لنډه کیسه: ملکي

ملکي

- ملکي ميراثي وه، خو خبره په نيت او باور کې وه.

زرولي دا خبره وکړه، له ځایه راولاړ شو، څادر يې وڅانډه او خپله خبره يې وغځوله: (( له پنځو کسانو دوو
ته راغلو، خو پرېکړه به د
کلي د دايمي خير کوو.))
هغه چې په تګ تګ کې دا خبره کوله، شاه دل اکا چې تر دې دمه په ژور سوچ کې ډوب و او شېبه په شېبه يې په څېره کې د وېرې او غوسې
نښې څرګندېدې، په زرولي غږ
وکړ:(( ته ښه وايې، خو ‎هيبت ته دې پام نه و چې پرون
يې د
ولسوالۍ غونډه کې څه ويل، له ما سره د کلي سودا
ده.))
زرولي چې په تګ تګ
کې څادر اوږې ته کاوه، پښه نيولی شو: ((
کاکا! د هيبت دا وېرول به بیا د هغه د کلونو
کلونو له زغملو راته سخت نه وي؟))
د زرولي له دې خبرې
سره د شاه دل اکا دېره کې چوپتيا خوره شوه. کلیوالو یو بل ته سره وکتل، تر
اوږدې چوپتيا وروسته یو کلیوال راپاڅېد او په لوړ غږ يې وویل: (( زرولي سمه خبره
کوي، اوس چې هیبت ملک نه دی راته برګ دی، چې ملک شي سم دم به مو خوري.))

زرولي کرار کرار بېرته راتاو شو. شاه دل اکا ته يې مخامخ پر ځمکه پلتۍ
ووهلې: ((د خير د سړي خبره به کوو، عالم خان اکا په سپېره ځمکه هم راسره کېني.))

څو کسانو غوښتل څه ووايي، خو یو سپین ږیری کلیوال چې د شاه دل اکا تر څنګ
ناست و او ونې ته يې ډډه لګولې وه، خپله لکړه په زوره زوره پر ځمکه وډبوله: (( زرولي
بده خبره نه کوي، موږ ټول عالم خان پېژنو، هغه هر وخت د نورو د خیر خبره کړې.))

سپین ږېري نورو ته وکتل، ټول غلي او ده ته ځير وو. ده ورغبرګه کړه: (( زه
په هیبت پوهېږم، هغه وېرېدلی، ځکه ګواښونه کوي.))

د کلیوالو له منځه یو ځوان په جګ غږ وپوښت: (( هغه څنګه؟ صنوبر کاکا؟))

صنوبر کاکا ټوخی ونیو او په زرولي يې غږ وکړ: (( هلکه! نور... ته ورته وایه.))

زرولي تر څه سوچ وروسته وویل: ((لنډه يې درته کوم، تاسو پخپله ولیدل چې
هیبت ډېر مصرفونه وکړل، نور يې وس نشته، ها! زموږ باور سړی وېرولی. په دې هغه
پخپله پوهېږي چې څنګه؟))

۱۳۹۳.۲.۲۱