فقدان دپلوماسی ملی علت ظهور خلیلزاد دوم شد

خلیلزاد اول و خلیلزاد دوم:

خلیلزاد اول یگانه نماینده دونالد ترامپ، مجری دستورات مایک پمپیو، عضو حزب جمهوریخواه و تطبیق کننده توافقنامه امریکا و طالبان در دوحه برای به قدرت آوران طالبان بود. برنامه خلیلزادِ اول تسلیمیِ افغانستان به طالبان بود، طوری که همه مقاومت و موانع از راه طالبان برداشته شود و از تجزیه افغانستان جلوگیری گردد. دپلوماسی امریکا در دوره کار خلیلزاد اول فریبنده، دسیسه آمیز، مداخله آشکار و تهاجمی بود که برخلاف منافع ملی افغانستان، در خدمت طالبان قرار داشت، تا مخالفان طالبان را از میان بردارند. خلیلزاد اول در تطبیق برنامه خطرناک پمپیو صادقانه کار کرد. طالبان را یک گروه دهشت افگن و منفور به گروه مورد پذیرش جامعه جهانی ساخت.

خلیلزاد دوم، یگانه نماینده نیست، "توماس وست" فرد مورد اعتماد جو بایدن بنام معاون وی ناظر فعالیت های وی میباشد. او نماینده حزب بر سر اقتدار امریکا نیست، مامور مقرر شده توسط حکومت دموکراتان میباشد. پشتیبانی مافیایی و آیدیولوژیک راستگرای افراطی مانند پمپیو را ندارد. مامور به قدرت آوردن طالبان هم بوده نمی تواند، زیرا برنامه قبلی وی دستخوش تغییرات شده است. رابطه خلیلزاد دوم با مخالفان طالبان تغییر کرده است. او مجبور است، کسانی را که در برنامه قبلی باید از میان برداشته میشدند، حالا به صفت ذوات و مهره های مهم صلح بپذیرد.

چرا خلیلزاد در عرصه صلح و جنگ افغانستان دوباره ظهور کرد؟

علت ظهور دوباره خلیلزاد که مهره سوخته بود، فقدان دپلوماسی در افغانستان است. زمانیکه خلیلزاد در تعیین سرنوشت افغانستان امر و نهی صادر میکرد، داکتر اشرف غنی از ملاقات با وی خود داری کرد و حمدالله محب در امریکا از وی شکایت کرد و او را به سؤ استفاده از صلاحیت و متهم به غصب قدرت در افغانستان کرد. اگر وزارت خارجه افغانستان دارای دپلوماسی فعال ملی می بود، بایست با نشر اطلاعیه رسمی بی اعتمادی افغانستان از خلیلزاد را اعلان میکرد و امریکا را در عمل انجام شده قرار میداد. چون افغانستان دپلوماسی فعال ملی و وزارت خارجه پابند به منافع ملی ندارد، خلیلزاد توفیق یافت تا در صحنه امور سیاسی افغانستان دوباره برگردد.
تفاوت های جدی خلیلزاد اول و دوم در عملکردش هویداست. خللیزاد اول معامله های دسیسه آمیز با رسول سیاف، حامد کرزی و داکترعبدلله داشت، اما خلیلزاد دوم با مارشال دوستم، صلاح الدین ربانی، استادکریم خلیلی و دگران ملاقات کرد وآنها به اجرای برنامه جدیدش دعوت کرد.
خلیلزاد اول میگفت: "آمریکا به اجازه‌ی کسی نیامده اما اگر بیرون هم شود به اجازه‌ی کسی نیاز ندارد." جالب اینکه این حرف هایش متوجه حکومت بود، نه طالبان. اما خلیلزاد دوم این حرف را تکرار نخواهد کرد. زیرا این بار وظیفه متفاوت تر را دارد.
خلیلزاد اول استقرار "قدرت" طالبان را از هر راه ممکن زمینه سازی میکرد، ولی خلیلزاد دوم از مشارکت سخن می گوید. مشارکت یعنی فریب دوم و گریز از ایجاد نظام غیر متمرکز در افغانستان.

در نتیجه خاطر نشان باید کرد که سیاست دور مدت امریکا در افغانستان تغییر نکرده است، برای رسیدن به آن از تکتیک هایی کار گرفته می شود که وضع موجود در افغانستان را طوری تغییر بدهند که اداره افغانستان را در دست داشته باشند.
اشتراک طالبان در "قدرت" دولتی افغانستان وضع را آشفته و روند کاری جامعه و دولت را متشنج و متناقض می سازد. با آمدن طالبان در چوکات دولت، وضع بهتر نخواهد شد، زیرا بخشی از طالبان بنام داعش و القاعده به جنگ و دهشت افگنی ادامه خواهد داد. همچنان طالبان شامل دولت وضع را از داخل دولت مختل خواهد کرد.

افراد مانند ملا مجیب الرحمان انصاری، گلبدین حکمتیار، سیاف و گروه های که با استخبارات خارجی وابسته اند، با همآهنگی و دستور استخبارات ممکن است با طالبان همدست شوند.
موضوع دیگری که در این روند زندگی عادی مردم را تهدید میکند، اختلاف دو فرهنگ است. فرهنگ طالبی و فرهنگ نیمه مدنی که در جامعه در چوکات دولت از رژیم های گذشته به میراث مانده است. این دو فرهنگ در تضاد شدید و آشتی ناپذیر قرار می گیرند.

طالب با استفاده ابزاری از دین، حمایت استخبارات خارجی و معامله گری های دست اندرکاران سیستم دولت کنونی می توانند فرهنگ خود را در جامعه مسلط و ارزش های موجود مدنی را تکفیر نمایند. در این صورت ختم جنگ گرم، آغاز جنگ تباهکن سرد در درون جامعه ای که مرکب از طالب و ناطالب باشند، شدت خواهد گرفت. اگر این تضاد به جنگ گرم دگر منجر نشود، به سرکوب ارزش های مدنی منجر خواهد شد. زیرا تضمین بازدارندگی برای جلوگیری از گسترش و نفوذ اندیشه و طرز زندگی طالبی در افغانستان وجود ندارد. استخبارات کشور های خارجی کلیه موانع رشد شیوه زندگی طالبی را از میان برداشته و زمینه های گسترش آنرا فراهم کرده اند.