خُنیاگر محزون، زادروزت فرخنده باد

فرخنده باد زادروز شاعر و هنرمندِ خوبِ هم‌روزگارمان؛ عارف جعفری.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــOـــــــــــــــــــــــــــــــــ

خُنیاگر محزون

برای عارف جعفری و شعر و ترانه‌های دل‌تنگش

ما را به نگاه‌ خسته‌‌ی‌مان ببخش؛

که زیبنده‌ی مهر تو نیست

ما را به قلب شکسته‌ی‌مان ببخش؛

که ستاینده‌ی شعر تو نیست.

گاه آن است تا نغمه‌ای دیگر سر کنی

و بر این مردم بیاشوبی

که هنوز حنجره‌ات را بسته می‌خواهند

بر این دیوسیرتانی که دریوزگی مُحتَسِب را خوش‌تر دارند.

در این دایره‌ی منحوس درآویز

که تقدیر ما را چنین زبون نوشته است

و آنان‌ که خود‌خواسته، آن را تقریر می‌کنند.

«نکیسا»ی محزون شهرم! (1)

آوازهای باستانی مادرم را آتش بزن

و گل‌بانوی رؤیایم را از خواب برگیر؛

که دیر پاییده است سنگینی شب

در غریو مستانه‌ی غوکان

و دل‌تنگی حنجره‌های تنها

در کوچه‌ـ‌شهرهای لعبت‌زده.

من عاشق از نو سرودنم

مرا از نو بِسُرای.

1) نکیسا، موسیقی‌دان، رامشی، چنگ‌نواز و آوازخوان دوره ساسانی است که نظامی گنجوی در «خسرو و شیرین» و به پیروی او، امیر خسرو دهلوی در «شیرین و خسرو» از او یاد کرده‌اند.

24/7/1391