مکثی بر آخرین مشاجرهء لفظی عصمت قانع با مرحوم برهان الدین ربانی

اگر قضاوت مانرا برپایهء همین بخش از خاطرهء محترم عصمت قانع بحیث یک نویسنده وشاعر زبان پشتو که عمری را زیر لوای یک رهبر تاجیک تبار گذاشتانده است استوار سازیم وهمین مقاله را معیاری برای خوب وخراب بودن پشتونهای که مانند او زیر لوای رهبران غیر پشتون دراحزاب سیاسی جمع شده اند ویا میشوند قرار بدهیم؛ بدون شک که به هیچ پشتون جمعیتی ویا پرچمی وهزاران پشتون دیگریکه رهبری اشخاص غیر پشتون را پذیرفته اند آبرو نمی ماند. زیرا آقای عصمت قانع با نگاشتن این مقاله اش ثابت کرده است که هر اسلامگرا وچپی وراستی پشتون بالاخره پشتونیست می باشد و پشتونیستها جز به منافع تنگ قومی وقبیلوی پشتونیستی وزبانی خود به هیچ اصل ومعیار دیگری پایبندی ندارند. اینگونه افراد هیچگاه از دایره های تنگ قومی وقبیلوی بیرون نشده وهرگز به هویتها وزبانها وتاریخ سایرملیتهای گشن بیخ این کشور کثیر الملیت کوچکترین احترام وارزشی قایل نیستند. اینها همه چیز را در دایرهء منافع زبان وقوم خود محاسبه نموده وهرشخص وهر رهبر وهرسازمان را براساس معیارهای قومی وزبانی خود محک میزنند ودرین راه ؛ هرکی وهرچه راخلاف میل خود یافتند به آن برچسپ خیانت ملی میزنند. بناء ازنظر راقم این سطور؛ با چنین پندارها وبا چنین طرز تفکرهای قرون وسطایی ؛ هرگز نمیتوان درفضای صلح وتفاهم زیست باهمی نمود؛ زیست باهمی درفضای صلح واتحاد؛ مستلزم ازخود گذری؛ بردباری سیاسی وتحمل آرای مخالف دریک جامعهء کثیرالملیت وکثیرالقومی می باشد.
برداشت بنده ازمقالهء جناب عصمت قانع درمورد آخرین مشاجرهء لفظی اش با مرحوم استاد برهان الدین ربانی این است که آقای قانع در بی ادبی وبی و فایی وبی تربیه گی وسوء استفاده از تحمل وصبر وشکیبایی مرحوم استاد برهان الدین ربانی سرآمد روزگار بوده است. ازهمه مهمتر وتعجب آورتر برای بنده این مطلب است که : تا وقتیکه مرحوم استاد برهان الدین ربانی وزنده یاد مسعود قهرمان درقید حیات بودند؛ عصمت قانع وامثال او نظیر گلبدین راه خاموشی وسکوت را برگزیده بودند؛ ولی حالا که آنها زیر خاک شده اند؛ خاطره نویسی های عصمت قانع وامثال عصمت قانع نیز هر روز شگوفهء تازه میدهد؛ وآنهم به زبانی که هرگز برای اکثریت باشنده گان این سرزمین مفهوم نیست. یعنی با زبان بی قاعدهء وبی سر وپای دوزخی پشتو که نظر به آخرین نظر سنجی ها و پیشگویی های سازمان بین المللی یونسکو درحال مرگ تدریجی قرار دارد.

جناب عصمت قانع؛ نوشته است زمانیکه استاد ربانی بحیث رئیس دولت اسلامی زمام امور را بدست گرفت؛ عصمت قانع وآقای فارانی را موظف ساخت تا هرکدام یک یک قطعه شعر رسای میهنی را به زبانهای پشتو وفارسی که درآن به شکل خلاصه؛ تاریخ و هویت ملی باشنده گان این سرزمین بازتاب یافته باشد انشاد نمایند؛ تا آن شعر ها بعداز غور وبررسی میان اهل فن بحیث سرود ملی کشور ؛ به تصویب شورای رهبران جهادی وقوهء اجرائیه برسد.
اما عصمت قانع میفرماید که او به مرحوم برهان الدین ربانی اعتراض کنان گفته است که : قانع هرگز جرأت گستاخی دربرابر ابتکارات ادبی مرحوم عبدالرؤوف بینوا را ندارد وعلی الظاهر همان شعر آقای بینوا راکه درزمان جمهوریت قلابی داوود شاهی بحیث سرود ملی پذیرفته شده بود کافی میداند ودیگر ضرورتی به سرایش شعر جدید درزبان پشتو نمی بیند. آقای عصمت قانع می گوید که او از پذیریش این خواست رهبر ومرشد فکری اش مرحوم برهان الدین ربانی؛ سرباز زد ولی آقای محمود فارانی این تقاضا ویا امر مرحوم برهان الدین ربانی را بجا آورد وشعر معروف : (قلعهء اسلام قلب آسیا؛ جاودان بادا خاک آریا) را انشاد نمود.
جناب عصمت قانع ازین هم پیشتر می رود ومی نویسد بعداز آنکه شعر آقای فارانی بحیث سرود ملی ازطرف آقای ربانی تائید شد؛ او برسم اعتراض نزد مرحوم برهان الدین ربانی رفت وداد و واویلا براه انداخت ویخن پاره کرد وسرانجام با جمعیت اسلامی ورژیم تحت کنترول رهبر این تنظیم برای ابد وداع گفت ؛ نظر به روایت جناب قانع: او نزد استاد ربانی میرود وعلنا بخاطر این عمل غیر ملی؟؟؟؟ بالای استاد بیچاره نهیب میزند ومیگوید که استاد! این کارتان بازی با تاریخ وفرهنگ و هویت ملی افغانها؟؟؟؟؟؟! است؛ فارسی سازی سرود ملی؛ درین گوشهء آسیا نفی نمودن هویت افغانی است وپشت پا زدن به تاریخ وفرهنگ باشنده گان بومی افغان ؟؟؟؟ این سرزمین است؛ آقای قانع میگوید:
من به استاد گفتم: استاد! این خاک واین سرزمین مربوط افغانهاست؛ افغانها زبان خاص خودرا دارند؛ درقارهء آسیا فارسی زبانها وطن خودرا دارند؛ ازبکها وطن خودرا دارند ، ترکمنها وطن خودرا دارند ؛ حتی پنجابی وسندی واردو زبانها وطن خودرا دارند، با این حساب افغانها نیز وطن خودرا دارند یعنی اینکه این افغانستان کشور افغانهاست وزبان افغانها هرگز فارسی نیست؛ زبان افغانها زبان افغانی یعنی پشتو است؛ شما بکدام جرأت حاضر شدید که تاریخ وهویت ملی این ملت بزرگ را نادیده گرفته وزبان بیگانه را بحیث زبان سرود ملی آنها به زور وجبر می قبولانید؟
نظر به گفتهء آقای قانع؛ درحالیکه در دفتر مرحوم ربانی آقای سخیداد فایز وردکی یکی از ملاهای جمعیتی نیز شاهد این بی ادبی وگستاخی ویخن پاره نمودن عصمت قانع می باشد از او بحیث یک پشتون میخواهد که خونسردی خودرا حفظ کند واندک با ادب ونزاکت با استاد صحبت کند ولی عصمت قانع کما کان به بی ادبی وگستاخی اش ادامه میدهد ؛ ولی مرحوم برهان الدین ربانی بطرفش با تبسم؛ نگاه معنی دار میکند وهیچ واکنش جدی ازخود نشان نمیدهد وتنها به او میگوید که: ترا قومگرایی افراطی آخر هلاک میکند؛ بعدا آیه ایی از قرآن را برایش میخواند که : وعباد الرحمن الذین یمشون علی الارض هونا و إذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما) یعنی اینکه: بنده گان مومن خدا کسانی اند که هنگام راه رفتن در روی زمین رفتار خرامان ومتکبرانه ندارند وهرگاه با جاهلی روبرو شوند به او سلام میکنند)
ولی نازدانگی دیوانه وار عصمت قانع به آن حدیست که هیچ چوکات ادب واخلاق ونزاکتهای اجتماعی را برسمیت نمی شناسد؛ ودر داخل دفتر یک رئیس دولت برحال یک کشور؛ تمام مرزهای اخلاقی واجتماعی را شکستانده است وپیش روی او به زبان وتاریخش غیر مستقیم دشنام میزند ازهستی وهویت تاریخی اش درپیش جشمانش انکار می ورزد ومثل اینکه چوکی ریاست جمهوری را به او عصمت قانع وسخیداد فایز خیرات داده باشند به او اخطار میدهد که نباید پایش را ازگلیم اش فراتر دراز کند. ولی بازهم این رئیس جمهور برحال؛ هرگز به عصمت قانع ؛ خشم نمیگیرد؛ اورا زندانی نمی سازد؛ به افرادش دستور ترور واختطافش را صادر نمیکند؛ صرف آیهء قرآن را در باره اش میخواند واورا غیر مستقیم درصف جاهلان ونادانها قرار میدهد. حالا خواننده گان عزیز این صبر وحوصلهء یک رهبر دانشمند تاجک تبار را با برخورد گستاخانه وسراسر متعصبانه ونمک ناشناسانهء این عنصر بی ادب وگستاخ وبی آبروی اوغان مقایسه نمایند که پاسخ آنهمه نیکی ها و خوبی ها ورهنمایی ها وتشویق های مرحوم استاد ربانی را به چه ترتیب داده است. کسی را که خود اعتراف کرده است که اورا از کوچه ها وپس کوچه های گندیده وجنده خانه های مسلم باغ کویته واز بچه بازی ولواطت وتعرض بالای نوامیس مردم به سوی نویسنده گی وروزنامه نگاری تشویق وتربیت کرد؛ اما همین شخص چنین مربی ومشوق معنوی خود را درزمان ریاست جمهوری اش با چه شماتت وبی ادبی مورد خطاب قرار میدهد وحالا که چندسال از شهادت او میگذرد چه حرف های زشت و گنده ایی واتهامات ناروایی را ازنوک قلمش علیه او خارج نمیسازد؛ عجبا کسیکه خود اعتراف دارد که او در مکتب فکری برهان الدین ربانی آدم شد ودر دسترخوان فکری حزب او به مفاهیم هویت ملی پی پرد؛ هستی وموجودیت معنوی خودرا دریافت ودرمکتب فکری چنین شخصیت دانشمند ؛ صاحب نام ونان وشهرت شد ولی حالا برضد هستی وهویت استاد ورهبر خود وبرضد تاریخ وفرهنگ او قد برافراشته است.
حقیقت مسأله آن است که : در ترمینالوژی اصطلاحات شرعی ؛ خاطره نویسی های ازنوع عصمت قانع ومحترم کاندید اکادمیسن اعظم سیستانی را (غسل تعمید) میگویند؛ غسل تعمید غسل ایست که مسیحی های باورمند آنرا درکلیسا انجام میدهند وبا این غسل ؛ دیگرهمهء گناهان گذشته وآینده آنها درنزد کشیسش ها پاک میشوند. اما غسل تعمیدیکه درفرهنگ پشتونوالی مروج است برعکس است ؛ این غسل تعمید پاکی را با گنده گی میخواهد ازبین ببرد مطابق این فرهنگ ؛برای زدودن لکهء ننگ قلادهء غلامی از سر وگردن همچو پشتونهای که زیر لوای رهبران غیر پشتون رقصیده اند ایجاب میکند که چنین اشخاصی؛ به اندازهء گناهان سابق شان؛ پستی ودنائت ودروغگویی ومسخ حقایق را به اوجش برسانند تا پاک گردند ونزد پشتونها بحیث نویسنده وشاعر ومؤرخ پذیرفته شوند. پس آقای قانع نیز بخاطر تطهیر شدن از گناه جمعیتی بودن حالا میخواهد به پشتونها بگوید که او حتی درهمان سالها هم نیت نمک حرامی وناسپاسی داشته است ولی هرگز موقع وفرصت وامکانات ضربه زدن برایش دست نمیداده است؛ ولی زمانیکه فرصت آنرا پیدا کرد از آن دریغ ننمود وآنجه در توان وطاقت داشت آنرا مصرف نمود.
اما همانطوریکه راقم این سطور دربالا عرض نمود ؛ نوشتهء جناب عصمت قانع باوجود تمام پنهانکاریها وجعلکاریها یک سلسله حقایق نهفته را درخویش دارد که او هرگز قادر به کتمان وپنهان نمودن آنها نشده است.

تجلیل از حفیظ الله امین:

یکی ازنکات اساسی که درنوشته های جناب عصمت قانع میخواهم به آن بپردازم؛ تجلیل وتقدیر او از خلقی های طرفدار حفیظ الله امین است؛ جناب عصمت قانع گاه گاهی درخلال نوشته هایش غیر مستقیم به حفیظ الله امین می بالد؛ چنانچه که او دریک مقالهء دیگرش دربارهء اولین ملاقاتش با مسعود قهرمان نوشته است که بعداز ختم اولین دیدارش با مسعود؛ در تعمیر وزارت امنیت دولتی؛ احمدشاه مسعود اورا نزد خود خواسته است وبه او گفته است که به حکمتیار ازطرف او بگوید که : دیگر زمان لشکرکشی های پشتونی بالای شهر کابل گذشته است که با مسلح سازی ملیشه های ایله جاری جنوب؛ کابل وکابلیان را بخاک وخون می کشاندند؛ آقای عصمت قانع درآن جعلنامه اش نگاشته است که مسعود بعداز گفتگوی مختصر با انجمن نویسنده های جمعیت اسلامی ونشان داد خطوط نشراتی برای روزنامه ها وجراید دولتی؛ از جلسه خارج شد، وعصمت قانع نیز ازمحفل بیرون شده در محوطهء وزارت امنیت؛ چشمان عصمت قانع به زنده یاد محمود بریالی وجنرال مومن وجنرال نبی عظیمی خورد که با مسعود مصروف گفتگوهای خصوصی بوده اند ؛عصمت قانع نظر به گفتهء خودش با دیدن این صحنه از دور صدا میزند که:" له آمو نه تر اباسینه تول یو افغان دی" باشنیدن این شعار بگفتهء عصمت قانع؛ زنده یاد محمود بریالی؛ روی خودرا میگرداند واز احمدشاه مسعود می پرسد که در درون جمعیت اسلامی شما هم اشخاص امینی پیدا میشود؟"
ازنظر بنده اولا این حکایت کاملا جعلی وساختگی است وهرکسی که یکروز مسعود قهرمان را دیده باشد به جعلی بودن وبی پایه بودن این داستان جعلی میخندد؛ چرا؟
اول اینکه مسعود آنقدر جاهل واحمق نبود که یک پشتون جمعیتی خودش را ازمیان همهء اعضای انجمن نویسنده گان جمعیت اسلامی بدون هیچ شناخت قبلی مخاطب بسازد واز او بخواهد که به حکمتیار پیام اورا برساند. مگر نزد مسعود چینل های ارتباطی با گلبدین دیگر قطع شده بود که هیچ چینل و وسیله ایی برای انتقال این پیام بی معنی جز عصمت قانع پیدا نمیشد؟ حتما درهمان مجلس ؛ پشتونهای مانند اجرالدین اقبال؛ نسیم فقیری یوسف قدردان شمس رحمان شمس وغیره نیز حضور داشتند چرا ازمیان این همه نویسنده های پشتون تنها احمدشاه مسعود بالای یک لواطت کار چرسی بدنام بنام عصمت قانع دست مانده واز او خواسته است که به حکمتیار پیام اورا برساند؟
به نظر بنده ؛ جناب محترم عصمت قانع از نگاشتن این جملات چند چیز را میخواهد به خوانندهء پشتون القا کند؛ یکی نهادینه نمودن هرچه بیتشر نفرت مسعود در ذهن ومغز پشتونها؛ دیگر تجلیل غیر مستقیم از شخصیت حفیظ الله امین.
کسانیکه عصمت قانع را درنخستین روزهای پیروزی مجاهدین درکابل دیده اند بیاد دارند که آقای قانع درآنوقت ها به اصطلاح قندهاریها ( یو هندو مومن وو) یعنی او مانند یک هندوی معصوم وبیگناه درغارهای انزوا خزیده بود وکوچکترین جرأت برای اظهار نظر آنهم درحضور احمدشاه مسعود قهرمان رانداشت چه برسد به اینکه او شعارهای ازنوع آمو واباسین را سربدهد. شاید سردادن شعارهای ازین نوع درآن وقت وزمان بمذاق احمدشاه مسعود نیز برابر بوده باشد ولی بدون تردید که اشخاصی مانند عصمت قانع هرگز جرأت دم زدن وجفیدن در حضور شخصیت کاریزماتیک مسعود را نداشتند؛ بناء این حکایت از اساس وتهداب غلط وجعلی است.
ولی باتمام این جعلکاریها نکتهء دیگری را که جناب عصمت قانع میخواهد بخوانندهء پشتون القا کند این است که : جناب عصمت قانع بخاطر اعلای کلمه الله که شعار آنروزگار حزب گلبدین وسایر تنظیمهای جهادی بود؛ به صف جهاد نه پیوسته بود بلکه بخاطر شور ومستی و حمیت پشتونوالی بود که بعدازسقوط رژیم خون آشام حفیظ الله امین به او چنین وجد وحال دست داده بود واین وجد وحال قومگرایانه اورا به صف مجاهدان کشاند. چنانچه که درهمین مقاله میخوانیم که : آقای عصمت قانع؛ سالهای به اصطلاح مجاهدشدنش را سال پنجاوهشت خورشیدی گفته است؛ یعنی سالیکه دیگر حفیظ الله امین تازه به زباله دان تاریخ سپرده شده است؛ درهمین سال؛ آقای عصمت قانع نظر به گفته ء خودش نزده سالش بوده است که قندهار را به قصد کویتهء پاکستان ترک میگوید. عصمت قانع میگوید که جذبه وعشق پشتونی اورا به طرف حزب اسلامی گلبدین حکمتیار کشاند، زیرا او از سازمانهای ملایی چون مولوی خالص ومولوی نبی محمدی نفرت داشت ازحضرات وپیرهای مانند مجددی وگیلانی کاملا متنفر بود؛ بالاخره یگانه حزب وسازمانیکه با ذوق ومزاج قومی اش برابر بود حزب اسلامی گلبدین حکمتیار بوده است.
برای این بندهء هیچمدان خیلی جالب است که حزب اسلامی درآن سالها به تقلید از رهبر وبنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت آیت الله خمینی فریاد نه شرقی ونه غربی را بصدا درآورده بود وفریاد اسلامخواهی ناب محمدی وپیروی از اصول ومبادی اسلام انقلابی این حزب درآنروزگار گوش خلایق را کر کرده بود؛ حزب اسلامی حکمتیار درآن زمان غیر از اسلام انقلابی دیگر شعارهای کهنه وفرسودهء قومی وزبانی را مردود میدانست ؛ سوال پیدا میشود که اگر آقای عصمت قانع شور ومستی قومگرایی پشتونی در وجودش درآن سالها به حد فوران رسیده بود او چرا حزب اسلامی گلبدین حکمتیار را انتخاب کرده بود؟ چه چیز حزب اسلامی حکمتیار درآن سالها دل عصمت قانع را شکار کرده بود؟ چه وجه مشترکی میان شور وجذبهء جاهلانه وقرون وسطایی قومییتخواهی پشتونی با شعار های فرا قومی وفرا ملیتی اسلام انقلابی وجود دارد؟ دراینجا باید گفت : یا عصمت قانع دروغ میگوید وهرگز درآن سالها هیچ شور ومستی قومی پشتونی در وجودش زنده نشده بود ویا اینکه حزب اسلامی گلبدین واقعا یک جریان فاشیستی قومگرای پشتونی بوده که حتی درهمان سالهای که داد از بلند نمودن پرچم توحید ولوای اسلام محمدی میزد فقط ازهمچو شعارهای توخالی برای پیش بردن اهداف شؤونیستی قومی خود کار میگرفته است وزیر این عبا وقبا برای تخریب وازبین بردن کل افغانستان به نفع سازمان استخبارات نظامی پاکستان هرچه در اختیار داشت کار میگرفت. دراینجا باید آقای عصمت قانع توضیح بدهند که کی راست میگوید. اسلام انقلابی گلبدین حقیقت تاریخی است ویا قومگرایی افراطی عصمت قانع.......
باهمه حال ؛ نظر به نوشتهء آقای قانع؛ درشهرکویتهء پاکستان درمنطقه ایی بنام مسلم باغ؛ عصمت قانع در دفتر حزب اسلامی حکمتیار باشخصی بنام علی انصاری یکی از تربیت یافتگان مکتب گلبدین برسر مسألهء بنگله دیش گلاویز میشود. جریان ازینقرار است که آقای عصمت قانع یک نوار صوتی سخنرانی انجنییر حبیب الرحمن یکی از رهبران اسلامگرای جنبش دانشجویی درسالهای شصت میلادی را که دریکی ازتظاهرات خیابانی بخاطر تجزیهء بنگله دیش از پیکرهء پاکستان ایراد نموده مورد نقد قرار میدهد وهمین مسأله باعث میشود که او با آقای علی انصاری گلاویز شود.
آقای عصمت قانع میگوید: من انجنییر حبیب الرحمن را نمی شناختم ولی میگفتند که انجنییر حبیب الرحمن از نجراب بغلان ؟؟؟! است ؛ انجنییر حبیب الرحمن درآن سخنرانی؛ با محکوم کردن اقدام دولت وقت افغانستان مبنی بر برسمیت شناختن دولت جدید بنگلدیش نظر به برداشت جناب قانع به ملت بنگلدیش توهین کرده است. آقای قانع می نویسد که من به علی انصاری گفتم: این شخص ( انجییر حبیب الرحمن) به ملت بنگلدیش توهین کرده است و او درجواب بمن گفت : خبیث! تو تجزیه شدن کشورهای مسلمان را استقلال میدانی؟ آقای قانع میگوید که : این درگیری لفظی بعدا منجر به درگیری فزیکی شد وبالاخره همین مسأله سبب شد که دیگر من با حزب اسلامی حکمتیار وداع گویم.

مضحک ترین ومسخره ترین موضوع درین جملات؛ که آقای عصمت قانع آنرا به نمایش گذاشته است این است که آقای قانع؛ بحیث یک ناسیونالیست پشتون که درظاهر امر؛ سنگ وطندوستی وافغانستاندوستی را به سینه میکوبد وخودش را ماکسیم گورکی فرهنگ وادبیات افغانی میداند تا هنوز نمیداند که نجراب درکدام گوشهء افغانستان واقع شده است. خیلی عجیب است کسیکه دعوای ماکسیم گورکی بودن دارد تاهنوز نمیداند که نجراب وطنش درکدام گوشهء وطنش موقعیت دارد؛ فکر نکنم که ماکسیم گورکی روسها تا به این اندازه انسان سخیف وجاهل بوده باشد که از موقعیت جغرافیوی استانها وشهرها وشهرستانهای روسیه بیخبرمانده باشد.
بهرترتیب ؛ آقای عصمت قانع بخاطر تجزیهء بنگلدیش از پاکستان با عکس العمل شدید لفظی وفزیکی علی انصاری گلبدینی مواجه میشود وسبب گلاویز شدن ودشنام پراگنی هردو گردیده وبالاخره باعث میشود که عصمت قانع ، کویته را به قصد شهر پشاور پاکستان ترک گوید.
نظر به این نوشتهء آقای عصمت قانع؛ درپشاور؛ آقای قانع به درگاه مرحوم برهان الدین ربانی پناه می برد واز او تقاضای کمک میکند. آقای عصمت قانع میگوید: جناب برهان الدین ربانی در اولین دیدارش با او زمانیکه درک کرد که او یک پشتون است ، با او بزبان پشتو صحبت را آغاز میکند ؛ اما این پشتو ازنظر جناب قانع (گود) می باشد. (گود) درزبان پشتو یعنی معیوب؛ یعنی کج ومعوج ؛ شل ونا جور؛ آقای قانع میگوید : در ابتدا استاد ربانی با من با لهجهء مردم ننگرهار صحبت میکرد و لفظ ( خه خه) را استعمال میکرد ولی بعدا زمانیکه متوجه شد که من از توابع استان قندهار هستم به عوض ( خه) ( شه شه ) گفتن را شروع کرد.»

بلی! مرحوم برهان الدین ربانی؛ با وجودیکه زبانش پشتو نبود ولی خیلی خوش داشت که با هموطن پشتونش بازبان مادری او صحبت کند ولی این هموطن پشتونش بجای خوش بودن وتقدیر نمودن از وی ؛ اورا تحقیر میکند واصطلاح تحقیر آمیز(گود) را علیه او بکار می برد؛ ازکاربرد این اصطلاح؛ چنان برداشت میشود که جناب عصمت قانع حتی با کسانیکه زبان پشتو را (گود) هم صحبت میکنند میانهء خوبی ندارد؛ درحالیکه درجهان معاصر؛ مردمان بافرهنگ ومتمدن کشورها هرکسی که زبان آنها را ولو به شیوهء (گود) هم ادا کند مورد تفقد ودلجویی وتشویق قرار میدهند وآنها را توهین ومسخره نمیکنند؛ زیرا آنها میدانند که این زبان؛ زبان مادری کسانیکه ( گود) صحبت میکنند نیست؛ بناء با تمام (گود) بودنشان آنها را ازخودشان حساب میکنند؛ تشویق میکنند تا سبب تشویق دیگران شود؛ مثلا اگر یک اوغان ویا عرب؛ زبان روسی را با یک دختر جوان روسی به شیوهء ( گود) صحبت کند آن دختر روسی بیشتر علاقه میگیرد تا با چنین شخصی کمک کند واورا در آموختاندن زبان روسی کمک کند؛ اما گوینده گان زبان پشتو چنین نیستند؛ پشتونها علاوه برآنکه فارسی زبانها وازبکها را بخاطر ( گود) بودن زبان پشتوی شان تحقیر میکنند حتی درمیان خودشان نیز لهجه های یکدیگر را تحقیر وتوهین میکنند؛ این زبان بحدی کثیف ونا زیبا و خشن و عقب مانده است که هیچ چیزی برای آموختاندن ندارد؛ هیچگونه زیبایی ونازکیهای شاعرانه وادبی درآن بچشم نمیخورد؛ این زبان نظر به گفتهء محمد معصوم هوتک که برای سرگین گاو؛ ده ها واژه دارد ولی برای قلم یک واژه ندارد؛ زبان پشتو نظر به اعتراف خود زبانشاسان پشتون چون پروفیسور مجاور احمد زیار؛ محمد معصوم هوتک، قلندرشاه مومند نه زبان ساینس است نه زبان عرفان ونه زبان دین ونه زبان معرفت ونه هم زبان تکنالوژی معاصر؛ پس ازجناب عصمت قانع اگر پرسیده شود که برهان الدین ربانی چه ضرورت داشت که چنین زبان عقب مانده وبیکار را مانند خود عصمت قانع به شکل فصیح وبلیغ آن یاد میگرفت وآنرا ادا میکرد؟
نکتهء دیگریکه درین نوشته ؛ توجه بنده را بخود معطوف داشت این است که خود جناب عصمت قانع چقدر زبان فارسی را به شیوهء (گود) ادا کرده می تواند؟ اشخاصی مانند مولوی خالص وحقانی چقدر میتوانستند فارسی را حتی به شیوهء ( گود) ادا نمایند؟ بهرترتیب سخن هرچه باشد بکارگیری اینچنین لفظ سخیف علیه یک رهبر وبنیانگذار یک سازمان سیاسی توهین آشکار تلقی میشود. اما اگر ازین توهین آقای قانع اگر بگذریم مورد دیگر برخورد مهربانانه وپدرانهء جناب برهان الدین ربانی است که یک شخص بد اخلاق و بدنام ورانده شده وتفالهء گلبدین را درعالی ترین ارگان نشراتی خود یعنی بخش پشتوی نشراتی جمعیت اسلامی می گمارد؛ وتمام بخش پشتوی این ارگان را به همچو انسان سخیف وبداخلاق وبد زبان ولچک ولا ابالی تسلیم میکند.
آقای قانع اعتراف می نماید که : اورا استاد برهان الدین ربانی باخودش درمهمترین وحساس ترین ضیافتها ودعوتهای خصوصی می برده است واورا بدیگران معرفی میکرده است که چنین جوان با استعداد وپرانرژی پشتون را درجمعیت اسلامی باخود دارد واو از بودن همچو جوان پر انرژی وبا استعداد پشتون بخودش می بالد.
همچنان آقای قانع اعتراف نموده است که : مرحوم برهان الدین ربانی در اولین ملاقات خود با او دربارهء اعضای حزب اسلامی گلبدین میگوید که آنها ( گلبدینی ها) تحمل شنیدن آرای مخالف را ندارند.
ازین اعتراف جناب عصمت قانع چنان معلوم میشود که سازمان جمعیت اسلامی برای اشخاص رانده شدهء گلبدینی پناهگاه امنی بوده است وآنها با استفاده از فضای باز جمعیت اسلامی هر نوع فکر سخیف وجاهلانهء قرون وسطایی قومگرایانه ء پشتونی را با استفاده ازتربیون جمعیت اسلامی به هم تبارانشان نشخوار میکرده اند؛ وبه اصطلاح امروز از زیر ریش برهان الدین ربانی ودیگر جمعیتی ها خرسوار میگذشتند ولی بقیهء اعضای جمعیت اسلامی نه زبان پشتو را می فهمیدند ونه هم از محتوای نوشته های اینچینین افراد آگاهی داشتند که اشخاصی مانند عصمت قانع از پایگاه وامکانات نشراتی جمعیت اسلامی به سود کدام اندیشه وایدیالوژی قلمفرسایی میکنند.به عبارت واضحتر میتوان گفت: بخش پشتوی نشرات جمعیت اسلامی محل تمرین ومشق مبتدیهای ازنوع عصمت قانع بوده است که هرچرند وپرندی که ازنوک قلم شان خارج میشد آنرا بنام ژانرهای ادبی پشتو درآنجا نشر میکردند وهیچکسی از چنین اشخاصی نمی پرسید که آنها چه نوشته اند وبرای کی نوشته اند وچرا نوشته اند وچه چیزی را نوشته اند.
ولی با دریغ ودرد باید اظهار نمود که : امروز حاصل آنهمه فراخ اندیشی وسخاوت جمعیت اسلامی را آقای قانع درمیزهای گرد تلویزیونی ومقالات ونوشته های اینترنتی اش به کف دست بقایای مرحوم برهان الدین ربانی میدهد وآنها را به بدترین الفاظ یاد میکند.

ادعای خدایی:

نکتهء مهم واساسی دیگریکه جناب قانع درمقاله اش راجع به برهان الدین ربانی ابراز داشته است موضوع رفتار مودبانه وظاهر متبسم برهان الدین ربانی است که نظر به ادعای محترم عصمت قانع ؛ درپس پردهء این ظاهر متبسم تعصب ونفرت قومی وپشتون ستیزی افراطی فاشیستی نهفته بود.
نظر به ادعای محترم عصمت قانع؛ مرحوم استاد برهان الدین ربانی با تمام کثیرالابعاد بودن شخصیت اش بازهم منافقی بیش نبوده است؛ ایشان درین مورد میفرمایند:

استاد رباني برسېره پردې چې يو ديني عالم وو، د يوه انسان په توګه يې د علم مخالف خصوصيت يعنې تعصب درلود. دى هوښيار وو، خو ټوله هوښياري يې دې ته وقف کړې وه، چې څرنګه پښتانه په خپل لوى کور کې د يوه لوى اکثريت له موقف څخه را وغورځوي او په يوه ګډوډ متشتت اقليت يې بدل کړي. د خپلې خندانې څېرې تر شا يې د تعصب او تنګ نظري دريځونه په خورا مهارت او چالاکۍ سره پټول.
متحمل مزاجه وو، خو د تحمل تر شا يې محيل هُنر درلود او په اسانۍ سره يې خپل چل او فريب ته د معصوميت او بې ګناهۍ جامه ور اغوسته.
نرم خويه وو، په خبرو او غږېدا کې نه احساساتي کېدلو، خو په پټه کې يې عقده او غوټه داسې له پړسوب څخه ډکه وه، چې بيا يې پړسوب په هېڅ ډول د تداوۍ اومعالجې وړ نه وو.
بح بح ! خانهء پدر پدرکلانهایت آباد که خیلی خوب جزای نیکی های استاد ربانی بیچاره را داده ایی ..........؟؟؟؟ هم هوشیار بود ولی تمام هوشیاری اش را درجهت پائین آوردن حیثیت ملی پشتونها وقف کرده بود، تبسم داشت ولی در پس آن تبسم عقده های چرکین قومی پنهان شده بود، تظاهر به بی گناهی میکرد ولی درپشت این ظاهر بیگناه شخصیت جنایت کار وعقده ایی پنهان گردیده بود که برای خالی کردن عقده هایش هیچ مرز دینی واخلاقی را نمی شناخت
این است قضاوت تاریخی یک نویسندهء پشتونی که قسمت زیاد عمرخود را وقف مبارزهء سیاسی در زیرلوای رهبری یک شخصت غیر پشتونی گذشتانده است وآنهم شخصیتی درحد مرحوم برهان الدین بانی بحیث یک رهبر سیاسی ویک عالم دین که ازعلمش وتجربهء سیاسی اش دیگران را بهره مند ساخته است. کسیکه در دامان او تربیت یافت امروز استادش را منافق میخواند وبه او برچسب منافقت وعقده میزند . آیا برهان الدین ربانی واقعا شخص منافق وظاهر فریب بود وبرای تضعیف پشتونها کمر بسته بود؟ آیا او واقعا بحیث یک عالم دین از علم دین خود به ضرر یک قوم وایجاد تفرقهء قومی میان یک ملت استفاده کرده است ؟
اگر این ادعای محترم عصمت قانع را بپذیریم واقعا ناسیونالیستان پشتون ادعای خدایی دارند که حتی ازنیات ومافی الضمیر افراد نیز اگاهی دارند؛ پس برای نخبه گان تاجیک وازبک وهزاره هیچ راهی جز تسلیم بودن صد درصد بخواست هژمونیستی پشتونها دیگر راه وچاره ایی باقی نمی ماند. ناسیونالیستهای پشتون حتی تبسم ها وخنده های رهبران غیرپشتون را بحساب منافقت آنها حساب میکنند وهرگز به آنها باور ندارند.
جناب عصمت قانع؛ مدعی است که پس پردهء تبسمهای نمکین استاد برهان الدین ربانی یک ارادهء خطرناک بخاطر پاشاندن ومتفرق ساختن ایل پشتون نهان بود. اما اگر از جناب عصمت قانع پرسیده شود که اگر چنین اراده ایی را زنده یاد برهان الدین ربانی داشت شخصیت بدنام ولا ابالی چون او را چرا از زیر ساطور گلبدین نجات داد وبه او امکانات مشق وتمرین نویسنده گی درزبان پشتو را فراهم ساخت؟
مگر برهان الدین ربانی به آقای عصمت قانع کارت دعوت فرستاده بود که باید ازحزب گلبدین خارج شود وبه تنظیم او بپیوندد؟ درفارسی ضرب المثل مشهور این است که: "خدمت کرده گناه لازم»
حالا که مرحوم برهان الدین ربانی ؛ عصمت قانع ؛ تفالهء گلبدینی را پناه داده است این کار برهان الدین ربانی امروز در راستای تفرقه اندازی وپراگنده ساختن پشتونها تفسیر میشود. عجب زمانه ایی است؟
به این حساب پرسش دیگری از جناب قانع مطرح میشود درصورتیکه جناب عالی زیر لوای همچو یک رهبر دو رو ومنافق مبارزه می کردید؛ آیا پشتو سازی سرود ملی دولت چنین رهبر بی اعتمادی قلبی شما را به فضای اعتماد تبدیل میکرد؟ آیا گلبدین حکمتیار ؛ که بغاوت ومزدوری خودرا به ذوالفقار علی بوتو جزو مفاخر وشهکارهای سیاسی اش میداند از احیا واعادهء سرود ملی مرده زمان داوود استقبال میکرد وراکت پرانی به شهرکابل را متوقف میساخت ویا اینکه بازهم همان اقدامات صلحجویانه را جزو همان تاکتیک های پشتون فریبانهء برهان الدین ربانی ومسعود اعلام میکرد؟
خیلی جالب است که جناب عصمت قانع ؛ برای اعادهء احیای سرود ملی مردهء زمان داوود بر برهان الدین ربانی خشم گرفت وبا او یکسره وداع گفت ولی از اینکه آن سرود ملی توسط اشخاص وافرادی نظیر سلیمان لایق به زباله دان تاریخ سپرده شد هیچ یادی نمیکند وازهمه بدتر شعارهای توخالی حفیظ الله امین نیز اورا به وجد وشور پشتونی میاورد، جناب محترم عصمت قانع فراموش کرده اند که آن سرود ملی عبدالرؤوف بینوا توسط هم تباران قبیلوی خودش به زباله دان تاریخ سپرده شد، به عوض ملت افغان ؛ سرود فرا ملی وفرا قومی سلیمان لایق که همهء مزدوران وکارگران وزحمتکشان جهان را به اتحاد وباهمی دعوت میکرد چندین سال درمجامع ملی وبین المللی گوش های مردم را نواخته است؛ ولی نمیدانم کدام آسمان به زمین خورد که با تائید یک سرود ملی بزبان فارسی فرزندان این میهن ، جناب عصمت قانع به یکباره گی به یاد عبدالرؤوف بینوا افتاد وایشان را وادار به چرند نویسی ولاطائلات گویی ساخت .

فضای باز جمعیت اسلامی:

کسیکه خود اعتراف کرده است که بخاطر مسألهء بنگلدیش ازحزب گلبدین رانده شده است وحتی زنده گی اش نیز درکویتهء به خطر مواجه بود وبهمین خاطر به دامان برهان الدین ربانی پناه آورد ولی حالا مدعی است که برهان الدین ربانی از او بحیث ابزار تفرقه درمیان پشتونها استفاده کرده است؛
چه ابزاری؟ اگر شما آقای قانع ؛ یک پشتون اصیل می بودید حتما حزب اسلامی گلبدین حکمتیار شما را از خودشان نمی راند؛ ولی زمانیکه آن حزب تصمیم به کشتن وترور شما گرفت حتما عنصر غیر مطلوب در داخل آن حزب بوده اید؛ پس درینجا گناه برهان الدین ربانی چیست؟
نتیجه:

با آنچه که درین نوشتار تاکنون گفته آمدیم هرگز به معنای دفاع از عملکردهای جمعیت اسلامی وشخص مرحوم برهان الدین ربانی نیست؛ هدف اصلی این قلم بازگو کردن حقایق تاریخی است که متاسفانه اشخاصی مانند عصمت قانع از بیان آن بخاطر تعصبات وتمایلات فاشیستی قومی شان طفره میروند. هیچ شکی نیست که سرمایه گذاری رهبران وشخصیتهای سیاسی غیر پشتون بالای پشتونها همیشه بی نتیجه بوده است؛ افغانستان کشوریست که همیشه درآن ساختارهای قومی وقبیلوی حرف آخر را زده است؛ اسلام سیاسی مانند پیروان مکتب های دیگر چون ناسیونالیزم وسوسیالیزم وکمونیزم ولیبرالیزم غربی پایش درین کشور می لنگد آنچه که ازشعارهای تند وانقلابی احزاب اسلامگرا در دهه های هفتاد وهشتاد میلادی در تاریخ بجا مانده است ؛ نقطهء مقابل شعارهای تند وانقلابی احزاب مارکسیستی در افغانستان در دهه شصت وپنجاه خورشیدی است که بعدا هر دوجناح هم اسلامگرایان وهم مارکسیستهای جوان هردو به طرف تمایلات افراطی قومگرایان لغزیدند وامروز همان اشخاص وافراد استند که نعره های حق طلبی حقوق اقوام مختلف را بصدا درآورده اند. درین راستا اشخاصی مانند جناب عصمت قانع که پیشینهء جمعیتی دارد بخاطر پاک نمودن گناهانش ازهمه بیشتر درخط فاشیسم قومی پشتونی لگام میزند تا بیشتر میان پشتونها مطرح گردد.
اما نظر به گفتهء یک جوان پشتون هلمند بنام وزیری که دریک مناظرهء تلویزیونی با عصمت قانع این مطلب را اذعان داشت ؛دشمن پشتونها بیشتر درمیان خود پشتونها استند؛ دشمنان حقیقی پشتونها اشخاصی اند که امروز مانند عصمت قانع میان پشتون وغیر پشتون خطوط جدایی سرخ وسیاه را ترسیم کرده اند ومیکنند.
دشمن حقیقی پشتونها اشخاصی مانند گلبدین حکمتیار اند که مکتب ومدرسه را درمناطق پشتون نشین به آتش میکشند وبه بهانهء دشمنی با زبان فارسی درپی بسط وگسترش زبان اردو در استانهای جنوب افغانستان اند.
تا وقتیکه پشتونها این مارهای آستین خودرا درست تشخیص نداده اند کماکان دربحر ظلمات وجهالت باقی خواهد ماند واسباب تباهی خود ودیگران را فراهم خواهند کرد.