غلام دستگیر پنجشیری خود گفته ولی تا اکنون نه نوشته است

آخر سال 58 که از زندان آزاد شده ولی هنوز در کابل می گذراندم، یک روز به اثر دعوت یکی از اقارب آقـای دستگیر پنجشیری به دیدن او رفتم. اگر چه او مرا به این مـلاقات دعـوت کـرده بـود امـا خـودم نـیز بـه آن بی علاقه نبودم. پنجشیری در آن روز اوضاع کشور را از نظر خود ارزیابی نمود، ولی من فقط یک نکته را که او در کتاب خود به نام «ظهور و زوال حزب دموکراتیک خلق افغانستان» نیاورده است، اینجا شرح می دهم. و آن ادعای پنجشیری در مورد نقشش در تحولات داخل حزبی ـ که منجر به سقوط نور محمد ترکی و حفیظ الله امین گردید و همچنین دعوت اتحاد شوروی به فرستادن قطعات نظامی در افغانستان ـ است. مفهوم سخنان او دقیقا چنین بود :

«من بعد از آنکه نظامیان ِ حزب را علیه بیگ شونیست ها (منظور او نورمحمد تره کی و حفیظ الله امین بود) بسیج نموده و آنها را علیه یکدیگر بر انگیختم، بعد از سقوط تره کی درست روز اول حکومت حفیظ الله امین از کشور خارج شدم و بعد از قناعت دادن دوستان شوروی برای فرستادن قطعات محدود نظامی به افغانستان جهت دفاع مطمئن از انقلاب و جلوگیری از انحراف در حزب، دقیقاً روز آخر حکومت امین به کابل آمدم. به مجرد رسیدن به خانه، تلفن امین را دریافت نمودم که مرا برای صرف غذا در منزلش واقع تپه تاج بیگ دارالامان دعوت نمود. من ساعت یک بعد از ظهر زمانیکه سفره غذا آماده شده بود آنجا رسیدم، اما چون می دانستم که این غذا سرنوشت امین و همراهانش را تعیین می کند، به بهانۀ اینکه باید قبل از صرف غذا، دوا مصرف کنم به غذا دست نزدم، فقط یک برگ کاهو را گرفته خود را با آن مصروف ساختم. گزارش مختصری به امین دادم و درباره برنامه های آینده اش معلومات کوتاهی به من داد و بعد منزل او را ترک گفتم. شبانه تمام رفقایی را که نمرات تلفن شان را داشتم اطلاع دادم که امواج رادیویی کشورهای آسیایه ی میانه، تاشکند و دوشنبه را گوش کنند و منتظر خبر مهمی باشند.»

دیگرنقل مطالبی که آن روز پنجشیری مطرح کرد در این جا جالب نیست. درست سال 68 در روزهایی که تدارک کودتای شهنواز تنی جریان داشت، مجدداً یکی از دوستان خلقی من از من تقاضا کرد تا ملاقاتی با غلام دستگیر پنجشیری داشته باشم. من در آن روزها به کمک دوستم فقیر محمد ودان به شکل خدمتی در بخش امور دینی شعبه تبلیغ و فرهنگ کمیته مرکزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان کار می کردم، ولی عمدتاً مصروف تهیه کتابی شده بودم که جامعه شناسی و فرهنگ افغانستان را از نظر تاریخی با توجه به مشخصات آن، احتوا مینمود. ودان در اتاق عقبی دفترش برای من جای داده و کتاب های لازم را به من تهیه می کرد. خلاصه در همین وقت، یک روز در دهلیز با پنجشیری روبرو شدم و او دست مرا گرفته کشان کشان به اتاق خود برد. او در آن وقت مسئول کمیسون تفتیش و نظارت کمیته مرکزی حزب بود. پنجشیری در این صحبت کوشش کرد ثابت کند که خلقی ها با ابراز آمادگی به دفاع مسلحانه شرایط را برای خروج قوای شوروی آماده ساخته اند و حالا برای جلوگیری از سازش و انحراف که به نام مصالحه ملی جریان دارد و بخاطر بازگرداندن حزب در مسیر اصیل انقلابی و مارکسیستی، لینینیستی مبارزه می کنند و حتماً در کنگره اکثریت را به دست خواهند آورد. او از من دعوت کرد که از این مبارزۀ اصولی آنان، پشتیبانی کنم. من گفتم پنجشیری صاحب اوضاع فعلی تقاضا می کند تا ما از تمام عناصر مترقی در داخل و خارج کشور دعوت نماییم تا برای انجام یک تحول واقعی مترقی متحد شوند و جلو پیشرفت عناصر ارتجاعی وابسته را سد نمایند. پیشنهاد شما نه تنها مغایر با این امر است بلکه با موضع گیری در برابر مصالحه، اختلافات داخل حزب و دولت را تشدید می کند. بنابرین من نمی توانم به شما وعده همکاری بدهم.

چون هنوز جناب پنجشیری زنده هستند و می توانند در برابر این سخنان من از خود دفاع کنند من خواستم آنرا همین اکنون نشر کنم تا جانب اخلاقی نشر چنین مطالبی را رعایت کرده باشم.