چرا امریکایی ها رهبری یک سیاهپوست را تحمل می کنند؟

هشت سال دوره ریاست جمهوری جورج بوش نه تنها امریکا را با بحران های شدید سیاسی، اجتماعی و اقتصادی روبرو کرد، بلکه اصول قبول شده بین المللی زیر پا شد و ارزش های زرین در روابط بین المللی و احترام متقابل میان ملل جهان شدیدا خدشه دارگردید. شیوة بوشی اداره جهان ، نفرت و نفاق را میان مردمان دنیا، ادیان، تمدن ها ، قاره ها و سیستم های جهانی به آخرین اوج آن رسانیده است.

به باور من هشت سال حکومت بوش و اقدامات گروه بوش سیاه ترین و بدترین دوره ، بویژه در مخالفت در پروسه جهانی شدن واقعی اقتصاد و روابط ملل بوده است. سیاست خارجی بوش- بلیر که جهانی شدن را با نوک نیزه و میله تفنگ قابل تطبیق میدانند، عوارض و خساارت عمیق را در روان ، اذهان و پندار و عمکلرد ملل جهان بجا گذاشته است.

بد ترین شیوة سیاست خارجی بوش دورویی (چند رویی) است که با اعلان دروغین دموکراسی در کشور های تحت تسلط مانند افغانستان، شالوده های آزادی و دموکراسی را نابود می سازد ، بجای ساختمان دولت خطرناکترین ساختار استخباراتی را جایگزین می کند، بجای جامعه مدنی بدویت را تقویت می کند، زمینه های کار و فعالیت های کادر علمی و مسلکی را در کشور و زادگاه خود شان ناممکن می سازد، کشور زیر تسلط را به ویرانه یی مبدل می سازد که تنها جغدان امریکایی بتوانند دران نغمه بدبختی بسراید.

سیاست نادرست بوش-بلیر در جریان کمتر از یک دهه بدبینی را میان ملل جهان آنقدر عمیق ساخت که دیگر برای بشریت غیر قابل تحمل بود. زمانیکه جورج بوش در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری دوباره برنده شد، مردم امریکا تا آنوقت نتوانسته بودند که زیان بزرگی را به بشریت و امریکا وارد می شد درک نمایند. از این رو سیاست نادرست یک دوره دیگر توسط مردم امریکا تجدید گردید.

اشتراک بی سابقه مردم در رأی گیری وپیروزی قاطعانه اوباما نه تنها انتخاب رییس جمهور، بلکه به مفهوم خاتمه دادن به سیاستی است که ادامه آن برای مردم امریکا و جهانیان ناممکن شده بود.
یعنی امریکا به یک تحول ضرورت داشت که افراطیون راستگرا مستعد به این تغییر نبودند. افراط در راستگرایی، نابودی دیگراندیشان و مخالفان ، افراط در برتری جویی و زورگویی، یایمال نمودن اصول همزیستی مسالمت آمیز، بی احترامی به حاکمیت ملی ، مداخله در امور داخلی دیگران و همچنان عمیق شدن درز بزرگ میان شرق و غرب از پیامد های سیاست بوش-بلیر بود که یخن هر امریکایی را بدست مردمان جهان میداد.
مردم امریکا تشنه یک تحول و رهایی از انزوا بودند.

زمانیکه اوباما شعار انتخاباتی اش را "تحول یا تغییر" اعلام کرد و بجای ترساندن مردم از مردمان وادیان دیگر که از تکتیک جمهوریخواهان و افراطیون راستگرا است، امید واری و خوشبینی را به مردم نوید داد، مردم امریکا اعم از سیاه و سفید به او روی آورندند و او را به صفت شخص مستعد به اصلاحات پذیرفتند. این انگیزه قوی بود که حتی سفید پوستان امریکا موجودیت یک سیاهپوست را به صفت رییس جمهور شان تحمل کردند.

در خاتمه می خواهم یادآور شوم که سیاست امریکا در زادگاه ام افغانستان که تا اکنون در انحراف علنی قرارد دارد، اصلاح آن فقط از راه آزادی و دموکراسی ممکن است. طرح انگلسی "افغانستان به یک دکتاتور مناسب نیاز دارد" ، مردود ، مبهم و مشکوک به نظر می رسد. افغانستان به دموکراسی نیازمند است نه به دکتاتوری و شیوه اداره و طرز حکومت حق بدون قید و شرط مردم افغانستان است، نه انتخاب ، دستور یا ذوق و سلیقه جنرالان و دپلوماتان انگلیس . حکومت افغانستان هم مانند حکومت امریکا به تغییر کلی ضرورت دارد. تنها حاکمیت ملی ضامن صلح در افغانستان است. حکومتی که در آن همه اقشار جامعه مانند افغان سهیم باشند، نه با امتیاز طالب بودن، مجاهد بودن و یا برتری جویی های قومی و مذهبی.

علت اصلی وخامت اوضاع در افغانستان محروم ساختن مردم از آزادی و دموکراسی است.

امید که طلسم انگیسی حتمی بودن زمامدار دولت افغانستان از یک قبیله بشکند، همانطوریکه سیاهپوست می تواند در امریکا رییس جمهور باشد، در افغانستان هم انتخاب رییس جمهور با معیار شایسته گی و لیاقت صورت بگیرد و طلسم انحصاری رییس جمهور درهم کوبیده شود. بهتر است اینبار رییس آینده افغانستان از ننگرهار، هرات، بلخ ،بامیان یا ولایت دیگر باشد، کسیکه مردم با رای مستقیم شان انتخاب کرده باشند و تقلب و مداخله در آن جای نداشته باشد.