط شادمانی سخت گریسته و نیز دقیقه های را به خاطر دارم که بر عمق دردها و رنج های ملتش بی صبرانه اشک ریخته است. روزی که دانشگاه بامیان، افتتاح می شد و از اینکه توانسته بود آن را بنام "دانشگاه" ثبت وزارت تحصیلات عالی کشور بکند، در سخنرانی آنروزش به شدت اشک شوق ریخت و از بامیانیان خویش خواست تا هیچگاهی آن را خالی نگذارند. وقتی شنید که "افسانه" دوشیزه ی جوانی در فیض آباد بخاطر خشونت خانواده گی خود را در دریای کوکچه انداخته و جانش را از دست داده است، آنروز نیز به شدت گریست و از خداوند خواست تا در قبال دختر فیض آبادی اش، هرگز عدالت را فراموش نکند!

او چشم در چشم دورنمای روشن و سپید راست قامت گام بر می دارد و پیوسته انسانیت هسته گزاری می کند؛ انسانیتی که قرنهاست زخمیست و دوکتوری نبوده است که زخم هایش را بخیه زند و خون ریزی هایش را متوقف کند.

واقعیت این است که بانو سیما سمر "بحر بزرگ عدالت" است و آنچه گفته آمدیم، نیمی از قطره. تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل.

مادر من: عمرت عمر نوح باد، راهت همیشه پر راهرو و جایزه ی "صلح نوبل" همه ساله بایسته، شایسته و درخور شأنت.