چرا به ملک خود نميايی؟

رادر، خواهر، وطندار گلم،

سلامتی بر شما در نام مقدس عيسی مسيح باد!

سه شنبه گزشته زمانی که برنامه زنده آواز مسيح را شروع کردم، قلبم کمی رنجور بود زيرا در طئی فقط يک هفته يارده تهديد به مرگ را از طريق تيليفون و ايميل گرفته بودم. هرچنديکه اينگونه تهديدات گاه گای نورمال هست در زندگی من و اما در طول دو هفته گزشته بخاطر غوغای که در کابل، هرات و مزار شريف بنسبت روی پرده آوری عکسها و ويديوهای مسيحيان افغان و تهديد و زوربازی عليه آنان، اين گونه تهديدات را عليه بنده نيز تيزتر کرده. گناه آنانيکه در اخبارهای افغانستان و بخصوص يک و يا دو تلويزيون در داخل افغانستان شايع شده اينست که آنها با خواست قلبی خود اختيار نموده اند تا پيرو عيسی مسيح شوند.

سه روزی پيش زمانيکه در تلويزيون ملی افغانستان سرودی به آواز شيرين و مقبول زرسانگه را شنيدم اشکهايم بی اختيار جاری شد. خيلی گريستم. در حاليکه ميگريستم، خانم عزيزم در اطاق کارم با يک پياله چای سبز آمده از من پرسيد: “چرا، چی شده، چرا گريه ميکنی؟”

گفتم، اگر اين سرود قشنگ پشتو که حال ميکس دری هم دارد را بشنوی، خودت ميفهمی که چرا گريه ميکنم.

يکی از شعرهای که درين سرود سروده شده به آواز وطندار ما “داود حنيف” است که سوال ميکند از جانب، مادران، خواهران و اگر اشعار پشتو را که خانم “زر څانګه” درين سرود با آواز دلکش و دلنشين و خدا دادش خوانده با افزايم از قلب عاشق نير شکايت دارد و ميگويد:

چرا به ملک خود نميای

شينواری لونگينه، شينواری لونگينه.

و در شعر بعدی داود جان مي افزايد:

خواهر و مادر پيرزالت،

شينواری لونگينه، شينواری لونگينه

همه ميگن ديگر، بيا شوند فدايت

شينواری لونگينه…

وقتی شنيدن اين سرود من چشم گريان بودم و گريستم زيرا برای من که پيرو عيسی مسيح هستم در کوچه و بازار، در پرده و تالار همان وطنم افغانستان مردم خودم آواز مرگ و کشتن و پاره کردنم را دعا ميکنند ميکنند و مرا مرتد و ناپاک و واجب القتل اعلام ميکنند و به افتخار مرا لعنت ميکنند. قصور من؟ من پيروی عيسی مسيح هستم.

شبها را در بی خوابی بسر ميبرم و در دعا هستم برای سلامتی برادران و خواهران ام که مانند من پيرو عيسی هستند. آنها در کشور خود مانند بيگانگان و يا آنانيکه در کشوری غير قانونی وارد شده باشند و گزرنامه ای نداشته باشند و خود را پنهان کنند تا مبادا عساکر آنان را دستگير و در زندان بی اندازند و يا از کشور خارج کنند. آنها در کشور خود شان خارجی شده اند و از حقوقی برخوردار نيستند و گوشهای شان از دشنامهای زننده ای مانند، مرتد، کافر، کثيف، وغيره زنگ ميزند. نه کسی است که از آنان بشنوند و نه هم کسی که غمخوار باشند.

چندی نميگزرد از عبدالرحمان مسيحی افغان که کتاب مقدس را برداشت و بر روی کامره ها ميگفت: “مه کافر نيستم، مه مرتد نيستم، مه مسيحی هستم و مه به تثليث ايمان دارم.”

خوب هرچه که شما از عبدالرحمان برداشت داريد خير و اما در حقيقت ما ديديم که اگر کسی در افغانستان خود را پيرو عيسی مسيح بگويد انجامش چيست. من ويديوهای آنزمان را تا بحال دارم که بزرگان دين ميگفتند: اگر در حقيقت شريعت اسلام تتبيق شود، اين شخص مرتد بايد بدار آويخته و قطع قطع شود.”

باز هم خوشابحال عبدالرحمان که او را قاضی صاحب قضات ديوانه قرار داده جاده ای برايش هموار کرد تا هم او را مطابق شريعت اسلام رها کنند و نيز راه او را هموار سازند تا قوای اطاليای وی را شباشب به اطاليا ببرند که از او ديگر کسی تا حيات نشنوند.

اما، از حال زار مومنين عيسی مسيح امروز کی بپرسد. کی آنان را ديوانه قرار دهند تا آنان نيز از حقوق ديوانگی برخوردار شوند و در امان بمانند؟ کلام خدا در مورد خداوند ما عيسی مسيح نيز ميفرمايد که مردم ميگفتند: “او ديوانه است، چرا به او گوش دهيم؟ (انجيل يوحنا فصل 10 آيت 20.

شعر پشتو بيادم ميايد که ميگويد:

محبت اول آسانه په نظر راغی

په اخير کی می نصيب خون جگر راغی

واقعاً عشق در اول آسان بنظر ميرسد و اما مشکلاتش و خون جگریهايش دنباله دار است.

امروز، روزیکه ما در قرن بيست و يکم هستيم و دهه ای اولش هم تقريباً به اتمام رسيده، مردم دم از علم، عقل، حکمت، دانش، به کهکشانها رفتن ميزنند، ما متأسفانه در کشور خود افغان ستان عزيز حتی چشم رسايی به حقوق هموطنان ديگر خود نداريم تا آنان بتوانند با اختيار که خداوند خودش به آنها داده در جستوجوی خدا شوند و بگزارند تا “گز و ميدان” در اختيار خدا باشد و تا او قضاوت فرمايد که يک نان چند فطير است. اما کسی نيست که گوش شنوا داشته باشند و کمی کلای خود را گرفته با آن قضاوت کنند. چشم مردم دنيا به افغانستان دوخته تا ببينند که افغانها چقدر تحمل يکديگر و ديگران را دارند و همانطويکه آنها مذهب اسلام را با افتخار ميخواهند تبليغ کنند، چقدر جرأت و تحمل اين را هم دارند تا اگر کسی بخواهد اسلام را ترک گويد او را نه تنها محبت نمايند بلکه در حقيقت درين فکر شوند که دين و مذهب اختياری است نه تحميلی و بزور.

افغانهای مسيحی، مرتد نيستند و نه هم وطن فروش بلکه آنان به تجارب شخصی و مطالعات درست، درک نجات از طريق عيسی مسيح را کرده اند، چنانکه مسيح خودش فرمود: “من راه و من راستی و من زندگی هستم، هيچکس جز به وسيله من نزد پدر آمده نمي توانند.

اگر شما ايمان داريد که از طريق اسلام، هندوزم، بوديزم، شانتوزم، کانفيوشزم، و يا بی خدای به منزل ميرسيد، بفرماييد و اين امر و اراده و اختيار شخصی شماست و اما بديگران نيز حق دهيد تا آنان با اختيار خود راه نجات خود را متلاشی شوند چنانکه پيروان عيسی مسيح، از طريق عيسی مسيح راه نجات شان را درک کرده اند. جای تأسف اين است که حتی دولتمردان کشور ما پيروان عيسی مسيح را واجب القتل ميدانند و حتی قانونی اساسی هم ساخته تا آنانيکه از دين اسلام منحرف شوند جزای شان موت باشد.

افغانستان از جمله کشورهای است که ماده هژدهم حقوق بشر جهانی را امضأ کرده و بياييد ببينيم که درين ماده چه گفته شده و افغانستان بالای کدام قانون دستخط و تعهد عمل کرده تا به آن وفا کند نه بی وفائی:

ماده هژهم: «هرکس حق دارد ازآزادی انديشه، وجدان و مذهب بهره‌مند گردد، اين حق شامل آزادی تغيير مذهب يا باور و نيز آزادی اظهار مذهب يا باور به شکل آموزش، عمل به شعائر، نيايش و بجای آوردن آيين‌ها چه به تنهايی و چه به‌صورت جمعی نيز می‌گردد.»

بعضی از وطنداران مسلمان پيامهای به من فرستاده اند که گستاخی معاف حتی استفراق تان بيايد. “من ترا پاره پاره خواهم کرد.” و يا ديگری مينويسد؛ “از پاهايت شروع ميکنم و از تو کباب جور ميکنم.”

من فکر کردم که دوران کانابولی گذشته و اما اينگونه تهديدات واقعاً ياد تاريخ آدمخوری را منعکس است. من در واقع رنجورم ازينگونه پيامها زيرا اينها همه از کسانی اند که من آنان را وطندار ميخوانم.

من چون در ايالات متحده زندگی ميکنم پس بايد از نقطه نگاه حالم صحبت کنم که ميبينم. در ايالات متحده تعداد مسلمانان به بيش يک و نيم مليون و يا 6% درصد کل جمعيت است. از روزی که من درين کشور آمده ام تا امروز به جز جزباتی شدن بعض عناصر در روزهای بعد از يازدهم سپتامبر سال 2001 هرگز نديده ام تا کسی کسی را و يا دولت کسی را بجرم اينکه مسلمانان مسيحيان و هندوها و بودائيها و بي دين ها را بدين اسلام دعوت ميکنند. در حقيقت مسلمانان همانند ساير اديان و بی دينان در حال آزادانه تبليغات مذهبی ايشان اند و از قانون کشور حمايت هم ميشوند.

راديو، اخبارات و تلويزيون های شخصی چه مسلمان، چه مسيحی، يا اديان ديگر بشمول برنامه های سکولار همه در صحبتهای شان بصورت روشن از همديگر انتقادات وغيره ميکنند و اما هيچ يک در طرف دولت محکوم به مرگ و زندان نميشوند. در حاليکه مسلمانان هر آزادی را که اديان ديگر در آمريکا دارند، متأسفانه همين مسلمانها نه تنها در مورد تبليغ مسيحيت در کشورهای اسلامی واويلا ميکنند بلکه حتی حاضرند تا تشويق کنند برای سرکوبی کامل آنانيکه مسيحيت را دران کشورها ابلاغ کنند.

در قران ميخوانيم که: إنما يعمر مساجد الله… پس اگر مسلمانان به حکم الله مساجد تعمير ميکنند و ايمان دارند که تنها از طريق آنها طريق کامل است، پس تنگنظری درچيست که ديگران نيز همين حق را داشته باشند تا بتوانند بدون تهديد مرگ و خطر از نوع آدميان خود آزادانه از مسلمانان دعوت کنند بدين و مذهب و راه که آنان فکر ميکنند راه خداست؟

چنانچه ما مسيحيان نيز حکم آن کسی را که ما خداوند ميخوانيم ميخواهيم بعمل بياوريم و برويم و محبت او را اعلام کنيم که ايمان داريم تنها از طريق او ميتواند انسانها نجات بيابند. و اما نه به زور و نه به تهديد بلکه با محبت، با فيض، با کمک بشردوستانه و با همدردی، و در غم شريکی و در عمل.

چنانچه عيسی مسيح حکم ميکند:

« پس برويد و تمام قومها را شاگرد من سازيد و ايشان را به اسم پدر و پسر و روح القدس غسل تعميد دهيد؛ و به ايشان تعليم دهيد كه تمام دستوراتي را كه به شما داده ام ، اطاعت كنند. مطمئن باشيد هر جا كه برويد، حتي دورترين نقطه دنيا باشد، من هميشه همراه شما هستم.»

و نيز در اعمال رسولان فرمود:

«اما وقتی روح القدس بر شما نازل شود قدرت خواهید یافت و در اورشلیم و تمام یهودیه و سامره و تا دورافتاده ترین نقاط عالم شاهدان من خواهید بود.»

ولی بايد متوجه شويم که عيسی مسيح و تعليماتش وتعليمات روح عيسی مسيح که از طريق بنده های نيک خود کلام خدا را به ما الهام کرد در هيچ موردی به پيروانش نگفته تا بزور و تهديد آنان را شاگردان من و يا پيروان من سازيد. بياييد که از تعليمات خود عيسی مسيح که خداوند ما ست بشنويم:

شنیده اید که: «همسایه خود را دوست بدار و با دشمن خویش دشمنی کن.»
اما من به شما می گویم دشمنان خود را دوست بدارید و برای کسانیکه به شما جفا می رسانند دعا کنید.
به این وسیله شما فرزندان پدر آسمانی خود خواهید شد، چون او آفتاب خود را بر بدان و نیکان یکسان می تاباند و باران خود را بر درستکاران و بدکاران می باراند. اگر فقط کسانی را دوست بدارید که شما را دوست دارند چه اجری دارید؟ مگر باجگیران همین کار را نمی کنند؟
اگر فقط به دوستان خود سلام کنید چه کار فوق العاده ای کرده اید ؟ مگر بی دینان همین کار را نمی کنند؟
پس شما باید کامل باشید همانطور که پدر آسمانی شما کامل است.

در کداميک از کلمات که عيسی مسيح در آيات بالا (انجيل متی فصل 5 و آيات 43 تا 47) امر فرموده شما کلمات بزور سوته و يا تهديد را ميتوانيد بيابيد؟ گویم دشمنان خود را دوست بدارید و برای کسانیکه به شما جفا می رسانند دعا کنید آيا ين يک تهديد است؟

حال بياييد که ببينيم که رسولان عيسی مسيح درين ضمن به ما از روح خدا چه تعليم داده:

پس اگر شما به انجام آنچه نیکو است اشتیاق دارید ، چه کسی به شما آسیبی خواهد رسانید ؟
اما اگر به خاطر نیکوکاری رنج می بینید ، خوشا به حال شما ! از تهدیدات مردم نترسید و نگران نباشید.
اما ترس مسیح در دلهای شما باشد و او را خداوند خود بدانید و اگر کسی علت امید شما را می پرسد ، همیشه آماده جواب باشید.
البته باملایمت و احترام. وجدان شما همیشه پاک باشد تا حتی اگر به شما توهین شود ، کسانی که از رفتار نیک مسیحائی شما بد می گویند از گفتهً خود شرمنده گردند.
زیرا اگر خواست خدا بر این است که شما زحمت ببینید بهتر است که به خاطر نیکوکاری باشد ، نه برای بدکاری.
مثلا خود مسیح یک بار برای همیشه به خاطر گناه بشر مرد ، یعنی یک شخص بی گناه در راه گناهکاران مرد تا ما را به حضور خدا بیآورد. او از لحاظ جسم کشته شد اما از لحاظ روح به زندگی خود ادامه داد.

من يک افغان هستم و پدران و نيکان من نيز افغان بودند. و اما مردم اين سرزمين که امروز افغانستان نام دارد، هميشه مسلمان نبودند. بتهای باميان به آن گواه اند.

پس مشکل چيست؟ چرا مردم مسلمان افغانستان آنقدر خوفزده اند از آنانيکه حتی نمی توانند با آزادی کامل خود را مسيحی اعلام کنند و مسکنی داشته باشند که آنرا عبادتگاه و يا کليسای خود بخوانند و در همان کوچه های که مساجد تعمير شده مسيحيان نيز حقوق تعمير اجتماعات شان را داشته باشند؟

آيا در قران نيامده که، “ لااکراه في دين“ در دين هيچگونه اکراه (زور) جای ندارد؟ پس اگر لااکراه في دين چی ترسی داريد وطنداران مسلمان که مسلمانان که راه مسيح را انتخاب ميکنند آنانرا حتی بزور و جبر و با نول تفنگ و با تهديد سربريدن در تلويزيونها و رسانه ها از آنان اقرار ميگيريد که غلط کرده؟ آيا شما صد در صد ميتوانيد آن شخص را که تهديداً ازش اقرار گرفتيد تغير دهيد؟ آيا قلب او را نيز ميتوانيد تغير دهيد؟ خوب، قلب انسان را که تنها خدا آگاه است و انسان هرگز نتواند قلب ديگری را آگاه باشد ولو که حتی شوهر و زن و مادر و پدرو فرزندان تان باشند.

پير ما ست در ظاهری پابند رسم، هم دين دوست!

چی توانی گــــر بود در باطنش هر آن که اوست؟

اين مثل کردکی و طنی ماست که ميگوييم: “از دل انسان تنها خدا خبر داره.” اين واقعاً يک حقيقت است. خوب وقتی در مثالهای وطنی رسيديم، اين مثل ديگری هم غورطلب است: “نی بدينم، نی به دنيا، ضرب سوته يا اميرالمومنين.”

بلی برادر و خواهر، وطندار گل، هيچ کسی نمی تواند با زور سوته قلب کسی را تغير دهد. اگر کسی در ملا اقرار کند که مسلمانم و يا مسيح ام و يا هندو ام و اما در باطن، در قلب کسی ديگری باشد و روی ديگری داشته باشد و برداشت او چيزی ديگری باشد، هيچ کسی بجز خدا نميتواند آنرا بداند.

پيروان مسيح در افغانستان بتعداد هزارها موجود اند و آنها عيسی مسيح را بحيث خداوند و منجی خود در قلب نگه ميدارند و در عمل نشان ميدهند و اما آزادی بيان ندارند چون متأسفانه در وطن ما فقط در تنگنظری خود سرگم هستيم و تنها همان راهی که خود ما فکر ميکنيم درست است، ديگران را نيز با زور ميخواهيم با ما همنظر باشند و اگر بناشند، به آنها بيگانه، نجس، خطرناک، و حتی واجب القتل نسبت ميدهيم.

کدام يک از پيامهای که پيروان عيسی مسيح اعلام ميکنند خطرناک و تهديد آميز است:

“همسايه ات را مانند خود دوست بدار”؟ و يا “دشمنان ات را دوست بدار و برای آنانيکه به شما اذيت ميرسانند و جفا ميکنند دعا کن”؟ و يا “پدر و مادرت را احترام کن”؟ و يا “فرزندان تان را از زندگی بيزار نکن”؟ و يا “غيبت گوئی نکن”؟ و يا “دروغ نگو”؟ و يا “انسان را نکش”؟ و يا “انتقام نگير”؟ و يا پيامی که ميگوييم، “اگر کسی محبت ندارد خدا را هرگز نشناخته، زيرا خدا محبت است”؟ کدام يکی ازين پيام های ما از عيسی مسيح ياد گرفته ايم و ميخواهيم با آن عطر معرفت عيسی مسيح را بافشانيم خطرناک و تهديد کننده است؟ چرا اين ترس از محبت که در مسيح است؟ چرا اين ترس از آنانيکه حتی حق تعمير اجتماع را نداردن و در خانه های خود و در خاموشی عيسی مسيح را عبادت ميکنند؟ چی ترسی از آنانيکه با آنان بآسانی ميتوانيد بحث دوستان و بلا خوف در مورد مذهب کنيد؟ من آياتی زيادی را از کتاب مقدس عهد کهنه و نو ميتوانم درين مقاله کوتاه مثال دهم که به ما درس ميدهد تا با کسانی که مشکل دارند و افسرده اند و غريب اند و محتاج اند و بيوه اند و یتيم اند و حتی دشمن تان اند خوبی کنيد و به آنان آب بدهيد و نان بدهيد و آنان را بپوشانيد که تمامی اين اوامر را پيراون عيسی مسيح در عمل در تمامی دنيا انجام ميدهند و اگر با اين کار خير آنان پيام نجات بخش مسيح را نيز بدهند، چی تهديدی است؟ آيا مسلمانان مسلمانی را تبليغ نمي کنند؟

در وطن مثال ديگری داريم هم داريم که از بردباری صحبت ميکند:

عيسی بدينش و موسی بدينش.

آيا ميتوانم جرأت کنم که بآن بافزايم که محمد نيز بدينش و کرشنا نيز بدينش؟

و مثال ديگر پشتو را بيارم که ميگويد، “دا گز او دا هم ميدان!”

بلی، چرا ما بحيث انسان نمی توانيم يکديگر را تحمل کرده بگذاريم که “ميدان” را خدا خودش “گز” کند و قضاوت کند که کی راست است و کی ناراست؟

زمانی بود که من خودم تنها دوست داشتم که تنها از هزاره بودنم و از شيعيه بودنم افتخار کنم و اگر کسی مختلف ازآنچه من فکر ميکنم فکر کند خونم بجوش ميامد و نمی توانستم که آن شخص را به هيچ وجه برداشت کنم. از کسی که پشتون بود نفرت داشتم و کسی که در کوچه های کابل بمن کتره رفته بودند و مرا ميگفتند “هزاره و چاکليت مينو، اگر قدرت ميداشتم حتی شايد ميکشتم و اما خداوند چشمانم را باز کرد و من به عيسی مسيح ايمان آوردم و او بمن آموخت: “دشمن ات را دوست بدار و برای آنانيکه بتو جفا ميرسانند دعای خير کن.”

کلام عيسی مسيح به من آموخت: “مغلوب‌ بدی مشو بلكه‌ بدی را به‌ نيكويی مغلوب‌ ساز.” و نيز کتاب خدا به من آموخت: “کسی که محبت ندارد خدا را هرگز نشناخته، زيرا خدا محبت است.” و به همين ترتيب من خادم واقعی خدا شدم تا نه تنها خدا را دوست داشته باشم بلکه با محبت که از خدا فرا گرفتم، همه انسانيت را نيز دوست داشته باشم حتی اگر کسی مخالف من و باشد و مرا دشمن بخواند و يا با من دشمنی کند.

انجيل متی فصل 5 آيت 44. رساله به روميان فصل 14 آيت 21 و رساله اول يوحنا فصل 4 آيت 8.

فرض کنيم اگر خدا قصد کند که در زمين اگر امروز کسی خلاف قانون من و خلاف اوامر من و خلاف حکمت من کند، آن کس را نفس حيات ندهم. دوستان عزيز، فکر ميکنيد به تمامی انسانيت چی خواهد شد؟ خدا را شکر که او رحيم است و معنی کلمه رحمت اين است که خدا برای بندگانش هر صبح مواقع تجديد مينمايد تا انسان ها به او رجوع کنند. خدا کسی نيست که با داشتن يک چکش اگر کسی خلاف او کند، چکش را برسرآن کس بزند. نه، هرگز، بلکه او پدری است مهربان و بردبار و دير قهر.

در کتاب نوحه (و يا مرثيه) ارميای نبی در مورد رحمت و وفاداری خداوند چنين ميخوانيم:

وقتي‌ مصيبت‌ و سرگرداني‌ خود را به‌ ياد مي‌آورم‌، جانم‌ تلخ‌ مي‌گردد.

بلي‌، آنها را دائم‌ به‌ ياد مي‌آورم‌ و وجودم‌ پريشان‌ مي‌شود.

اما نور اميدي‌ بر قلبم‌ مي‌تابد، وقتي‌ به‌ ياد مي‌آورم‌ كه‌ رحمت‌ خداوند بي‌زوال‌ است‌. آري‌، بسبب‌ محبت‌ اوست‌ كه‌ ما تلف‌ نشده‌ايم‌. وفاداري‌ خدا عظيم‌ است‌ و رحمت‌ او هر صبح‌ بر ما مي‌تابد. به‌ خود مي‌گويم‌: «من‌ فقط‌ خداوند را دارم‌، پس‌ به‌ او اميد خواهم‌ بست‌.» خداوند براي‌ كساني‌ كه‌ به‌ او توكل‌ دارند و او را مي‌طلبند نيكوست‌. پس‌ خوبست‌ كه‌ چشم‌ اميدمان‌ به‌ او باشد و با صبر منتظر باشيم‌ تا خداوند ما را نجات‌ دهد.

پس ای برادران و خواهران و وطنداران عزيز من، سوال درين جاست که آيا ما نمی توانيم با هم در فضای آزاد در مورد ايمان و مذهب يکديگر بحث دوستانه داشته باشيم که درآن هيچگونه زور و جبر و تهديد و قهر نباشد و در حلم و تاضح و بردباری بتوانيم حتی اگر مخالف باشيم يکديگر را احترام کنيم و مخالفت خويش را با تکلم که با محبت آراسته شده باشد نه به جنگ و تفنگ حل کنيم؟

چنانچه خدا حتی کسانی که مخالف حتی وجود خدا اند را نفس روزانه و روزی و عمر ميدهد. در حال که او ميتواند با يک پف همه را از بين ببرد و اما مهربان است. آيا ما خدا هم بزرگتر و بهتر هستيم؟ هرگز! آيا ما نميتوانيم از خداوند خالق بردبار خود بياموزيم و رحيم باشيم و “گز” و “ميدان” هردو را به او بگذازيم؟

وطنداران عزيز،

ما بايد فکر کنيم، بلی اگر کسی ديگری نيست با کلاه خود مشوره کنيم. چون وقتی ما از کلاه صحبت ميکنيم مقصد ما همان ضمير است و در آن عدالتی است که خدا بنا نموده و ميکانيزمی است که ما را در هرچيزی که خلاف محبت، فيض و رحمت خدا باشد ملامت خواهد کرد و در هر چيزی که ما خدا را دوست داشته باشيم و منافق نباشيم و انسانها را دوست داشته باشيم و رحيم باشيم و بردبار باشيم و ديگران را تحمل کنيم، به ما تسلی خواهد داد.

يکبار، فقط يکبار با خود تصميم بگيريد که همانطوريکه شما ميخواهيد عقيده خود را بديگران ابلاغ کنيد و بخواهيد که آنان بشما گوش دهند، به همان وزن و قيافه به ديگران نيز با تحمل کامل و احترام گوش دهيد و اگر گپ شان خوش تان نيامد با مذاق و خنده برادرانه بگوييد، “چطور اس که درين مورد هردوی ما با احترام مقابل مخالف باشيم و يا در مورد بيشتر از همديگر ياد بگيريم؟”

دعای من در حضور خداوند:

ای خدای عزيز من، به دولتمردان و بزرگان ما حکمت عطا فرما تا تو را با معرفت کامل بشناسند.

ای خدای عزيم من، افغانستان عزيز مرا با خوبی هايت برکت بده تا شود که انجيل يعنی خبر خوش ات را بپذيرند.

ای خدای عزيز من، در افغانستان صلح که مافوق فهم انستان است بيار.

ای خدای عزيز من، مردم ما را راه تواضح و بردباری را نشان بده تا در حقيقت تو جلال بيابی.

ای خدای عزيز من، دشمنان پيروان عيسی مسيح را ببخش زيرا که آنان نميفهمند که چه ميکنند.

ای خدای عزيز من، مردم ما را کمک فرما تا حتی اگر ما مخالف عقايد يکديگر باشيم يکديگر را با احترام تحمل کنيم.

ای خدای عزيز من، افغانستان از تو است شدی همه چيزيکه در آنست، از آن توست، بگذار تا همه نام قدوس تو را جلال دهد.

در نام خداوند عيسی مسيح. آمين.