بهار قبایل پشتون با گل کوکنار؛ هموطنان ما مرگ توزیع می کنند
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
مناطق جنوب و شرق افغانستان، جایی که قبایل پشتون موقعیت دارند، بزرگترین کشتزارهای کوکنار/ خشخاش جهان می باشد. این مناطق سالانه بیش از 80 درصد مواد مخدر جهان از قبیل تریاک و هرویین را تولید می کنند و با کمک روسای قبایل، کوچی ها و مقامات بلند رتبه دولتی آن را به قاچاقچیان بین المللی می رسانند. کمتر از ده درصد کوکنار افغانستان در ولایت بدخشان زیر کشت می رود. گزارش های مختلف حاکی از آن است که نیروهای انگلیسی در جنوب افغانستان به شکل گسترده در قاچاق مواد مخدر این مناطق دست دارند. در چند سال اخیر میلیون ها دالر از طریق برنامه های مختلف در اختیار مقامات محلی، روسای قبایل و کشاورزان کوکنار قرار گرفته تا کوکنار کشت نکرده و بجای آن، به کشت محصولات کشاورزی مفید بپردازند. با این وجود هیچ کاهشی در تولید و قاچاق مواد مخدر مشاهده نشده است. گفته می شود مواد مخدری که از افغانستان قاچاق می شود، سالانه بیش از 60 میلیارد دالر درآمد دارد.
طبق گزارش یک روزنامه کانادایی، گل آغا شیرزی والی فعلی ننگرهار، در زمان ریاستش بر ولایت قندهار، هفته ای بیش از یک میلیون دالر از قاچاق مواد مخدر و دزدی از عواید گمرکی درآمد بدست آورده است. گزارش های فراوانی نیز از دست داشتن کسانی چون اسدالله خالد در تولید و قاچاق مواد مخدر، در زد و بند با روسای قبایل در افغانستان و پاکستان وجود دارد.
ولایت ننگرهار/ عکس از رویترز
پيام‌ها
11 آپریل 2013, 17:57, توسط محمد
مرگ بر نژاد پست و آدم کش پشتون این سوداگران مرگ و زن ستیزان و پارسی ستیزان و جنگ سالاران
12 آپریل 2013, 00:45, توسط ساده دل
دیریست که مطالب و مضامین منتشره صفحه کابل پرس? را به مطالعه نشسته ام. از هر که و هر چه خواندم. از بخت بد نتوانسته ام که به ماهیت اصلی خط مشی و دستور عمل نشراتی آن پی ببرم . در دو راهه ام که آیا این صفحه تخته مشق است برای آزادی بیان و یا پروژه است برای تخریب اندک داشته های ما.
در بسا موارد همان لطیفه بیادم می آید که به کسی گفتند : گوشت را پشک برد. و آن شخص بدون اینکه دست به گوش ببرد که آیا هنوز بجاست و یا گم، به دنبال پشک میرود. از آنجمله آقای محمد که بدون اندک تاملی فقط به روایت آنچه شنیده و خوانده ؛ ابراز نظرنموده، و به شکل کلی تمامی یک قوم را متهم به اجرای اعمال و عاداتی نموده که به یقین کامل دور از انصاف است.
با قبول اینکه بیشترین مزارع کوکنار در سه ولایت افغانستان ( هلمند ، قندهار و ننگرهار ) موجود اند؛ و این سه ولایت با اکثریت پشتون. حالا گذشته از تمام پشتون ها ، آیا حق این دعوی را داریم که تمامی باشنده گان این سه ولایت را متهم به این اعمال نمائیم؟ به نظر من نه. یک مثال کوچک: همین حالا بیش از 800 فامیل بیجا شده گان هلمند در فلاکتبار ترین وضعیت در یکی از کمپ ها در کابل زنده گی مینمایند. آیا دور از انصاف نیست که همین مظلومتر از من و تو را در زمره زمینداران و قاچاقبران ملعون کوکنار بشماریم.
اگر به مطالعه ارقام ثابت در مخزن اطلاعات جهان بنگریم؛ تا دهه 80 میلادی تولید و تورید تریاک در افغانستان صفر بود، مقدار اندکی که شاید بیش از چندصد کیلو گرام سالیانه تولید میشد فقط به منظور داروی خواب آور و مسکن درد ها مورد استفاده قرار میگرفت، نه به منظور نشه و استفاده های نامشروع.
کشت تریاک بعد از باز شدن در های مشرقی و جنوبی بروی CIA از جانب ISI به همکاری مجاهدین رونق یافت، وطبیعی است که نزدیک ترین ولایات قابل دسترس و مساعد ترین مناطق برای ذرع آن همان بودند که هستند. تولید آن در زمان جنگ های داخلی بعد از سقوط حکومت نجیب الله به حد اعلای آن (بیش از %80 ) تولید جهانی رسید. در سال 2000/2001 به ناگهان این رقم تولید نظر به تصیم غیرمنتظره ملا عمرتقریبا به صفر تقرب کرد. با رویکار آمدن دولت جدید و استقرار نیرو های خارجی ( تصادفا ) متمرکز در همین سه ولایت ، کشت و تولید کوکنار و تورید محصولات آن به بلندترین رقم ( بیش از%90 ) تولیدات جهانی رسیده.
حالا سوال اینجاست : چرا کشت این بته ننگین و مضر در سه ولایت که بیشترین نیرو های خارجی متمرکز اند، در بالاترین حد ممکن است ؟ اگر پشتون ها تماما عامل اصلی کشت و قاچاق این ماده منحوس اند، چرا قبل از دهه 80 و یا در سال 2000/2001 به آن نپرداختند؟ ویا چرا در لوگر ، وردک ، زابل و سایر ولایات پشتون نشین چنین نیست؟ چرا در طول تاریخ 30 ساله این تجارت در افغانستان ، زمانیکه حاکمیت حکومت کابل ( خوب یا بد ) در این مناطق به حداقل میرسد، و نفوذ بیگانگان به حد اعلی ؛ تولید این جنس بدنام به حد اکثر تقرب میکند؟ تا جواب چه خواهد بود و نتیجه کدام ...
دوستانه امیدوارم، همه تان از این صفحه استفاده جائز نموده در بهبود اوضاع و احوال بکوشید، مبادا از روی اشتباه و یا قلت معلومات چیزی بنویسید که به ضرر تمام شود. صرفنظر از اینکه همه مسلمانیم و افغان یا افغانستانی هستیم؛ حد اقل به صفت یک انسان؛ کرامت، ذکاوت ، عقل و منطق را فراموش ننموده ، آنچه میگوئیم و آنچه میکنیم را ، سنجیده بگوئیم و شمرده نمائیم.
12 آپریل 2013, 09:16, توسط راجا احمدی
سلام به همه افغانهایکه دراین سایت سروکار دارند بنده برای اولین بار است که اظهار نظر مینمایم ومدت تقریبآ ۳ سال مطالب این سایت را تحت نظر دارم برای اولین بار مطلبی را که اقای بنام ساده دل نوشته سراسر واقعیت بوده و مدت ۳ سال تمام به جز دشنام به یک قوم وووووووووو چیزی دیګری نه دیدم اګر مقصد از طالب وبعضی مسایل دیګری با شد فکر میکنم که اولتر از همه شما ها وحا میان داخلی و خارجی تان مرتکب ان شده اید ودر ارتباط به کشت مواد مخدر همین اکنون رهبران شما در کشت وترافیک مواد مخدر مستقیمآ دست دارند من از جنایات ګذشته شماها اصلا یاداوری نمیکنم وسلام
““-””
آنلاین : http://ندارم
12 آپریل 2013, 14:43, توسط من اوغان نیستم/ق. میران . ی
وحشی بودن یک طایفه یک طرف٠٠٠ و تمامیّت یک قوم را بخاطر آن وحشیگری مورد نفرت قرار دادن یکطرف٠ اینکار تبعیض نژادیست و مردود است٠ وحشیگری از دوران باستان وجود داشته و برای مقابله با آن راهکارهای مختلف وجود داشته و دارد٠ دیوار چین یک نمونه از آنهاست...ما با اوغان هائ "پشتون ها"عزیز یک مشکل داریم و ان اینکه.....باهم و در پهلوی یک دیگر زنده گی و هم زیستن با این تفاوت های مدحش غیر ممکن است...تعین کننده در باهم زیستن "فرهنگ ها"آست نه دروغ و جهل و اکثریت وا قلیت سازی و تاریخ سازی......باری عبدالرحمن خان "معفول." گفته بود، «اوغانستان کندوی است که عسل کم دارد ، و زنبور هائ زیاد».....الان حدس بزنید که برای حق خود از این کندوی نیمه تهی چه کاری می توانید بکنید!؟
آنلاین : http://مرگ به انسان کشان
13 آپریل 2013, 11:35, توسط musawer
پښتون اپارتاید / عصمت قانع
| شنبه, 13.04.2013, 11:58 AM | (120 لیدل شوی)
د ثور په دوهمه ورځ سهار وختي د تلیفون زنګ وشرنګېد. تلیفون د کور په لاندې پوړ کې وو، له بسترې را پاڅېدم په بېړه مې د تلیفون غوږۍ پورته کړه.
مشره خور مې سخته ناروغه وه فکر مې کاوه، چې هغه په روغتون کې وفات شوې ده، خو د تلیفون له پورته کولو سره سم مې د استاد برهان الدین رباني غږ و پېژندو.
السلام علیکم ورحمه. ...
وعلیکم السلام.
په ګډه وډه پښتو یې خبرې راسره کولې خورا خوشحاله وو او د افغانستان د جهاد کامیابي یې راته مبارکوله.
ما ورته وویل، خیر یوسې، خو استاذه زه د ملګرو ملتونو د پلان په ناکامۍ سخت خفه یم.
هغه راته کړه، چې ته دا خبرې پرېږده اوس باید تابیا ونیسې چې کابل ته ولاړ شې ما له قوماندان مسعود سره خبرې کړې دي، چې د ملي تلویزیون د ريیس په توګه د کار زمینه درته برابره کړي. همدا اوس دې د سفر جامې تیارې کړه او ژر تر ژره کابل ته ولاړ شه، دلته دارلاءنشا ته راشه له تاسره څو نفره نور هم روان دي.
د جهاد د کامیابي پښتو اعلامیه ته ولوله او دري اعلامیه به مسعود خلیلي ولولي.
ما شپه ټوله تېره کړې وه، له یوې خوا د مریضې خور اندېښنه وه له بله پلوه د مریضې مور غم وو. مریضه مور افغانستان وو، چې د تاریخ تر ټولو ستره فاجعه په کې روانه وه.
کابل د قتلونو، وژنو بې پتیو او بې عزتیو داسې صحنه نه وه لیدلې. هر څه د لوټېدلو، ورانېدلو او شرمېدلو له تاریخي ګواښ سره لاس او ګرېوان وو. د افغانستان د اردو جزء تامونه یو یو ړنګېدل، ملي تاسیسات له منځه تلل.
د پاکستان استخباراتي ادارو په رهبرانو کې پړی اچولی وو، چې یو حکومت پرې جوړ کړي، خو مجاهدینو د قدرت د ادارې لپاره هېڅ ډول تیاری نه درلود.
اکثره یې د کورونو او جایدادونو د قبضې له پلان او پروګرام سره د کابل تګ ته بې صبره وو.
د ثور په دوهمه یې کابل ته نه ولاړم څو ورځې نور هم پاتې شوم، خوب راڅخه و تښتېد.
ډاکتر اشرف زی، چې د ننګرهار اوسېدونکی وو او ګاونډی مې وو رانږدې هم وو، زما د حالت په لیدو یې راته وویل، څو ورځې کېږي، چې نه یې ویده شوی؟ ورته ومې ویل، نن پنځمه ده!
د خوب ګولۍ یې راکړې او توصیه یې راته وکړه که غواړې چې لیونی نشې کور پاته شه او خبرونه مه اوره.
په سبا یې د خوب د ګولیو په زور ویده شوم، خو بالاخره د ثور په ۹ نیټه کابل ته ولاړم. کابل په فاجعه کې ډوب وو، کابل بې بېرغه وو، کابل د افغانستان د ملي حاکمیت د څېرې رنګونه بایللي وو، هغه کابل چې یو وخت د افغانستان د مدني هویت تصویر وو اوس د وحشت د یوه ځنګلي فلم سټیج وو.
په واټونو کې د پاکستاني لمر پلیټونو ډاتسنونه آخوا دېخوا ګرزېدل. په وزیراکبر خان او شهرنو کې خلکو پر شخصي کورونو باندې د ملګرو ملتونو د دفترونو لوحې نصب کړې وې، چې څوک یې قبضه نه کړي.
ماښام د آریانا هوټل ته ولاړم. په آریانا هوټل کې یې زما مسعود خلیلي او ډاکتر عبدالرحمن لپاره لاپخوا اطاقونه ځانګړي کړي وو.
د هوټل په اطاق کې پر کټ وغځېدم فکر مې کاوه، چې زما د غم تاب به د اسمایي غر هم ونه لري. د خوب ګولۍ مې تر ستونې تېره کړه.
زه نه وم ویده شوی، چې حامد علمي مې سر ته ودرېد. راته یې وویل، ددې پښتو رپوټ په سمولو کې راسره مرسته وکړه، ما ورته کړه، څنګه رپوټ دی.
راته ویل یې چې څو تنو بې مسولیته وسله والو د دارالمجانین پر لیونیو ښځو تجاوز کړی دی او د تجاوز فلم هم تر بهرنۍ میډیا رسېدلی دی.
بي بي سي تاکیداً راته وایي، چې رپوټ یې راولېږه. زړه مې را ډک شو بې درېغه مې وژړل، په تشناب ور ننوتم مخ ته مې دوې لپې اوبه ور واچولې او چې را ووتم حامد علمي ته مې وویل، زه په دې حالت کې نه یم چې مرسته درسره وکړم.شپه راباندې تېره شوه.
سهار وختي بیا د ښار د څېرې د لیدلو لپاره له آریانا هوټل څخه ووتم د اطلاعاتو او کلتور وزارت ته ولاړم چکري مې ولید، چې ږیره یې پر بیخ درولې وه، خورا خوشحاله وو. په لیدلو مې حیران شو راته کړه یې چې چرا مریض هستی؟ ورته ومې ویل، نه داسې مریض نه یم، خو مریض به شم:
ملګرو دا چیغې نارې چې وهم
که منصور نه یمه اخر به شمه
له اطلاعات او کلتور وزرات څخه د افغانستان بانک پر لور روان شوم.
د افغانستان بانک مخ ته په رسیدو مې د تاریخ د افغان دښمنۍ تر ټولو بد مثال په سترګو ولید. د بانک هغه دروازه چې پر کابل هوټل راخلاصه شوې وه ددغې دروازې په شمالي څنډه کې پر سپینه ټوټه یو شعار لیکل شوی وو، چې عبارت یې داسې وو:
ما اخرین میخ را برتابوت اپارتاید پشتون میکوبیم
به پیش به سوی خراسان بزرګ
له هغه وخته تر اوسه پورې د پښتنو پر تابوتونو میخونه وهل کېږي. آیا تاریخ داسې پښتون هم پېژني، چې د اپارتاید په مغهوم و پوهېږي؟
آیا پښتون یو قوم هم دی چې د خپلې بقا لپاره لاس او پښې ووهي؟ نه پوهېږم ګیچ یم!
13 آپریل 2013, 13:03, توسط tajik
من در شناسنامه‌ام، هویت خود را می خواهم.
از برای خدا، خاموش نباشید پنجاه و چند سال قبل وقتیکه زبان مادری ما را به «دری» عوض کردند پدران ما چیزی نگفتند و ما داریم قیمت سکوت آنها را می پردازیم. حال هویت ما را در شناسنامه های «افغان» می نویسند اگر ما چیزی نگویم در حق خود و نسل های آینده جفا کرده‌ایم. و نسل،نسل ما باید این قیمت را بپردازند.
من یک «تاجیک» پارسی زبان استم نه افغان !
تو یک هزاره استی
او ازبیک است
و دها قوم دیگر در این جغرافیا زنده‌گی می کنند. لطفن سکوت نکنید !!!
13 آپریل 2013, 17:28, توسط بیگ بیر
متاسفانه 98 درصد خشخاش در مناطق پشتون نشین کشت می شود و 90 درصد مواد مخدر جهان را افغانستان تولید می کند، بیشتر از 66 درصد خشخاش افغانستان تنها در ولایت هلمند کشت می شود.
14 آپریل 2013, 06:31, توسط fetrat
اگر نسل فعلی در محلات با عواید تریاک خو نماید و مصارف خود را بر اساس عواید تریاک عیار نماید نسل بعدی هیچگاهی نخواهد توانست تغییر محصول نماید به نظر، نتیجه براین است که ملت پشتون میرود تا اصلاح ناپذیر گردد. خوب شیوه اقتصاد جهانی، مصارف سازمان سیاه هم کمک کننده این روند اند. پس فلاکت دامن گیر تمام بشریت خواهد بود. مگر اینکه هر فرد مسولیت خویش را برای حفظ این دارایی باد اورده بداند و از ان برای سرمایه گذاری نه مصارف بیجا مثل تولید نسل و زن گرفتن های بیجا و غیره استفاده نماید.
14 آپریل 2013, 12:30, توسط tajik
چرا خراسان نباشد! چرا آریانا نباشد! چرا باختر نباشد!
افغان، افغانستان، افغانستانی، همه و همه پشتون اند و بس . ما از این نام متنفریم..
17 آپریل 2013, 23:48, توسط BAD BOY
Pushtoons are in drug trade and they are not doing well at that
Hazaras are trading their girls pussy and they are very successful and making good living
congratulation to all flatnose hazaras