تبعیض

در این اواخر، در اکثر سایت های انترنتی باز هم مسئله تبعیض نژادی، مذهبی و زبانی، به مسئله داغ گفتگو ها و نوشته ها تبدیل گردیده است. آری! این یک بار نیست، آخرین بار نخواهد بود و بارهای بارها تکرار خواهد شد. زیرا اکثر مسایلی که اقتصاد، اجتماع، فرهنگ، تاریخ و سیاست جامعه ما را می گرداند، تابع ناگزیر همین مسئله تبعیض قومی و منطقوی مزمن قرار می گیرد.

از نظر من این سیاست ها و کارهای فرهنگی متاثر از این سیاست تبعیض نژادی است که راه حل ها را به بن بست می کشاند. این سیاست های نابکار وزارت معارف افغانستان است که دامنه این بحث را همیشه داغ نگه داشته است. مردم عام کشور ما، از زمانی که وارد صنف درسی می شوند، به خصوص در درس تاریخ با یک شکلی از تاریخ نگاری روبرو می شوند که در نهاد هر کدام شان مایه کینه و نفاق را تخم می زند.

به طور مثال: عبدالرحمن ،در محو نابودی هزاره ها شروع کرد, تا آخر عمر به آن ادامه داد و در این کشتار از هر سلاحی کشتار جمعی، تا فروش مردم ما به عنوان برده، دست نبرداشته است. اما وزارت معارف از این هیولای وحشتناک به عنوان !اعلیحضرت ! یادآوری می کند. از صنف چهار الی صنف دوازده، همیشه در دروس می خواندم که تنها دو تن از شاهان گذشته افغانستان به مردمش خیانت کرده است: یکی شاه شجاع و دیگری حبیب الله کلکانی مشهور به بچه سقاو است.

چنین می نماید که سایر شاهان افغانستان همه عادل و با فهم بوده اند. اگر چنین باشد که شاه عبدالرحمن یک ! علیاحضرت ! عالی قدر باشد که دستانش به خون مردم عامش، از هر قومی و از هر ملیتی و مذهبی آغشته باشد، پس چرا او یک خاین محسوب نمی شود. اما از آنجایی که پدرم از او به عنوان یک خاین ملی یاد می کرد، این مرا دچار وسوسه می کرد! سوال من این بود: آیا پدرم دروغ می گفت و یا وزارت معارف افغانستان؟

چرا در کشور افغانستان چنین فرق عمده میان دیدگاه مردمش و یک از وزارت خانه هایش موجود می باشد، در حالی که عمده ترین وزارت محسوب می شود: یعنی وزارت معارف افغانستان! ! ! بعد ها که به آثار تاریخیی کشور ما، سراج التواریخ و افغانستان در مسیرتاریخ و یا افغانستان در پنج قرن اخیر از مرحوم صدیق فرهنگ دسترسی پیدا کردم، دانستم که ریشه اصلی این همه منازعات خانه ویران کن در دست وزارت معارف و گردانندگان دستگاه دولتی آن علیا حضرات بوده و می باشد. نه در میان مردم عام افغانستان.

از این جا من به این نظر رسیدم که ریشه های این جهالت و تبعیض، در جهالت گردانندگان وزارت معارف افغانستان قرار دارد نه در میان مردم شریف و خوش باور و وطن دوست افغانستان! ! !

من فکر می کنم، زمانی تبعیض و جهالت از میان مردم افغانستان ریشه کن می شود که وزارت معارف ما از وزارت تبعیض به وزارت معارف تبدیل شود. تاریخ همان گونه نگاشته شود که اهداف مردم عام این کشور را در یک جمع کل به دست بدهد؛ نه به نفع یک قومی، یک حزبی و یا یک اندیشه یی!