کارناوال های ملی ما !

کارناوال های ملی ما !

همانطورکه به صفحه تلویزون چشم دوخته و زدوخوردِ نمایند گان ملت را نگاه میکنم ، ناخواسته کلمه ی "کارناوال" درذهنم خطورمی کند . به این می اندیشم که برخلاف کشورهای دیگرکه درهرچند سال یک کارناوال دارند ، ما درسال چندین کارناوال داریم.شش ماه کارناوال انتخابات،سه ماه اعلان نتیجه انتخابات ، چهارماه کارناوال اعلان کابینه ، حالاهم کارناوال رای اعتماد به وزراء که تازه شروع شده است . تازه متوجه می شوم که چرا ملت هنوزازگرسنگی نمرده است . با وجود چنین سرگرمی های شادی ، مردم کی وقت می کنند به زندگی شان فکرکنند ؟دلیلی ندارد کسی ازگرسنگی بمیرد. 

مهم ترین ویژگی کارناوال خنده است اما،این خنده تنها تسخرزن، طنز آمیز یا هجو آلودنیست.خنده کارناوالی دو سویه است که در آن خودِ بازیگر، تماشاگرنیزهست، زیرا افراد کارناوال در عین حال هم بازیگرند و هم تماشاگر. کمیدی تلخ حکومت داری درافغانستان . به این صورت ملت خودشان را فراموش میکنند . کارناوال به همین دلیل نه منظره ای برای تماشا، بل برای قهقهه ی مردم است.چون خنده ی کارناوال در عین حالی که متوجه خود کسانی است که می خندند، افراد آن هم سوژه یا فاعل خنده اند و هم ابژه یا موضوع آن. نمایندگان گرامیِ ملت وقتی به سروصورت هم با بوتل می زنند ، هم خودشان وهم ملت ازقهقهه غش می کنند . چنانچه آل کاپ تمامی کمدی ها را بر این مبنا استوار می داند که انسان ازرفتارغیربشری خود در حق انسانهای دیگر لذت می برد. اینها ملت را به مسخره می گیرند وبه مردم میخندند . به گفته ی توماس هابز :"آنها که دارای کمترین عزت نفس هستند بیشتر به دیگران می خندند و این مقدار کم را با مقایسه خود با آدمهای فرو مایه حفظ می کنند".

درهمین راستا نمایندگان ملت فکرمیکنند مردم وموکلین شان ازاین دلقک بازی های آنها شادی می کنند .