یک تراژیدی عمیق

ناجیه صدیقی هم امروز صبح به انیسه، حنیفه صافی، نادیا انجمن، ملالی کاکر، عمه صفیه جان، ذکیه ذکی، و دهها زن مبارز دیگر پیوست. علاوه بر قتل خانم صدیقی چیزی که مرا می آزرد این است که اکثریتِ ما(مردم افغانستان) قبل از مرگشان هیچ کدام این زنان را قدر و یا حداقل احترام نکردیم. اگر عکسشان را دیدیم به احتمال زیاد به خاطر لباس یا اندازهء چادر شان آنها را مورد نیشخند و نقد قرار دادیم و یا اگر در تلویزیون صحبت می کردند کانال را عوض کردیم تا «نِق نِق زنان در مورد خشونت» را نشنویم. وقتی زنده بودند ارزش های آنها را «غرب زده» و «ناجایز» خواندیم، و حقوق و امنیت شان را در زد و بند با «برادران ناراضی ما» معامله کردیم اما وقتی مردند آنها را قهرمان نامیدیم، ابراز تاسف کردیم و قتل آنها را محکوم کردیم.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها