هر که نیاموخت از گذشت روزگار، هرگز نیاموزد از هیچ آموزگار

ایا پافشاری به چرخش قومگرایانه و استفاده ابزاری از داود نجفی و سروردانش جز اینکه ماکیاولیسم را میرساند ، چه تعابیر دیگری نیز خواهد داشت ؟

طرفداران حامد کرزی و تمامیت خواهان ای مطق گرا با اسالیب و شیوه های ماکیاولیستی در پارلمان و جامعه سیاسی افغانستان چه در روی پرده و چه در پشت پرده و چه دردرون و چه در بیرون شورا میکوشند تا بجای اعتماد سازی فضای بی اعتمادی را در افغانستان گسترش دهند.

مردم هزاره در افغانستان تا حال مصایب بیشمار را با گوشت و پوست خود حس کرده و کشیده و بازهم مورد تبعیض قرار میگیرند.

اگر از تبعیض و کینه توزی و قتل عام مردم هزاره توسط ا میر عبدالرحمن و کله مینار ساختن هایی که امیر مستبد بر پا داشت ، جوانان این سر زمین تا جایی بیخبر نگهداشته شده باشند ، اسناد تاریخی با برگ های زیادی وجود دارند که جنایات را افشا مینمایند.

اگر خاطره های تبعیض گرایانه محمد گل مومند را جوانان فغان ستان بخاطر نداشته باشند ، حتما کسانی یا فت میشوند که عبد اله امین برادر حفیظ الله امین و لشکر کشی ها به بامیان ودره صوف را بخاطر بیاورند ولو سید لم لم ها را و یا سید جگرن ها را در صف مقاومت گویا از خاطره ها بزدایند. مزه تلاشهای گوناگون برای سرکوب هزاره ها را تا حال هموطنان هزاره ما با گوشت وپوست خود چشیده اند.

نگاهی به تاریخ پرخون افشار و چند اول به ویژه در سی سال اخیر دال بر اینست که بر مردم شیعه و هزاره ستم بیشماری از جوانب گوناگون روا داشته شده است.

اگر مضاف بر این ستم قومگرایانه به ستم مذهبی نیز اشاره گردد ، دیده میشود که پیروان مذاهب دوازده امامی و شیعه اسماعیلیه در این سر زمین فغان ستان دور از رنج نبوده اند.

اگر از مردان چند دهه اخیر که بخاطر تحقق آرمان های خودی و اعتقاد مذهبی و سیاسی وقومی خویش تلاش کردند و جان دادند ،برای برهه هم اگر شده باشد یادی نماییم، میتوان دید که زمامداران فغان ستان هیچگاه حق را به حق دار نداده اند بلکه دیدیم که حق گرفته میشود و این یکی از برازنده ترین برگهای پیکار و مبارزه برای دموکراسی و تامین عدالت اجتماعی است.

مبارزه بر ضد هر نوع ستم و استبداد ، تبعیض و قومگرایی های گوناگون از هر جانبی که با شد یکی از میدانها و پیش شرطهای مبارزه برای دموکراسی است.

از گذشته های دور تا حال از تلاشهای ظهیر الدین فاریابی تا ناصر خسرودر سده های پیشین و در سده گذشته از تلاشهای ملا فیض محمد کاتب غوری "هزاره "در سده بیستم و تلاشهای علامه بلخی در نیم سده پیش واز تلاشهای جامعه شیعه در چند اول مانند تلاشهای
آقای حجت تا بینش و مبلغ و سایر بزرگان جامعه شیعه واز تلاشهای جامعه سیاسی و روشنفکری و نخبگان هزاره از استاد علی محمد زهما , ا کرم یاری جاغوری تا صادق یاری جاغوری و تابش و دها انسان شرافتمندی دیگر که برای تحقق عدالت اجتماعی با ابزار و اشکال و افکار ی گوناگون رزمیدند را مرور نماییم میبینیم که در فغانستان استبداد گوناگون وجود داشته است و دارد. مگر جامعه روشنفکری ما میتواند صحبت های پی در پی آقای حجت رابرای آذان گفتن به شیوه دوازده امامی با ملا ها ومولوی های کابل در حضور محمد هاشم صدر اعظم بخاطر بیاورد و یا از آن با خبر است ؟

همانطوریکه فغانستان بخاطر دارد :

اعمال قدرت و زور چه با ابزار گرم و یاسرد چه دولتی و یا غیر دولتی در افغانستان برضد مخالفین و یا دگر اندیشان تا حال پیامد های ناگواری داشته است.

ما در شرایطی زندگی مینماییم که جامعه افغانستان از درون وبیرون هزار ها مرتبه بیشتر از پیشتر آسیب پذیر بوده و بی اعتمادی مشخصه بحران موجود است.

بحران بی اعتمادی در جامعه بیداد میکند. این بحران در هر سه ارگان دولتی ( اجراییه ، مقننه ، قضاییه ) از بام تا شام عمدن دامن زده میشود.

هنوز وارثین فکری وینستون چرچیل با شعار تفرقه بیانداز و حکومت کن در فغان ستان با طرح ماکیاولی یعنی مقدس شمردن هدف و مشروع شناختن هر وسلیه پاک ونا پاک ، درست ونادرست، اخلاقی و ضد اخلاقی برای رسیدن به اهداف انحصار طلبانه و قوم گرایانه شان همزیستی داشته و نمیدانند که با قومگرایی در قرن بیست ویکم نه میتوان دولت داشت ویا دولت را ساخت و نه میتوان ملت داشت و یا ملت راساخت. این جز الفبای مدرنیته است و افراد پبش مدرن هرچه تلاش ورزند نخواهند توانست جامعه را برای ابد و همیش یا جاویدان در شرایط پیش مدرن نگاه دارند و یا رهبری نمایند.در صورت پافشاری به تلاشهای قومگرایانه وتبعیض طلبانه خواهی نخواهی
منافع ملی افغانستان بازهم برباد میرود و مطق گرایی بازهم به بن بست خواهد رسید.

آنانیکه میخواهند تعصبات قومی ، مذهبی ، منطقوی و سمتی را بیشتر از پبشتر دامن بزنند تا قدرت سیاسی را در انحصار داشته باشند ویا بدست بیاورند ، باید بدانند که در آتش افروزی نفاق افگنان نقش هیزم آوردن را بدوش گرفته اند. اینکه در کمین نشستگان چه گونه تاحالی سود برده اند و خواهند برد، مساله ایست روشن مثل اشعه تابا ن خورشید.

اگر قوم گرایان بکوشند تمام اقوام را تابع یک قوم مشخص بسازند ، به بیراهه روان اند. اگر قبیله گرایان بخواهند همه مردم افغانستان را در یک قبیله بگنجانند ، این امریست نا ممکن.

اگر در افغانستان هزاره و ازبک وپشتون وتاجیک و ترکمن و نورستانی و بلوچ و عرب و اویغور و گجر و همه اقوام همه واقعیت های قومی وملموس اند ، پس با سیاست فرا قومی میتوان بسوی منافع ملی نگریست و در این کوره راه از منافع ملی – دموکراتیک مردم سخن گفت ودفاع کرد نه با عظمت طلبی و یا تنگ نظری.
اگر مردمان همه اقوام افغانستان باهم مانند خواهر وبرادر نگردند و روشنفکران همه اقوام خود را با یک دیگر برابر نسازند و ندانند و نکوشند تا برادری و برابری بوجود بیاید، هر نوع تلاش برای نابرابر ساختن زیر نام برادر کلان و حق کلان وبرادر کوچک و حق کوچک ، برادر اکثریت وحق اکثریت اقلیت وحق اقلیت این جامعه بخاک و خون کشیده را بازهم به پرتگاه خونریزی و استخوان شکنی خواهد کشانید. بر ماست تا از گذشت روز گار بیاموزیم وبدانیم که اگر میخواهیم در سیاست اشتباه نکنیم باید به آینده بنگریم وتمام نیرو را بسیج نماییم تا ناتوانی های خود را به توانایی تبدیل نماییم. آزادی وبرادری وبرابری با عدالت اجتماعی با هم گره خورده اند و نقض هریکی نفی دیموکراسی وتقویه بیداد واستبدا دومطلق گرایی خواهد بود.

یار زنده وصحبت باقی.