اخوانی نکتایی پوش عبدالله و مکالمه کرزی و طالبان
دو کارتون
شنبه
8 فبروری 2014
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
پيام‌ها
9 فبروری 2014, 16:48, توسط حکمت
سلام . عبدالله نیست عبدالشیطان هست . اینها بخاطر پول و چوکی حتی اززن ودختران خود هم میگزرند . درآن دوره انتخاباتش ما برایش رای جمع کردیم چقدر زحمت کشیدیم اما این ناموس فروشان از کرزی پول گرفت خود وهمه مردم را به کرزی (شاه شچاع) فروخت . ای لعنت خدا بر مسعود وربانی وهمه همقطاران جهاد فروش وطنفروش ودین فروش شان . به قول یکی از هموطنان ما که میگفت کسی که تا دیروز خلقی وپرچمی را کافرمیگفت بخاطر دوستیش با کفار امروز که خودشان سگهای زنجیری کفارشده اند دیگر ازاین مرتدها خیری نیست اما باید مردم دیگر فریب مرتدهارا نخورند . کسانیکه درلباس مجاهد غلام امریکا شده اند قطعا مرتد هستند هیچ شکی درآن نیست . اما وطندارانیکه بالای گروهک منافقین شورای نظار وجمعیت شیطانی نام فاحشه های سیاسی را گذاشتند چقدر زیبا فرموده است . اینها نوکر طالب شدند نوکر روسها شدند امروز نوکر یهود ونصارا هم شدند فقط بخاطر پول چوکی وتر از محامه جنایات شان . ای لعنت خدا بر غلامان یهود ونصارا درلباس پاک مجاهد .
10 فبروری 2014, 05:18
تبصره جالبِ در رابطه با مناظره تلویزیونی کاندیدان ریاست جمهوری در روزنامه 8 صبح
حامد کرزی و طالبان برنده نخستین مناظره انتخاباتی
دوشنبه ۲۱ دلو ۱۳۹۲، سلیم آزاد
زمانی‌که به سخنان نامزدان ریاست‌جمهوری در مورد تامین امنیت و مبارزه با تروریسم و گروه‌هایی تروریستی چون طالبان در نخستین مناظره‌ی ریاست‌جمهوری در تلویزیون طلوع گوش می‌دادم اولین چیزی‌که به ذهنم رسید فقدان اعتماد به نفس در نامزدان مذکور بود؛ کسی‌که با تسلط و جسارت و با حرف‌های مشخص در مورد حل مشکل امنیتی افغانستان و مبارزه با گروه‌های تروریستی حرف بزند، در میان نامزدان وجود نداشت. همه تلاش می‌کردند که از پرداختن به موضوع طالبان حاشیه بروند و تا جای ممکن با کلی‌گویی از ارایه راه‌حل مشخص برای معضل طالبان پرهیز کنند. شگفت‌آور این‌که همه، سیاست مصالحه‌ی حامد کرزی را بی‌کم‌وکاست مبنای سخنان خود قرار دادند.
نامزدان از به رسمیت‌شناسی طالب و سایر گروه‌های شورشی تروریستی زیر نام تهدید امنیت ملی خودداری ورزیده و همانند آقای کرزی دست به تفکیک طالب ناراضی و طالب خارجی زدند. آن‌ها طوری صحبت می‌کردند که افغانستان با کدام خطر جدی به نام طالب روبه‌رو نبوده فقط یک سلسله مشکلات ناشی از تطبیق قانون در داخل با برخی از مردم عاصی وجود دارد که از طریق مفاهمه و پیشبرد روند جاری صلح، حل می‌شود. به‌گفته آقای قیوم کرزی طالبان بخشی از جامعه هستند که در مدارس درس خوانده و با شیوه‌های عنعنوی افغانی مشکل‌شان حل شده می‌تواند.
ناگفته پیداست که این برداشت از طالبان که در حقیقت به‌عنوان ابزار کنترول و تسخیر افغانستان از سوی پاکستان عمل کرده و بخشی از شبکه‌ی جهانی گسترش گروه‌های تندرو مذهبی با حمایت کشورهایی چون عربستان می‌باشند، بسیار خطرناک و برای افغانستان فاجعه‌بار است. فاجعه‌بار از این بابت که سیاستمداران برجسته یک کشور خطری به این بزرگی و به این پهنا و عمق را با چنان تحلیل‌های سطحی مورد بررسی قرار دهند.
آقای اشرف‌غنی معتقد بود که مشکل بی‌امنیتی از طریق تفکیک وظایف پولیس و اردو و ایجاد سرقوماندانی اعلی حل خواهد شد. او هم‌چنین در مورد رسیدگی به بی‌امنیتی یک سلسله پیشنهادات دیگری مطرح ساخت که از فرط کلی بودن به سختی می‌شد حرف مشخصی از آن استخراج کرد. این نقطه ضعف آقای اشرف‌غنی در کل مناظره بود. حرف‌هایش بسیار تخنیکی، مبهم و با ادبیات غیرقابل فهم بود.
آقای عبدالله نیز روی تداوم روند صلح تاکید کرد و همان‌طوری که انتظار می‌رفت زیاد روی موضوع طالبان تماس نگرفت گویی با یک دشمن بی‌نام و نشانی روبه‌رو هستیم که همه از بردن نام آن پرهیز دارند.
نامزدان سعی می‌کردند که در برابر طالبان موضع نرم و منعطفی اتخاذ کنند و تا جایی‌که ممکن است، پای این گروه را از ناآرامی‌های موجود بیرون بکشند. یکی از نظریات مشابه در میان نامزدان تفکیک طالبان به افراد ناراضی و وابستگان به کشورهای خارجی بود. طالبان ناراضی شامل همان‌هایی‌اند که به‌خاطر عدم تطبیق قانون، بی‌امنیتی و فساد به صف طالبان به‌عنوان یک گروه پیوسته‌اند و گروه دیگرشان هم وابستگی به کشورهای خارجی داشته و از این خاطر متمایل به تشدید جنگ و ویرانی در افغانستان می‌باشند.
نکته جالب این‌جاست که نامزدان ریاست‌جمهوری در مناظره این موضوع را انکار می‌کردند که طالبان فراتر از این دسته‌بندی‌ها یک گروه سیاسی و مذهبی با اهداف مشخص‌اند که در نهایت نظام سیاسی و اقتصادی کشور را تهدید می‌کنند. عدم به رسمیت‌شناسی طالبان از سوی نامزدان ریاست‌جمهوری به‌عنوان گروهی که برای نظام افغانستان یک تهدید حیاتی هستند، این واقعیت را بازتاب می‌دهد که نخبگان سیاسی کشور، حتا کسانی مانند آقای عبدالله که همواره خود را میراث‌دار جبهه ضد طالبان در گذشته معرفی می‌کرد، تعریفی واضح از تهدید اصلی امنیتی ندارند. برای همین انتقادات این گروه از آقای کرزی مبنی بر نبود تعریف مشخص از طالبان به‌عنوان دشمن ماهیت خود را از دست می‌دهد. زیرا، نه کرزی و نه هیچ سیاستمدار افغان در کابل تعریفی از دشمن ندارد و یا نمی‌خواهد دشمن واقعی را به نامش صدا کند.
نکته اصلی این‌جاست که میان اراده سیاسی دولت‌مردان برای برخورد با طالبان و اراده نظامیان افغان تفاوت فاحشی وجود دارد. سربازان افغان هر روز با دشمن مشخصی به نام طالب روبه‌رو هستند که هر روز آدم می‌کشند، انتحاری می‌فرستند و برای سقوط حکومت تا آخرین لحظه تلاش می‌ورزند. این سربازان کشته می‌شوند و می‌کشند؛ امنیت مردم را تامین می‌کنند و به خوبی آگاه هستند که تا زمانی آخرین بقایای طالب را در هلمند و قندهار و غزنی از بین نبرند، جان و مال مردم عادی از آسیب و انهدام این گروه در امان نخواهد بود.
اما مشکل نظامیان افغان این است که فداکاری‌های آن‌ها بدون اراده سیاسی قوی در کابل به‌جایی نمی‌رسد و شاید در نهایت فداکاری‌های‌شان تلف شود. وقتی سیاستمدارانی مانند اشرف‌غنی و عبدالله اراده لازم و ادبیات مناسب برای مقابله با طالب و به رسمیت‌شناسی این گروه به‌عنوان تهدید حیاتی نسبت به نظام کشور را ندارند، طالبان همواره به لحاظ اخلاقی و روحیه دست بالا را خواهند داشت.
نکته فاجعه‌آمیز در بحث نامزدان توجیه اعمال طالبان بود. آن‌ها به‌راحتی می‌گفتند که نبرد این گروه به‌خاطر فساد و بی‌قانونی در دولت است. این‌گونه امتیاز دادن به یک گروه تروریستی و وابسته به پاکستان تنها از سیاستمداران خام‌دست افغانستان بر می‌آید و بیشتر از هر چیزی مصداق فرصت‌طلبی است.
طالبان با دیدن مناظرات انتخاباتی باید به این نتیجه رسیده باشند که در کابل روحیه شکست خورده در برابر این گروه حاکم است. برخلاف تصور منتقدان، سیاست تضرع تنها مختص به کرزی نبوده بلکه نامزدان فعلی انتخاباتی نیز مایل هستند که پالیسی‌های موجود مصالحه‌ی حکومت حامد کرزی را به پیش ببرند. جالب این‌جاست که آقای زلمی رسول، به صراحت اذعان داشت که سیاست مصالحه حکومت تا حال نتیجه‌ای در پی نداشته است. طبعا سوال همه این است که سیاست پیشنهادی او در برابر روند موجود گفتگو با طالبان چیست؟ پاسخ آقای رسول به طرز تعجب‌برانگیزی این بود: تداوم پالیسی موجود و امید به تمایل طالبان به صلح.
وقتی نامزدان در مورد تامین امنیت و مصالحه با طالبان حرف می‌زدند، حرفی جز تکرار مواضع آقای کرزی نبود. حتا کسی مانند آقای عبدالله نیز که در گذشته از سیاست مصالحه حامد کرزی انتقاد می‌کرد، تقریبا خطوط کلی سیاست موجود مصالحه را تایید کرد. آقای اشرف‌غنی و زلمی رسول نیز حرف نو و طرح جدید برای موثریت روند صلح ارایه نکردند؛ به‌ویژه نظرات آقای اشرف‌غنی ناامیدکننده و غیرشفاف بود.
آن‌چه که بدیهی است، ناکامی روند موجود صلح با طالبان است. اما آن‌چه که جالب است عدم اشاره نامزدان به ناکامی‌ها روند صلح بود و این در حالی است که اگر ما در مورد دلایل شکست‌ها و ناکامی‌ها روند صلح صحبتی نکنیم، این پروسه با تکرار مواضع و پالیسی‌های اشتباه به موفقیت لازم دست نمی‌یابد.
نامزدان البته به‌صورت کلی روی حاکمیت قانون به‌عنوان چاره اصلی برای رفع مشکلات امنیتی تاکید می‌کردند. تردیدی نیست که آقای کرزی نیز همین سخن را بارها تکرار کرده است. ولی با این کلی‌گویی‌ها نظرات قانع‌کننده از جانب نامزدان در اختیار مردم قرار گرفته نمی‌تواند. رای‌دهندگان خواستار صحبت‌ها و برنامه‌های مشخص‌اند؛ مناظره‌های انتخاباتی جای بیانیه‌های سیاسی تشریفاتی نیست.
10 فبروری 2014, 15:41, توسط wally
گویا قحطالرجال است عبدالله عبدالله دزد و جنایتکار جنگی کوچی زاده فاشیست متعصب و سیاف جنایتگار قاتل و قطب هلال قاتل و وحشی و برادر کرزی دزدان حرفوی و منیع فساد و همدست طالبان وحشی اینها مردم را مجبور میسازد تا با استفاده از تحریک مردم بنام قوم منقه نزاد و مذهب باز به چور چپاول ووحشی گری ادامه دهد.
10 فبروری 2014, 15:43, توسط wally
گویا قحطالرجال است عبدالله عبدالله دزد و جنایتکار جنگی غنی کوچی زاده فاشیست متعصب و سیاف جنایتگار قاتل و قطب هلال قاتل و وحشی و برادر کرزی دزدان حرفوی و منیع فساد و همدست طالبان وحشی اینها مردم را مجبور میسازد تا با استفاده از تحریک مردم بنام قوم منقه نزاد و مذهب باز به چور چپاول ووحشی گری ادامه دهد.