بنام چاشنی بخش زبان ها/ مقاطعه با "کاروان شعر"
خیال کرده اند که کاروان شعر هم دکانی است همانند بسیاری از دکان های احزاب سیاسی. خیال کرده اند که می توانند در کاروان شعر رهبر شوند و برای ادبیات جامه بدوزند و برای جامعه، ادبیات بسازد/ دو نامه از ميرحسین مهدوی و پيکار پامیر
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
قرار بود بر وفق همکاری ها و همراهی های صمیمانه ودلسوزانه با " کاروان شعر " غرض سمتدهی سالم و سازنده ی آن بسوی دلها و نیز بمنظور تکامل قدم بقدم آن در راستای خدمتگزاری آرزومندانه و مستقلانه ی ادبی و فرهنگی ، وجدان را تا حدی اقناع نمایم ، ولی چون به قول معروف ، هیچ گلی بی خار نخواهی یافت ، متآسفانه خاری بر سر راه این کاروان روییدن گرفت و به نیش زدن به پای بعضی از رونده گان آغاز نمود، خاری که علی رغم کم مقدار بودنش ، میخواست همیشه بر اوج دیوار نشیند و ازان جا بر لاله های آزاده انظاره کند. خار سر دیوار ، کار را تا بدانجا کشانید که علاوه از نیش زدن ها ، دهن بر طعن و تهمت علیه رهروان آزاده گشود ، سوای آنکه بر خود و موقعیت خاص خود اندک تآملی مبذول دارد. انتظار داشتم " کاروانیان " عزیز هرچه زود تر و دقیقتر متوجه متقضای نیش خار شوندکه نشدند. بناآ ، تصمیم گرفتم قبل ازان که راه کاروان با چنین خارخودبین به خار زار درد انگیزمبدل شود ، راه خودم را که راهی بی غش و بی مدعا ست ، برگزینم .
بدین وسیله به دوستان عزیز اطلاع میدهم که ممبعد هیچگونه دخالت و مسوولیتی در قبال " کاروان شعر " نخواهم داشت .
در اخیراین نوشتار، خوب است سروده ی زیبای ناصرخسرو قبادیانی را درج نماییم :
هرخسی از رنگ و رفتاری بدین ره کی رسد
درد باید صبر سوز و مرد باید گا مز ن
هفته ها باید که تا یک پنبه دانه زآب و خاک
شاهدی را حله گردد یا شهیدی را کفن
سالها باید که تا یک سنگ اصلی زآفتاب
لعل گردد در بدخشان یا عقیق اندر یمن
ماه ها باید که تا یک مشت پشم از پشت میش
صوفیی را خرقه گردد یا حماری را رسن
ساعتی بسیار می باید کشیدن انتظار
تا که در جوف صدف باران شود در عدن
قرنها باید که تا یک کودکی از لطف طبع
عالمی گویا شود یا فاضلی صاحب سخن.
با حرمت
پیکار پامیر - تورنتو
بنام چاشنی بخش زبان ها
یک سال و اندی پیش، با سبدی از ترانه و امید به استقبال کاروان شعر آمدم. اگر دقیق تر بگویم، شعر جاری ترین بخش زندگی من است. اگر خوشم و می خندم و یا اندوهگینم و می گریم، در واقع این شعر است که می خندد، می گرید و مرا می خنداند و می گریاند. خسته از سکوت و سکون حاکم بر جامعه ادبی در تورانتو به کاروان شعر پوستم.
البته که از کاروان شعر امید معجزتی نبود. تنها کرامت آن شاید همان فرصت باهم بودنش بود. فرصتی که البته در جای خود غنیمت بزرگی است. وقتی که به کاروان شعر پیوستم چشمانم باز بود و واقعیت های تلخ و گاه تاریک جامعه خود را فراموش نکرده بودم. می دانستم که در فرهنگ اجتماعی ما یک بیماری لاعلاجی ریشه دوانده است. ظاهر این بیماری قوم گرایی، حزب گرایی، زبان گرایی و گرایش هایی از این دست است. این گرایش های تباه کننده اما تنها ظواهرند. باطن و ریشه این بیماری چیزی است بنام خود پرستی و یا به تعبیری روشن تر " خود-خدا پنداری". این بیماری از جهل جان می گیرد و ایمان را ( چه ایمان دینی باشد یا تعهدات روشنفکری) می خشکاند.
درمیان گردانندگان کاروان شعر، کسانی هستند که خود را – با تمام جهالت و ضعفی که دارند- می پرستند و تلاش دارند که سکه تلقبی نام شان را در بازار ادب و هنر به کار بیاندازند و دیگران را نیز وادارند که نام پر از خالی آنان را در کنار نام های مقدس ادبی قرار دهند.
در میان گردانندگان کاروان شعر، هستند کسانی که ادبیات را با سیاست اشتباه گرفته اند. خیال کرده اند که کاروان شعر هم دکانی است همانند بسیاری از دکان های احزاب سیاسی. خیال کرده اند که می توانند در کاروان شعر رهبر شوند و برای ادبیات جامه بدوزند و برای جامعه، ادبیات بسازد.
بعضی از دست اندکاران کاروان شعر ( اینک با یقین کامل می گویم) آمده اند که این کاروان را نه به کعیه ی " لحظه های ناب شاعرانه" که به ترکستان و یا یکی از کشورهای همسایه آن ببرند.
در کاروان شعر، در میان دست اندرکاران آن، چهره های خوب، شاعران نجیب و مبارز نیز کم نیستند. اما یک بیماری، یک بیمار می تواند کاروانی را بیمار کند.
من پس ازیک سال تلاش برای تداوم و حفظ این حرکت ذاتا عزیز و گرامی اینک و با صدای بلند خارج شدن خویش را از این کاروان اعلام می دارم. امیدوارم که آن بیماری نا عزیز، دامن دیگر عزیزان را نگیرد.
با عرض حرمت
میرحسین مهدوی
پيام‌ها
22 مارچ 2009, 17:03
با سلام وحرمت به آقای پیکار و اقای مهدوی.
رنجیده ایم اگر زوطن حق به دست ماست
چون رنج ها ز سیلی اخوان کشیده ایم
(صایب)
بنده هم سالهاست که باشنده شهر تورنتوی کانادا هستم و یکی از علاقه مندان فرهنگ و ادب و باقی مسایل کشورم. در شهر تورنتو تعداد فرهنگیان کم نیست یک جمع بزرگی از فرهنگیان دراین شهر زیست دارند و همه خاموش و کرخت زندگی میکنند .میپذیریم که مشکلات اقتصادی دامنگیر همه است و همه باید کاری بکند تا چرخ زندگی را در حال حرکت نگه دارند.ما اینجا نشریه هاو انجمن های زیادی داریم نهادهای که از منابع کانادایی مساعدت های گزاف مالی بطور دایمی اخذ میکنند ولی همه حیف میل میشود و هیج یک شان هم به فکر مردم و فرهنگ کشور شان نیستند. نشریه های ما بجز یک یا دو همه تخته های اعلانات تجارتی شده اند. هیج مطلبی برای خواندن ندارند .خبر ها همه کهنه دست سه و .. . حتی نهاد های که نمایندگی از مردم ما درین دیار میکنند خود از فرهنگ وتاریخ آن مرز وبوم چیزی نمیدانند یا نمیخواهند بدانند اکثریت نهاد ها بخاطر بیرون کشیدن عقده های شخصی سیاسی حزبی وقومی وزبانی و کوبیدن طرف مقابل به میان امده. داستان اتحادیه افغانها وانجمن زنان و ... و اینکه اینها چه سرگمی های دارند از هیچ ما پوشیده نیست. ولی( کاروان شعر) حسابش ازدیگران جداست نه در فکر شهرت اند و نه در فکر پرکردن جیب. برنامه های منظم و بدور از تعصبات حزبی و قومی و زبانی و... برگزار میکنند.تجربه شخصی من درین شهر اینست که بعد از سالها یک حرکت خوب فرهنگی شروع شده و مهم اینکه واقعآ حرکت فرهنگی است . من اداعای اقای پامیر پیکار و مهدوی را بدور از حقیقت میدانم وفکر میکنم که ایشان میخواستند کاروان شعر را هم تخته مشق سیاسی خودشان بسازند که از جانب کاروان شعر پذیرفته نشد .ناگفته نگذریم که این بزرگواران بیش از اینکه فرهنگی باشند سیاسی اند اگر به نوشته های شان مرور کنیم هردو بیشتر در موارد سیاسی قلم زده اند تا ادبی درمورد اقای مهدوی مقاله سیاسی و توهین شان به یک تعداد سیاسیون بود که باعث شهرت و پناهنده شدن شان به کانادا شد.افتاب سیاسی بود نه ادبی و فرهنگی. پس مهدوی هم سیاسی است تا فرهنگی.
در اخیر از گرداننده گان( کاروان شعر )قدر دانی مکنم و موفقیت هر چه بیشتر شان را از خالق بی نیاز خواهانم. مطمن باشید که کاروان شعر راهش را پیدا کرده و به راهش ادامه میدهد. انشاالله/
با حرمت
مراد
23 مارچ 2009, 09:48, توسط هموطن
شعری را که آقای پامیر آورده اند از ناصر خسرو بلخی نیست بلکه از حکیم سنایی غزنوی میباشد .
باپوزش . یک هموطن
25 مارچ 2009, 20:23, توسط به مه چی
عزیزان و دست اندرکاران گرانقدر کابل پریس!
من نیز در این گوشهءبزن و بکن، قصه گگی کوتاهِ درج نموده بودم ولی چه مفهوم عمیقی داشت که هنوز هم دست اندرکاران کابل پرس? بالایش فکر می کنند ولی نمی توانند به توافق برسند که بگذارند یا نی ...
به هر تقدیر ببینیم چه می شود
19 آپریل 2009, 18:16, توسط ع، پرواني
جناب هارون خان راعون
كركتر جناب شما و مرغ ماكيان خيلي ها شبيه هم اند زيرا با دادن يك دانه تخم خاكي همه ي عالم را قيل و قال تان فرا مي گيرد. با جمع كردن بيست يا بيست و پنج نفر چنان سر و صدايي را به راه انداخته ايد كه گويا يگانه آدم اين جهان هستيد كه فرهنگ افغانستان و همه عالم فارسي گو را از نابودي مطلق نجات بخشيده ايد
و بالاتر از همه منكر اين هم هستيد كه غير از شما ديگران همه به فرهنگ و زبان فارسي خيانت كرده اند كمي سر در گريبان تان فرو ببريد و متوجه بيسوادي هاي خود شويد كه چي پرت و پلا مي گوييد
در شهر تورنتو بيشتر از ولايات بزرگ افغانستان نشريه چاپي، سايت انترنتي، راديو و تلويزيون داريم. ماندگارترين كتاب ها در زمينه هاي گوناگون تاريخ و فرهنگ ما توسط دانشمندان ما در همين شهر نوشته شده و به چاپ رسيده اند توليدات موسيقي شهر تورنتو پس از افغانهاي امريكا در درجه دوم قرار دارد ولي جمع متشاعران و ياوه سرايان شما كه عده يي از آنها بدنامترين افراد جامعه از نظر سياسي و اخلاق نيز هستند نجات دهنده گان فرهنگ و ادب مي گردند؟
اتحاديه افغانها، انجمن زن ها و تشكلات مماثل آنها كدام يكي ادعا كرده اند كه مدافع فرهنگ و ادب اند. همه اينها تشكلات اجمتاعي اند كه مطابق به قوانين دولت كانادا براي رفع مشكلات اميگريشن و پرابلم هاي اجتماعي آنهاست. اينكه شما نمي دانيد كه اين تشكلات تعهدي در امور فرهنگي ندارند تقصير از شماست.
نگارنده اين سطور نه جانبدار شماست و نه هم طرفدار انشعابيون تان. و هيچ گونه مخالفتي هم با شما طرفين ندارد. به كاروان شعر نيز دلچسپي ندارد زيرا اول اينكه بنده شاعر نيست و دوم اينكه درين كاروان اهداف اجتماعي نهفته نيست. صرف اهداف شخصي و بزنس است. اگر چنين نمي بود چرا هيچ يك از شخصيت هاي شناخته شده فرهنگي ما كه در داخل و خارج كشور مورد احترام اند و كارهاي شان نيز اساسي و ماندگار است، شما را تأييد نكرده و در محافل شما اشتراك نمي كنند؟
من علاقه يي به جنگ شما مردم ندارم ولي اين تأثر مرا واداشت كه پاسخي براي تان نوشته كنم كه شما پيوسته به شخصيت هاي فرهنگي ما توهين مي كنيد و آنها را به عدم علاقه به فرهنگ افغانستان معرفي مي كنيد در حاليكه حاصل كار شما در تمام عمر تان چي در دوران عضويت تان در حزب پرچم و چي در دوره همكاري تان با شوراي نظار و چي در ايام خدمت تان در سازمان بي خطري تاجيكستان برابر به يك اثر اين شخصيت ها نمي شود.
مريم محبوب، زلمي باباكوهي، نوذر الياس، داكتر اسدالله شعور، پوهاند محب الله رحمتيٍ، داكتر صمد نثار، معصوم هوتك، قدوس لودين، غني هما، استاد سيد زاده، ميرويس موج، ناصر اميري، استاد آصف فكرت، عارف پژمان و ده ها استاد ديگر مانند اينها آثاري ماندگاري در تاريخ و فرهنگ ما به چاپ رسانده اند كه آثار همه عمر شما ازرش يك ورق كار اينها را نيز ندارد و كاروان شعر شما را نيز تأييد نمي نمايند.
پس به گفته آقاي كريم پيكار حد خود را بشناس و كوس رسوايي خود را بيش ازين نه نواز كه مانند پيشنهاد بي سوادانه نوروزي ات بيشتر رسوا مي شوي
اگر كمي تند صحبت كردم مي بخشيد زيرا اين تندي هم ناشي از ادعاي هاي دور از منطق شما بوده است
سبز باشيد
27 مارچ 2009, 22:51, توسط به توارتباط دارد
به مه چی عزیزسلام!
قصه، قصه پشه ملاریا وگاو نه، بلکه پشه وپیل است. وقتی پیل همان پیل کلان هندی آرام نشسته بود، یک پشه مزاحم آمد روی شانه پیل نشست وز وز کرد، پیل هیچ اعتنا نکرد وبعد ازچند دقیقه پشه پروازکرد وبه پیل گفت: پیل جان خدا حافظ! پیل هندی گفت ازآمدنت کی خبرداشتم که ازرفتنت خبرشوم.
اما دراین مثالی که عزیزنویسنده آن مثال آورده است، بجای اینکه به رفتگی ها ویا استعفاچی ها گپ زنند زده باشد، اصلاً ماندگی ها یا کاروان شعررا گاو ساخته(درحالیکه من میدانم که بچه های کاروان شعربچه های خوب، هوشیاروخوش ذوق هستند) وآن دودیگررا پشه(البته من ازآن دو یکی را می شناسم واو واقعاً آدم خوب وپروازی است، خیلی سبکبال است دریک پروازازکابل تا همیلتون بدون اینکه بالای گاوی بنشیند، درتورنتو نشست وبازهمیلتون). شاید برادری که طنزنوشته اصلاً متوجه جهت زنند طنزخود که متوجه ماندگی ها است نشده است. واین مثال شباهت به مثال همان قندهاری دارد که خواست طرف مقابل را دشنام دهد، چون فارسی اش ضعیف بود، خودش را دشنام زد. هوش کن که دیگراین قبیل طنزها نگویی که قندهاری واری خودرا دَو بزنی.
28 مارچ 2009, 09:28
به تو ارتباط دارد گرانقدر!
یادم رفت بنویسم که چه حیوانی بهتر از گاو که مردم از شیر، گوشت و حتی پوستش استفاده می کنند و چه حشره ای بد تر از پشه ای ملریا که از پوست و گوشت نیشش را می گذراند و از خون مردم تغذیه می کند. پشه با شب زنده داری خون مردم می خورد / زینهار از ذاهد شب زنده دار اندیشه کن///// زنان بار دار ای مرد عاقل / اگر وقت ولادت مار زایند / از آن بهتر به نزدیک خردمند / که فرزندان ناهموار زایند.................راستی یکی از این پشه ها که لاف شاعری هم می زند، شعر سنایی غزنوی با ناصر خسرو بلخی فرق کرده نمی تواند. این پشه ها از جگر سیاست ها متورم و گندیده برخواسته اند و کوشش می کنند نام ننگین شان را در پرتو فرهنگ گرانسنگ مان سفید کنند. نشریهء آفتاب و گذشتهء پشهء دومی به همه مردم ما هویداست و لازم به تکرار نیست.
28 مارچ 2009, 12:07
دست اندرکاران نهایت گرانقدر و ارزشمند!
من دو نامه برایتان فرستادم. نامهء دومی به ارتباط نامهء اولی بود. شما نامهء دومی را نشر نمودید و نامهء اولی از نشر باز ماند که همان سلسله اش از هم گسیخت. لطفا نامهء اولی را نیز نشر نمایید و اگر کدام مشکلی است همینجا بنویسید تا بدانیم
28 مارچ 2009, 12:23, توسط به مه چی
یک اشتباه تیپی ( زاهد ) به ( ذ ) نوشته شده لطفا مرا ببخشید
29 مارچ 2009, 03:47
با سلام و درود!
خواهی نشود محتسب از مستی ات آگاه
ای پخته زهم ساغری خام حذر کن
( ظفر کرمانی)
اول باید برای گردانندگان کاروان شعر تبریک عرض کرد بخاطر برگزاری برنامه ویژه نوروزی که واقعا حال وهوای دیگری داشت چه باشکوه و چه با آبروبود .و دوم به جناب پیکار پامیر و اقای مهدوی باید بگویم که در نبودشما خیلی خوش گذشت همیشه خوش باشید و دور از کاروان شعر. و کاروان شعردر هفدهمین برنامه اش یک استعداد جوان یک غزل خوان نهایت خوش صدا و نازنین را هم به جامعه هنری معرفی کرد بهزاد جان فرخاری واقعآ با غزلهای که خواند حال و هوای محفل را دگر گون ساخت صدای کف زدن ها و تحسین های دوامداراز هر گوشه سالون بلند بود که بدون شک در آینده نه چندان دور شاهد هنرمندی توانای خواهیم بود. ناگفته نماند که بهزاد جان شاگرد جناب وحید قاسمی هنرمند نخبه و مطرح کشور است. واین هم از برکت کاروان شعر بود که از وجود چنین استعدادی با خبر شدیم .تکشر از گردانندگان کاروان شعر بخاطر این همه زحمتکشی ها و پشتکار شان.
با حرمت مراد
4 آپریل 2009, 19:20
افسوس می خورم. فکر می کردم کابل پرس? آیینه ای باشد که همه خود را در آن دیده بتوانند. افسوس که تا از برادران هزاره نباشیم کابل پرس گزارش ما را هم نشر نمی کند. میر حسین مهدوی که دید اهداف سیاسی اش در کاروان شعر پیاده نمی شود، دستکی خود پیکار پامیر را گرفته استعفا نمود و ( جان ملا جان ) مهدوی و چوکره اش زاهدی نیز از محافل کاروان شعر قهر نمود. اکنون کابل پرس هم با کاروان شعر مقاطعه کرده که گزارشش را نشر نمی کند. خیلی خنده دار است. این موضوع را حتما در مصاحبه های تلویزیونی و سایت های دیگر و به خیر و خوبی سایت خودم نیز به نشر خواهم رساند.