انا الله

بسم الله الرحمن الرحیم

إنا لله و إنا إلیه راجعون

فرهیخته ارجمند، شاعر دردآشنای مردم؛ استاد سيدابوطالب مظفری !

خبر رحلت والده گرامی­تان را در حالی دریافت
کردیم که بسیاری از ما نمی­دانستیم استاد مظفری، مادر پیری هم در خانه
دارد که به حکم وظیفه فطری و دینی خود می­بایست لحظاتی از وقت خود را صرف
خدمت­گزاری و بویژه پاسخ به نیازهای روحی و عاطفی مادرانه­اش کند. همچنان
که اکنون نیز نمی­دانیم استاد مظفری در خانه خود با چه مشکلات دیگری که
طبیعت آوارگی و غربت با این همه مصیبت­های طاقت­­سوز بر ما تحمیل کرده است
دست­وپنجه نرم می­کند.

 بدون تردید این بی­خبری گذشته از عوامل
بیرونی و اجتماعی، ریشه در منش بزرگوارانه و طبع بلندی دارد که دستِ قدرت
پروردگار در شخص شما به ودیعت نهاده است؛ شما بیش از دو دهه متوالی است که
چشمان نافذ، حنجره فریادگر و دستان خلاق خویش را وقف دردها و آرمان­های
مردم کرده­اید و هیچ­گاه مایل نبوده­اید از آن­چه بر شخص خودتان و خانواده
و دوستان نزدیک­تان می­رود سخنی به زبان آورید. در چنین وضعی طبیعی است که
مردمِ بی­سروسامان وطنت در آیینه وجودت تنها رنج­ها و دردهای خود را
ببینند و از آن­چه دست تطاولِ روزگار بر زندگی خصوصی­تان می­آورد غافل
بمانند.

در هرحال؛ اکنون که غمی بزرگ و سنگین پنجه
در روح لطیف و عاطفه حساس شما درافگنده است ممکن نیست آشنایان همدل، بدون
­کمترین ابراز همدردی و عرض تسلیتی بگذرند و شما را با غصه­ای چنین جانکاه
تنها بگذارند. اندوه فقدان مادر برای هر انسانی شکننده است؛ مادر برای
فرزند در هر سن و سالی که باشد اسطورة پایداری و قهرمان مهربانی است؛ ما
همیشه در برابر عظمتِ مادر کودکیم و در خاطره عاطفی کودکانه ما این پرسش
انکاری همیشه ثبت است که: مگر مادر هم می­میرد؟! مگر قهرمان هم
می­میرد؟!...

 آری به­راستی که مادر هرگز نمی­میرد؛ بویژه
مادرانی که با پرورش انسان­های بزرگ و تاریخ­ساز، دوام خود را برای همیشه
ثبت جریده عالم کرده­اند.

استاد گرامی!

دوستان شما در کانون ادبی­فرهنگی کلمه، ضمن
عرض تعزیت صمیمانه به محضر شما؛ از پیشگاه خلاق متعال برای مادر گرامی­تان
علوِ درجات و برای شما و سایر بازماندگان آن بانوی مکرمه صبر جمیل و اجر
جزیل مسألت دارند.

و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

کانون ادبی­فرهنگی کلمه

(شاعران مهاجر افغانستانی مقیم قم)

۱۲/۴/۱۳۹۱