فقر بامیان به تلویزیون ایران هم رسید

شبکه سوم تلویزیون ایران در برنامه خبر شبانگاهی یکشنبه۱۳۹۱/۸/۲۰ گزارشی کوتاهی از مغاره نشینان بامیان پخش کرد. دراین گزارش کوتاه مغاره نشینان از کمبود امکانات گفتند واز اینکه زندگی را به سختی می‌گذرانند. این گزارش بخش اندکی از واقعیت‌ها وفقر مردم هزاره ساکن بامیان را به تصویر کشید.

تهیه وپخش چنین برنامه‌های در نفس خود بسیار با ارزش است، امانحوه‌ای تهیه وپخش چنین گزارشاتی است که وزن آنرا دربین بینندگان سنگین‌تر ویا سبک‌تر می‌کند.

هدف از تهیه گزارش یاد شده این بود که بگوید؛ حضور یک دهه نیروهای آمریکا در افغانستان باعث شده است که مغاره نشینان بامیان به این حال وروز بیفتد ودچار فقر وبدبختی بشوند. این درحالی است که هیچ شهروند افغانستانی توقع ندارد نیروهای نظامی خارجی بیایند وامکانات رفاهی در بین مردم تقسیم کنند.

در این گزارش از به غارت رفتن آثار باستانی توسط یک شرکت پیمان کاری اشاره شد ولی هیچگونه اشاره‌ای به بودای ۵۳ متری که توسط طالبان تخریب شد، نشد. در این گزارش از فقر مردم گفته شد، ولی به دلهای بزرگ وصبر ایوب وار ورفتار متمدانه آن‌ها اشاره‌ای نشد. ازاینکه والی با میان یک زن است. اینکه بامیان جز امن‌ترین استانهای افغانستان است. ازینکه در طول یک دهه بیشترین اعتراضات مدنی مسالمت آمیز وبدون خشونت ودرگیری را مردم بامیان داشته‌اند. ازاینکه آن‌ها برای بی‌برقی شهرشان، فانوس ساختند وبه وزیر بی‌کفایت ونژاد پرست انرِژی وآب هدیه کردند. ازاینکه برای بی‌آسفالتی جاده‌ها، سرک‌‌هایشان را کاه گل کردند. از اینکه برای نبود آب آشامیدنی، به یک خر، که وظیفه آب رسانی را داشت، تقدیرنامه دادند.

فقر مردم بامیان مربوط به ده سال اخیر نیست وهیچ ربطی به حضور نیروهای خارجی ندارد بلکه این فقر، شرمندگی تاریخ است. شرمندگی بشریت است. این فقر حاصل بیماری وجنون قوم گرای ونژاد پرستی است، حاصل تب وجدان است، حاصل نحیف شدن انسانیت است.

گزارشگر که چشم دیدن اندک بیشرفت بامیان را نداشت، از بلندای مغاره‌ها واز جای خالی مجسمه تخریب شده بودا، بدون اینکه دوربینش را به سمت جای خالی بودا چرخانده وجمله‌ای درباره آن بگوید؛ با انگشت سبابه‌اش محل دور دستی را نشان داد وگفت؛ در آنجا تعداد ساختمان جدید (هم) هست که دولتی هستند.

گزارشگر تلویزیون ایران از فقر مردم وحضور نیروهای امریکای واز به تاراج رفتن آثار زیر خاکی بامیان گفت ولی از بی عدالتی حاکمان گذشته وفعلی افغانستان حرفی نزد، بی عدالتی که بودا از شرم آن فروریخت.