کنفرانس کابل یا مرکز کشاکشها، رقابت ها و یا منافع متقابل ؟

عکسی ازسی ویک سال پیش از امروز

برزژنسکی رسما مداخله عساکرونظامیان پاکستانی در امور افغانستان وتاسیس ورهبری نیروهای نیابتی شان را برای سطح بین المللی به نمایش گذاشت. اما امروز آن تفنگ ها و آن نیروهای نظامی پاکستان وآی اس آی و جنگ والقاعده وطالبان و.. محصول کی ها اند وجهان را به کجا کشانده اند؟

بایست بخاطر بسپاریم که بعد از کنفرانسهای :

• کنفرانس بن، دسامبر ۲۰۰۱ تشکیل دولت موقت به رهبری حامد کرزی

• کنفرانس توکیو، جنوری/ژانویه ۲۰۰۲ تعهد ۵/۴ میلیارد دلار کمک برای باز سازی

• کنفرانس برلین، مارچ/ مارس ۲۰۰۴ تعهد ۸ میلیارد دلار کمک برای باز سازی

• کنفرانس لندن، فبروری/ فوریه ۲۰۰۶ تعهد ده میلیار دلار و امضای موافقتنامه افغانستان

• کنفرانس رم، جولای/ ژوئیه ۲۰۰۷ بررسی نظام قضایی افغانستان

کنفرانس پاریس، جون/ژوئن ۲۰۰۸ ارائه برنامه ۵ ساله باز سازی و تعهد ده میلیارد دلار

کنفرانس لندن روز ۲۸جنوری 2010 و با شرکت نمایندگان حدود ۷۰ کشور جهان برگزار شد. مذاکره با طالبان در این کنفرانس جایگاه خاص داشت و
" تصور می‌شد که موضوع اصلی در کنفرانس لندن با دو نگرش متفاوت میان «سیاستمداران افغانی» و «جامعه بین‌المللی» نوسان دارد. سوال عمده این بود که آیا رفتارهای سیاسی در افغانستان بر رشد دموکراسی و جامعه‌ مدنی و حکومتداری خوب و حقوق بشر و رعایت کنوانسیون‌های بین‌المللی اتکا داشته باشد یا بر رعایت سنت‌های افغانی و خواسته‌های طالبان و کنار آمدن با تمام پیشنهاداتی که از طرف این گروه مطرح می‌شود؟ ".) بی بی سی

• کنفرانس لندن در 28 جنوری (ژانویه) 2010 هشتمین کنفرانس عمده بین المللی بود که طرح مذاکره با طالبان وحذف نامهای رهبران طالبان از لیست سیاه ملل متحد در آن کنفرانس در شش ماه پیش صحبت شد. کنفرانس لندن تعهداتی را هم از سوی دولت افغانستان وجامعه جهانی توام با نگرانی هایی بدنبال داشت و اینک :

کنفرانس کابل

یا مرکز کشاکشها ، رقابت ها

ویا منافع متقابل ؟

قرار است که اینبار افغانستان در کابل پایتخت خود مهمترین وبزرگترین کنفرانس بین المللی یا جهانی را که در ذات خود در افغانستان بیسابقه است در 29 سرطان 1389 و یا 20 جولای سال روان ، به ثبت تاریخ در قرن بیست ویک برساند.

در این کنفرانس ازآقای بان کیمون رییس ملل متحد تا خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه ایالات متحده امریکا وسی ونه وزير خارجه، پانزده معين و نماينده گان دوازده سازمان معتبر‌بين المللي ازهفتاد کشوراروپایی وامریکایی وآسیایی و... شرکت خواهند کرد.

این کنفرانس بانام افغانستان وجهان گره خورده وهنگا میکه این کنفرانس دایر میگردد ، بحران مالی ،
انرژی- تغذیه – محیط زیست وهمچنان تغییرات جوی به شکل بیسابقه اش از کران تاکران روی زمین قابل دید ودرک بوده و زمامداران اصلی جهان به ادامه انباشت سرمایه همواره بی رحم تر، متجاوز تر و منهدم کننده تر پیش میروندو از 500 تا 5000 کنسرن های چند ملیتی مجموعه عملکرد های اقتصادی و همچنان عملکرد های سیاسی جهان را کنترول میکنندو بیشتر از شش ملیارد انسان در روی کره زمین در میانه ای مرحله ای از هرج ومرج جهانی قرار گرفته اندکه تا هنوز پایان این مرحله ای هرج ومرج معلوم نبوده و به چشم نمیخورد.
ما در دوران ای شا هد برگزاری سیمینارکابل میباشیم که بیشتر از یک میلیارد انسان بیکار بوده و بیشتر ازسه میلیارد انسان در خط فقر و ملیونها انسانها در زیرخط فقر در روی کره زمین زندگی مینمایند. مریضی های رنگارنگ و بی خانمانی و بی سرنوشتی در بزرگترین و کوچکترین شهرهای همه قاره ها گرده انسانها را میفشارد.

این کنفرانس روزی در کابل دایر میگرددکه:

بیکاری، گرسنگی ، مریضی ، بی خانمانی، فرار از خانه وکاشانه , زندگی در غربت وبرگشت به وطن و صدها سرگردانی و فقر استخوان سوز، اعتیاد به مواد مخدر و کشت و خرید وفروخت مواد مخدر با شلاق فساد رنگارنگ اداری وحاکمیت مافیای ای گوناگون و کشتارانسانها در هر کوی وبرزن افغانستان بویژه کابل از دور ونزدیک نمایان بوده و ثروت و غنا در یک قطب وبینوایی و فقر در قطب دیگر همه روزه بیشتر جلوه گر میگردد و انواع گوناگون تفرقه وتبعیض در هر ولایت ودهکده و روستا وشهر دامن زده میشود.

این کنفرانس در شرایطی دایر میگردد که بی امنیتی را در هر گوشه وکنار مملکت میتوان باگوشت وپوست خود لمس کرد .

در هنگام این برگزاری کنفرانس کابل و از کنفرانس بن یا پیترز برگ در جرمنی تا هنوز هم
شیرازه اقتصاد روستایی و صنعتی از سالها بدینسو پاشیده بوده و گنج اندوزان در بانکهای خرد وبزرگ از ملیونها دالر و پوند واویرویی که در افغانستان سرازیر شده به گنج اندوزی مشغول اند ویاملیارد ها دالر نقدی وفزیکی را رسما از افغانستان به خارج بویژه در کشور های خلیج انتقال میدهند و شیپور رسوایی این دزدی آشکار به گوش عام وخاص رسیده و میرسد.

ولی در سراسر افغانستان بویژه در کابل هزاران کودک ومرد وزن در همین گرمی تابستان گرسنه وتشنه در روی سرک ها دست به گدایی ، موتر شویی ، بوت رنگی و اسپندی گری از بام تا شام مشغول بوده ویا مصروف فروش ساجق و سایر مواد تاریخ تیر شده اند.

این کنفرانس در شرایطی دایر میگردد اگر چهار قرص نان رادر روی سرک یا
جاده پل باغ عمومی کابل درفاصله ای یکهزار متری ارگ آقای حامد کرزی و جای نشست وزرا وکابینه اش یا در صد متری هوتل کابل سرینا و یا پنجاه متری وزارت عدلیه و یا صد متری وزارت فرهنگ و اطلاعات و یا در ده متری بلدیه و یا شهروالی و یا شهر داری و یا در سی متری وزارت مالیه و یا معادن وصنایع و یا وزارت معارف و یا خارجه و یا داخله و یا چهل متری افغانستان بانک یا بانک ملی بخواهی به بینوایان بدهی ،به یک باره گی صد ها مرد و زن و کودک گرسنه به سر ورویت میریزند تا یک لقمه نان را بدست بیاورند و از تو عذر وزاری کنان یک لقمه نان میخواهندودست هایت را میبوسند.

این کنفرانس در شرایطی در کابل دایر میگردد که محیط زیست در سراسر افغانستان مورد ظلم وستم وبهره کشی قرارگرفته و به تمام معنی از همه جوانب انسانهارا به انواع امراض دچار ساخته و از گند وکثافات گوناگون انسانها تنفس میکنند و بوی و تعفن درشهر ها بیشتر از هر وقتی مشمئز کننده ترگردیده است.
این کنفرانس وقتی دایر میگردد که تمام فساد اداری وانواع گندیدگی هارا توگویی در میان دریای کابل به نمایش گذاشته باشند و از سر وریش مرداری میبارد.

این کنفرانس در وقت و زمانی دایر میگردد که دشمنان زنان در سراسر افغانستان
دست بدست هم داده و سر بریدن و گردن بریدن زنان جز برنامه جنایت کاران زن ستیز بوده و رفتن دختران را به مکاتب و دانشکده وکار ممنوع اعلان کرده اند.

این کنفرانس در زمان و هنگامیکه در شهرکابل دایر میگردد که یک گروه منزوی و معلوم الحال تمام حق حیات و زندگی و گفتار ونوشتارو آزادی های مدنی و حقوق بشر را مانند نوروز باستانی میخواهند حرام وممنوع ساخته ودمار از روزگار مردم بکشند.

در زمان برپایی این کنفرانس شبح طالبان در سراسر کشور به گشت و وگذار بوده و همه نگران اند که آیا طالبانرا بازهم در کابل وسراسر کشور رسما برزندگی مردم مستولی میگردانند و با همرایی آقای کرزی و یارانش دمار از روزگار مردم میکشند و بازهم با ملیشه سازی و اربکی سازی بنام قوای کمکی پولیس خواب را از چشمان مردم میربایند و طالبان با تفنگ وچماق مشغول امر ونهی میگردندو از این نوع نگرانی ها و دها نگرانی دیگر.

این کنفرانس هنگامیی دایر میگردد که افغانستان در مجموع جامعه مصرفی گردیده و انواع مواد مصرفی و تاریخ گذشته و تیر شده در افغانستان به مصرف میرسد.

این کنفرانس در زمانی دایر میگردد که در افغانستان به ویژه در کابل :

از دسترخوان تا تخم مرغ وپنیر ونان و شیرو چای وقهوه و یاگوشت وپیازو میوه و تکه ها وپارچه های برای ساختن لباس وپوشیدنی و... از چادر سر تا پوشانیدن ستر عورت وحتی ایزار بندوکاغذ تشناب و یا سگرت وقطی نصوار از بیرون مرز ها وارد میگردد ومواد مصرفی از پاکستان تا تاجکستان، از هند تا برازیل از ترکیه تا تهران ، از پاریس تا لندن وویانا و اسکند ناویا ، از آسیا تا افریقا و امریکا از بام تا شام در روی دسترخوان یا سفره هر خانواده دارا و نادار،گدا و نا گدا حضور زنده وقابل دید ورویت دارد.

این کنفرانس زمانی در کابل دایر میگردد که نه رییس جمهور و نه وزرایش ونه هیچ کدام شان برای یک دقیقه هم در مجامع عمومی وبازار- بازاری که خود طرفدار آزادی بازارو نیو لیبرالیسم اند، جرئت گشت وگذار و یا گپ زدن با مردم را ندارندو همه جا با محافظین ویا ور ها ویا بادی گارد های شان گشت وگذار در موتر های ضد گلوله مینمایند.

این کنفرانس در کابل زمانی دایر میگردد که در کنار همه بحران ها، بحران بی اعتمادی را مانند اینکه خرمن ای ازارزن را پاشیده باشند، در سراسر جامعه عمدا میپاشند ودامن میزنند.

در یک کلام:

این کنفرانس در کابل زمانی دایر میگردد که :

تفرقه بیانداز وحکومت کن شعار اصلی کسانیست که در اریکه قدرت لم داده اند.

این کنفرانس در زمانی در کابل دایر میگردد که:

در روی خواسته ها واهداف اصلی و حقیقی ایالات متحده امریکا ، اروپا ، جاپان و متحدین جهانی ومنطقوی و همسایه های افغانستان پرده ساتری از پرنیان انداخته اند.

اگرمن پرده را اندکی میدرم، امید وارم تراش وخراش اش چندان باعث آزار ممثلین یا اکتور های خرد وبزرگ این بازی بزرگ نوین جهانی نگردد. طراحان اصلی یا پالیسی میکران در سناریوی اصلی کنفرانس کابل هریک سناریو های جداگانه ومنافع جداگانه ای دارند و ممثلین شان در کنفرانس کابل نیز از بام تا شام ودر روی و در پشت صحنه با مجموع مشاورین رنگارنگ وحاضر وغایب شان در گفت وشنود خواهند بود تا هریکی از همدیگر اندکی سبقت جسته و یا نفع بیشتر را برای نسل خود ونسل های بعدی شان کمایی کنند.

گپ اصلی در مورد داد وگرفت و یا داد وستد در قرن بیست ویکم در دوران گلوبالیسم و یا جهانی سازی است.
اگر کشور های بزرگ صنعتی یا گروه هشت رادر شمال با گروه بیست اندکی به شکلی اصلی جدا از همدیگر مطالعه مینمایم، به نظرم میرسد که :

در ظاهر قضیه میان ایالات متحده امریکا و اروپا وجاپان همه دریک صف تقریبا واحد قرار داشته ،اما در هر خیز وجست ممثلین یا اکتور ها جدایی میان شان برجسته تر شده و شرنگ شرنگ تکان واژه ها وجمله های سیاسی، نظامی ، اقتصادی وفرهنگی ای رنگارنگ ای شان جرس کنان بگوش خواهد رسید.

در ایالات متحده اروپا هنوز استراتیژی کلی زبیگنیو بریژنسکی از اعتبار بیسابقه برخوردار است.
من قصد ندارم تا شما را با خواندن ونوشتن واقتباس بخش های کتابهایی بنام " گراند چیس بورد "
یا تخته شطرنج وی و یا کتابهای دیگرش ویا استراتیژِی اساسی

Zbigniew Brzezinski,
the grand chessboard— grand strategy

بریژنسکی در این نبشته تند نویسی خودم آزار بدهم .
همچنان مانند برِژنسکی خط گذار دیگری در ایالت متحده امریکا که

The Clash of Civilization and Remaking of political World order

سامویل ها نتیکتون و " چالش تمدن ها "
است و همه شما یقینا با طرح ها و نوشته هایش آشنایی دارید از اینرواهداف کلی ایالات متحده امریکا در سطح جهانی روشن است و در افغانستان نیز در معاهده استراتیژیک میان کابل وواشنگتن نوشته شده است که نمیخواهم شما را دراین مورد نیز درد سر بدهم.

در اروپا میان المان وفرانسه همسویی های در" اروپای کهن " دیده میشود و در قاره یا بریتانیای کبیر هم تمایل جدایی از خط چرچیل و یکه تازی در برابر ایالات متحده به مشاهده میرسدو این جدایی از واشنگتن به مفهوم نزدیکی به فرانسه والمان نیست. در کشور های اسکندناوی و هالند هم گپ های دیگری شنیده میشود که نشانه ای از یک صف واحد را نشان نمیدهد. همان طوریکه ازکانادا موسیقی دیگری در کنار گوش ها نواخته می گردد.
گروه شانگهای بویژه هند- روسیه وچین با طرح های خودشان در این کنسرت بین المللی در کابل شرکت مینمایند.
چند گروه کوچک از بالکان را هم خواستار شرکت دادن در کوهپایه های هندوکش گردانیده اند.
جمهوری اسلامی ایران از کنفرانس اسلامی با شیپور احمدی نژاد در حال نواختن آهنگی خود است وحرکات وسکنات چنان جالب دارد که به شکل و عرف غیر دیپلوماتیک زلمی رسول وزیر خارجه افغانستان را در تهران فرا میخوانند تا بامنوچهر متکی صحبت نموده و خواسته های تهران را به گوشش پف کنندو اینکه به نیابت تهران کی هاتا حال گپ زده اند، من نمیخواهم در اینجا وارد بحث شوم.

در سعودی هم خادمین حرمین شرفین مشکل بحث در باره اسراییل و نوار غزه را برای بعد از کنفرانس کابل موکول کرده اند و تلاشهایی زیاد و بی همتا دارند تا جریان طالبان را به نفع خود شان تجزیه نمایند وباداشتن روابط چند جانبه با القاعده و طالبان ، بخشهای از طالبان را بازهم رسما در حاکمیت کابل شریک سازند واینکه نام چند نفر طالب و حزب اسلامی از لیست سیاه ملل متحد پاک خواهد گردید تا کرزی ویارانش در پاکستان و سعودی خود را راحت تر احساس نمایند، این را خواهیم دید ولی نمیتوانیم فراموش نماییم که ازهمین حالا اختلافا ت تهران و جده میخواهد به در ودیوار کنفرانس کابل سایه بیافگند.

جمهوری اسلامی پاکستان در اینجا با چند کارت یا قطعه بازی میکندو بیشتر از همه منتظر است تا دیگران سهم شیر وگرگ را ببرند وممثلین یا اکتورهای سیاست در پاکستان به سهم اصلی خود یا سهم شغال وروباه دراین مسلخ اندیشه ها و انسانها راضی نیستند.هرچند پاکستان پیشروی داشته ومنافع بیشتر ی خود را در کنفرانس بیان دارد و تامین نماید به همان اندازه تحریکات هند بیشتر خواهد شد و یکبار دیگر اختلافات ایران وسعود ی و پاکستان وهند شدت بیشتر خواهد یافت وبه نیابت شان انواع گوناگون گپ ها در رسانه ها وکوچه ها ودشت ودمن راه خواهد یافت.

به هرپیمانه ایکه اکتور هاو یا ممثلین هند پیشروی داشته باشند، بیشتر از آن اکتور ها و یا ممثلین چین هم در کنفرانس کابل و در بیرون از خود واکنش نشان خواهند داد و با تقویه موقف پاکستان هرگز پیش روی پاکستان را با بازی به سر نوشت تبت و ترکستان چینایی از چشم دور نخواهند داشت.نمیتوان چشم های خود را پت کرد وندید که ایالات متحده امریکا چگونه میان درزهای موجود فکری منافع هند وچین فانه گذاری میکند واین درزها را بزرگتر ساخته تا حتی پیمان شانگهای را نیز به شکل بیسابقه اش از هم دیگر بپاشانند ویگانه "ابرقدرت " بودن خود را به اثبات برساند.

امریکایی ها که خود را جز" جهان عیسوی" میدانند و در میان شان روس ها را ارتدکس میگویند، با چینایی ها که گویا پیروان و" بازماندگان کنفوسیوس" اند ، با جاپانی ها که عاشق بودیسم اند وهندی های برهمن و پیروان هندویسم و بابه ناک در زیر یک سقف باچند زعیم ورهبری که خود را نماینده یک هزار وچهارصد ملیون انسان مسلمان دنیا بویژه مسلمانان هردم شهید افغانستان جا میزنند ، در این کنفرانس کابل باهم مینشینند.
در کنفرانس کابل به شکل غیر مستقیم منافع اسراییل و فلسطین هم اگر مورد بحث وفحث قرار نخواهد گیرد، اما منافع اسراییل و فلسطین مد نظر خواهد بود و به یقین که درد شقیقه را از قبرغه ها میکشند.

در ظاهرامرپیروان لایسیسم ، سکولاریسم و مدرنیسم اعم از کنفوسیونیسم وبودیسم و برهمنیسم و هندویسم در یک سو و گویا انسانهایی "از قرن سیزدهم " بگفته وزرای لندنی بابنیادگراها که ازطیف های گوناگون اخوانیسم تا سلفیسم و طالبانیسم را در صف خود نهفته دارند ودر کنار شان پیروان چهار طریقه وچهارده خانواده صوفی ایسم و مدرنیست های شرمندوک وخجول وطنی هم کم نیستند ، در سون دیگردر زیر یک سقف مینشینند.

پان اتلانتیست ها ، پان اسلامیست ها و پان ترکیست ها و پان ایرانیست ها و... از هفتاد کشور دنیا و انسانهایی از پنج قاره با کسانیکه خود را میراث خواران برحق امپراطوری مغلهای هند و بابر میدانند و کابل را پایتخت بهاری شان در عمق استراتیژی چوهدری های پنجاب میشمرند، همه زیر یک سقف مینشینند.
آیا میتوان گفت که :

جنگ هفتاد و دوملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ، ره افسانه زدند

اما همین اکنون هاتف بگوشم زمزمه میکندکه :

ای دل غمدیده حالت به شوددل بد مکن

وین سر شوریده باز آید بسامان غم مخور

هان مشو نومیدچون واقف نئی از سر غیب

باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنابنیاد هستی برکند

چون ترا نوحست کشتیبان ز طوفان غم مخور

گرچه منزل بسی خطرناکست ومقصد نا پدید

هیچ راهی نیست که آنرا نیست پایان غم مخور

حافظا در کنج فقر وخلوت شبهای تار

تا بود وردت دعاودرس قران غم مخور

اما ،

از هزار سال است که طبل جنگ صلیبی را نواخته اند وتا هنوز کشمکش در باره یورشلیم وبیت المقدس و فلسطین حل نشده است و کماکان این تلاش را نام دیگر نهاده اند. از زمانیکه پاپ اوربن دوم در 1095 میلادی برای افروختن جنگ صلیبی از ایتالیا وارد فرانسه گردید ، از همان زمان تاحالا خونین ترین جنگ ها برای دفاع از امپراطوری ها گاهی زیر بیرق صلیب مقدس یا زیر بیرق هلال جریان داشته و در میدان مصر وسوریه وفلسطین نه امروز صلاح الدین ایوبی وجود دارد ونه کسانیکه بتوانند مشکل فلسطین را درخود فلسطین حل کنند بلکه افغانستان را کشورپسا منازعه دانسته و با یک "پوست کونفلکت گفتن" پوست از جان مردم ما میکشند و کابل و افغانستان را میدان باجگیری های خود میسازند.

عده ای در کاخهای مرمرین و غرق در عیش نوش لمیده اند اما دعوای فلسطین را در افغانستان میخواهند حل نمایند.

عده ای مشکل کشمیر را در کابل حل میکنند وعده ای هم درد تبت وآسیایی میانه را ازگرده های فر زندان کوهپایه های هندوکش میکشند.

هریکی بخاطر آرمان ها و منافع خود دلبری میکند.
دولت کابل و کارگذاران ایکه خواهان شریک ساختن طالبان وگروه گگ حکمتیاردر قدرت سیاسی رسمی اند، در بیخ گوش خود برچه آی اس آی و زمامداران پاکستان را میبینند و مردم را دعوت به انقیاد میکنند و از این کنفرانس نیز مشروعیت میطلبند ! همانطوریکه از " جرگه صلح" قطعنامه مشروعیت نامشروع خود را خواستند بدست بیاورند.

اینکه چه میخواهند بدست بیاورند ،پنهان نیست و اما اینکه چه میتوانند بدست بیاورند ، این موضوع در حاله ابهام قرار دارد.
پرواضح ومبرهن که ارگ نشینان میخواهند چیزی بدست بیاورند، اما در دنیا ی دادوستد سیاسی و اقتصادی و سرمایه بطور کلی باید پرسید که در بدل آنچه میخواهند بدست بیاورند، چه را بازهم از دست میدهند ؟
چون در داد وستد، گرفتن یک طرف معامله است و پرداختن طرف دیگر.

ارگ نشینان کابل که بنام افغانستان و مردم افغانستان در این معامله بزرگ می نشینند ، چه میخواهند بدست بیاورند و در بدل آن چه را از دست میدهندوچه تعهد هایی می بندند؟

آیا در بین کسانیکه دل به اریکه قدرت خوش کرده اند ، این سوال مطرح خواهد شد که در بازی بزرگ درقرن نزده میان امپراتوری روس و انگلیس تا چه حد از طول وعرض و بلندی وکوها وکوهتل های افغانستان بریده شد و سر انجام چگونه در قصر چهلستون میان عبد الرحمن فرزند افضل خان با دیورند معامله ای صورت گرفت واستبدادکماکان بیدادکرد وامروز از حامد کرزی گرفته تا اشرف غنی احمد زی و دیگران زبان های انگلیسی ، اردو، عربی ،فرانسوی ، روسی وجرمنی را کم تر از زبان مادری خود نمیدانند ،اما آیا فهمیدن زبان دیگران به مفهوم فهمیدن بار ومنافع و آنچه در متن کلام وزبا ن شان نهفته است ، خواهد بود ومیباشد؟

اگر یک امیرعبد الرحمن جفای بزرگی به مردم افغانستان و دو طرف خط دیورند و گرداگرد افغانستان کرد و 1893 تا حال جنجال اش به دو طرف خط دیورند و منطقه ادامه دارد ، مسولیت جمعی حامد کرزی و اشرف غنی احمد زی ویاران شان در کابینه وبیرون در پیشگاه تاریخ چه خواهد بودو چه روزگاری بالای مردم هر دم شهید افغانستان باز خواهد آمد ؟

شرکت کنندگان در سیمینار کابل به نمایندگی از کشور ها وقاره ها وفرهنگ ها ومنافع دور ونزدیک خود از اروپا و امریکا و جاپان وهند وچین وروسیه و.. سخن میگویندو در پشت سر شان نه شمشیر وتلوار بلکه پیمان اتلانتیک شمالی و صد ها پایگاه نظامی و یا پیمان شانگهای و صد ها کشتی های سر دریایی و زیر دریایی وانواع سلاح های مهیب و ذروی و کیمیاوی و هایدروجنی و بانکهای جهانی و وآسیایی و صندوق ها ووال استریت ها و.......

و ترت وفرت هایی وجود دارد، که با خون ملیون ها انسان پدیده آمده اند ، اما در زرادخانه فکری ارگ نشینان ووزرای افغانستان چه قرار دارد ؟

توانایی دید شان تا چند فرسخ است ؟

آیا میخواهند دنیای مدرن را در قرن بیست ویکم تابع منافع پیش مدرن ساخته وبرای ادامه حیات سیاسی شان تاروپود افکار قبیلوی را رنگ وروغن مدرن بزنندو از تمام مردم افغانستان میخواهند تا خود را صد سال دیگر فدای منافع افکار پیش مدرن بسازند؟

پیش روی چشمانم میبینم که دو زن را در طی چند روز پیش از کنفرانس کابل در بدخشان از جاییکه فوزیه کوفی وکیل ای پارلمان می آید ، سنگسار میکنندو در گوشه دیگر در کرخ ای هری جاییکه گوهر شاد بیگم داشت ، و زادگاه رنگین دادفر سپنتاوزیر کابینه ای حامد کرزی است ، سر دو زن را میبرندو حتی کودکی هفت ساله را به جرم جاسوسی در هلمند میکشند. با تمام خون آشامی ها و جنایت های جنایت کاران حرفوی باید سر به آستان خون آشامان وپاسداران ای جهالت وجنایت وقباحت وشرارت وفساد نسایید، بلکه بایست از منافع کوتاه مدت ودراز مدت مردم حمایه ودفاع کرد.

هریکی از این کنفرانس کابل توقع یا توقعاتی دارد من نیز نظرم را بطور ناتراش وناخراش بیان میدارم.

به همین ترتیب همه انسانهایی قرن بیست ویکم که از کشورهای صنعتی و رو به توسعه و رو به انکشاف می آیند، با منطق و خرد مدرن کاردارندو در گوشه مغز خودهرکدام شان با خرد ناب کانت ها وفلاسفه از افلاطون تا هابرماس به سنجش می پردازند.

دیدگاه های مختلف در مورد چگونگی رفتن وبیرون شدن شان از کنفرانس کابل وجود دارد. انگیزه های شرکت در کنفرانس کابل با نتایجی که حاصل میکنند، متفاوت خواهد بود و این واضح است زیرا منافع همه یکسان واشتهای همه برابرنیست.اما اگر قهر نشوید میتوان گفت که این کنفرانس میتواند نشانه ای برای پیدا شدن ای نقطه عطفی در تقسیم مجدد جهان بعد از فروپاشی دیوار برلین بشمار آید. همه کسانیکه خود را در" جنگ سوم جهانی" برنده میدانند، جنگی که سرد بود و کرخت بود و گرمی اش فقط در خون های ریخته شده یکنیم ملیون انسان افغانستان باید احساس میشدو دریای خون جاری میگردید وبه نیابت بزرگترین کشورها وقدرت های جهانی ومنطقوی خون بیچاره ترین وغریب ترین انسان های مومن ومسلمان کشور من ریخته میشد. جنگ نیابتی ایکه در یک طرف لشکری را بنام مجاهدمسلح میساختند ودر طرف دیگر بنام " انقلابی" و ادامه دهنده انقلاب برگشت ناپذیرثور!

جنگی که دریک طرف آن :

یک گروه برای حفظ منافع و " سرحدات جنوب " اش هزاران نفر را در افغانستان مسلح ساخته بود و دیگری بخاطر منافع اش نقاب دفاع از اسلام را به چهره اش کشیده بود.

از سی سال به اینسواین جدال به آهنگ های مختلف وزیر وبم باسر وبی سربه گوشم میرسد.
از طرف دولت مداران کابل گفته میشود که :

تدارک همه جانبه امنیتی ازطرف نیروهایی افغانی و غیر افغانی برای برگزاری این سیمینار گرفته شده و خواهد شدو اشرف غنی احمد زی طراح آجنداومهندس سیمنار از جانب ارگ نشینان است که میتوان طرح اش را در اخبار باختر خواند.

در وقت برگزاری خواهیم دید که آیا نماینده های با مسوولیت از هفتاد کشور بزرگ و خورد دنیا یا کمتر از آن در کابل به زیر یک سقف خواهند نشست و در مورد ادامه گپ ها و فیصله های سیمنار لندن و " جرگه مشورتی صلح " در کابل صحبت هارا بسوی ای پیش خواهند برد که منافع دراز مدت ، میان مدت و کوتاه مدت شرکت کنندگان سیمینار را در افغانستان بالای دولت افغانستان تامین خواهند کردو یا اینکه کشاکشها و رقابت های جهانی ومنطقوی بازهم منافع ملی وتاریخی افغانستان را زیر شعاع قرار خواهد داد ؟

آیا همه آنهایی که خود را متمدن میگویند، در این کنفرانس یکبار دیگر طالبان و گروه گگ حکمتیاررا برگرده مردم ما رسما سوار خواهند نمود و بعدا اشکال مختلف بحران وکشاکش ها ورقابت ها را دامن خواهند زد؟
من پیش از اینکه این تند نویسی را بپایان برسانم ، به سخنان داهیانه آنتونیو گرامشی می اندیشم..

" من بد بینم بدلیل عقل وادراک ، اما خوشبینم بدلیل قصد واراده "

من هنوز در افغانستان نیروی عظیمی از انسانها را میبینم که تسلیم هوا وهوس طالبانیسم وگروهک حکمتیار ویارانش نمیشوند و هر گز نمیخواهندتا افغانستان صوبه پنجم پاکستان گردد.

انهاییکه نگذاشتند تا افغانستان جمهوری شانزدهم شوروی و یا یکی از اقمارش گردد، به یقین که هرگز نخواهند گذاشت تا افغانستان ومردمش را بسوی اسارت دایمی سوق بدهند.

این رمزیست اشکاربرای بقا و زندگی در دامنه های هندوکش.