عدم تعریف دقیق دشمن در این حیطه خونبار

هر وقت که عملیات انتحاری و ترورهای مخالفین و به خصوص طالبان در کشور واقع می گردند، آن گاه از هر سمت و سو مورد نکوهش قرار گرفته و بازار رسانه نیز گرم می گردد؛ ولی بازهم علل چنین معلول ها از انظار پوشیده و تعریف ناشده باقی می مانند. این جاست که شوربختانه، ریزش خون و شعله های آتش از پیکره جامعه بی دفاع و این سرزمین بی وارث توسط دشمنان قطع نمی گردند.

مشخصآ به روز یکشنبه 27 حمل 1391 خورشیدی که منطقه شیرپور، مقر شورای ملی، چهار راهی زنبق، پکتیاکوت در کابل و هم زمان ولایات پکتیا، لوگر و ننگرهار مورد عملیات زنجیری 37 تروریستان طالبی قرار گرفتند که متأسفانه سه تن فرد ملکی و به تعداد هشت تن پولیس قهرمان ملی جام شهادت را نوشیدند؛ اما در عوض خوش بختانه که یک تروریست دستگیر و 36 تن آن نیز از بین رفتند.

طالبان افغان مثل همیشگی، مسوولیت این عملیات تروریستی خویش را با «افتخار تمام» به عهده گرفتند و اخطار داده که به عملیات خود نیز ادامه خواهند داد.

حال پرسش اینست وقتی که پس از یازدهم سپتامبر 2001 میلادی که طالبان و القاعده به عنوان تروریستان بین المللی علیه بشریت زبان زد عام و خاص شدند و آن وقت مبارزات جبهه متحد شمال با جامعه جهانی تحت رهبری امریکا به غرض نابودی بنیادی طالبان و القاعده آغاز شدند که بالاخره حاکمیت طالبان سقوط نموده و آنها با تمام تجهیزات خویش با القاعده در میان قبایل سرحدی پنهان شدند. در این میان، مردم شادی نمودند که از شر دشمن نجات یافتند و نظامیان جامعه جهانی پای کوبی کردند که تروریزم را شکست دادند؛ اما متأسفانه که تعریف دقیق از دشمن صورت نگرفت و یا اینکه بازی های دیگری روی دست گرفته شدند که از تداوم مبارزه علیه طالبان و القاعده دست کشیده شد.

دردمندانه که اصلآ، مرز بین دوست و دشمن در طول تاریخ غمباره افغانستان کمتر مورد ارزیابی قرار گرفته و به ویژه در اجندای کنفرانس و موافقه نامه شهر بن به غرض تحقق جبران غفلت ها، بازسازی ها، حل اساسی بحران های وارده و شکل گیری یک حاکمیت مستقل ملی مطمح نظر و عمل نبود.

جامعه جهانی، دوستان و دشمنان مردم را یک جاه نموده و با اعطای امتیازات مادی، مقام وغیره آنان را به اریکه قدرت نصب نمود که من جمله ضعف رهبری، فساد اداری، زرع خشخاش، تولید مواد مخدر، قاچاق، حفظ طالبان در مناطق سرحدی، ایجاد انحصار قدرت تک تباری در لباس تحقق دموکراسی، تقویت باورهای بدوی قبیله ای- قومی و... احیای استبداد سنتی موجوده یکی از نتایج آن می باشد.

بدبختانه که اقلآ که در جریان بیش از سه دهه جنگ و بحران؛ حریم دوست و دشمن بازهم مخدوش گردیده که گاهی دوست در جای دشمن و زمان هم دشمن، دوست پنداشته شده است. از همین رهگذر هم بوده که نه تنها مقاومت آزادی بخش مردم در برابر اشغالگران خارجی، محصول مطلوب را بدست نداده؛ بلکه اراده و سرنوشت مردم در انحصار کسانی قرار گرفتند که از یک طرف، غرق باورهای منحط قبیلوی و تباری بودند و از طرف دیگر، حافظ منافع بیگانگان در کمین نشسته بودند و اکنون نیز هستند.

اگر حلقه های محدودی از دوستان در عقب و رهبری جامعه قرار داشتند؛ متأسفانه که آنها نیز با نحوی از انحاء از طرف دشمنان به شهادت رسیدند و برخی از آنان هم عاطل و باطل گردیدند. به این ترتیب، تدریجآ جای دوستان برای دشمنان سنتی و مدرن خالی شد که اکنون در پوشش دموکراسی؛ عامل عمکردهای ضد انسانی، ضد اسلامی و ضد مدنی در جامعه می باشد.

اگر تعریف مشخص از دشمن و اوضاع کشور به طور خردمندانه و دقیق صورت می گرفت؛ آن وقت خط سرخ میان دوست و دشمن کشیده می شد؛ بلکه تا این حد قدرت محوری دولت در انحصار یک تعداد انگشت شمار ناقضین حقوق بشر، میراث داران قرون وسطایی، قاچاقبران، تولیدکنندگان مواد مخدر، قاتلین مردم و قانون ستیزان قرار نمی گرفت و آن گاه مردم شاهد این قدر ناامنی ها، علمیات انتحاری، فقر اقتصادی، فساد اداری، انارشیزم حکومتی، قومگرایی و نظایر اینها در تمام مناسبات جامعه هم نمی بودند.

ناگفته نماند، زمان که این پیمانه نیروهای نظامی ناتو تحت رهبری امریکا و قوای وزارت دفاع، داخله و امنیت ملی در کشور حضور دارند؛ چگونه مهمات نظامی ثقیل و سبک وارد شهر کابل گردیده و تروریستان، مقر شورای ملی، شیرپور، سفارت خانه های خارجی را برای مدت 18 ساعت متواتر مورد تیر اندازی قرار دادند. آیا طالبان این قدر نیرومند هستند که با چنین تدابیر امنیتی در هر چهارراهی، ادارات دولتی، موسسات خارجی، خصوصی وغیره بازهم ارگان های دولتی و خارجی را آماج ترور و شلیک مرمی قرار دهند؟

آیا همفکران و عاملین طالبان قبل از همه در درون ارگان های کلیدی دولت و جامعه؛ دستیار این چنین عملیات انتحاری زنجیری، ترورهای دسته جمعی، فساد اداری، عصبت های قومی، قانون گریزی، بیگانه پرستی و سایر جنایات در سراسر کشور نگردیده اند؟ آیا با چنین کارکردهای ضد انسانی و ضد قانونی در کشور، هنوز هم تشخیص دقیق از دشمن شده نمی تواند؟

آقای حامد کرزی رییس جمهور با صراحت تمام و مکررآ اظهار داشته که طالبان را برادر می گویم بازهم برادر می گویم. کسانی که به طور سازمان یافته و سیستماتیک دست شان تا آرنج به خون مردم ما آلوده هستند و تا کنون هزاران خانواده را داغ دار و در ماتم نشانده اند؛ آیا این قاتلین مردم بازهم برادر هستند؟ بلی! این آدم کشان، صرفآ برادر آقای کرزی و همفکران تباری شان می باشند، نه برادر مردم و دوست دار خاک مقدس افغانستان. برادر باید در خدمت انسان، خدا، مردم و سرزمین مقدس اش باشد، نه اینکه با کشتار مردم افتخار کند.

تشخیص دقیق و بنیادی دشمن، صرفآ توسط خداپرستان بی ریا، میهن دوستان صادق، خردمندان طرازنوین، منتقدین رسالتمند ملی، سیاسیون تقوا دار، آزادی خواهان راستین، کثرتگرایان مبتکر، مسلکیان متعهد، جوانان ممتاز و... دموکراتان ملی ممکن بوده، نه ذریعه میراث داران منحط قبیلوی عصر بدویت در افغانستان.

تا وقتی که تعریف کاملآ دقیق و سازنده از دشمنان انسانیت، دین، مردم، قانون و خاک مقدس افغانستان صورت نگیرد و قدرت سیاسی در تحت سطیره نمایندگان برحق تمام اقوام و مردم مظلوم قرار نگیرند؛ بازهم تشخیص دوست و دشمن مبهم مانده و دشمنان در داخل دولت در ظاهر به دفاع از مصالح ملی و تطبیق قانون شعار می دهند؛ ولی با نحوی از انحاء زمینه های نفوذ بیشتر طالبان و سایر همقطاران آنها را در متن ارگان های دولتی و اجتماعی جامعه عملآ مساعد می سازند.

آوردن طالبان و سایر تروریستان مغایر ارزش های انسانی، اسلامی، قانونی و خلاف اراده مردم در قدرت سیاسی می باشد و هم چنان نتایج نهایت تباه کننده ای دیگری را برای آحاد مردم و این خاک مقدس به بار خواهند آورد.