وزیر طالبی و ذوق زده گی فارسی ستیزان

چند نخاله ء فرهنگ ستیز، ملت ستیز وتمدن گریز، به نبرد با زبان عالمگیر فارسی برخاسته اند ؛ این داعشیان کراواتی نشسته در استراحتگاه اروپا ، که همواره برای خوش آمد طالب و داعش، دم تکان میدهند و سر در آخور استخبارات امریکه و اروپا دارند؛همین که دیدند یک طالب نکتایی پوش، بر مسند وزارت فرهنگ نشست؛ مثل شتر مست با دهان کفآلود اتن افغانی میزنند؛سید خلیل هاشمیان از دهل زنان چارراه پشتونستان با قیس کبیر و نوری صغیر،لنگوته ء اوغانی را بر سر و گردن،آشفته کرده اند؛ میرقصند میخوانند:« دا دری ژبه ودان وی! دا فارسی ژبه وران!»
«جهانی ، ژوند، ژوند!؛ ایرانی تهاجم بند!»

نخاله های دست و پا گم کرده،ا ز وزیر طالبی می طلبند،مانیفیست کوتولهء ذهنی قبلی ، کریم خرم را از زیر روک میز بیرون کند ،باز خوانی و احیا کند وبار دیگر به جنگ فارسی زبانان برود!
قیس کبیر و نخاله گان تمدن ستیز، هنوز نفهمیده اند، زبان «دری ظاهرخانی» را آب برد و ستیزه با زبان فارسی، شناگری با قایق شکسته در اوقیانوس اطلس است!
قیس کبیر ، ،این کشتی شکستهء علیل ، سال هاست چنگ به شلوار مندرس یک امامزاده شیادایرانی ، از « توده ای» های سابق و عضو شاخص کا. گی. بی، با هویت متاخر «ناصر پور پیرار» زده است؛ شاغلی قیس ، نوشته های پور پیرار جاسوس را به اسم مستعار « شیر، ساپی» اینجا وآنجاروان میکند ؛ تاریخ و فرهنگ اهورایی فارسی زبان ها را، اززبان این توده ای شرف باخته می کوبد و این سکهء تقلبی را پیوسته به بازار میبرد؛ اما دست خالی، باز
میگردد!
از شاغلی قیس کبیرکه بگذریم ، شارلتانی بی آبرو به اسم و رسم، شاغلی سید خلیل هاشمیان ، در غروب زندگیش، با ستاره و ماه و خورشید در جنگ است. در ۸۰ ساله گی، نمیداند که شاهنامه فردوسی ، رباعی است یا غزل ؛ نام تاریخ بیهقی و چار مقاله نظامی عروضی را نشنیده است؛ اما خود را سرآمد تاریخ ، ادبیات و سیاست می پندارد؛ از آنجا که کسی ، «نوشته جات» این فوسیل های ماقبل تاریخ را نمی خواند؛ ما هم بیش ازین بیش ، زبالهء این نخاله ها را رها در باد نمی کنیم و میگذریم!
البته اشرف غنی که میخواهد جلو جولان زبان فارسی را بگیرد؛ خیلی مطالبات دیگر را هم لاف و بلوف زده است؛ او « امنیت»را سراسری(!) میکند؛ برای زنان ، «خپلواک پوهنتون» میسازد؛راه آهن میسازد و افغانستان را به اروپا وصل میکند؛بیست هزارعسکر برای جنگ یمن ، تدارک می بیند ؛خوب؛ این همه خواب و خیال را از زبان « ولس مشر» ی که هنوز کابینه او پا در هواست، و شهروندان او در شاهراه ها بوسیله قطاع الطریقان وابسته به ارگ ، ربوده میشوند،چه کسی باور خواهد کرد!

زبان فارسی ، زبان فرخی سیستانی، زبان حافظ شیراز، زبان فردوسی خراسانی،زبان جلال الدین محمد بلخی، عالمگیر است. تنها فردوسی، به تمامی زبان های زنده گیتی، ترجمه شده است.مصطلح«زبان دری»نمیتواند ریشه این زبان را بازگو کند، ریشه و اصل ، فارسی ( پارتی) است و به فارس ( ایران) هیچگونه ارتباطی ندارد؛ به مصاحبه پوهاند دکتر حسین یمین زبان شناس و دستور شناس برجستهء دانشگاه کابل، که در یو تیوب موجود است ، رجوع شود:
اصل و ریشهء زبان، فارسی است و «دری» صفت آن است.، دری یعنی فصح! درست نیست فقط صفت را بکار ببریم.
«فارسی» برای توده های مردم، در شهر و ده، مانوس است،همه، فارسی را می فهمند، اما دری را، کسی نمی فهمد!