د چين د خلکو يوه ښکلې کيسه!

په پخواني چين کي يوه ښکلي شهزاده تصميم ونيو چي واده وکړي،
 خو د خپلي خوښي وړ نجلۍ يې نه شوای موندلی.
 يوه ورځ يې د سيمي ټولي نجوني ماڼۍ ته راوغوښتې.
په دې نجونو کي د يوه خوار بزګر لور هم وه. 
بېوزله نجلۍ پوهېدله چي د دې انتخابېدل يو خوب دی، 
دا يواځي د شهزاده دلېدو له پاره راغلې وه.
شهزاده ټولو نجونو ته څو توري وړي دانې ورکړې او ويې ويل:
_دا د ګلانو تخم دی، ويې کرئ، 
هري نجلۍ چي ښه ساتنه ئې ترې وکړه او ښه ګلان يې وروزل،
 نو هماغه به زما راتلونکې مېرمن وي.
بېوزلي نجلۍ هم په نه زړه د ګلانو تخم ور واخيست،
 کورته راغله او تخمونه يې په يوه زاړه ګلدان کي وکرل.
نجلۍ به هره ورځ تر ګلدان راګرځېده، 
په خپل وخت به ئې اوبه ورکولې، 
خو ګلدان هماغسي سپېره پاتي و او ان 
يو شين ډکی هم پکي راونه ټوکېد.
نجلۍ د کلي له تکړه باغوانانو سره مشوره وکړه، 
د هغوی خبري ئې عملي کړې، 
خو له تورو خاورو پرته يې بل څه ونه لېدل.
شپږ مياشتي ووتې،
 د شهزارده په امر هغه نجوني ماڼۍ ته ور وغوښتل شوې 
چي د ګلانو تخم يې وړی و.
بېوزله نجلۍ هم له خپل تش ګلدان سره ورغله او د لوی تالار
 په کونج کي غلې ودرېده. 
شاوخوا يې وکتل، 
د هرې نجلۍ په لاس کې له ښکلو ګلانو ډک، 
ښايسته ګلدانونه ښکارېدل.
ټولي نجوني خوشاله وې، 
هري يوې تمه درلوده چي دا به د شهزاده راتلونکي مېرمن وي.
شهزاده راغی، ګلانو ته يې وکتل،
 تر تولو نجونو تېر شو، په کونج کي ولاړي غلي بېوزلي نجلۍ ته ور وګرځېد،
 د هغې لاس يې ونيو او وي ويل:
زه له دې نجلۍ سره واده کوم.
په تالار کي شورماشور شو، 
پاچا، وزيرانو او نورو نجونو ويل چي
 دا نجلۍ خو له يوه مات او سپيره ګلدان سره راغلې ده.
شهزاده وويل:
ما د ګلانو تخم نه و درکړی، 
وړې توري تېږي وې. 
د خپلې خوښي رېښتينې نجلۍ مي وموندله

ژباړه: احمدي