خائن ملی کیست؟

یک: لحظه های دردناک سرنوشت

چهارمین روز از بازداشت مان در اردوگاه عسکر آباد ورامین تهران بود. همه در بازداشت به سر می بردیم. سالن بسیار تنگ بود. بیش از سه هزار نفر در سالن رویی هم خوابیده بودند. هوا بسیار گرم و متعفن بود، سالن هیچ وسیله ای برای تهویه نداشت.

ساعت هشت صبح از بلندگو اعلان شد، همه کسانی را که در این چهار روز نرفته اند، باید امروز انگشت نگاری شوند تا فردا در اولین فرصت رد مرز شوند. من نیز از جمله کسانی بودم که در این چهار روز از رفتن سرباز زده بودم. تمام آنهایی که در این چند روز نرفته بودند، کسانی بودند که تمایل به بازگشت به افغانستان را نداشتند. ده دقیقه بعد پنج تا سرباز با چوب دستی که در دست داشتند، به سالن وارد شدند. به مجرد وارد شدن، دستور دادند همه افراد باید از این سالن به سالن بالایی بروند تا در آنجا انگشت نگاری شوند؛ اما هیچکس حاضر نبود به سالن بالایی برود و انگشت نگاری کند. وقتی سربازان شروع به کتک کاری کردند، هیچ کس نتوانست زیر چوب دستی های آنها تاب بیاورد، مرد کسی بود که هرچه سریعتر خودش را به سالن بالایی برساند.

من در میان انبوه جمعیت گم شده بودم، نمی دانستم به کدام سمت می روم. به هر سمت که جمعیت می رفت مجبور بودم به همان سمت بروم. وقتی سرباز چوب دستی خود را بر فرق نفرهای اخری فرود آورد، فشار عجیبی بر من مستولی گشت. در همین موقع، پایم به پله ی که در جلویم قرار داشت، گیر کرد و بی اختیار افتادم زمین. تمام افراد رمّه وار از رویم رد شدند. وقتی پاهایشان را روی دهنم می گذاشتند، به وضوع کشف های مملو از کثافت شان را که لابد از کف تشناب ها برداشته بودند، حس می کردم! البته فقط این بار نبود که چنین صحنه را تجربه می کردم. بعد ها وقتی که در ریاست پاسپورت در کابل، شب زنده داری کردم و وقتی ساعت هشت شد تمام دوصد و پنجاه پاسپورت که روزانه صادر می شد به کسانی تعلق گرفت که یا رشوه داده بودند و یا از طرف کدام وزیر نامه داشتند. مردم شورش کردند و در کوچه ریاست پاسپورت چهار نفر زیر پا شدند.
لحظه ای بعد در سالن بالایی در صف قرار گرفتم، دو نفر مانده بود تا نوبت به من برسد و انگشت نگاری شوم، اما بی اختیار از صف در رفتم و به آخر صف رفتم! سرباز که مسؤل نظم صف بود وقتی متوجه شد، به من نزدیک شد و گفت: افغانی کثافت بلند شو بینم.

من خودم را به کری زدم و وانمود کردم که مخاطبش من نیستم. اما او با چوب دستی اش چنان به فرقم کوبید که خیال کردم یکبار تمام دنیا در تاریکی فرو رفت. گفت: خارکوسته عوضی! مگه باتو نیستم کثافت آشغال؟
گفتم: من چه میدانم منظورت منم! اینها همه افغانی هستند.

گفت: دهنت را ببند مادر جنده عوضی! فکر می کنی من خرم؟ چرا از اول صف به آخر صف آمدی؟

گفتم: من همینجا جایم بود و نمیدانم چه داری می گویی؟

دو نفر که کنارم بود، گفتند: جناب سرکار! دروغ می گوید، جایش در اول صف بود.

خواستم چیزی بگویم، اما دیگر فرصت حرف زدن نداد. گفت: بلبل زبانی دگه بس است، من میدانم با تو چکار کنم.

و ادامه داد: بلند شو ببینم...

من بلند نشدم و سرجایم نشسته بودم. با چوب دستی که بدست داشت، دوباره شروع کرد به کوبیدن فرقم. ناگزیر بودم که خودم را از زیر چوب دستی اش رها کنم. گفتم: باشد بلند میشم!

وقتی بلند شدم، دستش را به گلویم حلقه کرد، با نوک آهنین پوتینش شروع کرد با لگد زدن به ساق پایم. مدام می گفت: نمی خواهی افغانستان بری؟ نمی خواهی انگشت نگاری شوی؟ من را خر خیال کردی؟

کشان کشان مرا برد تا نزدیک دستگاه انگشت نگاری. از مچ دستم گرفته بود و دستم را بر دستگاه می گذاشت. من با لجاجت غریب که نمی دانم از کجا و از کدام عقده و این همه احساس حقارت نصیبم شده بود، دستم را بر می داشتم و نمی گذاشتم تا انگشت نگاری کند. چندبار تلاش کرد اثرانگشتم را بگیرد و موفق نشد. سپس شروع کرد به سیلی زدن. تا که توانست سیلی زد. افسر کلانتر آمد و پرسید: اینجا چه خبر است؟

سرباز گفت: این افغانی چهار روز است که انگشت نگاری نشده وحالا نیز نمی خواهد انگشت نگاری کند.
افسر دوباره پرسید: ببینم چرا نمی خواهی برگردی؟ از اینجا دیگه ازاد نمی شوی، چرا انگشت نگاری نمی کنی؟

گفتم: جناب سرهنگ! مرا از سرکار آورده اند و خودت می بینی که حتی لباس ندارم. یک قیران پول پیشم نیست تا کرایه ماشین را تا مرز بدهم. هیچکس را هم ندارم که کارت داشته باشد و برایم پول بیاورد. تلفنم را نیز سربازها گرفته تا به صاحب کار زنگ می زدم. حتی اگر زنگ بزنم هم فکر نکنم که ایشان تا اینجا بیاید...
سرهنگ گفت: کرایه ماشین را از همشهری هایت بگیر و برو.

گفتم: حتی اگر کرایه ماشینم را تا مرز از همشهری هایم بگیرم، از مرز تا هرات چکار کنم؟ جناب سرهنگ التماس می کنم...

شب ششم، سالن زیر زمینی اردوگاه عسکرآباد چنان شلوغ شده بود که حتی جای پایی یافت نمی شد تا از اینطرف سالن بروی آنطرف و در توالت باد شکمت را خالی کنی. پنجره کوچک که داشت پُرشده بود از زنان که هر کدام به دنبال یکی سرگردان بودند. یکی محمد گفته داد می زد و دیگری احمد و دیگری نیز محمود را. زن جوان از من خواست که در سالن به دنبال مردی بنام اسحق بگردم. گفت، شوهرش است و دیروز از تجریش از سرکار گرفته است. نیم ساعت تمام از این سالن به آن سالن به دنبال اسحق گشتم و نتوانستم اسحق را بیابم. مادری داد میزد: انور انور... بعد از نیم ساعت، شروع کرد به فحش و دشنام دادن. گفت: شومو کثافت ها خوب موشید، اصلاٌ آدم نیستید. از روز کده هم بد تر سرشوم بیره هم کم استه...!

گفتم: چرا فحش می دهی خاله؟ مشکلت چه است؟

گفت: سه ساعت است که انور گفته کوی مونوم، هیچکس جواب نمی دهد.

گفتم: خوب اگر کسی به نام انور اینجا وجود داشت که حتماً جوابت را می داد!

گفت: خوب، لااقل یک نفر بوره ده دیگه سالن به دنبالش بگرده.

گفتم: مادر! خودت اگر نیم ساعت در اینجا باشی، دیوانه موشی و هوش از سرت می پرد! من الان شش روز است که نان نخورده ام، یک قیران پول ندارم و کسی را هم ندارم که برایم پول بیاورد. شش روز است که در اینجا زندگی می کنم و هیچ چیز را نمی فهمم. توسه ساعت است که در بیرون هم هستی و در این حال رسیدی وای به حال ما بیچارها!

دو: خائن ملی من ام یا تو!

چند روز پیش، گزارشی در رسانه ها به نشر رسید که در آن گفته شده بود، شورای امنیت ملّی افغانستان جنرال دوستُم را خائن ملی معرفی کرده و اقدامات قانونی را به دادستانی کل محول نموده است؛ اما طرفداران جنرال دوستُم می گویند، جنرال دوستم نسبت به هرکس دیگر از اهمیت و ظرفیت منابع انرژی شمال آگاهی دارد. وی سال ها در نیروگاه انرژی درمنطقۀ بومی خویش به حیث کارگرمشغول بوده است. پیشینۀ حفاظت امنیتی منابع نفتی آمو- دریا نیز به نفوذ دوستم درمنطقه ارتباط داشته است. اکنون مسئولیت امنیتی حوزۀ نفتی آمو- دریا در همکاری با شرکت چینی را شرکت«وطن ریسک منجمنت» به عهده گرفته است. رئیس این کمپنی راتب پوپل پسرمامای رئیس جمهور کرزی است. راتب پوپل بر اساس شرایطی که بالای چینایی ها گذاشته شده، پرسونل امنیتی خود را در منطقه مستقر کرده است. جنرال دوستم پافشاری دارد که پرسونل امنیتی حوزۀ نفتی باید از میان باشنده های محل، در یک تشکیل جا داده شوند. استدلال دوستم این است که مردم محل احساس مسئولیت بیشتری نسبت به منطقه دارند و از این رهگذر، صدها تن بیکاران، صاحب شغل می شوند. اما هم رهبری دولت با شرط گذاری دوستم مخالف است وهم شرکت چینی و راتب پوپل. گرچند کرزی دوباره ادعا نموده که هیچکس به جنرال دُستم خائن ملی نگفته ولی اصل موضوع هیچ تغیر نمیکند و همچنان به قوت خود باقی است.

خب، من چه کار دارم به بعد سیاسی این مسأله. آنچه که در ذهنم سوال کرده، عبارت «خائن ملی» است. از لحظه ای که آن را شنیدم، غوطه در اندوه روزگار مهاجرتم و روزگار تیره ای مهاجرت که در ایران داشتم، از خودم می پرسم: واقعاٌ خاین ملّی کیست؟ این سوالی است که باید تک تک از هموطنان از خود شان بپرسند. به نظر من، قطعاٌ خاین ملّی دوستم نیست، نمی خواهم از جنرال دوستُم حمایت کنم، ایشان سه دهه است که جنرال است و در تحولات خوب و بد افغانستان نقش دارد. شاید تا بحال هم آنقدر قدرت دارد که از خودش در مقابل چنین عوامل دفاع کند. و به دفاع من نا آشنا هیچ نیاز ندارد. من فقط می خواهم در مورد خاین ملّی حرف بزنم و روشن کنم که واقعآ خاین ملی کیست؟

به تعریف من خاین ملّی کسی است که چهل سال بر افغانستان حکومت کرد فقط یک سرک نیم متری ساخت که از هرات شروع می شود تا به قندهار و از آنجا به کابل و از کابل نیز به مزار. به نظر من خائن ملی کسی است که در مدت چهل سال پادشاهی، فقط نیم متر سرک برای افغانستان ساخت. سرک که در دوران یازده سال حکومت خاین ملّی دیگر باز سازی شد. خاین ملّی کسی است که چهل سال بر میهنم حکومت کرد و دستآوردش به جز فقر چیزی و بد بختی چیزی نبود و حالا لقب بابای ملّت هم گرفته است. خاین ملّی احمدشاه ابدالی است که هفتاد هزار نفر از مردم خودش را اسیر گرفت و سر برید و حالا احمد شاه بابا نام گرفته است. خاین ملّی کسی است که مردم خود را به بردگی کشید و از کلّه های آنها منار درست کرد و حالا قبرش زیارتگاه درست شده است. خاین ملی کسی است که اموال مردم را چپاول می کند و برای خودش شهرک می سازد و در دبی سرمایه گذاری می کند. خاین ملّی باند مافیایی حکومت کرزی است که در طول مدت یازده سال با وجود میلیاردها دلار کمک جامعه جهانی، تنها توانست سرک را که خاین ملّی دیگر ساخته بود باز سازی کند، و نتوانست این سرک را از مزار به هرات برساند. خاین ملّی کسی است که به قاتلین مردم بیگناه برادر خطاب می کند و سعی می کند آنها را به آغوش بکشد. خاین ملّی کسی است که در طول مدت یازده سال حکومت، حتی نتوانست یک فرصت شغلی برای مردمش ایجاد کند و مردمش هنوز هم که هنوز است در اردوگاه های ایران تحقیر می شوند، شکنجه می شوند، زجر می کشند و... در هیچ کشوری نیست که رد پایی افغانی نباشد، یادگاری های مردم افغانستان برایی چندمین بار در اردوگاه های ایران و زندان های پاکستان و دیگر کشورها، ثبت می شود. خاین ملّی کسانی است که فکر می کنند حکومت کردن بر مردم ستمدیده افغانستان حق پدری شان است و نسل اندر نسل بر مردم ظلم روا داشته اند، حقوق و اموال مردم را چپاول نموده اند، و هزاران اعمال جنایت کارانه دیگر را مرتکب شده اند. شاید دوستُم نیز از اینکه خودش در این پروژه سهم ندارد نمی گذارد این پروژه اجرا شود، اما حقیقت این است که خشم امنیت ملّی کرزی از این بابت است که دوستِم نمی گذارد باند مافیایی خانوادگی کرزی پروژه نفت آمو دریارا نیز به تنهایی بالا بکشد و سرمایه ملّی را چپاول کند. حکومت کرزی چه تغییر و تحولی برای مردم و بخصوص مهاجرین به میان آورد جز دزدی و غارت! اکنون به یاد گفته های عضو کانگرس آمریکا می افتم. همان که به طرفداری از جبهه متحد ملی، طرح نظام غیر متمرکز را در افغانستان داده بود که جناب کرزی با خشم و کینه از ورود او به کابل هم جلوگیری کرد. حرف همان حرف عضو کانگرس آمریکاست که در مقاله اش گفت، کرزی حق دارد از نظام متمرکز پشتونی اش حمایت کند. زیرا کرزی با خاندانش چیزی نیست جز یک گروه مافیا و دزد که سرمایه ملی کشور افغانستان را غارت می کنند...

آیا امروز به تعداد هزاران نفر هموطن در کمپ های خارج، سرنوشت روزگار خاطره من در اردوگاه ایران را ندارند؟ آیا دولت کرزی و نیاکان فاشیست بی خردش در طول تاریخ مگر چه ارمغانی داشت برای ملت افغانستان جز نکبت، غارت، بد بختی، تریاک، انتحار و انفجار! حکومت کرزی مگر چه تغییر و تحولی را در سرنوشت جمعی هموطنان به میان آورده است؟! کدام دستآورد! جز تلاش های بی صبرانه کرزی و خاندانش و گروه فاشیست بی خرد قومی اش که هر روز سرمایه ملی را غارت می کنند، با شعارهای پوچ و احمقانه شان می خواهند دل مردم را خوش کنند و... چرا این حکومت نتوانسته است کوچکترین تغییر و تحول و سعادتی را برای مردمش فراهم بیاورد در حالی رئیس جمهور و خاندانش، برای پور هرچه بیشتر جیب شان، عنوان هایی را بالای دیگران می گذارد که شایسته خود آنهاست: خائن ملی.

اکنون و همین لحظه، آیا مگر من چه چیزی دارم جز تجربه های تلخ و دردناک عالم مهاجرت و در کمپ به سر بردن. همین طور صدها و هزاران هموطن دیگر. چه سرنوشت دردناک تر از این می تواند وجود داشته باشد!