جنبشی که برای فرخنده ماندگار نشد!

یک سال از زجر کشی فرخنده و فاجعه یی که بر او رفت، می گذرد. مرگ فرخنده از یکسو وحشت و جهالت را در شهری به نمایش گذاشت که در چارده سال اخیر مرکز آموزش، آگاهی دهی، تعلیم و تربیت مدنی و رسانه ها به شمار می رفت و از سوی دیگر پرسشی را در برابر بنیاد ها و مجتمعاتی که در راستای حقوق بشر و ارزش های برابری و عدالت خواهی فعال اند، مطرح نمود که چرا تظاهرات عظیمی که در اعتراض به قتل وحشیانه فرخنده صورت گرفت و واکنش های روشنفکران و عموم مردم، منجر به یک جنبش سراسری و نیرومند مدنی و با بیان دیگر یک گفتمان جدید سیاسی در حوزه مبارزات و مطالعات زنان و گروه های طرفدار حقوق بشر و برابری و عدالت نگردید.

اعتراضات و واکنش ها در برابر قتل فرخنده تبدیل شد به سرودن مصیبت نامه های افراد و سوگواری های جمعی و دعا خوانی هایی که هیچ کدام سبب پیدایی گفتمان گسترده و ابزار فشار برای -حداقل- تسوید و تصویب قانون مصؤونیت زنان در برابر آزار های خیابانی و یا هم بیداری اجتماعی و راه اندازی کارزار وسیع در اعتراض به آزار خیابانی نگردیدند.