ټپيېزي

هره
انجلۍ د وطن زوی کړې
ښه
غيرتي يې ته رالوی کړې
په
شهامت باندي يې پوی کړې
زلمو
سنګر کي ويني توی کړې
پېغلي
ړندې کړې چي کونډتوب نه قبلوينه

اور
به يې پور په کاله کړي
زور
د د ښمن به ژر اوبه کړي
له
وينو ډکه به يې خوله کړي
جانان
به ولي توره نه کړي
تر
نيمايي مورچله زه ورسره ځمه

په
دښمنانو باندي بريد که
ختم
د وخت هر يو يزيد که
وطن
دي پير ځان دي مريد که
ته
په سنګر کي ځان شهيد که
زه
به سور شال ستا په مزار وغوړومه


ورک
شه مېراث او ورکي شومي
د
بري لار کي ډېري لومي
شته
دي ازغي او هم پېچومي
توري
وهه بری به مومي
که
بری نه وي ځوانان تل په تورو مرينه

په
سرو لمبو باندي ګډيږي
له
خپله سره پري تيريږي
سل
واري مري خو ژوندی کيږي
په
مورچل هغه سړی خيږي
چي
يا مين وي يا يې پېغله ناسته وينه


حنیف
حیران