داکترعبدالرحمن کی بود وچرا کشته شد؟

وی بعداز فراغت ازدانشکده طب ننگرهار مدت درکابل در تعمیر سینمای پامیر معاینه خانه یا مطب شخصی نیزداشت که لوحهء آن بنام دکتور فضل احمد فنائی جلب توجه میکرد.

هرچند داکترعبدالرحمن درمنطقهء چاردهی کابل زاده شده بود اما وی دراصل از ولایت نورستان بود. داکترعبدالرحمن یکی ازپیشگامان جریان شعلهء جاوید درافغانستان بود ولی نظر بدستور سازمان خویش بااستفاده از ار روابط خانواده گی باعبدالقدیر نورستانی وزیر داخلهء رژیم سرداوود، توانست که درحزب فرمایشی سردار داوود بنام غورزنگ ملی نقب بزند وبااستفاده ازهویت غورزنگ ملی درجهت خدمت به جریان اصلی شعلهء جاوید خدمت کند.

بعدازسرنگونی رژیم سردار داود وکشته شدن قدیر نورستانی، عرصهء زنده گی برداکترعبدالرحمن تنگ شد. وی وطن را به قصد ایران ترک گفت ومدتهای زیادی درایران آواره وسرگردان میگشت.

بعدازپیروزی انقلاب اسلامی درایران، وبازگشت تحول آفرین پرصلابت ترین رجل قرن ، حضرت آیة الله خمینی ازپاریس به تهران، و سرازیر شدن موج بزرگ از مهاجرین ومجاهدین و تاسیس پایگاه ها و سازمان های مختلف مجاهدین افغانستان، اعم ازشیعه وسنی، داکتر عبدالرحمن توانست که دریکی از سازمان های جدا شده از بدنهء حزب اسلامی وجمعیت اسلامی بنام( الحدید )خودرا تنظیم نماید. سازمان الحدید دارای اندیشه های التقاطی بوده وبرداشت آنها ازاسلام شبیه برداشت سازمان مجاهدین خلق ایران بود، بیشتر اعضای آن سازمان مخلوط بود از دانشجویان افغانی دارای اعتقادات مارکسیستی وهمچنان مهاجرین تازه وارد حزب اسلامی وحمعیت اسلامی که عمدتا پیروان مکتب دکتور علی شریعتی بودند.دانشجویان افغانی درزمان شاه رسما در رشته های مختلف تخنیکی واجتماعی ازطرف حکومت سردار داوود فرستاده شده بودند که باوقوع کودتای ثور دیگر بوطن برنگشتند . سازمان الحدید درزمان قدرت ابوالحسن بنی صدر وصادق قطب زاده ازحمایت بیدریغ رژیم وقت ایران برخوردار بود ولی بعاز سرکوب سازمان مجاهدین خلق وفرار مسعود رجبی وابوالحسن بنی صدر به عراق، عرصه سیاسی وفرهنگی برسازمان الحدید نیز تنگ وتنگ تر گردیده واعضای آن همه تیت وپراگنده گردیدند، تعدادی مانند سیداسحق دلجوحسینی ، وسیدعبدالکریم هاشمی (دانشجوی رشته زراعت)، داکترصدرالدسن سهر، داکترمحی الدین مهدی ، سیداحمدهاشمی فرخاری ، عباس کریمی، عبدالعزیز مراد وداکتر احمد مشاهد به احزاب قبلی خود دوباره برگشته واز یاغیگری خویش دربرابر سازمان مادر، اظهار ندامت نمودند . سیداسحق دلجو حسینی وداکتر محی الدین مهدی عبدالعزیزمراد وعباس کریمی به حزب قبلی خویش یعنی حزب اسلامی حکمتیار برگشتند اما بقیه همه اعضای سابق جمعیت اسلامی بودند

حزب اسلامی اعضای سابق خویش را به آغوش باز پذیرفت ، سیداسحق دلجو حسینی مسوول کمیه ارشاد وفرهنگ تعین میشود وداکتر محی الدین مهدی در ولسوالی اندراب مسوول دعوت وتنظیم حزب اسلامی تعین میشود، اما درجمعیت اسلامی افغانستان بنا برنفوذ بیش ازحد وهابیون از پذیرش مجدد الحدیدی ها ممانعت بعمل می آید . در آنوقت اندیشهء مسلط وحاکم درجمعیت اسلامی ،اندیشهء وهابیت بود که بیشتر توسط عناصر مانند محمدکاظم شارقی ، یاسر، محمدصذیق چکری انحنییر احمدشاه احمدزی، محمدآجان احمدزی، عبدالاحد تارشی، سیدنورالله عماد تبلیغ وترویج میشد. افراد یادشده نفوذ بیشتری بالای رهبری جمعیت اسلامی داشتند. الحدیدی ها درایران مارک وتاپه ملا ستیزی و مجتهد ستیزی را خورده بودند ودر پاکستان نیز دراثر نفوذ سلفیون وپیروان ابن تیمیه که قبلا از آنها یاد شد در موقعیت بدی قرار گرفتند .

داکتر عبدالرحمن درپاکستان، کوشش میکند که خودرا به یکی ازاحزاب میانه رو یا تندرو مجاهدین تنظیم کند، اما نظر به شناختیکه همدوره ها وهم صنفان ننگرهاری وی در دوران تحصیل از او داشتند وبیشتر آنها اعضای حزب اسلامی ومحاذ ملی بودند نه تنها که چنین هدف محقق نمیگردد بلکه سوال مرگ وزنده گی وی نیزمطرح میگردد.

درینجا هیچ عیب نمی بینم که قبل ازپرداختن بموضوع پیوستن داکتر عبدالرحمن به جبهه پنجشیر، اندک وضعیت نظامی وسیاسی آنروزگار جبههء پنجشیر را قبل ازتاسیس شورای نظار ازنظر بگذرانیم و همچنان برخورد احمدشاه مسعود درآن دوران با شاخه های مائوویستی را مورد مطالعه قرار دهیم.

فرمانده مسعود که در آن دوران بخاطر جنگ های بینظیرش باقوای اشغالگر ،لقب عقاب دره وکهسار را کسب کرده بود بخاطر تصفیه پنجشیر ازوجود مخالفین داخلی اش متوسل به روشهای شد که درجمهوری اسلامی ایران نیز تازه ازآن کار گرفته میشد یعنی قلع وقمع آنچه که پسوند کمونیزم مائوویسم ومارکسیزم داشت. درنظام جمهوزی اسلامی ایران آیة الله صادق خلخالی نقش تعین کنندهء بازی کرد اما در دره پنجشیر ملاها وعلمای جید اسلامی مانند مولوی محمد وزیر ومولوی محمد موسی، قاضی عبدالبصیر، قاضی سلیم، مولوی فضل الوهاب ومولوی گل علم وظیفه حضرت آیة الله صاق خلخالی را بعهده گرفتند. تعداد زیادی از اعضای سازمان رهائی بخش مانند انجییر رسول اکبری ومعلم عبیدالله وغیره در دره پنجشیر ویا در پشاور پاکستان سر به نیست گردیدند.

درمناطق درهء هزاره پنجشیر دها تن اعضای سازمان های مختلف چپی مانند ه سازا، سفزا، ساما یا رهائی بخش وغیره بفتوای علمای دینی بعنوان مفسدین فی الارض راهی دیار عدم گردیدند. فرمانده افسانوی که در آنوقتها تحت تأثیر شعار نه شرقی ونه غربی امام راحل قرار گرفته بود بهترین راه برای شکست کمونیزم واخراج قوای اشغالگر را همان راه بنیان گذار جمهوری اسلامی تشخیص داده بود. مسعود درآن دوران روابط تنگاتنگ با نظام نوپای جمهوری اسلامی برقرار کرد. ورود تعداد از جوانان پیرو خط امام به جبهه پنجشیر وسرازیر شدن نشرات وکتب ومجلات ایران انقلابی ازیکطرف باعث تقویه روحیهء مبارزه درمیان افراد مسعود گردید اما ازطرف دیگر، باعث خشم تعدادی از ملاهای سنتی پنجشیرشد. درمیان جوانان ایرانی آنروزگار یکی هم جوان بود بنام (محسن رضائی) وی یک آموزگار ارتشی دربخش عملیات چریکی درشهرها بود که بالاخره در منطقه کوته سنگی کابل گرفتار و توسط رژیم کارمل اعدام گردید.

در و دیوار مکاتب پنجشیر را همانا شعار های جمهوری اسامی ایران وهم شعارهای نهضت اخوان المسلمین مصر پر ساخته بود . مانند "اگر تمدن بی حجابی باشد پس حیوانات نسبت به همه متمدن ترند" ویا این شعار که : اسلام پاسخگوی همه نیازمندیهای مادی ومعنوی بشر وغیره دیده میشد. تیم های ترانه باصداهای دل انگیز جوانان ونوجوانان وسرودن اشعار انقلابی گوشها را نواخته وروحیه شهادت طلبی را در انسان تقویت میکرد.

بعداز آخرین نبردیکه میان مسعود وقوای شوروی صورت گرفت و منجر به امضای آتش بس موقت گردید، سرانجام بعداز به اتمام رسیدن میعاد آتش بس ، مسعود به تمدید آتش بس تن در نداد، وطبق اطلاعات محرمانه ء که بوی رسید روسها کاملا قصد نابودی مردم پنجشیر را حتی بااستفاده از سلاح های غیر متعارف گرفته بودند.
فرمانده جوان، قبل ازآغاز حمله روسها دستور تخلیه کامل پنجشیررا از سکنهء آن صادر کرد. درمدت کمتر ازیک ماه اهالی پنجشیر با تحمل هزاران رنج ومصیبت خانه وکاشانه ء خودرا ترک گفتند کسی بطرف پاکستان مهاجر شد بعضی ها خودرا به کابل نزد افاربشان جابجا ساختند تعدادی هم بولایات شمال رفتند وتعداد دیگری به ایران مهاجرت نمودند. دره پنجشیر از سکنه خالی شد جز پرنده گان وحیوانات دیگر کسی در سرتاسر دره دیده نمیشد. مسعود قوتهای خویش را درارتفاعات بلند ونقاط مرزی شمال پنجشیر بااندراب وخوست وفرنگ عقب کشید.

تنها قوماندان لجوج که درقریه بازارک باقی ماند واز امر مسعود سرباز زد قوماندان عبدالواحد بود که دریک مغاره کوه با وبردن ذخیره آذوقه در آنجا علیه قوای شوروی سنگر گرفت که متأسفانه بدست روسها اسیر وبعدا اعدام گردید.
جریان محاکمه آن قوماندان شجاع را تلویزیون کابل نتوانست حتی بااعمال سانسور هم ازطریق تلویزیون دولتی پخش کند زیرا بقول شاهدان عینی ایکه حین محاکمه ء وی در صالون محکمه ء به اصطلاح اختصاصی انقلابی حاضر بودند قوماندان مذکور باجرأت تمام برای سارنوال وقاضی موظف رژیم کارمل چنین خودرا معرفی کرد:

"نام من عبدالواحد از بازارک پنجشیر ویکی ازقوماندانهای مجاهدین درپنجشیر تحت فرماندهی آمرصاحب مسعود میباشم که توسط روسها اسیر گردیده وحالا نزد شما اینجا آورده شده ام من مجاهد بودم وهستم اگر حالا نیز مرا رها بکنید دوباره به زادگاه خویش برگشته و به جهاد خود علیه قوای اشغالگر ادامه میدهم" پخش تلویزیونی همچو یک محاکمه با استعمال چنین کلمات واصطلاحات درآن فضای خشن سانسور استالینستی مطبوعاتی خودش خریدن مرگ هم برای ناشر وهم برای تهیه کننده ء برنامه بود.

روسها زمانیکه پنجشیررا خالی از سکنه یافتند، خشم شان دوچند شد، درشهر کابل، دستگاه خاد شروع به پرس وپال وجستجوی وتلاشی خانه بخانه ء مردم عادی بخاطر پیدا نمودن فامیلهای تازه وارد پنجشیری نمود که آنهارا جبرا دوباره به پنجشیر ساکن سازند.

این اقدام مقامات خاد باعث خشم ونفرت تعداد از کمونیستان پنجشیری شد وآنها ضمن پخش یک شبنامه که مسوولیت آن را سازمان بنام مخفف (کجا) بعهده گرفت وآنها در آن شبنامه این اقدام دولت کارمل را یک اقدام فاشیستی خواندند ودولت کارمل نیز بعدها زیرا فشار اعضای پنجشیری داخلی حزب از ادامه عملی ساختن اسکان اجباری پنجشیریها دست برداشت. اما درکل وضع اجتماعی مردم پنجشیر درشهرهای کابل ومزار وقندوز بهترنشد، رژیم کارمل هرچه بیشتر فشاربالای مردم عادی پنجشیررا همچنان ادامه میداد. زندانی ساختن پنجشیریها درکابل آغاز شد هیچ فرق میان ریش سفید وجوان وجود نداشت آن ریش سفیدان که بستگان شان مجاهد بود ویا اینکه در مرحلهء آتش بس به پنجشیر سفری کرده بودند ، تعدادی زیاد آنها درزیر شکنجه خاد جان باختند.

مضحک ترازهمه این بود که داکتر نجیب بحیث رئیس خاد هرپنجشیری را که به دستور خودش به پنجشیر فرستاده بود وبه دستور شخص نجیب بعنوان میانجی نزد مسعود اعزام شده بود، آنهارا بدون هیچگونه جرم به اعدام وحبس های طویل المدت محکوم نمودد.

نمونهء خیلی بارز آن گرفتاری وسپس کشتن یکی از روزنامه نگاران مشهور بنام حبیب الرحمن جدیدر است که هم بدستور نجیب نزد مسعود فرستاده شد وسپس توسط نجیب گرفتار واعدام گردید. جدیر تخصیلات روزنامه نگاری را درقاهره انجادم داده بود وسالهای زیادی در وزارت اطلاعات وکلتور اجرای وظیفه کرده بود. بهمین ترتیب گرفتاری وزندانی ساختن داکتر فضل الهادی پنجشیری وده ها نفر دیگریکه اکنون درحافظه ام نیست شامل میشود

رئیس میر داد پنجشیری ، که بارها حامل پیامهای نجیب نزد مسعود بود، بعداز ختم آتش بس ازطرف رژیم دستگیر ومورد شدیدترین شکنجه های روحی وجسمی قرار گرفت حتی خانمش را همرایش یکجا محبوس نموده وتهدید به تجاوز جنسی نمودند این نوع برخورد مخصوص اعضای حزب بود که درحق رفقای حزبی خودشان روا میداشتند..

دریک چنین وضع اسفبار حتی دریوران وکارگران عادی پنجشیری نیز از آزار واذیت دولت وقت در امان نبودند ،سلطانعلی کشتمند صدراعظم رزیم پوشالی طی ارسال یک مکبوب متحدالمال به تمام دوایر دولتی فرمان داد که از استخدام دریورهای پنجشیری خود داری شود به شرکت افسوتر وکا ماز و وزارت ترانسپورت دستور داد تا هر دریور پنجشیری که سن قانونی عسکری مکلفیت ویا خدمت احتیاط را پوره کرده باشد از وظیفه سبکدوش وبه عسکری سوق داده شود.

اما وضعیت درجبهات مسعود طور دیگری بود ،باتخلیه پنجشیر از سکنهء آن وکشیدن قوتها به ارتفاعات دره، مسعود توانست بااین کار خود پنجاه فیصد هدف دشمن تادندان مسلح خودرا نقش برآب کند خود وپیروان خودرا از یک نابودی حتمی نحات دهد.
امادرهء پنجشیر نیزبرای قوای دولتی به یک کابوس ازمرگ تبدیل شد، قوای دولتی مجبور به افراز دوگارنیزیون در سه منطقه پنجشیر شد که بعدها نظر به تلفات وضایعات که به افرادشان وارد میگردید به بیهوده بودن آن نیز پی بردند. مسعود به تجدید گروپمان قوتهای خود پرداخت.

ولی درین تجدید گروپمان، افراد واشخاص مسلکی مسعودررا همراهی نمیکرد، آنهایکه خودرا علمبردار جهاد ومقاومت(اخوانی) میدانستند واز سواد کافی برخوردار بودند همه به پاکستان فرار کردند، آنچه که بامسعود باقی مانده بود اکثریت آنها مردم بیسواد وکم سواد بودند که فقط فن جنگ را آموخته بودند وبس تنهاکسیکه بافامیل خویش یکجا بامسعود باقی ماند و اندک از سواد ونوشتن ملائی برخوردار بود محمدقسیم فهیم بود.

میشود گفت که مسعود به یک قحط الرجالی شدید مواجه شد. قحطی داکتر قحطی دوا وخلاصه همه چیز.
دریک چنین وضعیت رقتبار است که روزی در منطقه خیلاب اشکمش ولایت تخار تعداد از افراد متعهد ومسلکی به سروقت احمدشاه مسعود میرسند.

این افراد مسلکی دقیقا همین اعضای سازمان الحدید بود که برهبری سید احمدهاشمی فرخاری به کمک احمدشاه مسعود شتاقتند.

داکتر عبدالرحمن که خود یک داکتر مسلکی بود همراه با مقدار زیادی ازکمک های طبی موسسات خیریه پشاور ازطریق نورستان واندراب وارد جبهه مسعود میشود. خدمات داکتر عبدالرحمن درکلینیک های صحی فرخار واشکمش ودره خیلاب در آن وضعیت تیره وتار واقعا قابل تحسین وتمجید است.

بعداز قوت گیری نیروهای مسعود درشمال ،و اجرای عملیات پراکنده بالای گارنیزیون های دولتی درولایات تخاروبدخشان سرانجام مسعود تصمیم میگیرد تا تشکیلات نیمه مستقل نظامی خودرا داشته باشد. اولین مشورهء ایکه به مسعود داده میشود مشورهء داکتر عبدالرحمن بود که باید بخاطر ایجاد هم آهنگی بین نیروهای جمعیت باید از نظام شورائی کار گرفت.

ایجاد همچو یک شورا برای قوماندان مخالف مسعود در داخل جمعیت اسلامی مانند عبدالحی حقجو درنهرین وبصیر خالد دربدخشان نمیتوانست تهدید برای آنها تلقی شود. زیرا آنها صرف خودرا مقید به اطاعت از دستاتیر رهبر جمعیت میدانستند نه مسعود، بناء ایجاد همچو یک شورا یک قدم مثبت هم برای بسظ قدرت مسعود مفید ثابت شد وهم حساسیت های داخلی سازمان جمعیت را در نظر گرفت.

جالبتر ازهمه اینکه در اولین جلسهء افتتاحیهء شورای نظار، این داکتر عبدالرحمن بود که بعنوان اولین رئیس شورای نظار به اتفاق همه انتخاب گردید.

ولی آهسته آهسته ماهیت نطامی این شورا بر ماهیت سیاسی وغیر نظامی آن چربی کرد مسعود توانست که قدرت سیاسی داکتر عبدالرحمن را محدود کند وسرانجام خودش بعنوان رئیس شورای نظار تا هنگام سقوط نجیب باقی بماند.
اما این تشکیلات شورای نظار همیشه مورد سوء ظن استاد ربانی قرار داشت. استاد ربانی مانند سایر رهبران پشاور نشین بعداز امضای آتش بس موقت میان روسها ومسعود دل خوشی از مسعود نداشت.

ولی زمانیکه گروه الحدید به مسعود پیوست وافراد مانند داکتر عبدالرحمن از جملهء معاونین مسعود تعین شد این بدگمانی ها بیشتر وبیشتر شد.

حزب اسلامی برهبری حکمتیار این طعنه را به استاد ربانی همیشه میزد که مسعود، با اتحاد با مائووستان مشهور مانند داکتر عبدالرحمن وامضای آتش بس باروسها بعنوان ستون پنجم کمونیست ها در صف مجاهدین عمل میکند.
ولی مسعود تاآخر دربرابر این فشار ها مقاومت کرد، تخریب داکتر عبدالرحمن به انواع واشکال مختلف صورت میگرفت در داخل تعدادی از گماشته های استاد ربانی مانند محمد یونس قانونی وانجییر اسحق به مسعود چنین القا میکردند که وی نماز نمیخواند وی همیشه علاقه مند بازی شطرنج است این شخص برای سبک ساختن آمرصاحب نزد افرادش وظیفه گرفته است.

اما مسعود به همهء این سخنان بایک خندهء معنی دار نقطهء پایان می بخشید. بالاخره دشمنان داکتر عبدالرحمن نیز از نمامت وتخریب وی دست کشیدند وبه بیهوده بودن کار خود پی بردند.

تاقبل از ورود مجاهدین به کابل داکتر عبدالرحمن از اعتبار واتوریته ء خاص نزد مسعود برخوردار بود. وی تا دیر هنگام با شاخه های مختلف مائوویستی ارتباط خویش را حفظ کرد. بعداز سقوط رژیم نجیب الله داکتر عبدالرحمن سفری به اروپا وامریکا کرد ویک تعداد افراد واشخاص مانند : داکتر یوسف صدراعظم سابق، عبدالرحیم غفورزی، داکتر رنگین اسپنتا، داکتر روان فرهادی وغیره افراد واشخاص لیبرال وسیکولار ومائوویست را ملاقات نمود وبه نماینده گی از مسعود توانست توجه افراد مذکور را به حکومت مجاهدین جلب کند.

انعقاد جلسهء شورای هرات نیز به ابتکار داکتر عبدالرحمن صورت گرفته بود که در آن قرار بود طبق پلان مسعود استاد برهان الدین ربانی از ریاست جمهوری استعفا داده وراه برای یک انتخابات جدید هموار گردد تا حربه جنگ از دست حکمتیار گرفته شود.

اما دراثر اصرار حواریون استاد ربانی مانند قوماندان اسماعیل خان وسیدعنایت الله شاداب ومعلم سیداحمد روئین وغیره آن پلان عملی نشد ومسعود بعنوان کودتاچی علیه برهان الدین ربانی محکوم گردید.
با مشاهده این حوادث برهان الدین ربانی از دشمنی ورزیدن کلاسیکی خود علیه داکتر عبدالرحمن دست برداشت وآ]سته آهسته دست دوستی ونوازش را بوی دراز کرد.

آقای ربانی توانست که بین مسعود وداکتر عبدالرحمن رخنه نموده و دربین آنها بی اعتمادی را بوجود آورد. وی آهسته آهسته داکتر عبدالرحمن را علیه مسعود تحریک کرد وبالاخره سخن به جای رسید که استاد ربانی عبدالرحمن رابعنوان نمایندهء خویش نزد حکمتیار فرستاد تا وی عهده دار کرسی صدارت عظمی شود.
ازهمه بدتر اینکه در اوج خرابی روابط مسعود وداکتر عبدالرحمن، داکتر عبدالرحمن نیز به بازی های سمتی آغاز کرد. وی شورای جهادی ننگرهار را متقاعد ساخت که از وی حمایت کنند.
دراثر پافشاری شورای جهادی ننگرهار، مبنی بر بازگشتاندن اسامه بن لادن از سودان به افغانستان، این داکتر عبدالرحمن بود که باارسال طیارهءخاص به سودان مهمانان عرب خویش را به کشور دعوت کرد.
گفته میشود که داکتر عبدالرحمن در ازای این عمل خویش پاداش زیاد نقدی نیز بدست آورد.
ازشهکاری های دیگر داکتر عبدالرحمن یکی هم این بود که وی توانست دهن راوا را علیه مسعود بسته نگاه دارد. در اوج جنگ های تنظیمی در کابل سازمان راوا فقط وفقط رهبران مجاهدین را زیر ضربات دشنام های قرار میداد. انتهای سخن اینکه زمانی یک خوانندهء پیام زن نشریه راوا از دست اندرکاران این مجله پرسید که چرا در برابر مسعود شما سکوت اختیار کرده اید.

جواب سازمان راوا این بود که ما درمورد زنده گی شخصی احمدشاه مسعود هیچ چیز نمیدانیم. اما این را میدانیم که گلبدین حکمتیار بعنوان تنها بنیادگرای مسلمان مسوول تباهی کابل وکابلیان است.
امروز درجنگ های قلمی ایکه بین راوا ومخالفین اش در گرفته است این اقدام سازمان راوا زیر سوال رفته است. اما واقعیت امر این است که موجوویت داکتر عبدالرحمن نزد مسعود مانع هرنوع پرت وپلا گوئی علیه مسعود میشد.عبدالله گل مومند مشهور به عبدالله پویان که در زمان حکومت برهان الدین ربانی رئیس فرهنگ وزارت اطلاعات وفرهنگ بود ارتباط خانواده گی وهم فکری با داکتر عبدالرحمن داشت که بعداز سقوط حکومت ربانی بدست طالبان به سازمان راوا پیوست.

داکتر عبدالرحمن چرا کشته شد؟

بعداز سقوط حکومت استاد ربانی، داکتر عبدالرحمن کاملا مسعودرا ترک گفت. وی که در ایام قدرتش نیز چندبار حامل پیامهای صلح جویانه مسعود نزد شاه سابق افغانستان بود بااستفاده از آن موقف ترجیح داد که بعد از آن درخدمت شاه سابق قرار گیرد

وی بعداز سقوط طالبان یکی از ارکان ائتلاف مجاهدین شمال و نیروهای شاه سابق بحساب می آمد. وی در آخرین مرحله جدید از حیات ساسی اش وارد حکومت بعداز طالبان گردید اما با نیروهای جدید وسیکولار شاه سابق.
اما دیدن چنین صحنه های از نمایش قدرت برای دشمنان داکتر عبدالرحمن غیر قابل تحمل بود. دشمنان وی که در داخل شورای نظار قبلی کم نبودند با بیاد آوردن خاطرات گذشتهء در پنجشیر، وشرایط پیش آمده نتوانستند بیلانس وتوازن ببینند، وی بنا بقول یکی از همرزمان مسعود، که داکتر عبدالرحمن این زیرکی را نیز نداشت که حد اقل مانند کرزی بزیارت قبر مسعود برود برعکس، خودرا کاملا پیروز دانسته ودیگران را به باد استهزاء وتمسخر میگرفت. تااینکه سرانجام هننگام توقف حجاج در میدان هوائی کابل وانتظار بیش ازحد آنها به طیاره حربهء خوبی بدست مخالفین وی افتید وی وی را در دروز روشن باضربات چاقو درمقابل چشمان صدها حاجی عازم خانه ء خدا نقش برزمین ساختند.

دقیقا بعداز کشته شدن داکتر عبدالرحمن بود که کرزی خودرا یک رئیس جمهور بی صلاحیت وحقیر احساس کرد. و برای ترویج واژهء جنگ سالار همراه باخیل عظیم از دشمنان مجاهدین همصدا گردید.