بسوی یک سرزمین بهتر

خیلی چیزها در افغانستان خطا رفته است؛اما پیشرفتیکه تا به حال بدست آمده نباید ضایع شود.

برای لحظه یی هزینه های کلان جنگ طولانی در افغانستان بر علیه طالبان را – که درآن به صدها میلیار دلار خرج گردیده است و تلفات جانی که این جنگ بعد از حمله امریکا به افغانستان در سال ٢٠٠١ به دنبال داشته است را - کنار بگذارید. و همچنان، کنار بگذارید، ادعاهای اغراق آمیز و گاه گاه نادرست و اغراق آمیز غرب را در گذشته در مورد افغانستانیکه بوجود خواهد آمد. پرسش اکنون این است که افغانستان با چه نوع چشم اندازی مواجه میگردد و درینجا بهترین پی آمد را چگونه باید تحقق بخشید؟

مبتنی بر روحیه ی سران ناتو و رای دهندگان غرب (کشور های غربی که در افغانستان دخیل اند) این جنگ در افغانستان غیر قابل پیروزی است و کشور افغانستان به نظر آنها یک گودال پر از فساد، دارای حکومت فاسد، نا سپاس و خشونت آمیز است. این پنداشت گسترش یافته است که، بعد از ٢٠١٤هنگامیکه نیروهای خارجی افغانستان را باید ترک کنند، این کشور ناگزیر بسوی جنگ خونین داخلی دچار خواهد گردید، که این حالت موقع را برای برگشت طالبان به کابل مساعد خواهد کرد. سیاستمداران غربی مانند مردم آن از جنگ بیزار شده اند، آنها زیر تأثیر احساسات مردمی رفته اند و به آنها سر خم می کنند و میخواهند که نیروهای خود را زود تر به خانه ی خود برگردانند. برخی از کشور های دخیل در حال حاضر افغانستان را ترک گفته اند و کشور های دیگر میخواهند که این کار را در سال ٢٠١٣ انجام بدهند. در واشنگتن و لندن سخن از شتاب بخشیدن پروسه ی خروج نیروهای خارجی میرود.

این کار یک اشتباه خواهد بود، بنا بر دو دلیل:

اول اینکه این همه پیشرفتِ دشواری که در افغانستان تا به حال صورت گرفته است در معرض خطر قرار میگیرد، و دوم اینکه بطور غیر لازم یک حکومت معقول ومؤثر را در افغانستان به مخاطره می اندازد.

توقعات در مورد آینده افغانستان در حال حاظر تا حد زیادی کاهش یافته است، که براستی چنین است. اما با این حال، باوجود این همه ناامیدی ها ، افغانستان یازده سال پیش، بعد از سقوط طالبان شاهد پیشرفت های واقعی بوده است. دراین یازده سال در مورد احیای آموزش و پرورش و مراقبت های بهداشتی اولیه خیلی کار صورت گرفته است. جوانان تحصیل کرده افغان دیدگاه گسترده تر و آرمانی تر در مقایسه با والدین خود دارند. پایتخت کشور، کابل، که زمانی خرابه ی بیش نبود، در حال حاضر به مرکز بازرگانی که در آن بیش از پنج میلیون مردم زندگی میکند، تبدیل شده است. تیلفن های همراه و با پوشش 3جی (نسل سوم شبکه تیلفن همراه) بطور گسترده رایج است. رسانه ها آزاد و پر جنب و جوش اند.

چند سال قبل، تقریباً از هیچ چیز خبری نبود. درحال حاضر یک نیروی قوی ٣٥٠٠٠٠ نفری امنیت ملی استخدام گردیده اند، آموزش دیده اند و مستقر شده اند. البته این نیروها نیاز به پیشرفت دارند، اما این نیروهای افغان است که در 9 در دهم تمام عملیات جنگ میکنند و در حدود نیمی ازین عملیات را خود آنها رهبری میکنند. البته با شورشیانیکه نیرو های افغان روبرو میشوند پر جنب و جوش تراند، اما پیش بینی های یک جنگ داخلی جدید غافیلگرانه است. حمایت از طالبان خیلی محدود است، و رهبران ارشد آنها از جنگ خسته شده اند. و حتی خود طالبان متوجه شده اند که هیچ فرقه یی میان شان قدرت کافی نظامی ندارند تا غالب شوند.

اگرچه مسئله ی انتقال مسؤلیت های امنیتی برای خود افغانها بهتر است از آنچه که بسیاری فکر میکنند، ولی جنبه ی سیاسی که یکسان با مسئله ی انتقال امنیتی مهم است، با مشکلاتی مواجه است. انتخابات ریاست جمهوری قرار است در نیمه ی اول سال ٢٠١٤ برپا گردد. حامد کرزی رهبر افغانستان که از سال ٢٠٠٤ بدین سو رئیس جمهور کشور بوده است، بر اساس قانون اساسی افغانستان از کاندید شدن مجدد در انتخابات محروم است. برای افغانها این بسیار مهم است که بهسازی روند این انتخابات را در مقایسه با رای های تقلب آمیز انتخابات سالهای ٢٠٠٩ و ٢٠١٠، ببینند. جز اینکه مردم افغانستان بتوانند برای یک رئیس جمهور و یک دولتی با مشروعیت گسترده یی رای بدهند، در غیر آن انتخاباتی مملو از تقلب، انشعابات و نفاقهای قومی و جناحی را در بر خواهد داشت (که باعث جنگ داخلی خواهد شد) – که این نوع وضعیت احتمالاً خیلی خطرناکتر از موجودیت طالبان خواهد بود.

آقای کرزی و سیاستمداران ارشد افغانستان کلانترین مسؤلیت را در رابطه به اینکه چه اتفاقی بعداً می افتد بر عهده دارند. رئیس جمهور افغانستان وعده داده است که نمیخواهد با تغیر آوردن در قانون اساسی و یا با اعلام وضعیت اضطراری، در انتخابات آینده شرکت کند. آقای کرزی خود را به عنوان یک ملت گرا می نگرد و میخواهد که به عنوان یک قهرمان بزرگ از وی یادآوری گردد. ولی وی یک شبکه ای از فامیل و دوستان را در گرد خود دارد و همچنان وی سابقه ی قراردادن منافع آنها بالاتر از منافع کشور را دارد.

بنابراین، این خیلی مهم است که رئیس آینده کمیسیون مستقل انتخابات، آفریده کرزی نباشد. (رئیس مستقل کمیسون انتخابات برای انتخابات آینده فضل احمد معنوی منصوب گردیده است و همچنان تاریخ برگزاری انتخابات که ١٦ حمل/فروردین ١٣٩٣ برابر با ٥ اپریل٢٠١٤ است مشخص گردیده است. – مترجم).

آقای کرزی باید با پارلمان بخاطر رسیدن به یک توافق در مورد اصلاحات جدید انتخابات پارلمانی کار کنند. وی و کمیسیون مستقل انتخابات باید ثبت نام جدید رای دهندگان را برپا کنند، بطور ایدیال با استفاده از یک سیستم شناسنامه ی الکلترونیکی بر ضد تقلب کاری شروع به کار کنند. در آخر، آقای کرزی از معرفی یک نامزد به عنوان جانشین خود باید خود داری کند. فقط با دخیل نبودن کامل در انتخابات آینده آقای کرزی میتواند نشان دهد که انتخابات بطور منطقی عادلانه خواهد بود.

این یک اجندای بلند همت و طاقت فرسا است – و به احتمال زیاد اتفاق خواهد افتاد اگر آقای کرزی از خارج تحت فشار قرار گیرد. عجله کردن در مورد خروج نیرو ها ی خارجی، نفوذ باقی مانده ی ناتو در افغانستان را فقط برباد خواهد نمود. در عوض، امریکاتعهدات خود را با مستحکم کردن توافقات در مورد روابط دیپلوماتیک و امنیتی با افغانستان بعد از ٢٠١٤ باید برقرار سازد. علاوه بر این، تمویل کنندگان خارجی میتوانند با استفاده از نفوذ یکه آنها در تعهدات جولای که در توکیو برقرار شده بود استفاده کنند تا کمکی به ارزش ١٦ میلیارد دالر تا سال ٢٠١٥ به افغانستان تدارک ببینند. این پولیکه جداگانه برای نیروهای امنیتی وعده داده شده است نباید در آن چانه زنی صورت گیرد – قطع چنین پول نقد از طرف روسیه بود که باعث سقوط افغانستان در سال ١٩٩٢ گردید. با این حال، آقای کرزی و دیگر سران افغان باید بدون شک این را بپذیرند که یک انتخابات دزدیده شده بهانه ی برای تمویل کنندگان برای صرف نظر از وعده ی شان میشود. خیلی چیزها در افغانستان به خطا رفته است، ولی برای غرب به اندازه ی کافی خیلی چیزها بطور درست پیش رفته است و غرب باید به دنبال آن همه چیزهای خوبی که در افغانستان ایجاد شده است، باشند.