شهر تخار در محاصره برنامه ریزی شده ی ویرانگر و نابود کننده

پروسه صلح در افغانسان از آغاز آن تا اکنون با دسایس استخباراتی، خشونت، فشار، زور سر نیزه و تسلیم دادن ملت به اجانب یکجا میباشد. طالبان و حامیان داخلی و خارجی شان چیز هایی را که سالها از طریق جنگ بدست آورده نتوانستند، حالا زیر نام صلح با نیرنگ های جدید و برنامه ریزی شده عملی می کنند. یکی از مهمترین نیرنگ آنها برگزاری "مذاکرات صلح" در کشور های مختلف میباشد، تا یکبار دیگر ذهنیت مردم ما را بفریبند. آنها با سرکوب و قلع و قمع نیروی ملی و در محاصره گرفتن آنها می خواهند خواسته های مردم ما را زیر پا کنند. از طرف دیگر رهبران قومی و تنظیمی مخالف طالبان با نداشتن رویکرد هدفمندانه و واحد، با اشتراک نمایشی و مفسدانه شان به این پروسه ی نامشروع و ضد ملی هویت و "مشروعیت" می بخشند، این "رهبران" به تدریج به دنباله رو های طالب و داعش مبدل می شوند که اقتدأ و سجده کردن آنها در عقب طالب در مسکو شاهد این مدعاست. همزمان با این فاجعه ها، در حالیکه بعد از انفجارات پی در پی طالبان، خون هموطنان ما در دیوار های کابل نخشکیده که آقای غنی احمد زی صد ها تن تروریست طالب را از زندان رها و برای تقویت تروریزم و جنگ به صفوف طالب می فرستد.
از دید منطقی هر پروسه صلح دارای طرف های مقابل است، اما این صلح طرف مقابل ندارد، هردو طرف پروسه به اصطلاح صلح یک جانب یعنی طالب و حامیان آنها اند.
در حقیقت این صلح نیست، برعکس سرکوب مردم و نابودی مردم و تسلیمی بی چون چرای کشور به تروریستان است.
طوریکه همه میدانند از چند هفته به این سو هزاران طالب را از نقاط دیگر در اطراف شهر تالقان مانند: قلبرس، بادام باغ، نهر سفید، شورچه، لته بند، آق مسجد، چین زیی، ماورای کوکچه، اطراف ولسوالی خوجه غار و نقاط مهم جنگی دسانت و جابجا کرده اند. قابل یاد آوری است که محلات نامبرده در گذشته عاری از طالب بودند.
تخار در آتش جنگ می سوزد، نیرو های مردمی در مقابل طالبان می جنگند و تلفات میدهند، مردم از حکومت محلی و مرکزی تقاضای کمک دارند. تقاضای مردم با خاموشی معنی دار و بی تفاوتی عمدی مقامات حکومتی مواجه است.
از آنجاییکه والیان و مقامات حکومت محلی با امضای برادران بزرگ طالبان و حامیان آنها به این پست ها گماشته شده اند، اراده ای جنگ علیه طالبان را ندارند.
علت های بحرانی شدن تخار چیست؟

• تخاز طی سال های دراز سنگر مستحکم و مقاوم ضد تروریزم بوده است. حالا می خواهند این سنگر ضد طالبی را در هم بکوبند تا روحیه مقاومت ضد طالبی در نقاط دیگر افغانستان را تضعیف نمایند.
• حلقه ناتکمیل نا امنی در ولایت شمال افغانستان در مرزهای کشور های آسیای میانه را تکمیل نمایند.
• بی جا سازی ساکنان بومی منطقه و جابجایی تازه واردین طالب و داعش از علت های دیگر تنش افزایی در تخار است. چنانچه در جریان این جنگ، صد ها خانواده از نقاط جنگزده آواره شده اند که در دشت های سوزان، بدون کمک های اولیه بسر می برند. در این میان تا اکنون ده ها کودک جان های شان از دست داده اند.
  ادامه بی تفاوتی حکومت فاجعه اسفناک انسانی را در پی خواهد داشت.

در این شرایط حساس، مردم ما باید اختلافات محلی، قومی، مذهبی و تنظیمی را کنار گذاشته، در یک صف واحد و مستحکم برای حراست از جان،مال، ناموس، خانه و کاشانه شان در مقابل دشمنان اصلی وطن ایستاده شوند، زورگویی و تهدید را که زیر نام صلح ادامه دارد، درهم بشکنند. فراموش نگردد که با گذشت هر ساعت مردم ما بسوی نابودی سوق داده می شوند.