برنامۀ از سوی اصل ها برای فرع ها

سرت را می چرخانی تا ببینی با در چه اندازه فاصله داری تا بیرون شوی؛ اما فاصله خیلی زیاد است و مهمتر از آن گروه خبرنگاران است که چون سدی راه را بسته و سخنران را با کمره های شان تعقیب می کنند. آه می کشی و انگشترت را روی انگشتت جا به جا می کنی. نگاه های سنگین کمره را حس می کنی و آرزو می کنی که کاش نمی آمدی، تو که می دانی در چنین جاهای دلت می گیرد و حتا نمی توانی آه بکشی.

به چوکی های رو به رو نگاه می کنی، « اصل» ها بیشتر از «فرع» ها اند؛ فرع ها آرام،به صدای که گاه گاهی گم می شود، گوش داده اند. اصل ها نیز اندیشمندانه، به رو به رو چشم دوخته اند و گاهی حرفهای سخنران را با جنباندن سرهای شان تایید می کنند. تو اما دلت می خواهد آن فرعی که, تند تند ورقهایش را جا به جا می کند، زودتر حرفهایش را بزند تا بدانی چه آمار جدید از لت و کوب ها، گوش و بینی بریدن ها، ناخن کشیدن ها، سوزاندن ها و کشتن ها وجود دارد. این هفته های آخر سال، این شنبه ها و یکشنبه ها و... هر روز با مرگ، وحشت و لت و کوب فرع ها رو به رو شدی. آخرین خبری که نشر شده چه بود؟ نمی دانی، نمی دانی و به یاد نمی آوری که کدام فرعی بود که تلاش اصل بودن می کرد.

در این روزها، وقتی فرع ها به هم می رسند، می گویند: روز ما مبارک! و اصل ها هم به فرع ها می گویند روز شما مبارک، بعضی های شان اجازه می گیرند که می توانند این روز را مبارک بگویند یا نه و تعدادی هم اگر بخواهی کاری برایت انجام بدهد، با فروتنی برایت می گویند: خوبه این روز، روز شماست!

نوبت می رسد به یکی از فرع ها، او با عجله فاصلۀ چوکی تا جایگاه خطابه را طی میکند و شروع می کند به تعریف این که زنان قهرمان کشورتان چه ها که نکرده اند. می گوید و می گوید و از اصلها صد بار تشکر می کند که به فرع ها موقع می دهند که وزیر شوند و در پارلمان نماینده گی کنند و به این دلیل خداوند را هزار بار شکر می گذارد و تو در ذهنت به ناحق می گردی تا بیابی که دلیل این تشکری چیست و چرا باید برای یک ممکلت بیست و هشت میلیون نفری، به دلیل حضور سه وزیر از فرع ها، خداوند را هزار بار شکر کرد!؟ و تو یادت می آید که این فرع، زمانی که دم و دستگاهی داشت در جواب یکی از خبرنگاران گفته بود که « اگر همه کارها را امسال انجام بدهیم، سالهای دیگر چه کار کنیم؟!» و تو باز هم ناحق خودت را تسکین می دهی که نه این فرع ها خیلی اصل سالار نیستند.

اصلی که موهای ماش برنج دارد، گلویش را صاف می کند و در عقب مکروفون قرار می گیرد و به آن می دمد؛ اما تو کجا می فهمی که او چه می گوید، می گوید و گوید و اما در آخر چیزی بیخ گوشت می خورد که می توانی دردش را خوب حس کنی: اصل مسن در حالی که اصل های دیگر پوزخند برلب دارند و فرع ها همه سر به زیر اند؛ می گوید: «من از اصل های که اینجا هستند معذرت می خواهم اما باید بگویم، اگر زنی نمی خواهد به کارهای خانه بپردازد، مرد نمی تواند او را وادار کند. بعد مرد اگر می خواهد درآمد داشته باشد، زن هم می تواند و این حقش است» و تو یکباره دلت می خواهد کاش می دانستی اصلهای که با تو نشسته اند و همین اصل مسن، همین حالا در مورد فرعهای که در اطراف شان هستند و یا آنهای را که در خانه دارند، چه فکر می کنند؟ دو اصل خبرنگار، به هم نگاه می کنند و پوزخند می زنند؛ اما دل تو هنوز هم تنگ است برای فهمیدن این راز.

اصل مسن اما راهش را گم میکند، می خواست از میان آیات قرآن، دلیلی بیآورد تا ثابت کند که، آن اصل های که ادعا کرده اند که آنها اصل اند و نیم دیگری از اطرافیان شان فرع، اصل نیستند، در حقیقت همین فرع ها اصل هستند؛ اما مشکل این است که اصل های که فکر می کنند اصل هستند، نمی خواهند قبول کنند که اصل نیستند؛ و نتیجه می گیرد که وزارت امور زنان باید قانونی بسازد که شرایط ازدواج را ساده تر در نظر بگیرد و فرع ها هم ساده بگیرند، فرع ها باید کمک شوند تا فضای خانواده بهتر باشد، تازه باید فرع های که در دفاتر کار می کنند تدوای روانی شوند چون تا هنوز نمی دانند با روسای شان چگونه رابطه برقرار کنند!! و دماغ تو می سوزد، فرع های دیگر مثل تو به بغل دستی های شان می بینند و حیرت زده می شوند از آنچه شنیده اند و تو فکر می کنی که این اصل چرا به خودش توهین می کند؟!

برنامه به زور؛ از سوی گرداننده تمام می شود، همه راه می افتند به سوی میزهای چای و کیک؛ و تو فکر می کنی چه گونه می توان از اختلاط فرع ها با اصل ها جلوگیری کرد؟ فکر می کنی و فکر می کنی تا می رسی به این نتیجه که راهی ندارد جز این که مملکت به دو بخش اصل و فرع تقسیم شوند و تو از این اندیشه ات می خندی، فرع بغل دستی ات آهسته می گوید، خندیدن که انشاالله مشکلی ندارد؟!