سیاست "خرم خانی"وزیرفرهنگ درباره ی زبان فارسی دری

"گل نیست،ماه نیست،دل ماست پارسی

غوغای کُه،ترنم دریاست پارسی"

چندی پیش ،عبدالکریم خرم،وزیراطلاعات وفرهنگ افغانستان دوخبرنگاررادیو-تلویزیون دولتی کشور را به جرم به کارگیری واژه های دانشگاه،دانشکده،دانشجو،مجازات نمود.

برهان غیرمنطقی وزیرخرم به خاطرمجازات این دوخبرنگار،کاربردواژه های به نظر او خارجی(بیگانه) بودکه چندی پیش،درجریان گزارشی از زبان"بصیربابی"خبرنگارتلویزیون دولتی بلخ،بیرون شده بود.

تاثرو تاسف من از آنجاناشی می شود که آقای خرم تااکنون شناسنامه ی واژه ها رانمیداند.وی، واژه اصیل فارسی"نگارستان ملی"را بیگانه دانسته و به جای آن، "گالری ملی"را جاگزین می سازدو پسوندهای مکانی"کده وگاه" راکه از مشتقات زبان فارسی دری است،ازسر تعصب، خارجی می پندارد.

برای وضاحت بیشتر در باره ی این مساله و نمایاندن میزان نابخردی سیاست"خرم خانی"وزیر،بحث را در چند مورد پی می گیرم:

برخورد سیاسی به جای نگرش حوزه یی در زبان:

برخورد سیاسی،ناشی از نگرش یکجانبه،احساساتی و پراز تعصب درزبان است.زبان فارسی دری ویژه ی سیاست آخندهای مذهبی ایران و نظام سیاسی آنان نیست،فارسی دری زبان یک قوم خاص ویک قبیله نیست،بل هنگامی که بحث کاربردی زبان به لحاظ گستره ی وسیع آن مطرح می شود،این گستره ی وسیع،محدوده های مرزی،جغرافیایی و سیاسی را می شکندو به یک فرهنگ پویای زبانی در حوزه ی وسیع زبان،بخشبندی می شود،زیرا" فارسی دری زبانی است که امروز بیشتر مردم ایران،افغانستان،تاجیکستان وقسمتی از هند،ترکستان،قفقاز و بین النهرین بدان زبان سخن میگویند،نامه می نویسند وشعر می سرایند."

بنابرین در افغانستان،برخی، ازسرجهل وتعصب به زبان فارسی دری،با نگرش سیاسی می نگرند وزمینه ی جغرافیایی آن را با حوزه ی گستره وسیع زبانی آن، اشتباه می گیرند.

فارسی دری و یا دری فارسی یک زبان است:

برخی ازسرناآگاهی و"جهل مرکب"، اصطلاح فارسی و دری را دوزبان متفاوت می پندارندومانند وزیر فرهنگ (عبدالکریم خان خرم) فارسی را ویژه ی ایرانیان و دری را منوط به افغانستانی ها می پندارند؛درحالی که فارسی و دری یا پارسی دری دونامیست از یک زبان، با دوگویش تا جایی متفاوت(آن هم در زبان گفتار ونه در زبان نوشتار):

تا "پارسی دری" سخندان آرد

ازبلخ نیشاپوروبدخشان آرد

امکان ضعیف است که دیگر مادر

پوردگری، چوپیریمگان آرد

نگرش وزیر فرهنگ از کجا ریشه می گیرد؟:

این نگرش، ریشه در سیاست های شئونیسم قومی دولت کرزی دارد؛زیراافرادی با دیدگاه فاشیستی در دم ودستگاه حامد کرزی وجود دارند که از میزان گسترش زبان فارسی دری که منوط به حوزه ی زبانی است،در هراس اند و از سوی دیگر،با واکنش های ازین گونه،می خواهند میزان تشنج و تنش ها را در کشور گسترش بدهند، ورنه هیچ فردی به این حد سماجت،گستاخی و دیده درایی نمی کند تا واژه ی "نگارستان" را برداردو در برابر مولاناجلال الدین محمدبلخی شمشیربکشد که چرا گفته است:

"ای خوش آن روزی که ما معشوق را مهمان کنیم

دیده از روی نگارینش "نگارستان"کنیم"

به کار گیری واژه های اصیل فارسی جرم نیست:

کاربرد واژه های اصیل و ارزشمند فارسی دری که ریشه در فرهنگ فرهمند(خدا کند جریمه نقدی نشوم؟!)این کشوردارد،به هیچ روی جرم پنداشته نشده،بل از افتخارات ویژه ی شهروندان این کشور نیز پنداشته می شود وجز ارزشهای فرهنگ ملی ما است.موضعگیری "خرم"و "خرمیان" نه تنها اثرگذارنیست،بلکه به نحوی بازگو کننده میزان تعصب در برابر ارزشهای فرهنگی این دیار است که به شدت باید، از گسترش آن جلوگیری شود