هشتاد و دومین سالروز شهادت شهید عبدالخالق در کویته پاکستان تجلیل شد

یادمان شهید عبدالخالق؛ تندیس خشم و مانفیست رهایی عنوان همایشی بود که به مناسبت هشتاد و دومین سالروز شهادت عبدالخاق در کویته پاکستان برگزار شد.
در ای همایش که از سوی جمعی از جوانان و فعالان بدون نام و نشان نسلی بعد از خالق، برگزار شده بود برنامه‌ها زیادی برای باز خوانی تاریخ، و احیایی هویت تدارک دیده شده بود که در نوع خودش در این شهر بی سابقه بود.
این یادمان با صدای گیرایی بانو حمیده غزنوی یکی از مجریان این برنامه آغاز شد و متنی که در اول برنامه خوانده شد فضایی کاملا احساسی و عاطفی به وجود آورده و پژواک صدای وی فضا را به شدت خالقی کرده بود.
پس از وی قاری برنامه روی استج آمد وطبق رسم معمول این همایش با شکوه با صدای دل انگیز قرآن آغاز گردید.
بخشی دیگر و جالب توجه این برنامه شرح زندگی خالق بود که توسط دو نوجوان، بانو معصومه مهرجو و عوض تورانی اجرا شد و به صورت مختصر ابعاد زندگی وی و روایت‌های تاریخی و قضاوت های صورت گرفته در باره خالق را برای مهمانان برنامه به نوبت خواندند تا مهمانان با شناخت نسبی به سراغ خالق وادامه برنامه بروند.
لطیف نوروزی مجری دیگر برنامه این بار عزیز فیاض یکی از شاعران با احساس و هموطن را در جایگاه فرا خواند و او با خوانش دو قطعه شعر و بگروند موسیقی که توسط فریدون یوسف زاده اجرا می‌شد تاثیر عمیق احساسی و عاطفی بر فضای عمومی گذاشت.
خالق شودو نیسته گیرو لاکین ثمر ندره
او دردی که خالق کشیده کس خبر ندره
خالق شودو آسویه و نادر شودو سخته
خالق ده جای خو مثل ظاهر شا پسر ندره
بابای ملت جور موشه اولاد یک ظالم
مرمی یی یک خالق ده اِی اژدر اثر ندره
گروه سرود "اوماغ نو " یکی دیگر از تنوعی بود که در این یادمان لحاظ شده بود.
جمعی از دوشیزگان و دختران با احساس اینبار روی استج خالق آمدند و با شعر چه خواهد شد اگر یک موج خالق وار برخیزد * و آن موجِ گران از «دامن کوهسار» برخیزد و... سرود موسیقی‌ای پر شوری را عرضه کردند که بازهم فرویدن یوسف زاده مسوولیت کمپوز و اجرای موسیقی آن را همراه با کیبود به عهده داشت.
اقبال رجایی شاعر دیگری بود که با خوانش قطعه شعری در وصف خالق بر فضای مجلس تاثیر عمیق گذاشت.
پس از وی نیز مجری برنامه از اسد کوشا مترجم، نویسنده و روزنامه نگار دعوت کرد در جایگاه حضور یافته و در مورد اینکه چه نیاز است از خالق تجلیل کنیم سخن گفت.

کوشا باحضور در جایگاه در مورد جایگاه تاریخی خالق سخن و با گله مندی گفت که اگر خالق در جای دیگری از دنیا به دنیا آمده و به چنین کار قهرمانه‌‌ای دست زده بود تاحالا ده‌ها فیلم و کتاب و مستند درباره وی تولید می‌شد.
وی همچنان تاکید کرد کرد که تجلیل از سالیاد خالق در حقیقت تجلیل از عدالت است چیزی که گم شده‌ای جامعه‌‎ای ماست و فراموشی وی برای جامعه و مردم ما خطرناک است.
لحظاتی هم وقت برنامه به سخنرانی مکتوب دبیر ستاد یادمان عبدالخالق؛ تندیس خشم و مانفیست رهایی محمدحسین امینی مهرجو رسید که به نمایندگی از ستاد برگزاری سخن بگوید.

وی ضمن ابراز تسلیت به مناسبت هشتاد و دومین سالروز شهاد عبدالخالق و تبریک به مناسبت شکست زنجیر استبداد و غدر و جهل و تعصب از شهدای زابل نیز یادی نمود ضمن اعلام همدردی با خانواده‌های قربانیان خشم و انزجار خود را از عاملان حادثه نیز ابراز داشت.
بخش‌های بیشترسخنان وی انتقادی بوده و چالش‌ها موجود و تبعات بعدی فراموشی تاریخ و زندگی و تجلیل از خالق و بزرگان چون بلخی و مزاری را نشانه رفت.
در بخش‌های از سخنان وی آمده است: ما در شرایطی خالق را فراموش کردیم و نقل‌قول‌های شفاهی و نوشتاری در مورد وی را در تاقچه فراموشی گذاشتیم که در برابر تاریخ فاتحان قرار داریم، تاریخی که از هیچ گونه جعل و تحریف ابایی نداشته و در دهه‌ای تحول و دموکراسی کتاب سقوی دوم ویااطلس اتنوگرافی اقوام ساکن در افغانستان (غیر پشتون‌ها) را می‌نویسند و در آن از هیچگونه تحریف واقعیت‌های تاریخی و اهانت و تحقیر به ملت شریف هزاره دریغ نمی‌ورزد.

این واقعیت تلخ و فاصله گرفتن با تاریخ در بین مردم ما در کویته به شکلی جدی تری خود را نشان می‌دهد.
پایین بودن سرانه مطالعه و تحقیق، سیستم آموزشی نه چندان استاندار و ابتذال فرهنگی رقابت‌های نا سالم و ناشیانه‌ای مراکز فرهنگی، نگاه سرمایه داری به انجام و فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی از این مردم با وجودی اینکه به امکاناتی نیز دسترسی دارند جمعیت نه چندان شهری و سنتی ساخته اند که بخشی عظیمی از وقت و انرژی شان صرف بدعت‌های اجتماعی و دینی برای فربه شدن بنگاه‌های ایدئولوژیک می‌شود.
امینی مهرجو در بخش‌های پایانی سخنانش از دست تمام کسانی که به شکلی در برنامه ریزی، بخش‌های اجرایی، بخصوص تمویل کنندگان برنامه صاحب امتیاز سالن محل برگزاری یادمان جناب اختر جعفری، مسوولان وبسایت جمهوری سکوت به خاطر نشر اطلاعیه، تیمور غزنوی مهمانان و سخنرانان، مسوولان گروه فرهنگی اوماغ نو و... به پاس قبول زحمت شان تقدیر و تشکر کردند.

فضایی سنگین جلسه با حضور گروه موسیقی نوای دوتار شکسته شد و جمعی از جوانان با ابزار آلات موسیقی روی سن آمدند و آهنگ زیبایی را به صورت گروهی در رثای خالق خوانده و مورد تشویق مهمانان قرار گرفتند.
نوبت به سخنران اصلی برنامه رسیده بود، مجری برنامه با مقدمه‌ای استاد جلال اوحدی تاریخ نگار و فعال فرهنگی دعوت کرد تا در جایگاه قرار گرفته و سخنانش را به محضر مهمانان گرامی پیش‌کش نماید.
استاد جلال اوحدی نیز با حضور در جایگاه ضمن ادای احترام به پیشگاه خالق شهید درخصوص این سه سووال که چرا خالق به چنین کاری دست یازید؟ چه نیازی به این نوع اعتراض احساس می‌شد؟ و کار وی چه تاثیر بر وضعیت موجود گذاشت؟ سخن گفت و با شرح و بسط وضعیت آن روز نوع اعتراض وی را آخرین راه ممکن رهایی دانسته تا کید کردند که وی با نثار جانش جان خیلی از روشنفکران، نویسندگان، و هواداران نظام مشروطه را نجات داد.
هرچند که به دلیل قطع و وصل برق سال برنامه سخنان وی با کمی نارسایی نا خواسته موجه گردید ولی مطمئنا سخنان وی برای نسل جدید ولی خالق دوست به مثابه چراغی راهی بوده و مهمانان بخصوص نسی در حال ظهور استفاده‌ای خوبی بردند.

برنامه به پاین خود نزدیک و نزدیک تر می‌شد، همه منتظر پژواک صدای دمبوره و موسیقی ای بود که در بخش‌های ازبرنامه به مهمانان نوید داده شده بود.
نا وقت شده بود با این وجود مجری برنامه از جوان با استعداد و با احساس علی ضرغام دعوت کرد که درجایگاه اجرای موسیقی قرار بگیرد.
ضرغام نیز با حضور درجایگاه و شروع آهنگ "مرد میدو، شیر از مو خالقو"مردم کویته را با روزهای خوب حضور سرور سرخوش پیوند زد و مورد تشویق قرار گرفت.
پس از این نیز وی آهنگ دیگری را با این شعر” ای پیر خرد رهبر ما بابه مزاری*خورشید درخشان و صفا بابه مزاری" در رثای شهید مزاری تقدیم کرد.
پس از وی ستاد برگزاری یادمان عبدالخالق؛ تندیس خشم و مانفیست رهایی با دعوت از استاد ربانی و استاد جلال اوحدی در جایگاه از همکاری و همیاری جناب اختر جعفری، تیمور غزنوی، رازق نظری و فریدون یوسف زاده با اهدای لوحی یاد بود تقدیر کردند.

پایانی ترین بخش این یادمان شمع افروزی به یاد خالق و یادی از کسانی بود که در راستایی زنده نگهداشتن خالق و راه و ارمان وی کوشیده و با زحمات شان از تحریف تاریخ جلو گیری کردند.
بازهم امینی مهرجو در پشت استج قرار گرفت و از سرور سرخوش با آن صدایی مسیحایی اش و خواندن آهنگ ماه تابو مرد میدو یاد کرد و از رضا واثق به خاطر سرایش این شعر و نمایشنامه خالق نام گرفت.
قسیم اخگر را به خاطر نوشتن " تندیس خشم " ستودند و از غلام محمد غبار هم به خاطر بازتاب اندیشه و قهرمانی‌های خالق نام گرفته برای آنان آرامش ابدی آرزو کردند.

ستاد برگزاری با نمایشی عکسی از این افراد نوعی قدردانی شان را ابراز داشتند و بدین ترتیب بعداز سالیانی زیادی که شاید به 25 سال برسد در کویته-پاکستان از خالق به صورت جدی یادی شد و رفته رفته برنامه پایان رسید.
گفتنی است که این مراسم با چند روز تاخیر و در یک بعد از ظهر رسمی در ماشالله شادی‌های هزاره تاون کویته برگزار شد ولی با این وجود با استقبال خوبی مواجه گردیده بود ونگاه مهمان نیز در پایان مراسم مثبت بوده و خیلی‌ها به صورت جداگانه از برگزار کنندگان تقدیر و تشکر نموده آمادگی شان را برای حمایت از این ستاد در برنامه‌‌های بعدی اعلام داشتند.
عکس های بیشتر از محفل را می توانید در صفحه فیسبوک کابل پرس ببینید.